Εύα Πετροπούλου Λιανού: “Τέμπη”

Κοιμόμουν….
Ξύπνησα, από φωνές και καπνούς
Μυρωδιά καμένης σάρκας και βενζίνης.
Ζω ένα εφιάλτη, αλλά δεν ήταν ο δικός μου
Ήταν ένα όνειρο…
Ένας εφιάλτης που μετά από ώρες, αντιληφθηκα ότι συνέβη
Δύο τραίνα στις ίδιες σιδηροδρομικές γραμμές και ΔΕν υπήρχε σήμανση
Δεν υπήρχαν άνθρωποι
Δεν υπήρχαν σηματοδοτες
Το είδα εκείνο τον εφιάλτη και φώναζα στον ύπνο μου
Σταματήστε το τραίνο…
Σταματήστε το τραίνο….
Όλα γύρω μου μύριζαν,
Διαμελισμένα κορμιά
Παντού κραυγές
Μύριζε βενζίνη
Κι ένας Άγγελος, μου έδωσε τις φτερούγες του
Πάτα πάνω μου, να βγεις
Στο Φώς
Γύρω μου
Το χάος
Η καταστροφή
Βογγητα και κλάματα
Φωτιές
Άνθρωποι που έγιναν στάχτη
Σε εκείνο το τραίνο
Άφησαν την πνοή τους 57 αθώοι
Εν καιρώ ειρήνης
Νέοι χωρίς αμαρτίες
Κορίτσια και αγόρια που είχαν όνειρα
Όνειρα
Ελπίδες
Σχέδια
Σε εκείνο το τραίνο
Κάηκαν
Εξαυλωθηκαν
Αθώοι
Για τα συμφέροντα των μεγάλων
Για τις μίζες τών δήθεν
Σε εκείνο το τραίνο
Σταμάτησε ο χρόνος
Όχι μόνο των αθώων ανθρώπων που χάθηκαν άδικα
Αλλά ολης της Ελλάδας!!!!