• Η μουσική ενώνει τους λαούς και τους πολιτισμούς;
Η μουσική δεν έχει σύνορα και οι μουσικοί δεν έχουν πατρίδα. Η μουσική μπορεί να θεωρηθεί γλώσσα. Είναι γλώσσα που μιλούν όλοι οι άνθρωποι.
Ο κάθε άνθρωπος ή ένα σύνολο ανθρώπων μπορεί να «κάνει» μουσική. Η μουσική επηρρεάζεται από παράγοντες που δημιουργούν ένα συγκεκριμένο στυλ.
Το στυλ αυτό – προσωπικό, προσωπικό με επιρροές ή καθαρά επηρρεασμένο από τον κάθε πολιτισμό – δεν αποτελεί εμπόδιο στην επικοινωνία μεταξύ των λαών.
Η μουσική είναι γλώσσα που μπορεί να «μιλά» κάθε άνθρωπος κι ας μη γνωρίζει τους «στίχους».
• Ποιον μουσικό θαυμάζετε και γιατί;
Θαυμάζω τον μουσικό που εξελίσσεται, που συνεχώς προσπαθεί και αφιερώνει το χρόνο του, τον κόπο του, τον ίδιο του τον εαυτό στο δύσκολο δρόμο που έχει διαλέξει.
Για να δικαιολογήσω το δύσκολο…
Η μουσική υπάρχει γραμμένη στην παρτιτούρα. Αυτό είναι το έργο. Ο μουσικός έχει χρέος αφού επιλέξει το έργο να προσπαθήσει να του δώσει οντότητα σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.
Ο μουσικός που θαυμάζω είναι εκείνος που κατάφερε να δώσει στο έργο, αυτό που ο συνθέτης αποζητούσε γράφοντάς το, αφήνοντας τη δική του προσωπική σφραγίδα και καταθέτοντας την ψυχή του ερμηνεύοντάς το. Αυτό είναι το δύσκολο!
Ούτως ή άλλως μία εκτέλεση ποτέ δεν είναι ίδια, έστω κι αν γίνεται από το ίδιο άτομο. Άρα ποιον μουσικό θα θαυμάσουμε;
Αν θέλετε να μιλήσω με ονόματα δε θα το κάνω.
Υπάρχουν τόσοι πολλοί, διάσημοι και μη, μουσικοί που γνωρίζω και υπάρχουν κοντά μου αυτή τη στιγμή. Όλοι είναι άξιοι μέσα στο χώρο και το χρόνο.
• “Η μουσική είναι μία, οι μουσικοί πολλοί.” Πως θα περιγράφατε αυτή την πρόταση;
Θα περιέγραφα την πρόταση ως απόλυτη. Η μουσική δε μπορεί να μπει σε όρια.
Δεν υπάρχει αριθμός που να μπορεί να τη χαρακτηρίσει. Παρ’ όλα αυτά το ιδανικό στη μουσική (το ιδανικό μουσικό έργο και η ιδανική εκτέλεσή του), μπορεί να λάβει μία πιο αντικειμενική διάσταση κι έτσι να μπορεί να θεωρηθεί από κάποιους πως η «μουσική είναι μία».
Το δεύτερο σκέλος της πρότασης είναι πιο εύκολα αντιληπτό, ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και δε χρειάζεται, όπως θα έλεγα, φιλοσοφική προσέγγιση.
Κάποτε συζητώντας με ένα καθηγητή μου κατάλαβα πως «μουσικοί μπορεί να υπάρχουν πολλοί» και από κανέναν δε μπορούμε να αφαιρέσουμε αυτό το αξίωμα.
Για να δούμε όμως τι συμβαίνει μέσα από τα λόγια του: «Πολλοί λένε… αυτός δεν είναι μουσικός. Όχι! Αυτός είναι μουσικός! Είναι απλά ένας κακός μουσικός».
• Γιατί χρειάζεται η μουσική παιδεία;
Δε θα μιλήσω γενικά. Υπάρχουν σχετικές έρευνες και μελέτες από καταξιωμένους μουσικολόγους. Θα μιλήσω μέσα από τα δικά μου μάτια.
Η μουσική είναι αυτή που σαν παιδί με έκανε να χαίρομαι που μπορούσα να «παίζω».
Έκανα κάτι με το οποίο λίγα παιδιά ασχολούνταν και μπορούσα να τα καταφέρω πολύ καλά. Μου έδινε αυτοπεποίθηση, θάρρος και νόμιζα ότι έκανα κάτι πολύ σπουδαίο. Όταν η πρώτη μου δασκάλα μου είπε πως υπάρχει Πανεπιστήμιο, στο οποίο μπορούσα να σπουδάσω Μουσική, τα μάτια μου μεγάλωσαν και η ψυχή μου έλαμψε. Ακόμα το θυμάμαι!
Στο παρόν τα πράγματα είναι… λίγο διαφορετικά! Μεγαλώνοντας και ως άνθρωπος και ως μουσικός αντιλαμβάνεσαι τις διάφορες προκλήσεις, με τις οποίες έρχεσαι αντιμέτωπος και τα πράγματα γίνονται λίγο πιο ρεαλιστικά και όχι τόσο «ρομαντικά».
Όμως, η μουσική πάντα σου δίνει ελπίδες ότι μπορείς να εξελιχθείς, σου δείχνει πως δε θα σταματήσεις ποτέ να μαθαίνεις και σου δίνει δύναμη και κουράγιο όταν καταφέρνεις να κάνεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό που ανέλαβες.
• Είναι πολυτέλεια ή ανάγκη;
Είναι σίγουρα ανάγκη! Μουσική μπορείτε να σπουδάσετε δωρεάν. Δε μπορείτε να λέτε πως η μουσική είναι πολυτέλεια ως δικαιολογία στη μη σπουδή αυτής.
Σίγουρα υπάρχουν ένα σωρό ιδιωτικοί οργανισμοί που παρέχουν τις υπηρεσίες τους ζητώντας χρηματικό αντίτιμο, αλλά υπάρχουν κι άλλοι που τις παρέχουν δωρεάν. Η σπουδή μου στη μουσική ξεκίνησε από έναν τέτοιο οργανισμό.
Έπειτα έγινε πολυτέλεια, επειδή εγώ το επέλεξα.
Αν δε θέλετε να σπουδάσετε μουσική, τότε σίγουρα υπήρξαν στιγμές που είχατε ανάγκη από αυτή. Σκεφτείτε το πιο απλό παράδειγμα…πότε βρεθήκατε σε παρέα και δεν νιώσατε πως θέλετε να ακολουθήσετε με τη φωνή σας, με τα δάχτυλά των χεριών σας ή με το πόδι σας ένα μουσικό κομμάτι, ένα τραγούδι, ένα ρυθμό; Η μουσική υπάρχει μέσα μας, υπάρχει και στο σύμπαν.
Είναι σίγουρα, αν όχι ανάγκη, μέρος του κόσμου μας και του εαυτού μας.
• Πώς μπορεί ένας γονιός να ανακαλύψει το ταλέντο του παιδιού του στη μουσική;
Είστε σίγουροι ότι υπάρχουν ταλέντα; Τα «ταλέντα» που λέτε, τα παιδιά με εξαιρετικές και σπάνιες ικανότητες, είναι ελάχιστα.
Υπάρχουν όμως παιδιά με «κλίση» στη μουσική και παιδιά που αγαπούν τη μουσική. Από μόνα τους θα δείξουν τον δρόμο στον γονιό, ο οποίος ξέρει καλύτερα πώς μπορεί να υποστηρίξει τις αποφάσεις τους.
Τις σπουδές στη μουσική μπορεί να τις φτάσει κανείς μέχρι εκεί που επιθυμεί και αντέχει. Δε χρειάζεται να υπάρχει το άγχος αν το παιδί θα γίνει επάγγελματίας μουσικός ή όχι. Το παιδί θα πάρει την απόφαση μεγαλώνοντας.
Η πρόκληση είναι να συνεχίσει κανείς να μαθαίνει και να εξασκείται. Αν θεωρηθεί από κάποιους «ταλέντο», αυτό είναι μια άλλη υπόθεση.
• Υπάρχουν Έλληνες αξιόλογοι μουσικοί, με μουσική κατάρτιση και γνώσεις;
Φυσικά! Είναι λίγοι, αλλά υπάρχουν! Ζούμε σε μια χώρα με πολύ φτωχή μουσική παιδεία.
Το κράτος δεν επενδύει ιδιαίτερα στον πολιτισμό και έτσι έχουμε φτάσει σε μία πολιτισμική ανέχεια.
Ο καλός μουσικός βρίσκεται δύσκολα στην Ελλάδα. Είναι λίγοι οι καλοί μουσικοί που επέλεξαν να συνεχίσουν να ζουν στη χώρα μας και πολλοί αυτοί που μετανάστευσαν.
• Ποια είναι τα μελλοντικά μουσικά σας σχέδια;
Ασχολούμαι επαγγελματικά με τη μουσική και παράλληλα συνεχίζω τις σπουδές μου σε αυτή.
Στόχος μου είναι να συνεχίσω να μαθαίνω και να εξελίσσομαι, ώστε να γίνομαι καλύτερη για τον εαυτό μου και τους μαθητές μου.
Βιογραφικό.
Γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1991. Η μουσική της παιδεία ξεκίνησε σε ηλικία 9 ετών με μαθήματα πιάνου και 15 ετών άρχισε μαθήματα βιολοντσέλου.
Υπήρξε μέλος της νεανικής χορωδίας και της φιλαρμονικής ορχήστρας του ωδείου Τρικάλων Κασιώλα, της χορωδίας Νίκος Αστρινίδης, της συμφωνικής ορχήστρας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και του ωδείου Σαμαρά.
Είναι κάτοχος του πτυχίου ειδικού αρμονίας (ωδείο Κασιώλα, 2009) και του πτυχίου αντιστίξεως (ωδείο Σαμαρά, 2011). Πτυχιούχος Μουσικολογίας του Τμήματος Μουσικών Σπουδών (Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, 2015), διπλωματούχος μονωδίας, (ταξη Κ. Κατσάρα, 2015) και πτυχιούχος πιάνου (τάξη Ε. Πιστοπούλου, 2016).
Έχει συμμετάσχει σε σεμινάρια κλασσικού τραγουδιού των: Σ. Κυανίδου Μ. Βουλογιάννη, Σ. Θεοδωρίδου, Ά. Φωτιάδη, σε σεμινάριο μελοδραματικής της Κ. Καρατζά και πιάνου των: B. Taneva και Ε. Λαζαρίδη.
Έχει παρακολουθήσει μουσικολογικά συνέδρια (ICMPC ESCOM, EME και IMC) και έχει παρουσιάσει έργο της σε δύο από αυτά (ΕΜΕ και IMC υπό την επίβλεψη της κα. Μ. Αλεξάνδρου).
Σήμερα σπουδάζει στην τάξη μελοδραματικής του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης (υπό την επίβλεψη του Α. Λαλούση) και εργάζεται σε ωδεία.
