Αγαπητοί αναγνώστες,
Η Ελλάς υπο οποιεσδήποτε συνθήκες χωλαίνει όσον αφορά την ποιότητα της ως κράτος.
Το ερώτημα είναι που χωλαίνει και γιατί οι παθογένειες δεν θεραπεύονται;
Αρκετές φορές έχουμε ακούσει ότι οι πλειοψηφίες είναι απαραίτητες για την εξυγίανση και τη σωτηρία της χώρας.
Περίπου μισό αιώνα όμως αυτές οι πλειοψηφίες αποδείχθηκαν ανεπαρκείς και κάποιες από αυτές οδήγησαν τη χώρα σε μεγάλες κρίσεις.
Είναι μία πικρή αλήθεια ότι κάποια κόμματα διατηρήθηκαν στην εξουσία με το σύνθημα της αλλαγής χωρίς επί της ουσίας να γίνει κάτι.
Μόνο οι εκλογές δεν αρκούν ώστε να υφίσταται πραγματική Δημοκρατία, άλλωστε εκλογές έχουμε και σε άλλα καθεστώτα μη δημοκρατικά.
Η Δημοκρατία ως πολίτευμα απαιτεί τον έλεγχο της διοίκησης από τη νομοθεσία.
Οπότε αν η νομοθεσία επιτρέπει μέσω της πολυνομίας τις παρατυπίες και τις παρανομίες τότε δεν μπορεί να υπάρξει και πραγματική Δημοκρατία ιδιαιτέρως δε σε κράτη με υψηλά ποσοστά πελατειακών σχέσεων ψηφοφόρων και υποψηφίων σε όλα τα επίπεδα διοικήσεως.
Η πεποίθηση που έχουν ορισμένοι ότι τα κόμματα στην Ελλάδα έκαναν και θα συνεχίσουν να κάνουν τα ίδια πάνω κάτω έχει αρκετή δόση αληθείας αλλά δεν είναι όλη η αλήθεια και δεν πρέπει να το υιοθετούμε ως μια σταθερά.
Είναι μερικώς λανθασμένη η εντύπωση την οποία έχουν κάποιοι ότι ευθύνη για την κατάσταση της χώρας, η οποία κατάσταση είναι λίγο πολύ ίδια από τη γέννηση του Ελληνικού έθνους κράτους ως τα σήμερα, έχουν μόνο οι πολιτικοί διότι ακόμη και αν αυτοί παρανομούν, παρατυπούν ή αδιαφορούν κάπου βασίζονται.
Αρχικώς κατ’ εμέ βασίζονται κάποιοι στην ιστορική λήθη και εν δευτέροις στην πολυνομία. Αμφότερα και τα δύο έχουν σημαίνουσα βαρύτητα στο συνεχές χάλι μας.
Δυστυχώς η χώρα μας αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή με αρκετά αρνητικά γεγονότα τα οποία σας έχω αναφέρει σε προηγούμενα κείμενα.
Την ίδια ώρα σε άλλα κράτη συντελούνται εδώ και καιρό διεργασίες για συνεργασία πολιτικών, πολιτών, πνευματικού κόσμου και δικαιοσύνης ώστε να περιοριστεί στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό η ιδιοτέλεια και το κοινωνικό ψεύδος.
Πολλά είναι τα γεγονότα στη νεότερη ιστορία μας τα οποία αποδεικνύουν ότι στραβά αρμενίζαμε και συνεχίζουμε με τον ίδιο τρόπο να αυτοκαταστρεφόμαστε.
Το ότι η Ελλάς σχεδόν περιορίστηκε στην Αττική όπου σήμερα κατοικεί περίπου το 40% του συνολικού πληθυσμού της δείχνει πολλά τόσο για την νοοτροπία των πολιτών της όσο και για τη δομή της ως κράτος.
Μοιάζει αρκετές φορές σαν μην σκεφτόμαστε, σαν να έχουμε χάσει τη μιλιά μας, έχοντας απλώς την εντύπωση ότι ζούμε ελεύθερα και δημοκρατικά απλά και μόνο γιατί είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων οι οποίοι όμως ζούσαν σε μία διαφορετική από εμάς εποχή και κατάφεραν να κάνουν τον ελλαδικό χώρο το πιο θαυμαστό της Μεσογείου.
Στην Ελλάδα όπως πολλάκις έχω αναφέρει τα προβλήματα είναι δομικά και όχι εύκολα αντιμετωπίσιμα άρα χρειάζεται υπομονή, εργασία και λογική για να λυθούν.
Ο λαός χρειάζεται υποκίνηση για να κατανοήσει τα προβλήματα και γίνει αρωγός στην προσπάθεια επίλυσης τους.
Τα ανέξοδα ιδεολογήματα και οι σχιζοφρενείς δήθεν ιδεολογικές συγκρούσεις δεν έχουν θέση σε μία αναγκαία για τη χώρα προσπάθεια εθνικής ενότητας.
Σε αυτήν την προσπάθεια θα πρέπει πρωτίστως να παίξει σημαντικό ρόλο ο πνευματικώς κόσμος της χώρας.
Οι μέτριοι, ανέντιμοι, άεργοι, και φυγόπονοι δεν θα ενδιαφερθούν ποτέ περί αξιοκρατίας και θα συνεχίσουν να ομιλούν περισσότερο περί κοινωνικής ισότητας εννοώντας στην πραγματικότητα την επιθυμία τους να συνεχίσει να λειτουργεί η κοινωνία ως αλευρόμυλος.
Στην Τουρκία προκειμένου να κατασκευαστεί το πρώτο τουρκικό ηλεκτρικό αυτοκίνητο και στην Ιρλανδία προκειμένου να προσελκύσουν άμεσες ξένες επενδύσεις επιλέχθηκαν οι καλύτεροι.
Η αριστοκρατία κατά Αριστοτέλη έχει πάει περίπατο στη χώρα μας και έτσι ούτε λόγος δεν γίνεται τόσο για την προσέλκυση μεγάλων άμεσων ξένων επενδύσεων όσο και για εθνική παραγωγή προϊόντων υψηλής τεχνολογίας.
Στην Τουρκία οι άμεσες ξένες επενδύσεις στην αυτοκινητοβιομηχανία βοήθησαν σημαντικά ώστε να δημιουργηθεί ένα εξειδικευμένο και καλά καταρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό το οποίο θα μπορεί να υποστηρίξει μία εθνικού χαρακτήρα παραγωγή αυτοκινήτου.
Χωρίς εξαγωγές και εθνική παραγωγή θα βουλιάζουμε στους φόρους και θα οξύνεται η κοινωνική εξαθλίωση ολοένα και περισσότερων πολιτών.
Είναι τέτοια η δομή του ελληνικού κράτους όπου οι φόροι κρίνονται απαραίτητοι για να συντηρηθεί και ως είναι λογικό αν δεν καταπιαστείς να τη βελτιώσεις αυτή τη δομή συνεχίζοντας να τη θωπεύεις το μόνο που θα πρέπει να εφευρίσκεις είναι νέοι φόροι.
Συνήθως όταν γίνονται συζητήσεις και προτάσεις για εξορθολογισμό του δημοσίου, οι πλειονότητα πιστεύει ότι θα γίνουν απολύσεις αναξιοκρατικά και με κομματικά κριτήρια.
Απολύσεις πρέπει να γίνονται σε όσους δεν προσφέρουν έργο, σε όσους παρανομούν ασύστολα, σε όσους αύξησαν την περιουσία τους χωρίς να δικαιολογείται ούτε στο 1/10 αυτή η αύξηση, σε όσους μπήκαν με διαγωνισμούς φαντάσματα. Για τους παραπάνω λόγους δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς ότι πρέπει να γίνονται απολύσεις εκτός αν τον βολεύει να δείχνει η κοινωνία σαν αλευρόμυλος όπως σας έγραψα παραπάνω και το μόνο επάγγελμα που θα απομείνει να είναι αυτό του σερβιτόρου χωρίς να υποτιμώ το επάγγελμα και τους ανθρώπους που το κάνουν διότι και δύσκολο είναι και ικανότητες πρέπει να έχεις οπότε θα πρέπει να αμείβεται και ανάλογα.
Αν όμως αυτή η χώρα προώρισθαι να ζήσει σαν σερβιτόρος της Ευρώπης θα πρέπει κάποιος επιτέλους να μας το πεί.
Διαφορετικά αν και οι πολίτες διαφωνούν με αυτήν την προοπτική, η οποία δεν είναι καν προοπτική αλλά περισσότερο μία πραγματικότητα, θα πρέπει να πιέσουν το εκάστοτε πολιτικό σύστημα να βελτιώσει τις υποδομές κυρίως σε βιομηχανικές ζώνες και βιομηχανικά πάρκα, να εκσυγχρονίσει τη γραφειοκρατία, να κάνει τους φόρους περισσότερο ανταποδοτικούς, να γίνεται η απονομή της δικαιοσύνης πιο γρήγορα, να σταματήσει τη ζουγκλοειδή ανάπτυξη των μεγάλων αστικών κέντρων, να σταματήσει τη συνεχή γιγάντωση της Αττικής, να δώσει φορολογικά κίνητρα σε περιοχές της χώρας όπου υφίστανται μεγάλοι εξωτερικοί κίνδυνοι, να δημιουργήσει μία δυνατή ομάδα για την προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων αλλά χωρίς αυτές να πλήττουν τις ελληνικές επιχειρήσεις.
Η επόμενη κυβέρνηση έχει χρέος να θέσει τις βάσεις ώστε οι πολίτες να πάψουν να περιχαρακώνονται στον λαϊκισμό, να είναι υπεύθυνοι και να νοιάζονται για τα κοινά, να αγαπούν την εργατικότητα και τη μεθοδικότητα, να ξέρουν να πιέζουν δημιουργικά την εκάστοτε πολιτική ηγεσία της χώρας διαφορετικά σε ένα τόσο ρευστό παγκόσμιο περιβάλλον θα παραμείνουμε καταδικασμένοι να υπομένουμε καρτερικά μία νέα κρίση η οποία θα είναι πολλή χειρότερη από αυτήν που ζήσαμε τα τελευταία δέκα χρόνια.
