Επιμέλεια κειμένου και Φωτογραφιών από το δημοσιογράφο: Αλέξανδρο Καρατζά
Τι κάνεις Καρίνα… στην καραντίνα;
Εκπαιδεύομαι σε «απογειώσεις» και «προσγειώσεις» του νου για να εξισορροπήσω τη λογική με τα συναισθήματά μου σε μια εποχή εχθρική και για τα δύο», μας απαντάει η θεατρική συγγραφέας από τη Θεσσαλονίκη, Καρίνα Ιωαννίδου, και συνεχίζει λέγοντας: «Κάνω μια ευχή κάθε μέρα που ενώνεται με τις ευχές όλων μας στον καλλιτεχνικό χώρο: Να ανοίξουν σύντομα τα θέατρα, χωρίς περιορισμούς και να ζήσουμε ξανά στιγμές θεατρικής μαγείας και μέθεξης, σε ένα θέατρο «επικοινωνιακής καθαρότητας» πάνω και κάτω από τη σκηνή».
Πως θα συμπλήρωνες την ακροστιχίδα του ονόματός σου με σχέση με τη σημερινή συνθήκη;
Κ αλημέρα…
Είναι για μένα στάση ζωής προς την κάθε ημέρα. Μου δίνει θετική διάθεση, ελπίδα, αισιοδοξία και δύναμη να ξεκινήσω ένα καινούριο αγώνα και να ευχηθώ και στους γύρω μου το ίδιο.
Α γαπώ…
Να «ταξιδεύω» και να ονειρεύομαι μέσα από το θέατρο. Για αρχή μόνη μου, στη συνέχεια με «συνταξιδιώτες» τους θεατές.
Ρ ινόκερως…
Ζούμε μια παρόμοια συνθήκη που περιγράφεται στο έργο του Ιονέσκο «Ρινόκερος» που αναφέρεται στη μετάλλαξη του ανθρώπινου είδους. Στην προκειμένη περίπτωση ζούμε όλη την αγωνία για την πορεία και τις μεταλλάξεις ενός επιθετικού και θανατηφόρου ιού που ασκεί ολοκληρωτική εξουσία επάνω μας μεταμορφώνοντάς μας σε άβουλα και αδύναμα πλάσματα με ζωές εγκλωβισμένες. Ζούμε σήμερα σε μια κοινωνία όπου η ελευθερία και η δημιουργικότητα είναι σε αναστολή…
Ί αση… σώματος, ίαση ψυχής.
Ν οιάζομαι…
Ο ορισμός της αγάπης, της τρυφερότητας, της φροντίδας για τον εαυτό μας και τους άλλους.
Α λληλεγγύη…
Τώρα και πάντα είναι και παραμένει η υπέρτατη ανθρώπινη αξία κι αρετή.
Πως ξεκίνησε η δημιουργική σου σχέση με το θέατρο;
Η ζωή μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το θέατρο. Μεγάλωσα κυριολεκτικά και θεατρικά μέσα στην οικογένεια του ΚΘΒΕ, στην αρχή ως θεατής και στη συνέχεια ως εργαζόμενη και είμαι ευγνώμων για αυτό. Αισθάνομαι ότι στο θέατρο χρωστάω και δεν μου χρωστάει. Το να γράφω ήταν πάντα για μένα η αποσυμπίεσή μου. Μου έδινε και μου δίνει τη δυνατότητα να ζω πολλές μικρές ζωές. Είναι η διέξοδός μου προς το φως. Όταν βρίσκω φως μου αρέσει να το μοιράζομαι με τους άλλους. Στη σημερινή συνθήκη μπορεί να έχουμε χάσει αντικειμενικά την ελευθερία μας αλλά έχουμε την ελευθερία να δούμε πραγματικά τον εαυτό μας από ένα διαφορετικό και ευρύτερο πεδίο, να κάνουμε μια βαθιά ενδοσκόπηση και να αξιοποιήσουμε το χρόνο της αναγκαστικής απομόνωσής μας. Δεν μένω αδρανής, προετοιμάζομαι για το αύριο που θέλω να είναι καλύτερο.
Ποια είναι η στάση σου απέναντι στη νέα συνθήκη που βιώνουμε;
Προσωπικά αντιμετωπίζω χωρίς θυμό τις δυσκολίες, με καλή διάθεση και θετική ενέργεια. Θεωρώ ότι μαζί με το ανοσοποιητικό μας πρέπει να ενισχύσουμε και την ψυχική μας διάθεση για να μπορέσουμε να αντέξουμε στην πρόκληση. Να φροντίζουμε τους εαυτούς μας, τους δικούς μας ανθρώπους αλλά και κάθε άνθρωπο γύρω μας που έχει ανάγκη. Αγάπη, Άγγιγμα σε αναστολή αλλά Αγώνας μέχρι να επανέλθουμε σε μια κανονικότητα. Κάθε μέρα δεν παραλείπω να σχεδιάζω κι ένα όνειρο…
Τι θα γίνει με το θέατρο;
Επικρατεί μεγάλη αβεβαιότητα στο θέατρο… Τίποτα δεν μπορεί ν’ αναπληρώσει τη δυναμική που έχει το ζωντανό θέαμα. Το σημαντικότερο στοιχείο είναι η δυναμική που δημιουργείται από το κοινό. Το Θέατρο είναι άγγιγμα, είναι συναισθήματα αλλά κυρίως είναι αλληλεπίδραση με το κοινό. Είναι μια τέχνη που παράγεται ομαδικά και βλέπεται ομαδικά. Αυτά προς το παρόν δεν μπορούν να συμβούν. Η πανδημία έχει φέρει ανυπολόγιστες ψυχικές και οικονομικές συνέπειες στον καλλιτέχνη ιδιαίτερα αυτόν του θεάτρου. Ο ηθοποιός είναι αυτός που «διηγείται» τις ιστορίες των ανθρώπων, τις ιστορίες όλων μας, στη σκηνή. Το θέατρο είναι ο καθρέφτης της εκάστοτε κοινωνίας. Αλλά, πως να είσαι ηθοποιός σε τέτοιους καιρούς; Χωρίς σκηνή, χωρίς μεταμφίεση, χωρίς θίασο, χωρίς θεατές;
Τι είναι αυτό που θα μπορούσε να μας «σώσει»;
Η Αλληλεγγύη! Χωρίς τους άλλους ούτε εμείς μπορούμε να υπάρξουμε. Δεν έχει καμία αξία να υπάρχουμε μόνοι μας… Η σκέψη μου είναι σε όλους όσους δίνουν τη μάχη τους στα νοσοκομεία. Η μάχη αυτή αφορά όλους μας κι όχι μόνον τη στατιστική. Το θέατρο σήμερα «παίζεται» στη ζωή. Ένα θέατρο του παραλόγου… Οι σημερινοί ήρωες σε αυτό το «έργο του παραλόγου» είναι οι γιατροί και οι νοσηλευτές κι όσοι βιώνουν την αγωνία της ασθένειας. Οι υπόλοιποι θα επιβιώσουμε με ό,τι μας απομένει.
Μίλησε μας για το «θεατρικό σου παιδί» το Θέατρο Φλέμινγκ.
Το Θέατρο Φλέμινγκ είναι το πρώτο Boutique Theatre, στη Θεσσαλονίκη. Είναι δημιούργημα του ηθοποιού και σκηνοθέτη Γρηγόρη Μήτα. Εγώ, είμαι ιδρυτικό μέλος του θέατρου και οι μαθητές μας είναι οι συνεχιστές μας και η προβολή μας στο μέλλον. Το Θέατρο Φλέμινγκ παράγει πρωτογενές καλλιτεχνικό έργο. Από το μηδέν έως το τελικό αποτέλεσμα όλα «γεννιούνται» μέσα στο θέατρο. Έχει δημιουργήσει πυρήνα καλλιτεχνών σε όλους τους τομείς της θεατρικής Τέχνης και «συστήνει» στο κοινό νέα έργα, νέους τρόπους σκέψης, φρέσκιες ιδέες στηριζόμενο αποκλειστικά στις δικές του δυνάμεις που συνεχώς ανανεώνονται και εμπλουτίζονται. Κανείς θεατής δε φεύγει βλέποντας απλά μια παράσταση. Υπάρχει πάντα συζήτηση, ανταλλαγή ιδεών, ανθρώπινη επικοινωνία. Γιατί το θέατρο είναι η πόλη και οι άνθρωποί της.
Σύντομο βιογραφικό.
Η Καρίνα Ιωαννίδου γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Εργάζεται στο Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, γράφει θέατρο και έργα της έχουν παρουσιαστεί σε Ελλάδα και Κύπρο. Με σπουδές συγγραφής θεατρικών έργων στην Αγγλία, έχει δώσει έως σήμερα έργα για ενήλικες, εφήβους και παιδιά, διασκευές κλασικών μυθιστορημάτων κ.ά. Έχει αποσπάσει δύο Κρατικά Βραβεία συγγραφής θεατρικού έργου από το Υπουργείο Πολιτισμού και πολλές άλλες τιμητικές διακρίσεις στην μέχρι σήμερα πορεία της. Επίσης, γράφει μικρά διηγήματα με κέντρο αναφοράς την τραγικότητα και την κωμικότητα που κρύβεται στις απλές, καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που βιώνουν απρόβλεπτες καταστάσεις.
Διηγήματά της δημοσιεύονται σε τακτική βάση στο περιοδικό SpeakNews και πολλά από αυτά έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά από την συγγραφέα Sophia Kouidou-Giles και φιλοξενούνται στο website https://www.sophiakouidougiles.com/featured-guests και στο διεθνές λογοτεχνικό περιοδικό Blue Nib.
