“Η σκηνή του ΔΡΟΜΟΥ είναι ανοιχτή σε όλους που αποζητούν την ανάδειξη νέων έργων αλλά και κλασσικών, παράλληλα με τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις σκηνοθετών και ηθοποιών.”
Από πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με την τέχνη; Ήμουν δεν ήμουν 11 χρονών, όταν πήγαμε με τους γονείς μου ένα καλοκαιρινό βράδυ σε ένα θερινό σινεμά. Ναι, τότε υπήρχαν πολλά θερινά σινεμά. Έπαιζε σε τρίτη προβολή μια ταινία του Αλέν Ντελόν με τίτλο για το “Τομάρι ενός μπάτσου”. Έφτασε το διάλειμμα κι ενώ ήμουν από τους πρώτους που σηκωνόμουν για το αναψυκτήριο του κινηματογράφου, ως λαίμαργο παιδί, κάτι είχε γίνει μέσα μου και καθόμουν σκεφτικός στη θέση μου. Ξέρεις τώρα… προεφηβεία, πρώτοι προβληματισμοί, άχου πάλι έξοδο με τους γονείς κλπ. Ο πατέρας μου απόρησε και με ρώτησε, αν μου αρέσει η ταινία και αυθόρμητα του είπα: “Ναι… Ξέρεις μπαμπά, αυτό θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω”. Ξαφνικά σοκ. “Θέλει ο γιος μου να γίνει ηθοποιός που εγώ τον θέλω μηχανικό;” Αυτό κατάλαβε!
“Όχι… Εγώ θέλω να γίνω αυτό που είναι πίσω από αυτό”. Πάλι δεν κατάλαβε και το άφησε. Όχι πως κι εγώ ήξερα. Το συνειδητοποιήσαμε και οι δυο πολύ μετά, όταν άρχισε να με αγγίζει η γοητεία του θεάτρου και η μαγεία της σκηνής εκτός από την μαεστρία του πανιού. Έτσι προς απογοήτευσή του βγήκα σκηνοθέτης. Με πλανεύουν λοιπόν οι εικόνες με ζωντανεύει το θέατρο.
Ποιόν ηθοποιό – καλλιτέχνη θαυμάζετε; Δεν είναι ένας, είναι πολλοί. Ίσως ένα κατάλογος ατέλειωτος. Με συναρπάζουν όμως οι ομάδες. Οι συντονισμένες ομάδες που τολμούν σε καλλιτεχνικές εναλλακτικές προτάσεις και δημιουργούν μια αισθητική συμπαντική ενέργεια γύρω τους από μια κατ’ εξακολούθηση ενεργητικότητα. Γι’ αυτό άλλωστε συνδημιούργησα μαζί με την Ρένα Σανταμούρη – που πίστεψε σε αυτή την σκέψη μου – την ομάδα ΜΗΔΕΙΑ και εν συνεχεία το “σπίτι της” το θέατρο ΔΡΟΜΟΣ.
Μίλησέ μας λίγο για το θέατρο ΔΡΟΜΟΣ; Αποτελούσε αρχικά ένα απραγματοποίητο όνειρο. Τα όνειρα όμως τα κάνεις για να τα πραγματοποιείς. Όταν έναν όνειρο γίνει πραγματικότητα, θα πιάσεις τον εαυτό σου να χαμογελά συνεχώς. Έτσι αισθάνομαι κι έτσι έγινε. Ένα μικρό θεατράκι στη θεατρική γειτονιά της Κυψέλης προς την αρχή της Αγίου Μελετίου και Κυκλάδων, επηρεασμένος αρκετά από τις εικόνες και τα κτίρια των εναλλακτικών μικρών θεάτρων του Λονδίνου, δημιουργήσαμε ένα στέκι τεχνών. Ένα ελεύθερο βήμα έκφρασης για όλους. Η σκηνή του ΔΡΟΜΟΥ είναι ανοιχτή σε όλους που αποζητούν την ανάδειξη νέων έργων αλλά και κλασσικών, παράλληλα με τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις σκηνοθετών και ηθοποιών.
Γιατί “στέκι τεχνών;” Διότι το φουαγιέ του θα είναι ενεργό και θα αποσκοπεί να γίνει ένα στέκι τεχνών, ένας τόπος συνάντησης ψυχαγωγίας και λόγου με συντροφιά τον καλό καφέ και ποτό. Ένα στέκι συζήτησης για τη ζωγραφική, τη φωτογραφία, τις ταινίες, το θέατρο, τα πάντα περί τέχνης.
Τι σημαίνουν οι λέξεις καριέρα – επιτυχία για εσάς; Οι καριέρες και οι επιτυχίες μοιάζουν πολύ με τις αυτοκρατορίες που έχουν ακμή και παρακμή. Και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Και τα δύο με τρομάζουν. Αρκούμαι στην εντιμότητα. Όποια και αν είναι η απαίτηση μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας, αποζητώ να έχει ένα τίμιο αποτέλεσμα και όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στο κοινό.
Καλλιτέχνης γεννιέται κανείς ή γίνεται; Νομίζω πως πια και τα δύο μπορούν να συμβούν. Υπάρχουν οι εκπαιδευτικοί τρόποι και τα μέσα για να συμβούν. Ακόμα και ο ατάλαντος κάποια στιγμή μπορεί να αποκτήσει ταλέντο. Το αν έχει διάρκεια ή όχι, αυτό είναι μια άλλη κουβέντα…
Ποιά λέξη σας εκφράζει ως καλλιτέχνη; Περιπέτεια.
Νοιώθετε την «έμπνευση» πριν δημιουργήσετε; Καθετί που επιλέγω να κάνω το μεταφέρω στο μυαλό μου, ως μια τελετή. Μια διονυσιακή τελετή. Μελέτη, σημειώσεις, επανασχεδιασμοί, επιλογές, σχεδιαγράμματα, κατευθύνσεις, πρωταγωνιστικά στοιχεία που σε φτάνουν σε μια ιερή μέθη και έξαψη, που σε βοηθούν να ακουμπήσεις το “θείο” και να ταυτιστείς με αυτό. Φτάνω λοιπόν στο τρίπτυχο ΒΙΟΣ – ΘΑΝΑΤΟΣ – ΒΙΟΣ. Το πρώτο σε προετοιμάζει και σου στέλνει τις όμορφες μούσες που συμμετέχουν ως όμορφες γυναίκες στην τελετή, η ολοκλήρωση της δημιουργίας σε “θανατώνει”, για να σε αναστήσει το αποτέλεσμα πάνω στη σκηνή ή στο πανί.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως Καλλιτέχνη; Έντιμο!
με το μουσικοσυνθέτη Δημήτρη Ευαγγελινό σε στιγμές δημιουργίας
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Δύσκολο να αναπτύξεις σχέδια και να τα ανακοινώσεις, ζώντας σε χαλεπούς καιρούς. Αφού περάσουμε αυτό που ονομάζουν όλοι covid19 και αρθεί το απαγορευτικό της θεατρικής λειτουργίας, θέλω να ολοκληρωθούν οι δυο θεατρικοί μονόλογοι που σκηνοθέτησα και δεν πρόλαβαν να βγουν: Το έργο “ΑΝΝΑ” της Σάμ Πότερ με την Παναγιώτα Αβραμοπούλου και το έργο “Εγώ η Ουλρίκε Μάινχοφ καταγγέλω” των Ντάριο Φο και Φράνκα Ράμε με την Ντέμη Αντωνοπούλου. Υπάρχουν βέβαια προετοιμασίες για τρεις ακόμα παραστάσεις και μια μεγάλου μήκους ταινία, δεν είναι όμως η ώρα τους για επίσημες ανακοινώσεις. Θα μας δοθεί η ευκαιρία να μιλήσουμε γι’ αυτά, δεν θα χαθούμε άλλωστε…
Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσετε με μια φράση την υποκριτική αλλά και γενικότερα το θέατρο ποια θα διαλέγατε; Μα την ατάκα του Σαίξπηρ φυσικά: “Όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή θεάτρου”
Πιστεύετε πως δίνονται ευκαιρίες στους νέους καλλιτέχνες να αναδείξουν το ταλέντο τους ή μήπως υπάρχει μια μόνιμη τάση ανακύκλωσης προσώπων και χαρακτήρων; Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις…
Το πιο εύκολο είναι να σου πω, πως όχι δεν δίνονται και ναι υπάρχει ανακύκλωση προσώπων και χαρακτήρων. Ίσως επειδή, δύσκολα στη χώρα μας θα συναντήσεις έναν σκηνοθέτη που θα σε δουλέψει για να σε φτάσει στα άκρα. Όλοι τα ξέρουν όλα και έτσι δεν γίνεται δουλειά. Αυτό φυσικά έχει να κάνει με την παιδεία και την εκπαίδευση ενός ηθοποιού ή ενός σκηνοθέτη. Με τις καλλιτεχνικές επιλογές του ενός ή του άλλου. Το σίγουρο είναι πως οι διακριτοί ρόλοι πρέπει να κρατούνται. (γέλια). Εντάξει ξέρω κι ένα άλλο ανέκδοτο με τον Τοτό… Οι αλήθειες όμως πρέπει να λέγονται! Οι περισσότεροι σκηνοθέτες είναι μαλθακοί και συγκαταβατικοί με αυτό που αποκαλούμε star system. Χρειάζεται όμως να διαλέξεις: ή θα είσαι σελέμπριτι ή καλλιτέχνης και τα δυο δεν πάνε μαζί. Οπότε για να υπάρχουν δουλειές καταλήγουμε σε μια ανακύκλωση και φυσικά σε ένα μέτριο και ίσως κακό αποτέλεσμα. Είμαστε και λίγο ως λαός της παρελθοντολογίας, οπότε δεν υπάρχει γιατρειά. Μας πνίγει και ένας ακαδημαϊσμός πολλές φορές όπως: ο τάδε που το έκανε έτσι και πήρε τα εύσημα από το τάδε τριτοβάθμιο ίδρυμα ή από τον τάδε κριτικό κ,ο.κ. Παρελθοντολογία, ακαδημαϊσμός, λάθος εως κακή εκπαίδευση, το κυνήγι του χρήματος και της διασημότητας, όλα μια τρέλα, με αποτέλεσμα κάπου να το έχουμε χάσει το στοίχημα. Προσωπικά θέλω να ξεχωρίζω και να δίνω όχι μια, αλλά πολλαπλές ευκαιρίες σε νέους καλλιτέχνες να αναδείξουν το ταλέντο τους. Το ζήτημα όμως είναι αν αυτοί το θέλουν; Σου το είπα άνοιξες μεγάλη κουβέντα που δεν μπορεί να κλείσει τόσο σύντομα…
Στο θέατρο που σας βρίσκουμε; Στο θέατρο και για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, υγεία πρώτα να έχουμε, θα με βρίσκετε στο Θέατρο ΔΡΟΜΟΣ και όχι μόνο…
Ποιο μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στους αναγνώστες του polismagazino; Καλή χρονιά να έχουν με πολλά όνειρα! Να ονειρεύονται και να προσπαθούν όσο δύσκολες είναι οι καταστάσεις να τα πραγματοποιούν. Και αν κάποιο όνειρο χρίζει αναβολής, να επανέρχονται και να προσπαθούν.
