Ο Δρ Χρήστος Ηλ. Κολοβός, Διευθυντής Ορχήστρας, Διδάκτωρ Παν/μίου Μόντρεαλ, απαντάει στις ερωτήσεις του polismagazino.gr
Οι φωτογραφίες προέρχονται από την παράσταση της παιδικής όπερας του Άλκη Μπαλτά “Φρικαντέλα. Η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα”, σε λιμπρέττο Ευγένιου Τριβιζά, με την Ορχήστρα “Ακαντέμικα” Αθηνών, (Christmas Theater, Δεκ. 2019). copyright: George Skitzakos
Εγκλεισμός στο σπίτι. Πώς διαχειρίζεστε το χρόνο σας; Ποιά συναισθήματα σας διακατέχουν; Το ρολόι της ζωής μου έχει αλλάξει, όντας άνεργος από κρατική υπευθυνότητα και όλη μέρα στο σπίτι. Στην πρώτη καραντίνα πέρισυ, δεν πέρασα καθόλου δημιουργικά. Σίγουρα είχα μια κάποια κατάθλιψη, αφού η στέρηση της ελευθερίας μου, της δουλειάς μου, της τέχνης μου, η δολοφονία της ίδιας μου της ζωής και των συνανθρώπων μου με τις ευλογίες αυτών που θα έπρεπε να μάς δίνουν την εργασία, δηλ. του κράτους, δεν μου γεννούσαν καθόλου καλή διάθεση για να δημιουργήσω. Σε μια εβδομάδα έκλεισα την τηλεόραση ένεκα της φρικτής καθημερινής ανακοίνωσης των θυμάτων, μα ο συνεχής και από παντού βομβαρδισμός και η πλύση εγκεφάλου με αρνητικότητα και με τις ευθύνες να μάς τις ρίχνουν επάνω μας σαν αναθέματα και χωρίς το κράτος να φέρει καμιά ευθύνη ακόμη και σήμερα που μιλάμε, “άρπαξαν” την καλή μου διάθεση για δημιουργία και έτσι έπρεπε να έρθει το καλοκαίρι για να “αναστηθώ” στο χωριό μου, τις Κροκεές Λακωνίας. Στη συνέχεια όμως ξεκίνησε ξανά η μελέτη, η ακρόαση της μουσικής και το γράψιμο, μαζί με την εξέλιξη της μαγειρικής μου δεινότητας και του πάθους μου να μην επιτρέψω σε κανέναν να αλλάξει προς όφελος δικό του, το Χρήστο. Δηλ. τον εαυτόν μου. Όσο για τα συναισθήματα που με διακατέχουν είναι, μα τί άλλο, από το να πετάξω ψηλά πάλι ως… “φτερό στον άνεμο”. Εδώ καταστρατηγήθηκε και η παμπάλαια ρήση του Ευ. Παπανούτσου που μάς ανέλυαν τότε στο μαθημα της έκθεσης στην Γ’ Δέσμη, ότι “είμαστε δούλοι στην ελευθερία μας και ελεύθεροι στη δουλειά μας”. Σήμερα είμαστε μόνον δούλοι, σκλάβοι, έρμαια –όσο δεν ξεσηκωνόμαστε για να αλλάξουμε τον κόσμο και τις συνθήκες της ζωής μας– των μεγάλων διεθνών οικονομικών συμφερόντων που στο όνομα της δημόσιας υγιείας, κάνουν κουρελόχαρτα εθνικά συντάγματα, διαλύουν κάθε εργατική κατάκτηση του 20ού αιώνα, αφήνουν τον κόσμο να πεθαίνει στα σπίτια του και τα νοσοκομεία μετατρέποντάς τα σε νοσοκομεία μιας νόσου και αυτής “κολοβής” ως προς τις υποδομές, καταργώντας προγραμματισμένα χειρουργεία, μην προσλαμβάνοντας μόνιμο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό κ.λπ. και παρουσιάζοντας όλες τις κρατικές ευθύνες, λάθη και ελλείψεις τους σε δικές μας υπαιτιότητες και ανευθυνότητες.
Ακούμε συνεχώς για Βία. Ενδοοικογενειακή, εργασιακή, αθλητική, καλλιτεχνική… Εντυπωσιάζεστε από το συμβάν ή από τους πρωταγωνιστές; Εσείς έχετε υποστεί κάποια μορφή βίας; Δεν εντυπωσιάζομαι. Οι φήμες οργίαζαν και οργιάζουν στο χώρο μας. Η φήμη όμως δεν είναι αποδεδειγμένο γεγονός. Και εάν ο παθών δεν μιλήσει, τότε δεν έχει δικαίωμα κανείς άλλος να αποκαλύψει μια τέτοια φήμη, διότι έτσι γίνεται κουτσομπολιό. Και εγώ έχω υποστεί βία και στα μικρά τα χρόνια μου και μεγάλος. Στο σχολείο όλα μου τα χρόνια με κορόιδευαν αρκετοί συμμαθητές μου επειδή σπούδαζα μουσική και έπαιζα βιολί, και άκουγα κλασσική μουσική, όπερα και μουσική ρετρώ, πράγματα ξένα για αυτούς και επειδή ήμουν πιο παχύς και δεν έπαιζα μπάλα, γιατί έπρεπε να προστατέψω τα χέρια μου και τα δάχτυλά μου να μην χτυπήσουν ή τα στραμπουλήξω και από την άλλη δυσκολευόμουν να τρέξω για το παιχνίδι ή να παίξω με τις μπάλες, λόγω παραπάνω κιλών. Έκανα όμως όλες τις ασκήσεις εδάφους και για αυτό είχα πάνω από 18 στα τρίμηνα στο Λύκειο και εκεί τα στόματα έκλειναν. Ακόμη όμως και τώρα υπάρχουν κάποιοι κακεντρεχείς μικρόψυχοι συνάδελφοι οι οποίοι δε μπορούν να με αντιμετωπίσουν με επιχειρήματα ως προς την σοβαρότητα και την πειθαρχία της δουλειάς μου, αλλά και την μελέτη μου και για να καλύψουν το “σκάψιμο του λάκκου μου” και τον αποκλεισμό που μού κάνουν από τον εργασιακό στίβο, λένε, ότι δε μπορώ να εργάζομαι, δηλ. να διευθύνω, επειδή είμαι πιο παχύς από άλλους και θα “σπάσει” το πόντιουμ ή ότι δεν είναι αισθητικά ωραίο. Δεν ήξερα όμως, ότι για να διευθύνεις, πρέπει να είσαι μοντέλο του Βερσάτσε! Ακόμη δέχομαι, όχι κατά πρόσωπον, μπούλινγκ για τις πολιτικές μου πεποιθήσεις, αφού κάποιοι ξέρω, ότι τις επικαλούνται ώστε να μην με καλούν να εργασθώ και κάποιος άλλος θρασύτατος και θρασύδειλος ανώτερος δημόσιος άρχων του χώρου μας, χωρίς ελληνόφωνο μάρτυρα μπροστά μας, μού επιτέθηκε λεκτικά αισχρά προ καιρού, όχι με άκομψες λέξεις, μα στον τόνο της φωνής του, στο περιεχόμενο και τη σημασία των λόγων του. Αυτές όμως είναι πρακτικές τρομοκρατίας και υπερίσχυσης των μετρίων και των φελλών. Και εγώ αντιστέκομαι και τούς απαντώ με την μελέτη μου και την πρόοδό μου. Με την τρομοκρατία δεν φιμώνεται ο Λαός. Ίσα-ίσα ατσαλώνει για να τούς συνθλίψει κάποια στιγμή. Επιφυλάσσομαι για την ιστορία όμως, να γράψω ένα άρθρο με τίτλο “και οι… χοντροί διευθύνουν!”.
Πιστεύετε στην αποτελεσματικότητα του εμβολίου; Θα εμβολιαστείτε όταν έρθει η ώρα; Η επιστήμη έχει κάνει θαύματα από καταβολής κόσμου. Κάποια εμβόλια έσωσαν τον πλανήτη στο παρελθόν και εξαφάνισαν κάποιες ασθένειες δια παντός. Τώρα που ολόκληρος ο πλανήτης ενέσκυψε στο πρόβλημα και σε πολύ λίγο χρόνο βγήκαν τόσα εμβόλια από διάφορες μεριές του κόσμου μας και σπαταλήθηκαν τόσα δισεκατομμύρια μόνο και μόνο για την ταχύτατη έρευνα και δημιουργία των εμβολίων, σίγουρα θα υπάρξει και αποτελεσματικότητα. Εύχομαι όμως να σταματήσουν, πράγμα που δε θα γίνει δυστυχώς, τα παιχνίδια των φαρμακευτικών με διάφορους “μνηστήρες” ένθεν κακείθεν, στις πλάτες των Λαών του κόσμου μας, διότι ο καπιταλισμός τους παίζει ένα ύπουλο όσον αφορά στον ιό και ένα ξεκάθαρο αναφορικά στα κέρδη τους παιχνίδι, γεγονός που καθιστά τις κυβερνήσεις υπόλογες και να φέρουν την απόλυτη ευθύνη για τη φτώχεια που έρχεται, την ισοπέδωση της μεσαίας τάξης και την ανεργία με τις “ευλογίες” τους. Σχετικά με εμένα, εάν και όταν έρθει η σειρά μου, θα το κάνω το εμβόλιο, αφού πρώτα συμβουλευτώ το γιατρό μου.
Έχετε στερηθεί κάτι από τον εγκλεισμό σας στο σπίτι και εαν ναι, πως το αντιμετωπίσατε; Στερούμαι καθημερινά την ελευθερία μου, το οξυγόνο μου, το γεγονός ότι είμαι κοινωνικό όν, την αγκαλιά και το φιλί, τη χειραψία, την ψυχική μου υγιεία, την εργασία μου, τις συναυλίες, την όπερα, τα μουσεία και το θέατρο. Δεν αντιμετωπίζονται τα παραπάνω. Κακά τα ψέμματα. Όλα όσα κάνει ο καθένας μας είναι ημίμετρα. Απλά για να ξεγελιόμαστε και να δείχνουμε στους άλλους, ότι είμαστε ακόμη ζωντανοί. Συγκεκριμένοι τρόποι για να αντιμετωπιστούν δεν υπάρχουν. Ο καθένας κάνει ό,τι πιστεύει αυτός, ότι θα τον βοηθήσει κάθε διαφορετική στιγμή, ανάλογα με την ψυχική του υγιεία στην παρούσα. Εγώ διαβάζω, μελετάω, γράφω, ακούω μουσική, μαγειρεύω, παρακολουθώ διαδικτυακά όσες περισσότερες συναυλίες και παραστάσεις όπερας και θεάτρου μπορώ με ή χωρίς εισιτήριο από όλον τον κόσμο, δεν ανοίγω την τηλεόραση, κάνω όνειρα για το μέλλον και σχέδια και ανθίσταμαι όπως μπορώ δημόσια και κατ’ ιδίαν σε όλη αυτήν την αντιλαϊκή λαίλαπα και τους ανεγκέφαλους σε θέματα κουλτούρας και κοινωνίας αμόρφωτους λοιμωξιολόγους και καθηγητάδες –κάποια εξαίρεση θα υπάρχει, δε μπορεί…– οι οποίοι με τις ευλογίες της κυβέρνησης μάς στερούν το συνταγματικό μας δικαίωμα της εργασίας, μάς πετάνε ένα ξεροκόμματο των 534Ε για να ζήσουμε αναδρομικά μετά από δυό μήνες, μάς κάνουν να πιστεύουμε, ότι μάς κάνουν χάρη και ότι τούς είμαστε υπόχρεοι και δεν ανοίγουν τα μάτια τους να δούνε και να σκεφτούν λογικά, τί κάνουν στο εξωτερικό σε αντίστοιχες περιπτώσεις πολιτιστικών διευθετήσεων εν καιρώ πανδημίας. Όταν η Φιλαρμονική της Βιέννης και η Κρατική Όπερα, η Ορχήστρα της Σκάλας, του θεάτρου Σαν Κάρλο, ο Φλωρεντινός Μάιος, η Ραδιοφωνία της Φρανγκφούρτης, διάφοροι οργανισμοί στην Αμερική και την Κίνα ανοίγουν τις αίθουσες για συναυλίες με ή χωρίς κόσμο και όλα τα μέτρα, εδώ γιατί τα απαγορεύουν όλα; Μα δεν σκέφτονται, ότι οι ασφαλέστεροι χώροι είναι οι αίθουσες συναυλιών κλασσικής μουσικής, η όπερα, το μπαλέττο, το θέατρο πρόζας και τα μουσεία; Διότι εκεί οι άνθρωποι κουράρουν την ψυχή τους και το πνεύμα τους, δεν μιλάνε μεταξύ τους, δεν φωνάζουν, δεν κουνιούνται, δεν φτήνουν, δεν περιφέρονται και εισέρχονται σε μια μέθεξη πνευματική η οποία εκμηδενίζει εντελώς την πιθανότητα να κολλήσουν ή να μεταδώσουν τον ιό. Πολλές έρευνες από πανεπιστήμια του εξωτερικού έχουν αποφανθεί για αυτό, μεταξύ άλλων του καθηγητή Ιωαννίδη από το Στάνφορντ και το οδοιπορικό για μια συναυλίας με τη Φιλαρμονική του Βερολίνου που φέρνει ως παράδειγμα συνήθως, αλλά και διάφορα άρθρα κατατοπιστικά με το πιο κοινωνικό πρόσημο που μπορεί να υπάρξει και την άρτια επιστημονική κατάρτιση του διαπρεπούς καρδιολόγου μας αναπληρωτή διευθυντή του Ωνασείου και συνθέτη Θανάση Δρίτσα ή του διάσημου Μαέστρου Ρικκάρντο Μούτι σε κατά καιρούς εμπεριστατωμένες επιστολές του που έχουν δημοσιευτεί για το γεγονός των άδειων θεάτρων και αιθουσών και το μηδενικό έως τώρα ποσοστό μετάδοσης του ιού από τον έναν θεατή στον άλλον.
Τηλεργασία και Αναστολή εργασιακών συμβάσεων. Τι πιστεύετε ότι θα συμβεί την επόμενη ημέρα του απεγκλωβισμού μας στον εργασιακό χώρο; Ήδη προκηρύσσονται θέσεις για τηλεργασία, συνεπώς μικρότερες αμοιβές κατά πολύ και κοινωνική ασφάλεια στον μικρότερο βαθμό. Τώρα ίσως βρισκόμαστε λίγο πριν τον εργασιακό μεσαίωνα. Μετά θα βουτήξουμε για τα καλά στον μεσαίωνα και στην εργασία ως σκλάβοι. Εάν δεν αγωνιστούμε τώρα συντεταγμένα και μαζικά, με τα σωματεία μας και τις ομοσπονδίες που ανήκουν αυτά, για να απαιτήσουμε και να πάρουμε πίσω όσα μάς έκλεψαν με “το έτσι θέλω”, θα γίνουμε μια ζούγκλα, που ο ένας θα τρώει τον άλλον για να επιβιώσει.
“Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο θα απογειωθεί, οι διάφοροι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, παγκόσμια, θα κάνουν πάρτυ για τις αφαιμάξεις που υποστήκαμε και τα κέρδη τους και το κεφάλαιο θα δυναμώσει πάλι πρός δικό του όφελος.”
Αλλά “για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή”. Θέλει επαφή με την ΤΕΧΝΗ. Την μουσική, το θέατρο, το μπαλέττο, την όπερα, τα μουσεία. Αλλιώς δεν πρόκειται να “σηκώσει κεφάλι” και να ξαναδεί τον ήλιο της λευτεριάς του. Της σκέψης, της ψυχής και του σώματος.
