Ειρήνη Ολυμπίου

“Vintage” ομαδική έκθεση στην ArteVisione

Ένα από τα πλεονεκτήματα της μεταπρωτοπορίας, όπως συμβατικά ορίζεται η σύγχρονη εποχή, είναι το pastiche, το συνονθύλευμα, δηλαδή, παλαιότερων μοτίβων, που απενεχοποιημένα επανέρχονται και εκλεκτικά σταχυολογούνται, στο πλαίσιο του μορφοπλαστικού πλουραλισμού ως εικαστικού ζητούμενου.

Ο νόστος, λοιπόν, για την παράδοση- ως πρόκριμα της μετανεωτερικότητας -είναι εκείνος που ουσιαστικά νομιμοποιεί την αισθητική του vintage σε όλο το φάσμα του υλικού πολιτισμού, από την αρχιτεκτονική και την υψηλή τέχνη, έως τη μόδα, το styling και το interior design. Ό,τι παλιό δεν είναι απαραίτητα μουσειακό, απαρχαιωμένο, καταδικασμένο νομοτελειακά στην αποσύνθεση, αλλά ξεφεύγει από την εντροπία του και καρμικά μετεμψυχώνεται, φέροντας πάντα κάτι ιερό από το ήθος και την ακεραιότητα του παρελθόντος, που πάντοτε, αυτόματα σχεδόν, ταυτίζεται με το ανόθευτο της γλαυκής μας θύμησης.

“Μόνο ο χρόνος, άλλωστε, καθαγιάζει” όπως έγραφε ο Baudelaire.

Χορηγός επικοινωνίας το πολιτιστικό και κοινωνικό site polismagazino.gr

CV. Η Ειρήνη Ολυμπίου (γεν. 1987, Αθήνα) ζει, εργάζεται και δημιουργεί στην Αθήνα. Η εικαστική της πρακτική διερευνά τα όρια της ζωγραφικής με πεδίο έρευνας το δημόσιο χώρο. Ως εικαστικός έχει λάβει συμμετοχή σε ομαδικές εκθέσεις και πρότζεκτ από το 2008 και έχει πραγματοποιήσει ατομική έκθεση σε αίθουσα τέχνης στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό κύκλο και Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Ως επιμελήτρια video art έχει συνεργαστεί με το Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακών Τεχνών Athens Digital Arts Festival και με διεθνή φεστιβάλ, έχει υλοποιήσει πρότζεκτ online και διεθνή, καθώς έχει συμμετάσχει σε ομιλίες και επιτροπές βραβείων βίντεο τέχνης. Η επιμελητική της αναζήτηση αφορά τα ψηφιακά εκφραστικά μέσα και πώς η σύγχρονη βιντεοτέχνη επηρεάζεται από την τεχνολογία.

Vintage

Η αφορμή προέκυψε από την προσπάθειά μου να ανασύρω μνήμες του παρελθόντος σε σχέση με την Αθήνα. Η ανάμνηση της παλιάς Αθήνας, ξεκινώντας μεσοπολεμικά με αισιοδοξία, αλλά και η αντίφαση της αστικής αίγλης σε σχέση με όσα επακολούθησαν. Μέσα από παλιές φωτογραφίες και αντικείμενα, έφτιαξα ready-made κουτιά μνήμης που λειτουργούν ως memento mori για τις μορφές που εικονίζονται. Δύο γυναίκες της αστικής τάξης καλοντυμένες φωτογραφίζονται στο στούντιο, μια στιγμή που παγώνει στο χρόνο. Το αντικείμενο της βεντάλιας με τα οριενταλιστικά στοιχεία που ανοίγει το τότε παρελθόν, στα γεγονότα που ακολούθησαν και στο σήμερα. Το κόσμημα-ρολόι υπαινίσσεται τον χρόνο και την περασμένη αίγλη. Τα κίτρινα τραπουλόχαρτα, μια αναφορά στην τύχη και στο πέρασμα του χρόνου. Όλα αυτά τα αντικείμενα παγώνουν ως κουτιά μνήμης μέσα από τη σειρά φωτογραφιών Memento mori.

V for Vintage. Ένας φόρος τιμής σε αφηγήματα που ενεργοποιούν οικειοποιητικούς μηχανισμούς στα ξεκούρδιστα κυτία του υποσυνείδητου. Αποκτήματα, κάποτε χρηστικά ή αγαπημένα, τυπωμένα σε ξεθωριασμένο κλικ πολαρόιντ, ενεργήματα μνήμης που στροβιλίζονται σε position arabesque υπό το οξειδωμένο ηχόχρωμα μιας γραναρισμένης σονάτας του Bramhs. Κάθε τι υλικό και άυλο που παρέρχεται και ανακαλείται ως υπόμνηση, ξορκίζοντας σαν πηγή παραμυθίας την απώλεια. Η ηδυπαθής έκφραση ενός art nouveau μοντέλου σε cart postale της εποχής, που περνά μέσα από το instantane στην αθανασία, όπως, αντίστοιχα, πιο ανεπιτήδευτα, τα αμήχανα βλέμματα στα πρόσωπα των καλεσμένων σε οπτικό τεκμήριο μιας οικογενειακής γιορτής. Η βελούδινη ταπετσαρία ενός βιενέζικου καναπέ με ξυλόγλυπτο ερεισίνωτο, ένα πορσελάνινο λαβομάνο, φαγωμένοι καβάλοι από κοτλέ παντελόνια, ίσως μια ντισκομπάλα ή μια συλλογή από αυτοκόλλητα panini με τους ήρωες μιας σαπουνόπερας των 80s, η μυρωδιά ακόμα αγιοκλήματος και γιασεμιού σε κάποιο θερινό σινεμά με ασπρόμαυρη προβολή και παγωμένη γκαζόζα ανά χείρας. Θραύσματα μνήμης που ίσως να μυρίζουν ναφθαλίνη, σκονισμένα σε μιαν αποθήκη, στοιβαγμένα δίπλα σε έναν κάδο ανακύκλωσης, εκλεκτικά όμως, όσο και παράδοξα, ενοποιημένα με το παρόν. Ένα memory boom σε αντικείμενα αταίριαστα, υβριδικά, ετερογενή, που επανέρχονται στο παρόν σαν οφθαλμαπάτη, αναμοχλεύονται σαν χωροχρονικό απείκασμα στη χρονομηχανή του Προύστ και αναπόδραστα, αναβαπτίζονται.

Vintage, λοιπόν. Ηomage σε μία συναισθησία ηδονικά χτισμένη από τα λάφυρα του παρελθόντος, το άλμα πάνω από τη φθορά στην άνιση αναζήτηση του χαμένου μας χρόνου, την οποία η παρούσα εικαστική έκθεση εντέλλεται να εικονοποιήσει. ..

Ευαγγελία Θ. Καϊράκη
ΜΑ Ιστορίας Τέχνης – Μέλος της ΕΕΙΤ

ArteVisione
5 Πηλίου, πλ. Κολιάτσου 112 55 Αθήνα Δευτερα Τετάρτη 12:00-16:00
Τρίτη Πέμπτη 15:30-20:00
Παρασκευή 16:00-20:00
Σάββατο Κυριακή κλειστά
ή κατόπιν ραντεβού