Συνέντευξη της φωτογράφου Δήμητρας Παπαγεωργίου στον Ανδρέα Κατσικούδη για το polismagazino.gr
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Το πρώτο μου πτυχίο ήταν στο τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας και το δεύτερο στο Τμήμα Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής.
Το 2010 ξεκίνησα να παρακολουθώ σεμινάρια φωτογραφίας στο Π.Ο.Φ.Π.Α. παράλληλα με τις σπουδές μου, ανακαλύπτοντας εκεί ότι κάτι υπάρχει για μένα. Μπορούσα να βρω μια ταύτιση στο παλιό, μια κρυμμένη και μυστηριώδη σχέση μεταξύ εμένα και του αναλογικού κόσμου. Στην αρχή δοκίμασα το ασπρόμαυρο φιλμ, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι το χρώμα με ελκύει περισσότερο δείχνοντας μου ένα πιο ονειρικό κόσμο.
Μετά τα σεμινάρια στο Π.Ο.Φ.Π.Α. ξεκίνησα να διαβάζω τα βιβλία του Πλάτωνα Ριβέλλη και όπως καταλαβαίνετε δεν υπήρχε γυρισμός. Μου ανοίχτηκε ένας καινούργιος κόσμος έτοιμος προς εξερεύνηση. Παρακολούθησα κάποια δωρεάν σεμινάρια του, το 2011 – 2012. Στη συνέχεια ακολούθησαν κάποια σεμινάρια με την Ιωάννα Βασδέκη, όπου άρχιζα να ασχολούμαι με την σκηνοθετημένη φωτογραφία το 2013 – 2014. Έπειτα έδωσα κατατακτήριες στο τμήμα Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, όπου και αποφοίτησα παίρνοντας πολλά εφόδια και ερεθίσματα. Παράλληλα όμως είχα κερδίσει και μια υποτροφία στο Όραμα Φωτογραφικές Σπουδές, όπου και παρακολούθησα επί δυο συναπτά έτη.
Είμαι ευγνώμων για όλους τους ανθρώπους που πέρασαν από τη φωτογραφική μου ζωή και μου άνοιξαν το μυαλό. Όπως την Ελένη Μαλιγκούρα που στάθηκε δίπλα μου τρία χρόνια για να ολοκληρώσω την πτυχιακή μου. Τον Γιάννη Ριζομάρκο που με βοήθησε στα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα. Τους ευχαριστώ όλους έναν έναν ξεχωριστά. Νιώθω γεμάτη και τυχερή.
Το 2014 – 2015 κέρδισα το διεθνή διαγωνισμό φωτογραφίας «Nikon Photo Contest» ως φωτογράφος της χρονιάς. Έχω συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις φωτογραφίας έως σήμερα. Θα ξεχωρίσω ως μοναδική εμπειρία ζωής την συμμετοχή μου στο Imagination Paris τον Μάιο του 2023, καθώς και την συμμετοχή μου στην περσινή εικασική έκθεση με τίτλο «Αιώνια Θεότητα» την Hμέρα της Γυναίκας. Παρέα με δυο εξαιρετικές εικαστικούς την Σοφία Παπαδοπούλου και την Σοφία Κοσμίδου στο UpperHouse Athens, με επιμελήτρια την Μαριλλένα Ανδριτσοπούλου. Την περίοδο του κορονοϊού φωτογράφιζα πάρα πολύ. Θυμάμαι με πολύ αγάπη τη συμμετοχή μου στο μουσείο Θεσσαλονίκης στην έκθεση ”Together, so Far so Close”, αλλά και την έκδοση του Βιβλίου “Staying Home Together” με φωτογράφους από όλο τον κόσμο στο φεστιβάλ “Trieste Photo Days” στην Ιταλία.
Η σχέση μου με την φωτογραφία σήμερα έχει πολλές πτυχές. Επαγγελματικά ασχολούμαι με την φωτογράφιση ακινήτων, πορτρέτων και παραστάσεων. Ερασιτεχνικά πάντα με το προσωπικό μου ταξίδι. Αγαπάω το αυτοπορτρέτο και τη σκηνοθετημένη φωτογραφία. Η τέχνη του αυτοπορτρέτου, μια σχέση που δεν τελειώνει ποτέ. Νιώθω – Σκέπτομαι – Στήνω σκηνικά – Φωτογραφίζομαι. Ο στόχος είναι ένας, να βρίσκομαι πάντα σε τριβή με το μέσο. Είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο.
Η αρχική μου σκέψη ήταν η σκηνοθετημένη φωτογραφία γενικότερα. Έπειτα ο περιορισμός να βρεις κάποιον διαθέσιμο να φωτογραφίσεις, μου άνοιξε έναν άλλο κόσμο. Πιο εσωτερικό. Πιο προσωπικό.
Έχω κάποια αγαπημένα πρότζεκτ. Το πρώτο μου πρότζεκτ είχε τίτλο “Home” σκηνές από την καθημερινότητα μου. Παρατηρώντας το φως και φωτογραφίζοντας απλά το σπίτι, τους φίλους, τη ζωή, ως ένα ημερολόγιων στιγμών. Το δεύτερο αγαπημένο “Perfect Room – μια συλλέκτρια Δωματίων” ήταν η διπλωματική μου εργασία επί τρία χρόνια. Ο πειραματισμός μου και η ενσωμάτωση μου σε διάφορους χώρους που είχα βρεθεί εκείνη την περίοδο. Ήταν για μένα μια περφόρμανς, να διαμορφώνω ένα χώρο και να αποτελώ μέρος αυτού. Και τέλος το “Osseous Poem” η τελευταία μου τριετής δουλειά, μια ωδή στον έρωτα, την απώλεια, τον θάνατο.
Η πρώτη γυναίκα φωτογράφος που είδα ήταν η Francesca Woodman και η δεύτερη η Cindy Sherman. Θα αναφέρω ακόμα κάποια ονόματα από καλλιτέχνες που με ανατριχιάζουν: την Claude Cahun, τον Man Ray, τον Bill Brandt, τον Edward Hopper, την Sylvia Plachy, τον Αγγελόπουλο. Είναι πολλοί ακομά. Μου αρέσει να βλέπω ταινίες, μου αρέσει το θέατρο, παίρνω έμπνευση από την ποίηση. Θέλω να βρίσκομαι στις επάλξεις. Να παίρνω ερεθίσματα από τους ανθρώπους. Να παρατηρώ. Να ακούω μουσική. Να γράφω σκέψεις. Έτσι δημιουργώ εικόνες.
Στο κομμάτι της φωτογραφικής δημιουργίας για εμένα δεν παίζει ρόλο το μέσο. Μόνο η δημιουργία τίποτε άλλο. Ταλέντο ή δουλειά; Θα πω δουλειά. Ειδικά για την φωτογραφία που είναι ένα πολύ εύκολο μέσο. Αλλά θέλει συνέπεια. Να είσαι εκεί κάθε μέρα. Να είσαι παρόν.
Δεν έχω σκεφτεί ποτέ τι νιώθουν οι γνωστοί μου για αυτό που κάνω. Αλλά νομίζω ότι τους αρέσει η μεταμόρφωση μέσα από το έργο μου. Θα πω με σιγουριά για την οικογένεια μου και τους φίλους μου ότι έχουν περιέργεια για το επόμενο κλικ.
Καλύτερος άνθρωπος δεν ξέρω αν έχω γίνει μέσα από τη φωτογραφία, σίγουρα όμως μου καλλιεργείται η ενσυναίσθηση. Μέσα απ’ όλον αυτόν τον κυκεώνα σκέψεων που προσπαθώ να αφουγκραστώ και τον κατακερματισμό συναισθημάτων για το ένα συμβάν ή το άλλο με κάνουν πιο σκεπτόμενο άνθρωπο. Η εποχή που ζούμε είναι δύσκολη ούτως ή άλλως. Για να κάνεις οτιδήποτε όμως που αγαπάς, που έχεις πάθος, πάντα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει χώρος. Να μην το βάζουμε κάτω ποτέ. Να προσπαθούμε να γινόμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.
Στόχος μου είναι να κρατάω μια μηχανή στο χέρι. Να μην σταματάω να φωτογραφίζω. Να ταξιδεύω και να γνωρίζω νέους τόπους, ανθρώπους και να συλλέγω εικόνες. Να παίρνω ταύτιση με τις ψυχές των άλλων, αλλά και δύναμη να συνεχίζω. Και τελικά να συνυπάρχω. Θέλω να βγάλω μια εξωστρέφεια. Θέλω να μην φοβάμαι για αυτά που νιώθω. Να τα φωνάζω οπτικοποιώντας τα συναισθήματα μου. Με βοηθάει να μην εγκλωβίζομαι στις σκέψεις μου.
Μελλοντικό σχέδιο να διδάξω ξανά. Να δώσω και να πάρω έμπνευση και γνώση από τους μαθητές μου. Είναι κάτι που μου έχει λείψει πολύ.
Το έχω ξαναπεί άλλωστε, για μένα η φωτογραφία είναι ένα προσωπικό ταξίδι, είναι ένα τρόπος να ξεφεύγω. Μια δική μου ποιητική οπτική ιστορία η οποία δεν σταματά ποτέ. Είναι Δημιουργικότητα. Απελευθέρωση. Φωνή.
https://www.instagram.com/dimitra_papageorgiou/
https://www.moments-collective.com/post/dimitra-papageorgiou
https://www.facebook.com/mimic.pap
