Τι είναι η μουσική για εσάς;
Μου φαίνεται πως η μουσική είναι ένα μέσο έκφρασης που διαμορφώνεται υπό κάποιες συνθήκες,συνειδητά και ασυνείδητα σε όλη τη ζωή μας. Η έκφραση αυτή είναι ο στόχος του οργανοπαίκτη, συνθέτη πρώτα για τον εαυτό του και ύστερα – όποια μορφή κι αν έχει (αυτοσχεδιασμός, τραγούδι, εκτέλεση ενός οργανικού) – να υπάρξει στο κοινό. Βέβαια, θα μου πεις ότι υπάρχουν κι άλλοι στόχοι, που φαίνονται εξίσου ή και περισσότερο ελκυστικοί π.χ. η φήμη, το οικονομικό και άλλα πολλά. Νομίζω όμως ότι η έκφραση είναι το ιδανικό που μπορεί ένας μουσικός να πετύχει γι’αυτόν και το κοινό του, καθώς με αυτό τον τρόπο βλέπει ο κάθε ένας μέσα του ακριβώς τι είναι αυτό που τον ολοκληρώνει μουσικά μέσω της ταύτισης αυτής που είναι η έκφραση. Άλλωστε, το γούστο που διαμορφώνει κανείς δεν είναι παρά ένα σύνολο εμπειριών μουσικών και μη,τρόπου ζωής –είτε τον επιλέγεις συνειδητά ή όχι- και κατ’επέκτασιν το πώς βλέπεις τα πράγματα γενικά. Σίγουρα μου διαφέυγουν παράγοντες σε αυτό αλλά είμαι αρκετά σίγουρος ότι αυτή είναι η δομή.
Περιγράψτε μας τη μέχρι τώρα σήμερα πορεία σας στη μουσική.Υπήρξαν επιρροές καθοριστικές θετικές ή αρνητικές;
Η πορεία μου ως τώρα γενικά -η οποία είναι μικρή- την ξεκινώ από κάπου αλλού και όχι απ’την αρχή. Βλέπεις ξεκίνησα από τα 13 να μαθαίνω και μελετούσα με πολλή όρεξη ό,τι κι αν μου έδειχνε ο δάσκαλος που είχα τότε. Η πραγματική μου όμως έναρξη ήταν μετά από δύο χρόνια,όταν άρχισα να συνειδητοποιώ βήμα-βήμα τη διαδικασία της εκτέλεσης και της σύνθεσης, όχι με δασκάλους και πτυχία, προσπαθώντας κάθε φορά να ακούω ουσιαστικά ενώ κατανόησα ότι η μουσική δεν είναι ένας χώρος απομονωμένος από τους υπόλοιπους, συμπορεύεται με όλη τη ζωή, μόνο όμως γι’αυτόν που την παίρνει στα σοβαρά. Θέλω να πιστέυω ότι το κάνω αυτό και θα το συνεχίσω και νομίζω είναι από τις σημαντικότερες επιρροές μου αυτή που με σημαδεύει. Υπήρξαν φίλοι και γνωστοί που με βοήθησαν έμμεσα και άμεσα στο μέχρι τώρα ταξίδι μου,ενώ ένα μεγάλο ευχαριστώ θέλω να πω στο Νίκο τον Τατασόπουλο, άνθρωπο μάλαμα, για όλες τις συμβουλές που μου έχει δώσει αλλά και γι’αυτά που μου τα ‘δειξε χωρίς να το ξέρει. Κάθε φορά που ανεβαίνει Θεσσαλονίκη μαθαίνω καινούργια πράγματα και μόνο με το που τον βλέπω να παίζει.
Σας τρομάζει η επιτυχία ή η αποτυχία;
Στο θέμα της επαγγελματικής αποκατάστασης και της κοινωνικής καταξίωσης, είναι πιο εύκολό να το δεις αυτό το πράγμα: δε μπορείς να ανταπεξέλθεις οικονομικά στις υποχρεώσεις σου μόνο με παιξίματα, ούτε και μέσω της εκπαίδευσης και βρίσκεις άλλη δουλειά –αν βρεις φυσικά εύκολα- άσχετη με τη μουσική και τη θέτεις σε δεύτερη μοίρα,να το πω έτσι,τη μουσική. Αυτό είναι στην πλειοψηφία αποδεκτό ως αποτυχία και είναι πράγματι αν κάποιος στοχεύει σε αυτό.
Αν λάβουμε όμως υπόψιν τη σκέψη ότι ο καλός μουσικός είναι αυτός που παίρνει στα σοβαρά αυτό που κάνει, δηλαδή ερευνήσει αληθινά, χωρίς περικοκλάδες, την έκφραση του εαυτού του, τότε καταλήγω στο εξής συμπέρασμα: ότι ακόμα και σε αυτή την κατάσταση που προανέφερα, μπορεί να γίνει κάποιος καλός μουσικός. Δεν είπα ότι είναι εύκολο σε καμία περίπτωση, απλά είναι δυνατό.
Οπότε, θα ήμουν ρεαλιστής με το πρώτο και κατατρομαγμένος αν αποτύχανα στην έκφραση, ενώ δεν ξέρω αν με τρομάζει η επιτυχία γιατί δεν έχω πετύχει αυτό που θεωρώ ως στόχο.
Ποια είναι η άποψή σας για τα μουσικά τηλεοπτικά talent shows;
Τα έχω παρακολουθήσει ελάχιστα έως καθόλου, δεν μπορώ να έχω άποψη. Το μόνο που με προβληματίζει πραγματικά σχετικά με αυτό είναι πως τα παιδιά που πηγαίνουν δεν φαίνεται να έχουν καταλάβει ότι δε θα κερδίσουν ποτέ την καριέρα που ονειρεύονται, είτε την αξίζουν ή όχι. Ακόμα κι αν το κάνουν θα είναι σε τόσο μικρό βαθμό και τόσο πρόσκαιρα,που η απειρία τους σε αυτό τον τρόπο ζωής δημιουργεί την ψευδαίσθηση της μεγάλης επιτυχίας, που φαίνεται μόνο σε αυτούς και στα κοντινά τους πρόσωπα, ενώ στη μουσική και μη κοινότητα υπολογίζονται ως μικροδιασημότητες σειράς. Δεν ξέρω αν ισχύει για όλες τις περιπτώσεις, είμαι σίγουρος για την πλειοψηφία όμως.
Το δεύτερο που μου δημιουργεί απορία είναι ότι αφήνουν να κριθούν από άλλους (δε θα πιαστώ με το θέμα του πόσο καλοί είναι οι κριτές) και όχι από τον ίδιο τον εαυτό τους. Με το να εναπόκεινται στην κρίση άλλων, σημαίνει ότι δεν ξέρουν τι κράτουν στα χέρια τους. Ξέρω ότι στη φωνή είναι διαφορετικά από ότι σε ένα όργανο (όχι τόσο όσο είναι ευνόητο) αλλά υπάρχουν τρόποι να ακούσει τη φωνή του κάποιος σωστά. Πως είναι δυνατό να μελετά κάποιο παιδί τραγούδι, είτε μόνο του ή με δάσκαλο και να μην έχει αναρωτηθεί σοβαρά όμως αν τραγουδάει πράγματι σωστά και αν ακούει με τον ίδιο τρόπο τον εαυτό του;
Τί είναι η εξέλιξη για εσάς στη μουσική;
Να είμαι ειλικρινής δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι που ονομάζεται εξέλιξη στη μουσική αλλά εναλλαγή αισθητικής σε διάφορα θέματα:στην ενορχήστρωση, στη μελωδία κ.λπ. Είμαι όμως βέβαιος ότι υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται διαφορετικά από άλλους πάνω στη μουσική. Είναι σίγουρο πως είναι καινοτόμοι, το οποίο αποδεικνύεται αντικειμενικά, αλλά η εξέλιξη προυποθέτει κάτι μόνιμα υποκεμενικό: την αίσθηση που έχει κάποιος ότι τους αρέσει αυτό το κομμάτι ή αυτό το μουσικό είδος κ.λπ., το οποίο όπως προανέφερα είναι έχει πολλούς παράγοντες κρυφούς και φανερούς, οι οποίοι αν και δεν ξέρω αν είναι αντικειμενικοί κατά ένα μέρος, ξέρω όμως ότι πολλοί είναι υποκειμενικοί.
Στο θέμα βέβαια του στίχου,είναι φανερό πως υπάρχει εξέλιξη, που διακρίνεται στη θεματολογία.
Ποια είναι τα μελλοντικά μουσικά σας σχέδια;
Ετοιμάζω οργανικά για ηχογράφησεις, τραγούδια δικά μου και φίλων και στοχεύω να συγκεντρωθούν όλα αυτά σε ένα δίσκο κάποια στιγμή.
Φωτογραφίες και επεξεργασία: https://www.facebook.com/kostikacollaku
Βιογραφικό.
Ο Δημήτρης Γούρος είναι 21 ετών από τη Θεσσαλονίκη. Είναι φοιτητής του Ιστορικού-Αρχαιολογικού. Ασχολείται με το τρίχορδο μπουζούκι από τα 13. Κατά καιρούς παρουσιάζει συνθέσεις του στο διαδίκτυο όπως και δικές του έρευνες σε σχετικές ιστοσελίδες.
Πληροφορίες για τις δραστηριότητές του μπορείτε να βρείτε στο https://dimitrisgouros.blogspot.com/
