Γράφει ο Νίκος Μουρατίδης
Όλοι μας φαντάζομαι μεγαλώσαμε με την οθόνη του κινηματογράφου. Απαραίτητα μια φορά την εβδομάδα πηγαίναμε σινεμά για να δούμε τις ταινίες που χαράχτηκαν μέσα μας σαν ανεξίτηλο μελάνι. Μυθικές ιστορίες και μυθικά πρόσωπα…
Κάποια στιγμή η οθόνη – πολύ πιο μικρή – μπήκε στα σπίτια μας. Τηλεόραση. Καινούργιες ιστορίες και καινούργια πρόσωπα. Και επειδή σε μια οικογένεια δεν έφτανε μόνο μία, οι οθόνες της τηλεόρασης έγιναν δύο ή και τρεις.
Τα χρόνια πέρασαν και μια ακόμη οθόνη ήρθε να προστεθεί στην ζωή μας. Η οθόνη του P.C. Ουάου! Εδώ να δεις μαγεία! Ένας ολόκληρος καινούργιος κόσμος μπροστά μας και εμείς μέλη του κυβερνοχώρου. Η οθόνη του PC μας έγινε απαραίτητη. Τόσο απαραίτητη που έπρεπε να εξελιχθεί. Έπρεπε να μπορούμε να την έχουμε συνέχεια μαζί μας. Και η οθόνη ολοένα και γινόταν πιο μικρή. Κι’ έγινε laptop, tablet και Smart phone.
Και έτσι πολύ γρήγορα, σχεδόν αστραπιαία, φτάσαμε στο σημείο όλη μας η ζωή να υπάρχει, να λειτουργεί και να εξελίσσεται μέσα από τις οθόνες.
Μέσα από μια οθόνη κάνουμε τις δουλειές μας, στέλνουμε e-mails, ενημερωνόμαστε, φλερτάρουμε, ανταλλάσσουμε μηνύματα, γράφουμε, διαβάζουμε, παραγγέλνουμε ρούχα και είδη σπιτιού, παραγγέλνουμε φαγητό, παραγγέλνουμε sex, κάνουμε sex, μαθαίνουμε πράγματα, παίρνουμε οδηγίες, κλείνουμε εισιτήρια, ξενοδοχεία, πτήσεις… όλα μέσα από την οθόνη.
Η ζωή μας βρίσκεται μέσα σε οθόνη και χωρίς την οθόνη…
Η συνέχεια εδώ:
