Ακούς καθημερινά ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως δεξιοί ή αριστεροί και αντιλαμβάνεσαι ότι ο βίος τους είναι γεμάτος από ιδεοληψίες και για το μόνο που νοιάζονται είναι να καλοπερνάνε εις βάρος του άλλου. Επομένως διαπιστώνεις ότι οι σχιζοφρενείς εμφύλιοι δεν έχουν καταλαγιάσει ακόμη σε αυτήν την κοινωνία και ότι η πολιτική στην Ελλάδα δεν είναι παρά κατακερματισμένα ατομικά συμφέροντα τα οποία βρίσκονται σε κάποιο κόμμα ώστε να ικανοποιηθούν πιο εύκολα και χωρίς να περιέχουν δείγμα κοινού συμφέροντος.
Παρατηρείς κάποιους οι οποίοι λαϊκίζουν και οι οποίοι θέλουν να διατηρούν τους υπόλοιπους από ημιμαθείς ως απαίδευτους, ανίκανους δηλαδή να διακρίνουν τον άριστο άρα και εχθρούς της πραγματικής Δημοκρατίας.
Ο λαϊκισμός, οι παθογένειες της κοινωνίας καθώς και τα γεγονότα που τα συντηρούν έχουν τις ρίζες τους πριν καν αρχίσει να δομείται τούτο το κράτος.
Είναι όλα αυτά τα γεγονότα που σε κάνουν να αποστρέφεσαι την πολιτική και να μην συμμετέχεις στις αποφάσεις τις οποίες όμως λούζεσαι κυρίως όταν βάζεις βαθιά το χέρι στην τσέπη χωρίς να βλέπεις τίποτα το ανταποδοτικό ή όταν η ανεργία σου χτυπάει την πόρτα και νιώθεις απεγνωσμένα μόνος ενώ άλλοι πλουτίζουν εις βάρος σου εκμεταλλευόμενοι αυτήν σου τη στάση.
Θα αλλάξει επομένως μία απολιτίκ στάση όλη αυτήν την κατάσταση;
Σαφώς και όχι.
Αυτό δεν είναι ούτε επανάσταση αλλά ούτε και αντίδραση απέναντι στους πολιτικούς και την κοινωνία αλλά αρωγή βοηθώντας έστω και έμμεσα στη συνέχεια ενός φαύλου κύκλου που κανείς δεν γνωρίζει που θα οδηγήσει.
Δεν είναι καιρός πια να διεξάγουμε μία πιο ενδελεχή έρευνα για το ποιόν θα επιλέξουμε να μας διοικεί; Ενώ καθόμαστε με τις ώρες να ψάχνουμε στο διαδίκτυο, σε περιοδικά, να ρωτάμε γνωστούς και φίλους όταν πρόκειται να αγοράσουμε ένα κινητό τηλέφωνο ή ένα αυτοκίνητο εντούτοις πρίν πάμε στην κάλπη δεν διεξάγουμε μία τόσο πολύωρη και σχολαστική έρευνα για το ποιόν θα ψηφίσουμε. Η πεποίθηση μερικών ότι ούτε και η ανέλιξη μερικών είναι τόσο αξιοκρατική δεν μπορεί να θεωρηθεί μεροληπτική.
Η ελπίδα και ένα πολύ θετικό σημάδι είναι ότι όλο και περισσότεροι συζητούν περί της ανάγκης μία πνευματικής αφύπνισης. Η πνευματική αφύπνιση όμως θα προέλθει από ανθρώπους που πρωτίστως έχουν αντιληφθεί ότι η ιστορία δεν πρέπει να επαναλαμβάνεται με σχεδόν ίδιο τρόπο και πάντα προς τέρψιν των ιδίων συμφερόντων.
Το να δηλώνεις απολιτίκ ενώ η κοινωνία αποδομείται, δηλώνεις ότι είσαι και ‘σύ συμμέτοχος αυτής της κατάστασης. Άλλωστε δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ενεργούς πολίτες και διάλογο.
Γράφει ο
Οικονομολόγος
Msc in Economics & Politics in Eastern & S.E Europe, Scrap buyer
Θεματικός οικονομίας Β’ ΝΟΔΕ
