Ο Δημήτρης Τσίκλης, Ηθοποιός, απαντάει στις ερωτήσεις του polismagazino.gr
Η φωτογράφιση έγινε μέσα σε μια Monstera, στου Ψυρρή, από το Μάρκο Τσίκλη
“Αναμφίβολα ο χώρος του πολιτισμού έχει δεχθεί το μεγαλύτερο πλήγμα. Η τέχνη όμως επ’ ουδενί δεν μπορεί να μπει σε παύση. Η τέχνη είναι ανάγκη, όχι απλά διασκέδαση. Η τέχνη βιώνεται με τις αισθήσεις…”
Εγκλεισμός στο σπίτι. Πως διαχειρίζεστε το χρόνο σας; Ποια συναισθήματα σας διακατέχουν; Ο εγκλεισμός στη δική μου περίπτωση είχε μια διαφορετική υφή. Με βρήκε στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Σε διαδικασία δοκιμών για την παράσταση “Μία τόσον ωραία και τόσον νόμιμος υπόθεσις: Αϊτή / Ελλάδα / 1821” σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Χατζή. Μια παράσταση – φόρος τιμής – στο κράτος που αποτέλεσε σύμβολο επανάστασης και αλληλεγγύης, τόσο για την χώρα μας, όσο και για όλο τον κόσμο. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που πάρα τις δυσμενείς συνθήκες που ζούμε, εξακολουθεί να δουλεύει και να κάνει αυτό που αγαπά. Μέσα στις τόσες αντιξοότητες, βρίσκομαι σε έναν φορέα που μας παρέχει μεγάλη ασφάλεια. Τόσο καλλιτεχνικά, όσο και υγειονομικά.
Το προσωπικο μου στοίχημα αυτήν την περίοδο είναι να καταφέρω να διατηρήσω τα συναισθήματα μου αναλλοίωτα. Παλεύω διαρκώς να διατηρήσω τον αυθορμητισμό μου και την ενέργεια μου, μέσα σε ένα αυστηρά μοναχικό πλαίσιο που μου έχει επιβληθεί.
Σε μια παγκόσμια στιγμή που όλα καταρρέουν, εγώ προσπαθώ να βρω αυτό που γεννά το φως.
Ακούμε συνεχώς για Βία. Ενδοοικογενειακή, εργασιακή, αθλητική, καλλιτεχνική… Εντυπωσιάζεστε από το συμβάν ή από τους πρωταγωνιστές; Εσείς έχετε υποστεί κάποια μορφή βίας; Καθημερινά οι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου κι εμού, υπόκεινται σε βία πολλαπλών επιπέδων.
Η βία είναι το φαινόμενο εκείνο που συναντώ τόσο συχνά, μα δεν έχω καταφέρει ποτέ να το κατανοήσω. Δεν μπορει να το συλλάβει ο νους μου. Μου γεννά συνεχή ερωτήματα. Την καταδικάζω απόλυτα από όπου κι αν προέρχεται.
Το μόνο που με εντυπωσιάζει σχετικά με αυτό, είναι το θάρρος της ανθρώπινης ύπαρξης που τολμά να ορθώσει το ανάστημα του και να αντισταθεί σε κάθε μορφή βίας και αυθαιρεσίας.
Αυτό πιστεύω χαρακτηρίζει και την εποχή μας. Πρόκειται για μια εποχή αντίστασης. Αντίστασης σε κάθε μορφή καταπίεσης και παραλογισμού.
Κοινωνία και υποχρεωτική καραντίνα. Πώς θα είναι η επόμενη ημέρα; Ήγγικεν η ώρα της αποξένωσης των ανθρώπων; Η κοινωνία είναι μια συνεχής μεταβολή, όπως μας απέδειξε περίτρανα η ιστορία αλλά και ο τελευταίος χρόνος. Παραδόσεις και συνήθειες χρόνων μπορούν εύκολα να αλλάξουν και να απαλειφθούν.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση όμως, στον πυρήνα της, πάντοτε ξετρυπώνει ενδόμυχα κάτι πηγαίο και αληθινό. Δεν είναι άλλο από την ανάγκη για επαφή και επικοινωνία. Αυτό είναι κάτι που θεωρώ πως δεν μπορεί να αλλάξει. Οι άνθρωποι αποτελούμε κοινωνικά όντα, των οποίων η έμφυτη τάση είναι να δημιουργούμε σχέσεις και να συνυπάρχουμε μέσα σε αυτές. Τροφοδοτούμαστε από την επαφή και την επικοινωνία.
Πολιτισμός και κορωνοϊός. Άλλο ένα «χτύπημα» για τον πολιτισμό ή μια «ευκαιρία» για διαδικτυακή πολιτιστική επικοινωνία; Αναμφίβολα ο χώρος του πολιτισμού έχει δεχθεί το μεγαλύτερο πλήγμα. Σε μια κοινωνία που μένει σπίτι είναι το πρώτο που αναγκαστικά έρχεται σε παύση. Η τέχνη όμως επ’ ουδενί δεν μπορεί να μπει σε παύση. Η τεχνη είναι ανάγκη, όχι απλά διασκέδαση. Ευελπιστούσα, και ευελπιστώ ακόμα, πως θα βρισκόταν μία φόρμουλα. Ένας νέος, προσαρμοσμένος τρόπος, όπου θα εξασφάλιζε την συνέχεια της. Ανά τον κόσμο βρίσκονται ευφάνταστες λύσεις, τηρώντας τους κανόνες προστασίας, που επιτρέπουν την πρόσβαση σε θεάματα.
Το μόνο που έχει υπάρξει στη χώρα μας μέχρι στιγμής, είναι το διαδικτυακό πολιτιστικό τοπίο που έχει δημιουργηθεί. Σίγουρα είναι θετικό. Σε καμία περίπτωση όμως, δεν μπορεί να αντικαταστήσει την φυσική παρουσία. Η τέχνη βιώνεται με τις αισθήσεις. Θέλω να πιστεύω πως είναι ένας προσωρινός δίαυλος.
Αλλά και ρεαλιστικά, ένα μέσον για να συνεχίσουν να υπάρχουν οι φορείς και οι εργαζόμενοι τους.
Ποια είναι τα σχέδιά σας την επόμενη ημέρα της κανονικότητας; Αν κάτι μου δίδαξε η πανδημία, είναι να μην κάνω σχέδια. Η ζωή είναι πάντοτε απρόβλεπτη.
Αρχίζω σιγά σιγά να μαθαίνω να αφήνομαι στο παρόν και σε όσα έχει να μου δώσει. Έχει κι αυτό τη δική του μαγεία. Όσο για τον όρο κανονικότητα, δεν τον αγαπώ. Κι ελπίζω να μην επιστρέψουμε σε αυτό. Ποντάρω σε μια επάνοδο γεμάτη εξέλιξη, απείρως πιο φωτεινή και συλλογική. Η ανάγκη για ζωή είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Κι αυτό θα κρατήσω σαν το μόνο μου σχέδιο.
Ονειρεύομαι δρόμους γεμάτους με ανθρώπους που αγκαλιάζονται. Που χορεύουν και στριμώχτονται όλοι μαζί, ελεύθεροι, κάτω από τον ήλιο.
