Μάριος Λεβέντης
Ο ετσιθελισμός μας είναι στο απόγειο της ολέθριας καριέρας του. Το βλέπουμε και το νιώθουμε σχεδόν από παντού πως το “έτσι θέλω” είναι η πιο προσήκουσα παραγωγή για το εγωπαθές και ειδεχθές θέατρο του παραλόγου μας. Το εισπράττουμε από παντού το ακαταλόγιστο. Αυτό είναι το φάντασμα που μας ορίζει και μας καθορίζει: Σε κλείνω μέσα γιατί έτσι θέλω, σε φοβίζω γιατί έτσι θέλω, σε ξυλοκοπώ, σε βιάζω, σε εκβιάζω, σε σκοτώνω και σε θάβω χωρίς καμιά πιθανότητα ανάστασης, γιατί μπορώ. Μπορώ να ζω απ’ το θάνατό σου. Μπορώ να γελάω απ’ το κλάμα σου. Μπορώ να προκόβω, επειδή σε κόβω κομμάτια και καρπώνομαι την ευτυχία μου απ’ τη δυστυχία σου.
Ο ετσιθελισμός μας είναι εδραιωμένος μέσα στα κυκλώματα των κακών που προκαλεί ως ηθικός ένοχος και ως κοινός εγκληματίας. Γιατί είναι πια πασιφανές πως τα τέρατα βγήκαν απ’ τα θρίλερ και ήρθαν στις ζωές μας. Ήρθαν παραβατικά, σαδιστικά, διαστροφικά και αθεόφοβα να μας κατασπαράξουν με τις προστακτικές τους. Είναι πια πασιφανές πως τα τέρατα βγήκαν απ’ την μεγάλη οθόνη κι έγινε θρίλερ η μικρή μας πόλη. Θρίλερ αποκρουστικό με βρικόλακες που ξεπερνούν κάθε φαντασία, κάθε λογική και πίνουν το αίμα που στάζουμε για εξυγίανση. Κι ενώ μια κοινωνία πασχίζει, ενώ κάνει μοναδικό επιφώνημα βοηθείας το ουρλιαχτό της, ενώ βρέχει μέχρι σήμερα τα ρούχα της από το φόβο, υπάρχουν ακόμα επικριτές των φοβισμένων.
Ο ετσιθελισμός μας είναι παραπεμπτικός. Παραπέμπει με θράσος τον πόνο των ανθρώπων στον Άδη της πλήρης απάθειας και τους σκοτώνει. Κι όταν σκοτώνουν τα μέλη της κοινότητάς μας, δεν μπορούμε να αμελούμε την ανάστασή τους μέσα απ’ την δικαίωση της ιστορίας τους. Μέσα απ’ το ανάστημα της κοινωνίας που υποχρεούται να ορθώσει και ν’ απαιτήσει τη συνέπεια της ορατότητας. Για να δούμε, επιτέλους, κατάματα όλες τις υποθέσεις ζωής που κλείνουν με συνοπτικές διαδικασίες θανάτου και μπαίνουν κάτω απ’ το χαλί της αποτρόπαιης και εγκληματικής καθημερινότητάς μας. Χαλί που αντί να το μαζεύουμε όπως-όπως μες στο χάλι μας, εξωραΐζοντας τα κρόσσια της οποιασδήποτε αιτίας γύρω απ’ το έγκλημα, να το σηκώσουμε και να δούμε την πάχνη των τραυμάτων που έχει συλλέξει. Για να μην επαναληφθεί ανενόχλητο το ίδιο θρίλερ στα μαύρα μεσάνυχτα που κάποιοι επιδιώκουν να έχουμε. Για να μην συνεχίσει η ζωή να ντρέπεται για τους ζωντανούς εφιάλτες που αφήνει στην θέση των αλληλοσκοτωμένων ονείρων μας.
