Η μελαγχολική ηθοποιός με τα υπέροχα μάτια έζησε και πέθανε μόνη!
Γράφει ο Νίκος Μουρατίδης
Η Βίκυ Βανίτα ήταν συνεργάτρια μου για μια δεκαετία περίπου, όταν ήμουν διευθυντής στο νεανικό περιοδικό Μανίνα. Έγραφε την τηλεοπτική στήλη του περιοδικού. Έτσι γίναμε και φίλοι. Βρισκόμασταν απαραίτητα μια φορά την εβδομάδα στα γραφεία του περιοδικού, αλλά και βγαίναμε.
Και σπίτι της είχα πάει, με τον Ντέμιαν (τον γάτο της) να μου κάνει χαδάκια και σπίτι μου είχε έρθει. Μάλιστα την τελευταία φορά που είχε έρθει, πολλά χρόνια μετά την Μανίνα – λίγο πριν πεθάνει – και με είδε να καπνίζω, φρίκαρε. Με παρακάλεσε να το κόψω…Δεν είχε πει σε κανέναν μας τίποτα. Ούτε στην μητέρα της…αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.
Η Βίκυ Βανίτα ήταν ηθοποιός και αργότερα όταν είδε ότι δεν τα βγάζει πέρα μόνο με την υποκριτική, άρχισε να δημοσιογραφεί σε διάφορα έντυπα. Ήταν η εποχή που το επάγγελμα του ηθοποιού περνούσε μεγάλη κρίση. Δεν ήταν από τις γυναίκες που έκανε υποχωρήσεις, ούτε έμενε με σταυρωμένα χέρια. Έβγαζε τα προς το ζην γράφοντας, αλλά είχε και τα μάτια της ανοιχτά για κάποιες συμπαθητικές δουλειές. Γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Διάφορες πηγές αναφέρουν ότι γεννήθηκε στις 15 Μαΐου, αλλά δεν είναι σωστό, μια και η Βίκυ ήταν Δίδυμος. Γεννήθηκε λοιπόν το 1948 και σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Από το 1968, όταν έκανε το ντεμπούτο της στην ταινία «Θύελλα στο σπίτι των ανέμων», ως το 1984, όταν χρονολογείται η τελευταία ταινία της, «Εδώ είναι Βαλκάνια», εμφανίστηκε σε δεκαέξι ταινίες.
Όταν πρωτοβγήκε όλα τα περιοδικά έπεσαν κυριολεκτικά πάνω της. Ήταν κούκλα, με υπέροχα μάτια και ένα στυλ που δεν είχα καμία άλλη εκείνη την εποχή.
Στην δεκαετία του ΄70 την έβαζαν να παίζει σε κάτι κωμωδίες τύπου «Έμπαινε Μανωλιό», ή με τον Κωνσταντάρα, την στιγμή που η Βίκυ ήταν εντελώς άλλου είδους ηθοποιός. Πιο εσωτερική, πιο ψαγμένη και πιο ατμοσφαιρική… Πιστεύω πως οι 3 ταινίες που έκανε στην δεκαετία του ’80, Παραγγελιά (1980), Ρεμπέτικο (1983) και Εδώ είναι Βαλκάνια (1984) ήταν πιο πολύ στο στιλ της.
Την Βίκυ την γνώρισα το 1979, απ’ όσο θυμάμαι. Εγώ δούλευα στην Polygram στο τμήμα δημοσίων σχέσεων και εκείνη εκτός από ηθοποιός έγραφε σε περιοδικά για ένα παρά πάνω έσοδο. Το 1982, καλοκαίρι ήταν, όταν έκανα ένα μεγάλο πάρτι στο σπίτι του Νίκου Αντύπα, του διευθυντή της εταιρίας στην Ανάβυσσο, για την Μαρινέλλα. Κάλεσα βέβαια και την Βίκυ, αλλά επειδή δεν είχε μέσον για να έρθει, την βόλεψα σε αυτοκίνητο κάποιου φίλου. Εκείνη την βραδιά, η Βίκυ έφυγε από το πάρτι έχοντας μαζί της…
Η συνέχεια εδώ https://bit.ly/3a0aMit
