Δημήτρης Ρουστάνης: “Μια φωτογραφία είναι καλή όταν έχει ψυχή. Όταν είναι μοναδική, όπως άλλωστε είναι ο κάθε άνθρωπος. Όταν έχει να πει κάτι στο ψυχισμό του ανθρώπου”

Συνέντευξη του φωτογράφου Δημήτρη Ρουστάνη στον Ανδρέα Κατσικούδη για το polismagazino.gr

Γεννήθηκα στην Αθήνα, μεγάλωσα και ζω στις Αχαρνές (Μενίδι). Τελείωσα εκκλησιαστικό λύκειο (βυζαντινή μουσική) και έχω σπουδάσει φωτογραφία.

Το ξεκίνημα μου στη φωτογραφία έγινε σχεδόν τυχαία. Είχα αποφασίσει να σπουδάσω γραφικές τέχνες, αλλά την τελευταία στιγμή γράφτηκα στο τμήμα φωτογραφίας. Η σχέση μου με την εικόνα έως τότε ήταν μόνο το βίντεο – μια βιντεοκάμερα του πατέρα μου με την οποία τραβούσα οικογενειακές στιγμές, φίλους κλπ.

Σπούδασα φωτογραφία στη σχολή ΑΚΤΟ. Για καλή μου τύχη είχα δύο πολύ καλούς δασκάλους. Ο Άλκης Ξανθάκης μου γνώρισε τους μεγάλους Έλληνες φωτογράφους. Ο Σαράντος Σακελάκος με μύησε στη διαφημιστική φωτογραφία. Δούλεψα λίγο κι ως βοηθός του, όπου έμαθα φωτογραφία πλέον και στη πράξη. Κοντά στον Σακελάκο και τον πρώτο του βοηθό, το Θέμη Βαρελά, γνώρισα τον αληθινό κόσμο της φωτογραφίας. Έμαθα να δουλεύω το φως και να προσέχω την κάθε λεπτομέρεια. Θα έλεγα ότι εκεί μαζί τους έγινα φωτογράφος. Εδώ να αναφέρω και την πετυχημένη συνεργασία μου με τον Ανδρέα Κατσικούδη πάνω στο γυμνό και θα ήθελα να τον ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη του.

Το επάγγελμά μου είναι φωτογράφος και εικονολήπτης. Ο χρόνος που ασχολούμαι με τη φωτογραφία θα έλεγα ότι είναι η κάθε στιγμή. Η φωτογραφία είναι μέσα μου, κυλά στο αίμα μου, ακόμη και όταν δεν βγάζω φωτογραφίες βλέπω “φωτογραφικά”. Γοητεύομαι κάθε φορά που θα δω μία σκιά, ένα απαλό ή σκληρό φως και στο μυαλό μου γίνεται ένα πορτραίτο ανθρώπου, αντικειμένου, ένα τοπίο αστικό ή φύσης. Ένα πρότζεκτ προσωπικό που έχω ξεκινήσει έχει να κάνει με το περιβάλλον και τον άνθρωπο. Παράλληλα δουλεύω και πάνω στο εννοιολογικό γυμνό όπου όταν το ολοκληρώσω σκέφτομαι να το εκθέσω.

Στην επαγγελματική φωτογραφία ο εξοπλισμός παίζει βασικό ρόλο. Χρειάζεται πέρα από μία καλή φωτογραφική μηχανή να έχεις καλούς και φωτεινούς φακούς για τη βέλτιστη απόδοση. Για ερασιτεχνική χρήση σίγουρα ένα σχετικά καλό κινητό μπορεί να μας δώσει πολύ καλές εικόνες, αλλά προτιμότερο για μένα θα ήταν μία φτηνή φωτογραφική μηχανή γιατί αισθάνεσαι έτσι πιο φωτογράφος. Εκτός από μεράκι και φαντασία, σίγουρα για κάποιον που ξεκινά τώρα τη φωτογραφία, θα τον βοηθούσε πολύ να βρει έναν έμπειρο δάσκαλο φωτογραφίας και κυρίως ένα δάσκαλο με ανοιχτό μυαλό και αισθητική.

Αγαπημένοι μου φωτογράφοι είναι ο Helmut Newton για την αισθητική του και η Ελληνίδα φωτογράφος Nelly’s για τα πορτραίτα της και ιδιαίτερα για τα γυμνά της στην Ακρόπολη! Με κάνουν να συνειδητοποιώ το πόσο αγαπώ αυτό που κάνω (πράγμα που δεν το αντιλαμβάνομαι πάντα) και τους ευχαριστώ πολύ για αυτό.

Πού βρίσκω έμπνευση; Σίγουρα από τα δικά μου βιώματα, αλλά από εκεί και πέρα θα έλεγα από το κάθε τι. Για παράδειγμα ένα τραγούδι, μία κινηματογραφική σκηνή, έναν ήχο, μία τυχαία λέξη, όπως επίσης και από τη βυζαντινή τέχνη και ελληνική παράδοση.

Τα αγαπημένα μου είδη φωτογραφίας. Αν θα έπρεπε να ξεχωρίσω ένα είδος θα έλεγα την εννοιολογική φωτογραφία, είτε σε προσωπογραφία, είτε γυμνό και πορτραίτα σε αστικό τοπίο, αλλά κυρίως σκηνοθετημένη φωτογραφία, για να έχω τον απόλυτο έλεγχο. Σχεδόν πάντα επίκεντρο στις φωτογραφίες μου είναι ο άνθρωπος.

Έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με το καλλιτεχνικό γυμνό – κυρίως γυναικείο γυμνό. Σίγουρα στις φωτογραφίες που κάνω (έτσι τουλάχιστον πιστεύω) δεν είναι ο σκοπός μου να αναδείξω τον αισθησιασμό. Δεν κάνω γυμνό για το γυμνό, αλλά προσπάθειά μου είναι να “βγάλω” στο φως καταστάσεις που βιώνει ένας άνθρωπος. Έχω θέσει το ερώτημα στον εαυτό μου: γιατί γυναικείο γυμνό; Ίσως προσπαθώ να ερμηνεύσω τη γυναικεία φύση την οποία και θεωρώ πολύτιμη, είναι το σώμα που γεννά, είναι η μάνα… Είναι ένα ερώτημα με πολλές απαντήσεις και κάθε φορά προκύπτει μια νέα ακόμα. Ανάλογα με την ιδέα /θέμα που έχω να φωτογραφίσω επιλέγω και το μοντέλο. Με ενδιαφέρει ποιο μοντέλο μπορεί να υποστηρίξει την ιδέα. Να μπορεί ως σωματότυπος και έκφραση να βγάλει το συναίσθημα που θέλω κάθε φορά. Ανάλογα επιλέγω και τους χώρους έτσι ώστε να εξυπηρετούν το όλο πρότζεκτ /ιδέα.

Μια φωτογραφία είναι καλή όταν έχει ψυχή. Όταν είναι μοναδική, όπως άλλωστε είναι ο κάθε άνθρωπος. Όταν έχει να πει κάτι στο ψυχισμό του ανθρώπου. Καθώς όλοι οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο “υλικό”, θα έλεγα ότι μια καλή φωτογραφία είναι παγκόσμια, απευθύνεται σε όλη την οικουμένη.

Αυτή η περίοδος του εγκλεισμού λόγω κορονοϊού είναι ιδιαίτερα δύσκολη για εμένα. Παλεύω με το να μη μένω αδρανής φωτογραφικά και πνευματικά, οπότε σίγουρα συνεχίζω να φωτογραφίζω. Έχω κάποια πράγματα στο μυαλό μου τα οποία και επεξεργάζομαι. Ζούμε σε δυστοπικό παρόν. Πριν ένα χρόνο θα έλεγα σουρεαλιστικό. Σίγουρα όταν με το καλό περάσει η εποχή covid και καταλαγιάσει όλο αυτό θα το δουλέψω φωτογραφικά. Τέλος επιθυμώ στο σύντομο μέλλον να βγάλω κάποια δουλειά μου προς τα έξω. Μάλλον με μια ατομική έκθεση.