Το Σάββατο 9 Οκτωβρίου στην φιλόξενη και κατάμεστη αίθουσα του Συλλόγου των Αθηναίων στην Πλάκα παρουσιάστηκε η 1η Ποιητική Συλλογή του Δεσποτίδη Δημοσθένη-Δημητρίου ετών 14, μαθητή του Υ10 στο Αγγλόφωνο Διεθνές σχολείο Campion.
Το πάνελ των ομιλητών πλαισίωσαν με τον εύστοχο, πνευματώδη και ουσιώδη λόγο τους οι κ.κ. Κωνσταντίνος Καρούσος, Πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, ο Άγγελος Γέροντας, Ιατρός Νευρολόγος, Κοσμήτωρ της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών καθώς και η Dr. Δέσποινα Πρίνια, Καθηγήτρια Πολιτιστικής Διπλωματίας Πανεπιστημίου Στρασβούρου SCG.
Η ανάλυση και των τριών εκλεκτών και διακεκριμένων προσωπικοτήτων μίλησε απευθείας στις καρδιές των παρευρισκομένων, αναλύοντας σε βάθος τόσο τη γραφή των ποιημάτων, όσο και τα βαθύτερα νοήματα και μηνύματά τους. Έμφαση δόθηκε στην δημιουργική διάθεση του μικρού ποιητή, ο οποίος προσπάθησε και αξιοποίησε κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον δεύτερο εγκλεισμό. Πολλές οι ενότητες, πολλαπλά τα ερεθίσματα, ακόμη περισσότερες οι προσλαμβάνουσες. Σίγουρα επηρεασμένος από την πνευματική ζωή του τόπου, όπου έλκει την καταγωγή του, την Άνδρο, όπου περνούσε τις διακοπές του Πάσχα και του Καλοκαιριού, καταγράφει με τρόπο μοναδικό, όχι μόνο προσωπικές ενότητες της ζωής του, αλλά και την αγωνία του για την Ελληνική γλώσσα, την μητέρα όλων των γλωσσών. Και δεν σταματά βέβαια εκεί, ορμώμενος από την συμπλήρωση 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση, γράφει για την θυσία της μητέρας, για τον Θεόφιλο Καίρη και για άλλα πολλά.
Ο πρόεδρος του Συλλόγου των Αθηναίοων κύριος Ελευθέριος Σκιαδάς με την χαρισματική χροιά της φωνής του συντόνισε υποδειγματικά τους ομιλητές.
Ανάγνωσε επίσης τα μηνύματα που είχαν στείλει ειδικά για την παρουσίαση η Υφυπουργός Παιδείας κα Ζέττα Μ. Μακρή, ο Γενικός Γραμματέας Δημόσιας Διπλωματίας και Απόδημου Ελληνισμού Dr. Ιωάννης Χρυσουλάκης, η κυρία Μαρία Σπυράκη, Ευρωβουλευτής της Ν.Δ., η κυρία Lady Lucy French ΟΒΕ, Founder και CEO του Ιδρύματος Never Such Innocence στο Λονδίνο, η κυρία Μαρία Ευθυμίου Καθηγήτρια Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και η κυρία Στέλλα Κοκόλη, Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελλήνων Εκπαιδευτικών Αμερικής.
Ο κ. Ιωάννης Μαρωνίτης, Πρόεδρος του ομίλου Unesco Πειραιώς και Νήσων καθώς και του International Action Art, απένειμε χρυσό μετάλλιο και αναμνηστικό Έπαινο του International Action Art και έχρισε τον Δημοσθένη Διευθυντή Λογοτεχνίας του International Action Art.
Ποιήματα του Δημοσθένη αναγνώσθηκαν τόσο από τον ίδιο, όσο κι από φίλους του και συγκεκριμένα από τον Αλέξανδρο Andrews, Καλλιόπη και Μιχάλη Μαραβέλια, Οδυσσέα Σαμπατά, Νικόλαο Ματράκου και από τον Ευάγγελο – Οδυσσέα Φράγκου. Τα παιδιά έδωσαν έναν δροσερό τόνο στην όλη βραδιά μαγεύοντας τους παρευρισκομένους με τις μαγικές φωνές τους και ζεσταίνοντας την καρδιά τους μέσα σ’ ένα βροχερό σκηνικό. Παρούσα στην εκδήλωση ήταν και η διάσημη σοπράνο Αναστασία Ζαννή, η οποία κι εκείνη απήγγειλε με την δική της χαρισματική φωνή ένα από τα αγαπημένα ποιήματα του Δημοσθένη το ‘‘Πλακόστρωτα σοκάκια της Άνδρου’’.
Τέλος το “Duo Sopiano” αποτελούμενο από την Έλλη Αναστασοπούλου (σοπράνο) και τον Neville Jason Fahy (πιανίστας) ερμήνευσαν με τρόπο μοναδικό μελωδίες, όπως το αγαπημένο ποίημα του Δημοσθένη, ‘‘Ποιος είμαι, τι εκπροσωπώ’’, το ‘‘Maid of Athens’’ (Vierge d’ Atene) σε στίχους Lord Byron, και μουσική Charles Gounod, το ‘‘She walks in beauty’’, σε στίχους Lord Byron και μουσική Neville Jason Fahy. Η παρουσίαση έκλεισε με το ‘‘Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου’’ και το ‘‘φεγγάρι είναι κόκκινο’’.
Παρόντες στην εκδήλωση ήταν ο κ. Νίκος Παπαδόπουλος, PSG, Order of Ahepa, Chapter President, HJ-10, η κυρία Ντόρα Σπάχη Πρόεδρος των Καρυάτιδων, τμήμα 271, ο Πολιτευτής κ. Ανάργυρος Τσουνάκης και Αντιπρόεδρος φιλανθρωπίας της AHEPA HELLAS, ο κ. Ιωάννης Βλαχοδιαμάντης, Διευθυντής Φιλανθρωπίας του τμήματος AHEPA Παλαιού Φαλήρου, η κυρία Βάσω Μακρογκίκα, Γενική Γραμματέας του τμήματος YPATIAD443, η κυρία Πηνελόπη Χριστοδούλου Πρόεδρος του τμήματος Αγνοδίκη, Daughters of Penelope, η κυρία Μαριλένα Παναγιωτοπούλου Θεατρολόγος – Σκηνοθέτης, η κυρία Άντζη Μαργαρίτη – Andrews μετά του συζύγου της David Andrews και του Αλέξανδρου Andrews, η Πρόεδρος της Ένωσης Ανδρίων Πειραιώς κυρία Βασιλική Λινού, η Dr. Αναστασία Ρηγοπούλου Φιλόλογος, οι κυρίες Ειρήνη Ξακουστή και Μαίρη Συναρέλλη μέλη του Συλλόγου των Αθηναίων, οι κυρίες Νίνα Κουλούρη και Ντίνα Γραμματικοπούλου, η κυρία Χρύσα Βουλγαρίδου, Γενική Γραμματέας της Ελληνικής Ένωσης Γυναικών στον Πολιτισμό και τον Τουρισμό, η κυρία Αναστασία Ζαννή, σοπράνο, η κυρία Αρσένη σκηνοθέτης, o Dr. Γρηγόριος Χαραλαμπόπουλος/AHEPA, Γενικός Γραμματέας HJ-43 ARISTOTELIS OF ATTICA, καθώς και πολλοί οικογενειακοί φίλοι και συμμαθητές του μικρού ποιητή.
Κατά κοινή ομολογία ήταν μία όμορφη, ζεστή, φιλική, πνευματώδης, λυρική, ποιητική, μελωδική βραδιά, αντάξια του ήθους και της προσπάθειας του Δημοσθένη – Δημητρίου.
Ομιλία του κ. ΚΑΡΟΥΣΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Εκλεκτοί προσκεκλημένοι-φίλες και φίλοι σας ευχαριστώ για την παρουσία σας. Είναι αναμφισβήτητα το ποιητικό έργο “Ψάχνοντας τα βήματά μου”, έντονης ψυχικής και πνευματικής δυναμικής του Δεσποτίδη Δημοσθένη-Δημήτριου. Πρωτίστως, ένα εγχείρημα προεφηβικής ηλικίας, που δεσπόζει το έντονο τάνυσμα της ψυχής του, με πολυεδρικό επίπεδο κοινωνικής προσέγγισης, που ξαφνιάζει ο τρόπος της ανάτασης, της έκφρασης και της εύχαρις αντιμετώπισηςτων κοινωνικών πραγμάτων. Ώριμη σκέψη και ταυτόχρονα, ιδιαζόντος προπορευόμενη των καταστάσεων της ζωής. Ώριμη έμπνευση που κεντρώνεται στο ενδιαφέρον ενός νέου για τα καθημερινά μας ζητήματα, που ενεργοποιούν κάθε ώριμο άτομο. Ώριμη καταμέτρηση προσωπικών δεξιοτήτων, στο χώρο της τέχνης του λόγου. Ώριμη κυριαρχία σιωπής, υπέρβασης και λεκτικής-ποιητικής ακροβασίας. Ώριμη προσμέτρηση των αισθήσεων της ζωής, με φωτεινές λάμψεις, πρόσχαρης και αθώας παιδικότητας.
Ώριμες οι “ενδεχόμενες σκέψεις του” όταν ο “προσωπικός του χρόνος” γεμίζει αγάπη, έκπληξη, δράση,συλλογισμό και φως ψυχής. Γράφει σελ 58-59, “Μοναδικό ότι ζούμε // …αδράξτετη στιγμή // εξουσιάστε το χρόνο //…Η αγάπη μένει // οι ώρες πετούν // τα λουλούδια μαραίνονται // μα με την αγάπη, χρόνος δε λογίζεται” και “βαδίζοντας στο αβέβαιο // στη σφαίρα της αιωνιότητας // ας κάνουμε τον προσωπικό μας χρόνο // τον καλύτερό μας φίλο”. Η ουσία της ποίησης άγγιξε τις προσωπικές τουαντένες και ρευστοποίησε το συναισθηματικό του στοιχείο, ήτοι, της έντασης, της έκφρασης, της νεανικής του διορατικότητας, τη λαχτάρα και τη συγκίνηση. Οι πολλαπλές εκφάνσεις της προσωπικής του ζωής, το παιχνίδι της μουσικής, τα πρώτα εμπειρικά πετάγματα, οι ανέμελες προσγειώσεις στο χώρο τηςεπικοινωνίας και οι ζωντανές αποκαλύψεις στο κοινωνικό του χώρο, ανέβασαν κατακόρυφα τις αισθητικές του προσλαμβάνουσες και κραταίωσαν τον πυρήνα της ποιητικής του. Η δημιουργία στη ποίηση, έγινε το πρωτο ψάξιμο της εσωτερικής του φωνής και το πρωτοπέταγμα μιας αισιόδοξης ευφορίας, επαγρύπνησης και λυρικής-ποιητικής έκφρασης. Ξαφνιάζει το βάθος της σκέψης, όταν ακουμπάει στο γήινο περιβάλλον της εποχής του… Σαν ώριμος τοξοβόλος, εναποθέτει κοινωνικό στόχο και προοπτική στο έργο του. Αγγίζει τα μυστικά της ζωής, ως ώριμος κωπηλάτης-ερευνητής και ταξιδευτής. Γράφει σελ 49, “Ανεμελιά στην αρμύρα του μπλε // στην ατάραχη Άνδρο // …διαρκής η κίνηση της θάλασσας //…να ξεδιπλώνω τον εαυτό μου // …μέσα στιςμεταξένιες παραλίες // …στα άδυτα της καρδιάς μου”. Πίσω από την αρμύρα και το ατάραχο νησί, υπάρχουν δύο λέξεις, “η κίνηση” και το “ξεξίπλωμα” της ψυχής, που σημαδεύουν τις εναρκτήριες συνιστώσες της έμπνευσης. Η παρατηρητικότητα συμπλέει με τη διαπίστωση και η εικόνα της φύσης συνταξιδεύει με το δρομολόγιο της ψυχής του. Είναι τα πρώτα ποιητικά στοιχεία του ανθρώπου, που γεύεται ή τον κυριεύουν, ήτοι, το θαύμα της φύσης και το άγρυπνο μάτι της λύρας του. Γράφει σελ, 76-77. “Το φως αναζητά την αλήθεια // στον ελαφρύ παφλασμό του κύματος // Είμαι ελεύθερος πάλι // …Η ψυχή μουεδώ ξαποσταίνει // …η καρδιά μου εδώ ανασαίνει”. Αναδύεται η μελωδία της ψυχής και σαρκώνεται ο ποιητικός οίστρος, αναδύεται το βαθύ στοιχείο τηςσυγκίνησης, που γίνεται εσωτερική ανάταση και ηρεμία, μια δυναμική αυτο προσέγγιση ελευθερίας, λυρικής και εκφραστικής πορείας. Ο Δεσποτίδης Δημοσθένης-Δημήτριος, ατενίζει τη ζωή ελπιδοφόρα και οραματικά κι η ποίησή του είναι το πολλαπλό εργαλείο της ψυχής του, για ουσιαστικά πετάγματα στη ζωή. Προετοιμάζει και εξοπλίζει την ταλαντούχα ταυτότητά του, για μελλοντικά ευρήματα και διαποτίζει τον κοινωνικό του χώρο με πολλά στοιχεία εύπλαστηςκαι εύψυχης λεκτικής κυοφορίας. Αναλύει το βίωμα και τον άνθρωπο, μέσα από την κοινωνική επεξεργασία των ονείρων του και των επιδιώξεών του. Λόγω της αυθορμησίας του λόγου του και της νεανικής του παρόρμησης, πολλά πράγματα της ζωής δεν τον καλύπτουν, μπροστά στην εν δυνάμει ανάταση της ποιητικής του. Γράφει σελ 86, “Φαντασία και συναίσθημα // τη σκέψη μου διεγείρουν // πρόκληση για κάθε κίνηση // έμπνευση για την επόμενη μέρα”. Προσδιορίζει την πορεία του, βυθομετράει τις δυνάμεις του, βάζει στόχους και δρομολόγια συναισθηματικής και πνευματικής πτήσης, εκτιμά τις υπάρχουσες δυνάμεις του, σε άμεση σχέση μετα στοχαστικά και μελλοντικά του ανοίγματα. Η εξέλιξη της ζωής είναι στα πόδια του, είναι πάθος, ανάσα, πόθος, σφρίγος ψυχής και ενέργεια. Αποτελεί ως άτομο, ένα εύθραυστο κομμάτι της κοινωνίας και συνάμα εκπροσωπεί την ακεραιότητα μιας νέας προσωπικότητας. Η πλαστικότητα του στίχου του είναι προτέρημα για την ηλικία του. Το πλούσιο περίγραμμα του ποιήματος, που αγγίζει την ποιητική ιδέα και το κοινωνικό αισθητήριο του χώρου του, σημαίνει πληρότητα συναισθήματος. Ο Διονύσιος Σολωμός γράφει “Ποίηση είναι ο Λόγος, μετουσιωμένος σε συναισθήματα και εικόνες” και ο ιατροφιλόσοφος Ιάσονας Ευαγγέλου γράφει “Αυτός που εκφράζει τέλεια την παιδική ψυχή, είναι ποιητής της φαντασίας, του συναισθήματος και των επιταγών της ψυχής του”. Γράφει ο Δημοσθένης σελ. 88, “Μεγάλη η ικανότητα να κατανοείς // …Έναν καλύτερο κόσμο θέλω // πιο στοργικό, πιο αληθινό // …Συνανθρώπους θέλω”. Για την ηλικία του, έχει διαπιστώσει το διέξοδο μονοπάτι της ποιητικής λύτρωσης, ακόμη, την αδυναμία της συλλογικής έκφρασης των ατόμων. Στο ποίημά του “Αφύπνιση συνείδησης” βεβαιώνει τις προθέσεις του, την πρακτική του, το ποιητικό του όραμα, τη διαρκή άνθιση της ψυχής του, και τη λεύτερη προφορά των ιδεών της ποιητικής του. Γράφει σελ 108, “Αντισταθείτε στο πρόχειρο // στο εύκολο, στο εφήμερο, στο δήθεν, στο λίγο, στο μέτριο, στο τίποτα //…ψυχή αθάνατη στο χρόνο // χωρίς ίχνος μνησικακίας”. Συμβάλλει, με την ενθάρρυνση του λόγου του, στα αντιστάθμισμα των πραγμάτων της ζωής, και το στοιχείο της ενσυναίσθησης τον αποκαλύπτει. Ο Δεσποτίδης Δημοσθένεις-Δημήτριος, εκφράζεται μέσω της εικαστικής σύνθεσης του μηνύματος, μέσω της απλόχερης ζεστασιάς του ποιήματος, αφού οι στίχοι του βαφτίζονται στη σεμνότητα, στην απλότητα, και στο θάμπος της ψυχής του, όπως αποτυπώθηκαν μέσα του, στο φως της μέρας και του βιώματος. Τον συνεπήρε η φύση και η αγάπη της ποιητικής εντύπωσης, της αντίληψης, και της έκφρασης. Ο προσωπικός του χρόνος, είναι η έγνοια της ζωής, η αύρα της συγκίνησης, η δεσποσύνη της επικοινωνίας και η ταυτότητα της ζωής, μέσα από την ανασεμιά της ποίησης, όπως θαρρεύει τις αντοχές του στο άγνωστο και προσμετρά το αυριανό και σίγουρο καλωσόρισμα της ψυχή του.
Εκλεκτέ φίλε-ποιητή Δεσποτίδη Δημοσθένη-Δημήτριε, Καλοτάξιδα τα Πρώτα σου Ποιητικά Βήματα και Πάντα Αισιόδοξος και Δημιουργικος στη Ζωή σου !!!
Κώστας Καρούσος Πρόεδρος Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών Αθήνα 9/10/2021
Εισήγηση κου Αγγέλου Γέροντα για Δημοσθένη-Δημήτρη Δεσποτιδη
Κύριε Πρόεδρε του Συλλόγου των Αθηναίων, Κύριε Πρόεδρε της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, Κυρίες και Κύριοι
Ασφαλώς και ένα παιδί, ο Δημοσθένης εν προκειμένω, που από πολύ μικρή ηλικία είναι βουτηγμένο στην ανάγνωση βιβλίων, γοητεύεται από την φιλοσοφία, το θέατρο και γενικότερα τις τέχνες, και φαίνεται από νωρίς να παίρνει ένα διαφορετικό και δύσκολο δρόμο, αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση. Βέβαια, έχει την εύνοια ενός άκρως υποστηρικτικού και τρυφερού οικογενειακού περιβάλλοντος και ότι φοιτά σε ένα ποιοτικό σχολείο όπως το Campion. Όμως από μόνα τους αυτά δεν σημαίνουν τίποτα εάν δεν υπάρχει η κατάλληλη μαγιά, το ταλέντο και η κλίση. Σε ηλικία 11 ετών γράφει το πρώτο του ποίημα και δύο χρόνια αργότερα, με το ποίημα του Inspirational poem, (εδώ κάνω μια παρένθεση σημειώνοντας ότι μελετώντας τα ποιήματά του πιστεύω πως πρωτογενώς η ποιητική του εκφράζεται στα αγγλικά ακόμα καλύτερα) , κατακτά την πρώτη θέση στον παγκόσμιο διαγωνισμό του Ιδρύματος Never Such Innocence. Ακολουθεί μια εξαιρετικά τιμητική ακολουθία, που όλοι/ες λίγο ή πολύ γνωρίζετε, με κατάληξη την έκδοση της παρούσας, πρώτης του ποιητικής συλλογής με τον εύστοχο και σεμνό τίτλο “Ψάχνοντας τα βήματά μου”, που μάλιστα γίνεται πραγματικότητα υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού και Δημόσιας Διπλωματίας αλλά και από άλλους έγκυρους φορείς. Αλήθεια, καθιστούν όλα αυτά έναν 14χρονο ταλαντούχο έφηβο, ποιητή; Θα σας πω τι πιστεύω. Είναι εκείνο το ανεπαίσθητο άγγιγμα της έμπνευσης, εκείνη η μαγική στιγμή που ο 11χρονος Δημοσθένης κοιτάζει τον κόσμο μέσα από το γυαλί:
Κοιτάζοντας τον αντικατοπτρισμό του εαυτού μου,
στο κρύο,
αναζητώντας τα θραύσματα
της ψυχής μου στον δρόμο,
πάντα σε επαγρύπνηση,
πάντα θαρραλέος παραμένω.
Φορώντας εύθραυστα γυαλιά
στη διαδρομή,
επικαλυμμένα με σκελετό
μεταλλικό, μαύρο, έξω στο χιόνι.
Πολύ ευάλωτος για να προχωρήσω μπροστά
Πολύ αδαής για να γνωρίζω
Ζωή χωρίς προκαταλήψεις
η μεγαλύτερή μου απόλαυση,
καλυμμένη από διάφανο γυαλί,
έξω από το πεδίο της όρασής μου,
μόνο με μία μεμβράνη χρωματιστού φωτός
Λαμπερό γυαλί,
πάντα ένα κομμάτι μέσα από το οποίο
μπορείς ανενόχλητα να δεις.
Πανέτοιμος να αναγνωρίσω
ένα γυαλί πρώτης ποιότητας,
περιγράφοντας τα συναισθήματά μου
στο ευγενές χορτάρι.
Από εκείνη τη στιγμή, από εκείνη την εναργή αναπαράσταση του εσωτερικού του χρόνου, από την αφετηρία της συναισθηματικής ανίχνευσης του κόσμου (που είναι η ποίηση), ο Δημοσθένης – Δημήτρης οφείλει να είναι ποιητής, ή για να παραφράσουμε λίγο τον Ζαν Πολ Σαρτρ (που στην υπαρξιστική του φιλοσοφία έγραφε πως “ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος”), ο Δημοσθένης είναι καταδικασμένος να είναι ποιητής.
Ο κορμός της ποιητικής συλλογής “Ψάχνοντας τα βήματά μου” γράφτηκε μέσα στο δεύτερο lockdown για τον Covid-19, αναδεικνύοντας το μεγαλείο της δημιουργικής μετουσίωσης, πως δηλαδή ένα παιδί, μέσα στις εξαιρετικά δύσκολες για την εφηβική του ψυχή συνθήκες εγκλεισμού και περιορισμού της φυσικής κινητικότητας, καταφέρνει να συλλέξει τις ψηφίδες των συναισθημάτων και των σκέψεών του για ότι τον έχει συνεπάρει και ταξιδέψει, προβληματίσει και πονέσει, συνθέτοντας το ποιητικό παζλ της έως τώρα βιολογικής και ψυχικής του εξέλιξης. Μια ζωή μόνο 14 χρόνων, και μάλιστα 9 μήνες από αυτήν μέσα σε συνθήκες Covid – 19, γίνεται με την πνευματικότητα και την ευγνώμονα αντίληψή του πλούσια, “με πλήθος – όπως γράφει – πολιτιστικών, πνευματικών, ψυχαγωγικών και αθλητικών δραστηριοτήτων, με πολλά ιδιαίτερα και σημαντικά ερεθίσματα”.
Δεν εθίζεται και δεν βυθίζεται, ως φαίνεται, ο Δημοσθένης στον ναρκισσιστικό και φλύαρο κόσμο των facebook, instagram, tic tok κ.λ.π., τον οποίο μάλιστα κριτικάρει με χιούμορ και συμπάθεια. Χρησιμοποιεί την απίστευτη δυναμική του ψηφιακού κόσμου με όρους γνώσης, ίσως το ένστικτό του και η εκπαιδευτική καθοδήγηση που λαμβάνει τον οδηγούν στην ισόρροπη σχέση του ‘τόσο – όσο” με την τεχνολογία.
Ένα κυρίαρχο στοιχείο που εμπνέει και διατρέχει την ποιητική φύση και προσπάθεια του Δημοσθένη, και προσωπικά με συγκινεί, είναι η Άνδρος. Το νησί ως (χρησιμοποιώ τα δικά του λόγια) ως συναναστροφή με την πνευματική ζωή του, ως χρώματα, αρώματα και ευωδιές, ξένοιαστα καλοκαίρια, η ζωή των ναυτικών και το βάρος που καλούνται να διαχειριστούν οι γυναίκες που μένουν πίσω. Έτσι οι βουτιές απ’ τον Λάζαρο συναντούν το Αγνάντεμα των κυμάτων και την Πλακούρα, και με ποιητική ενσυναίσθηση την ζωή του ναυτικού και την Γυναίκα της Άνδρου. Είναι και αυτή η κουλτούρα του νησιού, το πολιτιστικό DNA του ( η Άνδρος του Θεόφιλου Καϊρη, του Ιωάννη Πολέμη, του Δημήτρη Γληνού, του Μιχάλη Τόμπρου, του μέγιστου Ανδρέα Εμπειρίκου, της Νίκης Καραγάτση, του Δημήτριου Πολέμη, του Μιχάλη Τιβέριου και τόσων άλλων, η Άνδρος του Μουσείου Γουλανδρή Σύγχρονης Τέχνης, το νησί του Αφανούς Ναύτη). Όλα αυτά τον καθορίζουν όπως βαδίζει στην Ρίβα, όπως βαδίζει στα πλακόστρωτα σοκάκια.
Σοκάκια της Χώρας,
στενά, μικρά,
πλημμυρισμένα γιασεμί, νυχτολούλουδο,
σοκάκια μιας άλλης εποχής,
λίγο μακρινής,
μα ποτέ ξεχασμένης,
αρχοντικής, πολύ αγαπημένης.
Έμποροι, πραματευτάδες,
περιδιαβαίνουν,
την πραμάτεια διαλαλώντας,
έμποροι βενετσιάνοι,
χρυσοποίκιλτοι καθρέφτες,
με μαεστρία καμωμένοι,
κυράδες πίσω από πόρτες μαντεμένιες
κουτσομπολιό αναζητούν.
Η ψυχή μου εδώ ξαποσταίνει
λες και μόνο εδώ ο ήλιος
τις πρώτες του ηλιαχτίδες ξεδιπλώνει.
Η καρδιά μου εδώ ανασαίνει,
τα σκαλοπάτια δυσκολίας ανεβαίνει.
Σοκάκια της Χώρας
λουσμένα στο φεγγαρόφωτο
μοναδικά, υπέροχα.
Με έντονη συγκίνηση αναπολώ
χαρές, πίκρες και ό,τι άλλο έζησα κοντά σας.
Και έτσι όπως περπατά ο Δημοσθένης στα σοκάκια, ίσως ο αγέρας που αναζωογονητικά παντού τρυπώνει, του φέρει στ’ αυτιά την βροντερή ποιητική φωνή του πατριάρχη του Ελληνικού Υπερρεαλισμού:
“Δεν είναι ανάγκη πλέον να κρυφθώ / Είμαι στην Άνδρο”…. “Κρατώ στο χέρι μου ένα κογχύλι και λέγω μέσα μου Άνδρος-Υδρούσα”…και αφού συνεχίζει υμνητικά – και πάντα ερωτικά – στο συγκλονιστικότερο ποίημα που έχει γραφτεί για το νησί, καταλήγει… “Είμαι ταξιδευτής και επιστροφεύς. Φέρνω στην Άνδρο το παιδί μου. Το όνομά του είναι Λεωνίδας. Είναι γερό και πράο. Η ημέρα είναι πανηγυρική. Ο ήλιος λάμπει. Ο αήρ μυρίζει από ανθούς πορτοκαλιάς και λεμονιάς. Το πέλαγος φρικιά. Κορυδαλλοί διασχίζουν τον αιθέρα. Η νήσος αγάλλεται. Η καρδιά μου σκιρτά. Εις την ψυχήν μου τρίζουν και ηχούν βοερά πτερά μεγάλων αρχαγγέλων. Αίφνης από τα σπλάχνα μου ανέρχεται μια φωνή και μέσα σε φως απόλυτον κραυγάζω: “Άνδρος – Υδρούσα, Χαίρε!”.
Προς το τέλος της συλλογής του ο Δημοσθένης, στις ενότητες “200 χρόνια από την επανάσταση του 1821” και “Παγκόσμια ημέρα για την Ελληνική Γλώσσα”, θέτει ζητήματα: όπως αυτό της συστηματικής εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας, που την θεωρεί μητέρα όλων των γλωσσών και την συνδέει με την απόκτηση πολιτιστικής συνείδησης, προφανώς εδώ ο όρος επικεντρώνεται στην μνήμη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, στην πολιτιστική μας ταυτότητα. Οι διαθέσεις του και η υψηλή στόχευση εκφράζονται στον Ύμνο για την Ελληνική γλώσσα. Είναι αλήθεια πως είναι συγκινητικό και ξενίζει το ότι ένα 14χρονο παιδί αναμετράται με τέτοιο σύνθετο ζήτημα, είναι ίσως νωρίς γι’ αυτό, το ότι όμως το κάνει δείχνει την φλόγα της γνώσης και την αγάπη για την πατρίδα που τον χαρακτηρίζει και γεννά ελπίδες για την γενιά του.
Τα ίδια ισχύουν και με το ενθουσιώδες Αφύπνιση συνείδησης όπου καλεί “Αντισταθείτε στο πρόχειρο, στο εύκολο, στο εφήμερο, στο δήθεν, στο λίγο, στο μέτριο, στο τίποτα…”. Ο φετινός εορτασμός των 200 χρόνων από την Επανάσταση προσφέρει μια θαυμάσια ευκαιρία: να συνεχίσουμε να μεθάμε με το αθάνατο κρασί του’21, αλλά και να αναστοχαστούμε για το ποιοι είμαστε και πού πάμε, όχι βέβαια με πνεύμα πομφολυγώδους αναθεωρητισμού, αλλά με ειλικρινή διάθεση αυτογνωσίας. Η άδολη συνεισφορά του Δημοσθένη προς αυτή την κατεύθυνση είναι το συγκινητικό Αφιερωμένο στον Θεόφιλο Καϊρη, για αυτόν τον αγωνιστή, φιλόσοφο και στοχαστή του Νεοελληνικού Διαφωτισμού με το τραγικό τέλος. (Σημαία επανάστασης σήκωσες / φωτεινό παράδειγμα έγινες / η σεμνή σου φυσιογνωμία / στους αιώνες ανεξίτηλη μένει/ το πνεύμα διαφεντεύει.) Μου έφερε έτσι αναπόφευκτα στο μυαλό την μάλλον πικρή διαπίστωση του δοκιμιογράφου Νικήτα Σινισιόγλου σε ένα ενδιαφέρον άρθρο του με τίτλο “Ο Σατανάς και ο Μακρυγιάννης” : Ας κοιτάξουμε γύρω μας και μέσα μας: η Ελλάδα είναι περισσότερο μακρυγιάννεια παρά καϊρεια. Κι ήταν εξαρχής έτσι.
Κυρίες και κύριοι, θα τελειώσω με την παρότρυνση στον Δημοσθένη να γράφει καλή ποίηση, να πορεύεται στον δύσκολο δρόμο. Και ας μου επιτρέψει, λόγω ηλικίας και μόνο, κάποια συμβουλή: Επειδή οι πρώιμες τιμές και ο θόρυβος μπορεί να ναρκώσουν, ή μπορεί να δημιουργήσουν δυσβάσταχτες – για την εφηβική ψυχή – προσδοκίες, ή τέλος μπορεί να εγείρουν σε βάρος του εμπάθειες και εχθρότητες, προσοχή Δημοσθένη – Δημήτρη: ισορροπία, ψυχραιμία, σεμνότητα, πολλή δουλειά και εμπλουτισμό της ποιητικής σκευής και πάνω απ’ όλα μια ζωή γεμάτη νόημα.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΔΕΣΠΟΤΙΔΗ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ – ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Ο Δημοσθένης-Δημήτριος Δεσποτίδης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 15 Ιουνίου του 2007 και έλκει την καταγωγή του από την Άνδρο. Είναι μαθητής του Y10 στο αγγλόφωνο Διεθνές σχολείο Campion και είναι μία πολυσχιδής και ενδιαφέρουσα προσωπικότητα.
Από πολύ μικρός είναι κυριολεκτικά βουτηγμένος τόσο σε αγγλικά όσο και σε ελληνικά βιβλία. Τον γοητεύουν το σκάκι, η λογοτεχνία, η φιλοσοφία, η ποίηση, οι τέχνες, το θέατρο και ο πολιτισμός γενικότερα.
Σε ηλικία 11 ετών γράφει το πρώτο του ποίημα με τίτλο Through a looking glass/ Κοιτάζοντας μέσα από το γυαλί και δύο χρόνια αργότερα, με το ποίημά του Inspirational poem, κατακτά την πρώτη θέση στον παγκόσμιο διαγωνισμό ποίησης του Ιδρύματος Never Such Innocence στην ηλικιακή κατηγορία 11-14 ετών στην υποκατηγορία Fight for Freedom. Με το ποίημά του Σκέψεις Ζωής λαμβάνει τον Ιούνιο του 2021 τιμητική διάκριση από την Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος στο πλαίσιο του 17ου Παγκόσμιου Μαθητικού Λογοτεχνικού Διαγωνισμού που προκηρύχθηκε για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης.
Ο αγαπημένος του Έλληνας ποιητής είναι ο Καβάφης, καθότι το ταξίδι αντιπροσωπεύει για εκείνον κάτι πολύ πιο σημαντικό από αυτή καθεαυτή την επίτευξη του στόχου.
Τον Σεπτέμβριο του 2021 εκδίδει την πρώτη του Ποιητική συλλογή με τίτλο ‘‘Ψάχνοντας τα βήματά μου’’ (εκδόσεις Όστρια) και δύο μήνες αργότερα η ίδια συλλογή εκδίδεται στην Αγγλική γλώσσα με τίτλο ‘‘Searching for my footsteps’’ (εκδόσεις New Dimension Publications). Η μετάφραση των ποιημάτων έχει γίνει αποκλειστικά από τον ίδιο. Οι συλλογές του είναι υπό την αιγίδα του Υπουργείου Εξωτερικών, Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού και Δημόσιας Διπλωματίας, καθώς και του ομίλου Unesco Πειραιώς και Νήσων καθώς και του International Action Art. Είναι Πρεσβευτής του NSI (Never Such Innocence) στο Λονδίνο, Διευθυντής Λογοτεχνίας του International Action Art, ενός διεθνούς οργανισμού με παρουσία σε 47 χώρες ανά τον κόσμο και exofficio μέλος του Συλλόγου των Αθηναίων, ενός από τους παλαιότερους και πιο ιστορικούς Συλλόγους των Αθηνών. Στην πρόσφατη παρουσίαση της Αγγλικής Ποιητικής του συλλογής με τον τίτλο ‘‘Searching for my footsteps’’ του απονεμήθη Τιμητικός Έπαινος από το Μουσείο Φιλελληνισμού και την Εταιρία για τον Ελληνισμό και τον Φιλελληνισμό για το δημιουργικό του πνεύμα και την αφοσίωσή του στην αριστεία.
Μιλάει Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά και Ισπανικά.
ΜΒ
Ψαχνοντας Τα Βηματα Μου – Ποιηση (BKS.0169768) (e-shop.gr)ΟΣΤΡΙΑ –
