ΜΑΡΙΑ ΤΑΠΑΚΤΣΟΓΛΟΥ-ΜΠΟΥΛΗ
Μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών {ΕΝΝΕΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ} είναι ο τίτλος της τέταρτης ποιητικής της συλλογής, που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2021, από τις εκδόσεις Μαλλιάρης Παιδεία.
Την προλογίζει ο Γεράσιμος Ζώρας, Καθηγητής Φιλοσοφικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και Πρόεδρος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Είναι το οδοιπορικό μιας ζωής, που ξεκινά από τ’ άγουρα χρόνια της εφηβείας, για να καταλήξει στην πλήρη ωριμότητα… μέσα από δύσβατες διαδρομές ατελείωτων χρόνων… όταν επιτέλους συνδέεται με την εσωτερική της Πηγή, εκεί που είναι καταγεγραμμένοι οι αρχέτυποι κώδικες της ύπαρξης μας.
ΑΝΑΔΥΣΗ
Αναδύθηκα μέσα από την αιωνιότητα
με μια μυστική συμφωνία
που υπέγραψα στους Ουρανούς.
Κομιστής μηνυμάτων
καταγεγραμμένων στ’ αρχέγονα κύτταρα,
βυθίστηκα στην ανθρώπινη λήθη
ξεχνώντας τον προορισμό μου
και την υπόσχεση που έδωσα στην Πηγή.
Αλλά οι κώδικες άρχισαν ν’ αφυπνίζονται
όταν πήρα τη Θεία Εντολή.
Ξεκλείδωναν διαδοχικά
κι έμπαιναν στη Ροή της πληροφορίας
σαν ποτάμι ταμένο ν’ ανταμώσει
κάποια στιγμή την αρχέγονη θάλασσα
και να ενωθεί με το Όλον.
Κλείνω τα μάτια για ν’ ανοίξω αυτά της Ψυχής,
ο νόστος του χαμένου Παραδείσου
είναι ο φάρος που με καθοδηγεί.
Ταπεινή προσκυνήτρια των καιρών
παραμερίζω ένα προς ένα τα πέπλα της λησμονιάς,
για να μου φανερωθεί ο κρυμμένος ορίζοντας.
Αντιφεγγίσματα του Ανατέλλοντος Ηλίου
προαναγγέλλουν την άφιξη του,
κι ετοιμάζομαι λουσμένη στα νερά
της Κασταλίας Πηγής να τον υποδεχτώ
Εννέα Περάσματα
ΠΕΡΑΣΜΑ ΠΕΜΠΤΟΝ {Ιερή Σιωπή}
Αυτογνωσία, για την ποιήτρια το ζητούμενο, που αυτοαναλύεται στο ποίημα της {ΜΑΡΙΑ}
Μ Α Ρ Ι Α
Βουλιάζω μες τη φιλήδονη φλόγα
της ανυπαρξίας που καίει τα σωθικά μου
και καταλύει κάθε επίπλαστη πραγματικότητα.
Ηδονίζομαι στη νάρκη να μην υπάρχω
σ’ ένα σύστημα παρωχημένων αξιών,
που αναίτια συμβιβαζόμουν μια ζωή
από φόβο μήπως δεν γίνω αποδεκτή.
Περιχαρακώνω την ύπαρξη μου
με διάφανα τείχη…
ορατή σ’ όσους μ’ αγαπούν,
απρόσιτη σε όσους αναιρούν τη λογική
να Είμαι ένα αυτούσιο κομμάτι.
Με λεν Μαρία..αλλά θέλω
να ξεχάσω να υπάρχω
μέσα στην ιδιοτέλεια
και τη χλεύη των καιρών.
Τα ίχνη των βημάτων μου στην άμμο
γρήγορα θα σβηστούν από το κύμα.
Ας βρω τη δύναμη στα βράχια
το πέρασμα μου να χαράξω.
Εννέα Περάσματα,
ΠΕΡΑΣΜΑ ΕΚΤΟΝ {Οδοιπορία}
Η κριτική για τα { Εννέα Περάσματα } από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Δρ. Κωνσταντίνο Μπούρα
Σπαράγματα αναμνήσεων ήτοι παράλληλα σύμπαντα
Εννέα (μυστικά, μυητικά, σιωπηλά) περάσματα σε άλλες διαστάσεις, σε άλλους κόσμους αιθέριους, φωτεινούς, εξαγνισμένους δια του πυρός, δια του ύδατος, δια του ανέμου, μακριά πολύ από την χθόνια βαρύτητα της Γαίας (έλξη σειρηνική, της Κίρκης, ανεπίτρεπτος).
Ο Έρωτας αναφέρεται με το όνομά του στη σελίδα 99 για να ακολουθήσει μετά η λυτρωτική, η συμπαντική χρυσή Αγάπη (σελίδες 100, 101, 102).
Εξήντα συν ένα (αν συνυπολογίσουμε τον πρόλογο) ποιήματα φυγής σε άλλα χωροχρονικά συνεχή, εκεί όπου κατοικούν τα τέλεια «όντως όντα», των οποίων αμυδρή ανάμνηση διατηρούμε στον ύπνο που λέγεται Ζωή.
Και τα όνειρα, άλλοτε λυτρωτικά κι άλλοτε εφιάλτες, αναζωπυρώνουν το τζάκι της θύμησής μας, εκεί που συμφύρονται με ουτοπικά οράματα και παιδικές φρούδες ελπίδες.
Σπαράγματα αναμνήσεων από άλλες ζωές (σελ. 95) δεν σημαίνουν οπωσδήποτε πίστη στην μετενσάρκωση (τουλάχιστον όχι στην εκλαϊκευμένη εκδοχή της), αλλά τα παράλληλα σύμπαντα που αναζητούν οι σύγχρονες επιστήμονες.
Μαγεία, μαγικός, ψυχή, μυστικός, λιμάνι, όνειρο, ενέργειες, κοσμικές, συμπαντικές, πύλες, αρμονία, αλλά και μοναξιά είναι οι λέξεις-έννοιες που κυριαρχούν εδώ σε αυτό το εννεάπτυχο ποιητικό «σώμα».
Κυριαρχεί ο μυστικός αριθμός εννέα (9): η Ένατη Πύλη (σελ. 55), 9 τα μέρη αυτού του εξαιρετικού βιβλίου, από 9 ποιήματα τα 6 από τα 9 μέρη κι από 2 ποιήματα τα υπόλοιπα 3.
Κόσμοι μυστικές, απροσπέλαστες διαστάσεις εντός μας, αστρικές πύλες με τους αναπόφευκτους φύλακές τους, κοσμικές ενέργειες κυριαρχούν θεματολογικά στο ξεχωριστό αυτό πόνημα.
Η παιδική ηλικία δεν παρουσιάζεται ακριβώς σαν παράδεισος, αλλά εξαίρεται η άδολη τρυφερότητα (σελ. 57), η ατόφια παιδικότητα (σελ. 63) και ούτω καθεξής.
Στα πλαίσια της αφηγηματικής τεχνικής, οι έννοιες συνεχίζονται και αναπτύσσονται σε δυάδες διαδοχικών ποιημάτων αλλά και συνυφαίνονται μέσα στο συνολικό κομψοτέχνημα.
Βασικό κλειδί για την αποκωδικοποίηση αυτού του ευάλωτου κρυπτικού κειμένου είναι η Αρμονία (του Ορφέα, στις σελίδες 50 και 93) και η συνακόλουθη, συνώνυμη ή προαπαιτουμένη «μουσική των σφαιρών» (σελ. 36).
Η Ψυχή είναι πλατωνική και ανωθρώσκει οδεύοντας προς το Φως (σελ. 75, 81), ελκομένη από τη νοσταλγία για το Όλον.
Απρόοπτη κι απροσδόκητη η αυτοψυχαναλυτική αναφορά της σελίδας 59, ακούγεται σαν εξομολόγηση που δικαιολογεί την τόση αμεριμνησία.
Διδακτισμός, συνήθως σε β’ πρόσωπο, αλλά και σε α’.
Έκδηλος ο παιδαγωγικός χαρακτήρας αυτής της ποιητικής. Η ομιλούσα φωνή (το λεγόμενο «ποιητικό υποκείμενο») μοιάζει σα να απευθύνεται στα (πραγματικά ή φανταστικά) εγγονάκια της.
Ο γλάρος Ιωανάθαν (σελ. 58) αιώνιο σύμβολο εφηβικής αγωνίας για την επικείμενη αλλοτρίωση, που κανείς μας σχεδόν δεν την αποφεύγει στο τέλος.
Μόνη καταφυγή, το όνειρο (σσ. 97, 102).
Ο λαβύρινθος της Αρχαίας Γνώσης και ο μίτος της Αριάδνης, μαζί με τον περίφημο «Ήλιο του Μεσονυκτίου» των μυημένων στα Ελευσίνια Μυστήρια υποδηλώνουν σταθερή την υπόγεια παρουσία Δήμητρας και Περσεφόνης.
Γιατί αυτό είναι που συνέχει, συγκροτεί και συνδέει αυτή τη σπονδυλωτική θεματική περιήγηση σε μία ευτοπία πλατωνικού τύπου: η μυητική αναζήτηση του Φωτός, της Νέας Ανατολής, της αιώνιας κυριαρχίας του Χρυσού (ως δόνηση και ως κοσμική συχνότητα). Η Ψυχή αναζητά να ντυθεί την αιθέρια μορφή της (σελ. 76), μακριά από τύψεις και ενοχές που κατατρύχουν την γήινη ζωή μας (σελ. 77), που επιζητά την απολύτρωσή της από κάθε ψευδαίσθηση μέχρι να αράξει για πάντα στο απάνεμο λιμάνι (σελ. 77).
Ο κόνδορας (σελ. 81) και ο αετός (σελ. 82) εικονοποιούν αυτή την αρχετυπική ανάγκη για πέταγμα, ακόμα και με κομμένα ή ατροφικά φτερά.
Από ένα έργο ζωής όμως, όπως κι αυτό, που ξεκινάει από τα πρώτα εφηβικά (αλλά καθόλου πρωτόλεια) ποιήματα και φτάνει μέχρι την πλήρη ωριμότητα (μετά από την κατάκτηση της γήινης εμπειρίας), δεν θα μπορούσε να λείπει και η μοναξιά, μουντή και γκρίζα, αποθαρρυντική, αλλά απογειωτική εν τέλει, αφού λειτουργεί σαν συμπιεσμένο ελατήριο, που θα εκτιναχθεί και θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια από την θλίψη στην ανέλιξη-εξέλιξη.
Η ποιητική φωνή εξελίσσεται σε αυτήν την τέταρτη ποιητική της περιπέτεια, ακριβώς όπως είχα προβλέψει στην αθηναϊκή παρουσίαση του προηγούμενου βιβλίου της.
Το Φως είναι εθιστικό και η Αγάπη λυτρωτική μεν, αλλά «τοξική» όταν στοχεύει ανώτερα αιθερικά πεδία, στον έβδομο ουρανό κι ακόμα πέρα… Εφαλτήριον πυρός.
Δρ. Κωνσταντίνος Μπούρας
Η Ποιήτρια αναφερόμενη στην ποίηση της. { Η ποίηση για μένα είναι κατάθεση Ψυχής, ο τρόπος να επικοινωνώ και να μοιράζομαι το όραμα μου, ίσως για ένα κόσμο ουτοπικό..μα ωστόσο αγαπημένο. Είναι ο μεγάλος και δυνατός Έρωτας μου, που τα πρώτα του σκιρτήματα τα ένιωσα μικρό κοριτσάκι και τον κράτησα να με συντροφεύει μια Ζωή.} Ωστόσο φροντίζει στα εσωτερικά της ταξίδια να κρατά σφιχτά το μίτο της Αριάδνης.
Ο ΜΙΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΑΔΝΗΣ
Όταν πέσει απαλά η νύχτα
και φωλιάσουν τα όνειρα
στις Ψυχές των ανθρώπων,
τότε θα σου δοθεί το χρυσό κουβάρι
ο μίτος της Αριάδνης.
Κράτα τον σφιχτά στο χέρι
και μάθε να διαβάζεις τα σημάδια
που θα σ’ οδηγήσουν στον προορισμό σου.
Ανέσπερο είναι το Φως
που θ’ αξιωθείς ν’ αντικρίσεις,
αν έχεις την τόλμη, τη θέληση
και την απόφαση να φτάσεις
ως την απώτατη άκρη,
πατώντας πάνω στα όνειρα των ανθρώπων
που ανοίγουν δρόμους
στην Αρχαία Συνείδηση για να περάσεις.
Μόνο να θυμάσαι,
ο μίτος της Αριάδνης
είναι αυτός που θα σε γυρίσει πίσω,
αφού πάρεις μια μικρή πρόγευση
του μελλοντικού σου Παραδείσου.
Εννέα Περάσματα
ΠΕΡΑΣΜΑ ΕΒΔΟΜΟΝ {Βύθιση στην Αρχαία Συνείδηση}
Πολλές φορές πάλι, συνειδητοποιεί τα κρυμμένα της φτερά και τολμά τα πετάξει!
ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΚΟΝΔΟΡΑ
Ξέμεινα ολομόναχη στ’ ακροβούνι
να θωρώ τον ορίζοντα των αναμνήσεων
και ν’ αναρωτιέμαι τι λάθος έκανα
και σκόρπισα μουντά χρώματα
στη Ζωή μου..διώχνοντας το Φως.
Ύστερα συλλογίστηκα,
πως μόνο μέσα στην απόλυτη μοναξιά,
θα μπορούσα επιτέλους ν’ ακούσω
τις εσωτερικές μου φωνές χωρίς παράσιτα
και συναισθηματικές αποκλίσεις.
Όταν φτάνεις σε καμπές της ζωής σου
που συναντάς σταυροδρόμια,
πρέπει με ξεκάθαρο Νου ν’ αποφασίσεις
την επιλογή του νέου δρόμου που θα πάρεις.
Όχι να μην είναι δύσβατος
αλλά να μην είναι αδιέξοδος
και χάσεις πολύτιμο χρόνο.
Κι έτσι ολομόναχη άφησα λεύτερο το βλέμμα μου
να πλανηθεί στον απέραντο ορίζοντα
ψάχνοντας για σημάδι.
Τότε είδα ένα μοναχικό Κόνδορα να πετά
προς μια έρημη, απρόσιτη κορυφή
και να μου δείχνει το δρόμο.
Κι εγώ απλά τον ακολούθησα
πιστεύοντας πως αν αφεθώ
θ’ ανοίξουν τα κρυμμένα μου φτερά
και θα πετάξω.
Εννέα Περάσματα,
ΠΕΡΑΣΜΑ ΟΓΔΟΟΝ { Το Πέταγμα του Κόνδορα }
Η ποιήτρια ομολογεί ότι επηρεάζεται από το Συλλογικό Ασυνείδητο..και αισθάνεται έντονα τις αλλαγές που επιτελούνται σε ανώτερα αιθερικά πεδία..όπως περιγράφει στο ποίημα της {Κοσμικές Ενέργειες}
ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ
Κοσμικές ενέργειες
σαρώνουν τη Γη απ’ άκρη σ’ άκρη,
σηματοδοτώντας τη μεγάλη αλλαγή.
Σβήνοντας τις εικόνες των ψευδαισθήσεων
που ατέρμονα χρόνια όμοια με ομίχλη
πλανιόταν πάνω της,
βυθίζοντας σε νάρκη
τις ανθρώπινες νοήσεις.
Ρουφάω τις πρωτόγνωρες ενέργειες
που με λούζουν λυτρωτικά
και ξυπνούν μέσα μου
από το βαθύ λήθαργο,
οι άγνωστες δυνατότητες της ύπαρξης μου.
Υποδέχομαι τη Νέα Ανατολή,
ανοίγω τις μουδιασμένες μου φτερούγες
κι ανάλαφρη πετώ απαλλαγμένη
από τα βαριά δεσμά μου.
Εννέα Περάσματα
ΠΕΡΑΣΜΑ ΟΓΔΟΟΝ {Το Πέταγμα του Κόνδορα}
Η περιπλάνηση της στην Ποιητική της συλλογή { Εννέα Περάσματα } καταλήγει στα Ουράνια Μονοπάτια..αναζητώντας την Αρμονία..που θα φέρει τάξη σε μία χαοτική Ζωή.
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ.. ΑΡΜΟΝΙΑ
Την είδα..
ήταν εκεί στην ακροβραχιά,
αγνάντευε το πέλαγος.
Το βλέμμα της ταξίδευε
πέρα στον ορίζοντα,
εκεί που σμίγει
το βουερό γαλάζιο της θάλασσας
με το σιωπηλό απόμακρο Ουρανό
κι από το θείο σμίξιμο των εραστών,
γεννιούνται τα όνειρα των ανθρώπων.
Άπλωσε τα φιλντισένια χέρια της
ν’ αγκαλιάσει τον άνεμο που σφύριζε,
καθώς περνούσε
ανάμεσα στ’ ακροδάχτυλα της.
Μια σμιλευμένη φιγούρα αρχαϊκή,
με το διάφανο μουσκεμένο μπλουζάκι
να κολάι στο εφηβικό σωματάκι της.
Την είδα..
έμοιαζε με όνειρο νύχτας πανσελήνου,
που ξεπήδησε από ξέφωτο δάσους
κυνηγημένο από Νηρηίδες και Ξωτικά.
Στα πελώρια γαλάζια μάτια της
καθρεφτιζόταν η ανταριασμένη θάλασσα,
που ήθελε να την πλανέψει
στην υγρή αγκαλιά της.
Ξυπόλητη με την κόκκινη κορδέλα
ν’ ανεμίζει στα ξανθά μαλλιά της
έτρεχε κυνηγημένη από γλάρους.
Την πλησίασα λαχταρώντας
ν’ αγγίσω απαλά το αιθέριο σώμα της.
Μ’ απλώνοντας τα χέρια της σαν φτερά
χάθηκε στο βάθος του ορίζοντα,
ανάμεσα σε σύννεφα και κεραυνούς
που καταύγαζαν τον Ουρανό,
έτσι καθώς το σούρουπο
απλώνονταν στην πλάση.
Η εικόνα της έμεινε
βαθιά χαραγμένη στην καρδιά μου
κι από τότε την αποζητούσα σαν τρελός.
Έγινε ο ίσκιος της ζωής μου
το κρυφό όνειρο και η ελπίδα μου
μη και κάποτε τη συναντήσω.
Δεν ήξερα τ’ όνομα της
Και την ονόμασα…. Αρμονία
Εννέα Περάσματα
ΠΕΡΑΣΜΑ ΕΝΑΤΟΝ { Ουράνια Μονοπάτια }
ΜΑΡΙΑ ΤΑΠΑΚΤΣΟΓΛΟΥ-ΜΠΟΥΛΗ
