Γράφει ο Χρήστος Κατσίδης, Φοιτητής μουσικής στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Ακούμε συχνά τραγούδια, μελωδίες που με κάποιο τρόπο τα συνδέουμε με προσωπικά βιώματα και καταστάσεις, είτε εύκολες, είτε δύσκολες όπως και να χει όμως συνδεόμαστε με αυτά.
Νομιζω ανέκαθεν η μουσική και γενικότερα η τέχνη είχε έναν άμεσο τρόπο να μας επηρεάζει και να βλέπουμε κομμάτια του εαυτού μας σε αυτή.
Ίσως αυτή να είναι και η αφορμή για να αρχίσει ένας άνθρωπος να γράφει, εκεί που αρχίζει το προσωπικό βίωμα να γίνεται συλλογικό και συνδέονται οι άνθρωποι μεταξύ τους με κοινές καταστάσεις και στιγμές εκεί νομίζω αρχίζει η τέχνη και η μουσική, στον άνθρωπο.
Άλλωστε το βλέπουμε διαρκώς ακόμα και σε τραγούδια όπου έχουν μια μελαγχολία κάτι μας κάνει να μήν τη βλέπουμε και στο τέλος να μένει κάτι όμορφο από όλο το άκουσμα, ίσως είναι αυτή η συσχέτιση φωτός και σκοταδιού το ένα δεν υπάρχει χωρίς το άλλο,και ίσως αυτό να έχει καταφέρει η μουσική, να δίνει νόημα σε κάθε πράγμα από την κλασσική εποχή μέχρι την πιο σύγχρονη και το βλέπουμε και πέρα από το θέμα της καθημερινής ακρόασης και στο χώρο της ψυχολογίας και της μουσικοθεραπειας το πως μπορεί ενα άκουσμα να βοηθήσει κάποιες καταστάσεις, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο καθένας πάντα θα μπορεί να βρεί το μουσικό είδος που τον ευχαριστεί και να νιώσει όμορφα ακούγοντας το
