Η Ελένη Περαντζάκη συμμετέχει στην ομαδική εικαστική έκθεση “Social Fetish – Κοινωνικός Φετιχισμός” στον πολυχώρο Spectroom

…Ο καλλιτέχνης ως υποκείμενο της δημιουργίας πως σχετίζεται με το φετίχ στο κοινωνικό; Αρχικά θα λέγαμε πως εφόσον η τέχνη αφορά και στο ασυνείδητο, κάθε καλλιτέχνης έρχεται έμμεσα ή άμεσα σε επαφή με αυτό και άρα με το τραύμα του και το πρωταρχικό του άγχος. Και εφόσον το έργο σχετίζεται με το κοινωνικό και απευθύνεται στον Άλλο άρα αλληλεπιδρά τόσο με το κοινωνικό φαντασιακό όσο και με το φετίχ…

Επιμέλεια: Γιάννης Μήτρου Διδάσκων στη σχολή Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του ΑΠΘ, ψυχαναλυτής, visual-performance artist https://www.facebook.com/almakalma.rlpa

Πώς προσεγγίζετε καλλιτεχνικά το θέμα της έκθεσης; Η καλλιτεχνική μου προσέγγιση ως προς το θέμα αφορά τις εξαρτητικές- εμμονικές σχέσεις που μπορεί να δημιουργηθούν σε αντικείμενα ή  ιεροτελεστίες. Το μανουάλι μου δεν διαφέρει και πολύ από αυτά που μπορεί να βρεί κανείς σε έναν ναό – εκκλησία. Αντί για κερί ο θεατής καλείται να “ανάψει” το στειλεό δειγματοληψίας με το δικό του γενετικό υλικό εναποθέτοντας έτσι μια μεριά του εαυτού του και τις ελπίδες του για σωτηρία, όπως και στο ναό. Τα τελευταία δύο χρόνια η κίνηση των σελφ τεστ έγινε σε όλους μας γνωστή και αποτέλεσε ένα κοινωνικό φετίχ κατα τη γνώμη μου, διαδόθηκε ως μια διαδικασία που μας καθιστά ασφαλείς και μπορούμε να έχουμε πίστη, κάτι το οποίο δεν είναι και απόλυτα ακριβές. Το έργο είναι ένας σχολιασμός στην κοινωνική πραγματικότητα που ζούμε με μεταφορές σε ένα βαθύτερο συλλογικό ασυνείδητο που μας υποδεικνύει να υπακούμε και να έχουμε πίστη άκριτα. Τα υλικά είναι απλά κι εύπλαστα λειτουργώντας ενισχυτικά στο concept. Υπάρχει κι ένα κείμενο ελεύθερης γραφής που συντροφεύει τις σκέψεις του θεατή στη διάδραση.

Ως νέα καλλιτέχνης πως βλέπετε τη νέα κοινωνική πραγματικότητα σε σχέση με την τέχνη; Η κοινωνική πραγματικότητα και η τέχνη ήταν ανέκαθεν δυο στοιχεία που αλληλεπιδρούσαν. Η νέα κοινωνική πραγματικότητα δημιουργεί ένα τεράστιο φάσμα επιλογών και τομέων που αλληλεπιδρούν με την τέχνη κάτι το οποίο για έναν νέο καλλιτέχνη είναι θετικό όσον αφορά τις επιλογές του για προσωπική εξέλιξη. Ειδικά στον ψηφιακό κόσμο τα μέσα αυξάνονται συνεχώς και είναι διαθέσιμα προς όλους. Για την post covid εποχή κι αν αυτό θεωρείται η  νέα κοινωνική πραγματικότητα υπάρχουν χιλιάδες ερωτήματα και προβληματισμοί που είναι προς επεξεργασία. Προσωπικά όλα όσα αφορούν τον άνθρωπο και την κοινωνική πραγματικότητα είναι πηγή πληροφορίας και εξερεύνησης.

Πιστεύετε ότι οι συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες και θεωρητικούς μπορούν να εξελίξουν τη δουλειά σας; Οι συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες είναι σίγουρα κάτι το οποίο μπορεί να εξελίξει τόσο ένα έργο προσωπικό όσο και κάτι συλλογικό. Πάντα είναι ωραία να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που βρίσκεις κοινά σημεία κι υπάρχουν κοινά οράματα. Θεωρώ οτι ρίχνουμε λίγο φως ο ένας στον άλλον.

Βιογραφικό: Με λένε Ελένη Περαντζάκη και γεννήθηκα στον Βόλο. Είμαι φοιτήτρια στη Σχολή Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών του Α.Π.Θ και παρακολουθώ το εργαστήριο των Νέων Μέσων στις Εικαστικές Τέχνες. Με ενδιαφέρει αρκετά η έρευνα επάνω στο ανθρώπινο στοιχείο τόσο στη φόρμα του όσο  κι την αλληλεπίδρασή του με το περιβάλλον (κοινωνικό, πολιτισμικό ..). Στα έργα μου πειραματίζομαι κυρίως με αναλογικά μέσα και κατ’ επέκταση με ψηφιακά.