“…Δεν θέλω να εστιάσω στα επαγγελματικά που πάγωσαν αλλά στη ζωή. Γιατί στην τελική αυτή είναι που μετράει. Μου λείπουν οι άνθρωποι…”
Σε ποιά ηλικία ανακαλύψατε ότι θέλετε να γίνετε ηθοποιός; Στην παιδική. Δεμένος με την ζώνη, στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του πατέρα μου. Πάντοτε κοιτούσα έξω. Ποτέ μέσα. Ήταν για μένα πόλος έλξης. Με τραβούσε με μια απίστευτη δύναμη. Παρατηρούσα εν κινήσει τα σπίτια που έφευγαν γρήγορα το ένα μετά το άλλο, διότι ο πατέρας μου τρέχει, όπως η ζωή. Φανταζόμουν πώς είναι οι ζωές όλων εκείνων των άγνωστων, που τους ήξερα. Μεταμορφωνόμουν σε ολόκληρη οικογένεια. Ήμουν ο πατέρας, η μητέρα, ο γιος αλλά κι η κόρη. Ήθελα να ζήσω τα πάντα. Τις ζωές όλων. Όσες διαφορετικές καταστάσεις υπήρχαν. Ανακάλυψα πως ήμουν και ο θύτης και το θύμα. Και μοιχαλίδα αλλά και Αγία.
Ποιόν ηθοποιό – καλλιτέχνη θαυμάζετε; Κάθε πλάσμα που αποδέχεται και υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια αυτό που κάνει. Που κατορθώνει το αδύνατο να μοιάζει δυνατό. Το παρανοϊκό με λογικό. Όποιον αφήνεται και δίνει απλόχερα. Με όραμα, στοργή κι αγάπη.
Θέατρο ή κινηματογράφος τι προτιμάτε; Πάντα μιλάμε για υποκριτική, όμως με δύο διαφορετικές διόδους. Πρόκειται για άλλη γλώσσα, άλλον κώδικα. Για εμένα μέχρι στιγμής η ζυγαριά γέρνει προς το θέατρο. Αυτό λόγω εμπειρίας. Άλλωστε στον κινηματογράφο έχω δοκιμαστεί ίσα με δύο φορές. Λατρεύω όμως την δυνατότητα του να δημιουργήσει απ’ το πουθενά ένα καινούριο σύμπαν. Με απόλυτη συνέπεια και ακρίβεια. Θα ήθελα στο μέλλον να μου δωθεί η ευκαιρία να βουτήξω περισσότερο στα άγνωστα νερά του.
Καλλιτέχνης γεννιέται κανείς ή γίνεται; Μην μου ζητάς να σου πω περισσότερα από όσα γνωρίζω.
Ποιά λέξη σας εκφράζει ως καλλιτέχνη; Η αλήθεια.
Νοιώθετε την «έμπνευση» πριν δημιουργήσετε; Η έμπνευση μου αφυπνίζεται με την συλλογικότητα. Με την τάση προς ένα κοινό όνειρο, έναν κοινό σκοπό. Μια ανάγκη, ένας στόχος, που μας ενώνει και μας κινεί μέχρι τα άκρα. Αυτό με συγκινεί και μου δίνει το έναυσμα να δημιουργήσω. Το πώς όλοι είναι έτοιμοι να παραβούν τους κανόνες, να αψηφήσουν το κατεστημένο, να σπάσουν την συνήθεια προς μια κοινή γραμμή ή έστω και καμπύλη.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως Καλλιτέχνη; Ερευνητή. Θέτω ερωτήματα στον εαυτό μου και ψάχνω διακαώς τις απαντήσεις. Καμια φορά στο σημείο του μεταφυσικού ή του παραλογισμού. Αυτή όμως είναι και η δύναμη της τέχνης. Να γειώνει και να κάνει προσβάσιμη κάθε διάσταση.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Δεν θέλω να εστιάσω στα επαγγελματικά που πάγωσαν αλλά στην ζωή. Γιατί στην τελική αυτή είναι που μετράει. Μου λείπουν οι άνθρωποι. Με κούρασε να πληκτρολογώ με συνανθρώπους μου. Θέλω να τους μιλώ και να κοιτιόμαστε στα μάτια. Ονειρεύομαι ένα ξέφρενο πάρτι που θα χορεύουμε όλοι μαζί, αγκαλιασμένοι και ελεύθεροι, ώσπου να βγει το φως του ήλιου. Σαν μια ένδειξη ζωής. Ή σαν μια μικρή αντίσταση σε πείσμα των καιρών μας.
Η φωτογράφιση έγινε εν μέσω καραντίνας στο σπίτι του ηθοποιού από τον Μάρκο Τσίκλη.
Βιογραφικό.
Ο Δημήτρης Τσίκλης γεννήθηκε στις 29/3/96. Είναι απόφοιτος της ανώτερης δραματικής σχολής “δήλος” – Δήμητρα Χατούπη. Θεατρικά έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως: ο Σίμος Κακάλας, η Γεωργία Μαυραγάνη, η Δήμητρα Χατούπη, η Ρούλα Πατεράκη, ο Χρήστος Θεοδωρίδης, ο Λευτέρης Γιοβανίδης, κ.α. Τηλεοπτικά έχει συνεργαστεί με τον Τάσο Ψαρρά και την Ρέινα Εσκενάζυ. Έχει συμμετάσχει ως χορευτής στο βίντεο κλιπ του Παύλου Παυλίδη “Ένα αλλιώτικο παιδάκι” και στην κινηματογραφική ταινία του Κώστα Γαυρά “Adults in the room”. Έχει κάνει μαθήματα πιάνου και κλασσικού τραγουδιού και υπήρξε μέλος της χορωδίας του ωδείου Kodaly. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με τους: Ρέινα Εσκενάζυ, Αλεξάνδρα Καζάζου, Γιάννη Ρήγα, Σταμάτη Ευσταθίου.
