Σαν σήμερα, 3/5/2011, έφυγε από τη ζωή ο αγαπημένος σε όλους, «καλός μας άνθρωπος» Θανάσης Βέγγος.
Ο αγαπημένος ηθοποιός και σκηνοθέτης, Γιώργος Παπαευσταθίου, θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη του αείμνηστου ηθοποιού, έγραψε στο προσωπικό του προφίλ, ανατρέχοντας στη γνωριμία τους και συνεργασία τους στα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης στο σήριαλ «Θανάσης Παπαθανάσης» και αναφέροντας κάποια περιστατικά πίσω από τις κάμερες.
«Για ένα και μόνο επεισόδιο, τα γυρίσματα θυμάμαι είχαν κρατήσει 4 μέρες. Το πρωί γύρισμα όπου επί τόπου μας έδινε η βοηθός του σκηνοθέτη Γιώργου Λαζαρίδη (νομίζω Άντα την έλεγαν αν θυμάμαι καλά) τα λόγια κάθε σκηνής, γύρισμα και καπάκι έφευγα για να πάω στη δραματική σχολή. Έτυχε και οι δύο λόγω κρυώματος να είμαστε με υψηλό πυρετό και τις 4 μέρες. Εκείνος, επαγγελματίας, έκανε αδιαμαρτύρητα ότι του έλεγαν. Εγώ με το που έφτανα, πήγαινα στην Άντα και με λαιμό να πονάει της έλεγα: «σε παρακαλώ, πες μου ότι δεν έχω πολλές ατάκες σήμερα….».
Υπήρχε μία σκηνή, όπου υποτίθεται του ξέφευγα και με κυνηγούσε σε σκάλες, μπρος εγώ και πίσω εκείνος, σε 3 ορόφους. Ο όροφος βέβαια ήταν ένας, οι μηχανές ήταν στημένες, έτρεχα εγώ να ανεβαίνω τις σκάλες, πίσω εκείνος. Με το έτρεχε ανεβαίνοντας και εκείνος, φώναζε ΣΤΟΠ ο Λαζαρίδης, κατεβαίναμε, το τεχνικό προσωπικό άλλαζε κάδρα και φυτά στις σκάλες και τρέχαμε ξανά ανεβαίνοντας τον υποτιθέμενο δεύτερο όροφο, ενώ ήταν ο ίδιος. Εννοείται ότι το ίδιο έγινε και για τον «τρίτο όροφο» όπως επίσης και στο κατέβασμα το ίδιο…..και των «τριών ορόφων» μιας και με έπρεπε να με συλλάβει στο κατέβασμα του «τρίτου ορόφου» κατά το σενάριο. Εγώ να έχω λαχανιάσει σαν να είμαι 200 χρονών….εκείνος ήρεμος, γαλήνιος, σαν να μην έχουμε τρέξει καθόλου. Και έρχεται η ώρα της σύλληψης και ανάκρισης, όπου η παραγωγή είχε φέρει αληθινό περιπολικό, και μου φόρεσαν αληθινές χειροπέδες. Στη σκηνή της ανάκρισης, κάτω από το γραφείο του, υπήρχαν κρυμμένα δύο φλυτζάνια με ζεστό τσάι. Ένα για εκείνον, ένα για εμένα.
Τα «ΣΤΟΠ» του σκηνοθέτη, απανωτά για να μας πουδράρουν, γιατί από τον πυρετό ιδρώναμε συνέχεια, σε κάθε «στοπ» να πίνουμε και από μια γουλιά τσάι μπας και μαλακώσει ο λαιμός και συνεχίσουμε τη σκηνή και εκείνος να λέει συνέχεια στο πιτσιρίκι απέναντί του: «Κουράγιο μικρέ…κουράγιο». Νοιάξιμο αληθινό, από έναν αληθινό άνθρωπο..
Το κερασάκι στη τούρτα ήταν αφού τελειώσαμε όπου πάνε να μου ξεκλειδώσουν οι αληθινοί αστυνομικοί τις χειροπέδες…..που! Είχε κολλήσει η κλειδαριά της μίας. Εγώ μες τον πανικό να τους λέω «κάντε κάτι, πρέπει να φύγω έχω μάθημα, δεν γίνεται να πάω με χειροπέδες στη σχολή» και εκείνος γαλήνιος και ήρεμος να αχνογελάει….
Σε ευχαριστώ για αυτή τη σύντομη μεν συνεργασία-γνωριμία, αλλά με τόσα πολλά μαθήματα. Επαγγελματισμού, αλληλεγγύης, τι σημαίνει να νοίαζεσαι πραγματικά τον συνάδελφο σου, να τον πονάς!
(…και μετά αναρωτιούνται γιατί στη σημερινή μαυρίλα και δηθενιά, μετά από 30 χρόνια θέατρο, το σκέφτομαι πολύ σοβαρά να μην ασχοληθώ ξανά με τον χώρο…)
Να είσαι καλά εκεί που είσαι!»
