“Η καριέρα και η επιτυχία έχουν επιβληθεί ως όροι, καταδεικνύοντας τον ένα και μοναδικό δρόμο για την «ευτυχία» και την «αριστεία»… Για εμένα αυτός ο δρόμος είναι ένα συνεχές κυνηγητό, ένας μαραθώνιος αέναος. Ένας διαρκής, μοχθηρός ανταγωνισμός… και με αφήνουν παγερά αδιάφορο.”
Από πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με την τέχνη; Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο, από το γυμνάσιο κιόλας, φυσικά σε ερασιτεχνικό επίπεδο, σε σχολικές παραστάσεις. Αργότερα ήρθαν οι σπουδές στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. το 2008. Εκεί άρχισε και η ουσιαστική μου και εκ βαθέων ενασχόλησή μου με την Τέχνη. Είτε σε θεωρητικό είτε σε πρακτικό επίπεδο. Σε -καθαρά- πρακτικό και επαγγελματικό επίπεδο, ως ηθοποιός, ασχολούμαι από το πρώτο έτος κιόλας της σχολής, μέχρι και σήμερα, έχοντας την τύχη να συνεργαστώ με αξιόλογους σκηνοθέτες και ηθοποιούς.
Ποιόν ηθοποιό – καλλιτέχνη θαυμάζετε; «Θαυμάζω»! Πολύ δύσκολη λέξη-συναίσθημα. Σε αυτό εντοπίζω μια δυσκολία σε μένα για να απαντήσω, καθώς προσπαθώ χρόνια μέσα μου να διαχωρίσω το καλλιτεχνικό με το κοινωνικό – πολιτικό «πρόσωπο» – έργο του κάθε καλλιτέχνη. Ομολογώ πως δεν τα έχω καταφέρει ακόμη. Έτσι δεν μπορώ να τη χρησιμοποιήσω καθαρά με όλο το εννοιολογικό εύρος της αναφερόμενος σε έναν καλλιτέχνη. Αρκούμαι στο «μου αρέσει». Θαυμάζω καλλιτέχνες που συνδύασαν αυτά τα δυο πρόσωπα, και δυστυχώς τα βρίσκω εκεί που «η φωτιά έκαιγε». Ο Μπρέχτ, ο Μύλλερ, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ο Μάνος Κατράκης και ο Μαγιακόφσκι είναι μερικοί από αυτούς. Θα ήθελα, στοχεύω και εργάζομαι με τέτοιον τρόπο ούτως ώστε το καλλιτεχνικό μου έργο να συνοδεύεται, να συνδιαλέγεται, να επικοινωνεί και να απορρέει από, και με, την πολιτική μου στάση. Και το ανάποδο. Υπάρχουν βέβαια, αρκετοί καλλιτέχνες που απολαμβάνω να ακούω ή να βλέπω.
Ο Αλ Πατσίνο, ο Μάρλον Μπράντο, ο Κέβιν Σπέισι, ο Τζο Πέσι, ο Έλβις Πρίσλευ, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Δημήτρης Μητροπάνος και το ρεμπέτικο τραγούδι μαζί φυσικά με τους εκπρόσωπούς του, είναι κάποιοι από αυτούς.
Τι σημαίνουν οι λέξεις καριέρα – επιτυχία για εσάς; Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτές οι δυο λέξεις έχουν αρνητικό φορτίο. Τουλάχιστον στα αυτιά και στο μυαλό μου. Η καριέρα και η επιτυχία έχουν επιβληθεί ως όροι, καταδεικνύοντας τον ένα και μοναδικό δρόμο για την «ευτυχία» και την «αριστεία». Μα για μένα αυτός ο δρόμος είναι ένα συνεχές κυνηγητό, ένας μαραθώνιος αέναος. Ένας διαρκής, μοχθηρός ανταγωνισμός. Επομένως, με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Μέσα σε αυτό το απόλυτα καθορισμένο πλαίσιο, προτιμώ τις αποτυχίες.
Καλλιτέχνης γεννιέται κανείς ή γίνεται; Ούτε γεννιέσαι, ούτε γίνεσαι. Ο καλλιτέχνης δεν είναι τίτλος, αξίωμα και δεν έχει σκοπό, δεν έχει τέλος. Ή μάλλον έχει σκοπό. Να απαντάει συνεχώς στο θεμελιώδες ερώτημα, «αλλάζει ο κόσμος;». Και η απάντηση αυτού του ερωτήματος, απαιτεί συνεχή αγώνα, δουλειά και προσήλωση. Καλλιτέχνη, θα τον ονομάσουν οι άλλοι και η Ιστορία, ενδεχομένως. Ο ίδιος οφείλει να τοποθετεί εαυτόν στην τάξη των εργαζομένων που παλεύουν και μοχθούν να απαντήσουν στο ερώτημα αυτό, με τα δικά του -ιδιαίτερα- μέσα.
Ποιά λέξη σας εκφράζει ως καλλιτέχνη; Ανάγκη.
Νοιώθετε την «έμπνευση» πριν δημιουργήσετε; Δεν θα χρησιμοποιούσα ακριβώς την «έμπνευση», για να περιγράψω αυτό που νιώθω πριν να… Αυτό που νιώθω και αισθάνομαι είναι ότι ψάχνω διαρκώς τις αφορμές. Υπάρχει πάντα μέσα μου η ανάγκη να «πω», και ψάχνω συνεχώς το «πώς».
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως Καλλιτέχνη; Χωρίς να θέλω να δικαιολογήσω τον εαυτό μου, δυστυχώς ρέπω επικίνδυνα συχνά στο ίδιον της εποχής μας. Στην τεμπελιά και στην «ήττα». Προσπαθώ όμως με νύχια και με δόντια να αντιστέκομαι.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Δυστυχώς οι υγειονομικές, πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που βιώνουμε καθιστούν, αν όχι επικίνδυνο σίγουρα δύσκολο, να κάνεις σχέδια και όνειρα. Έτσι λοιπόν, δεν έχω συγκεκριμένα σχέδια και μακροπρόθεσμους στόχους. Σχεδιάζω μονάχα να παραμείνω υγιής εγώ και οι γύρω μου, και να διατηρήσω το μυαλό μου καθαρό και κόντρα σε όλα όσα μας συμβαίνουν. Τα υπόλοιπα θα τα δημιουργήσουμε, όταν θα είμαστε όλοι παρόντες και παρούσες, ψυχή τε και σώματι.
Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσετε με μια φράση την υποκριτική αλλά και γενικότερα το θέατρο ποια θα διαλέγατε; Έχω κρατήσει κάποιες φράσεις από καθηγητές και σκηνοθέτες που συνάντησα και συνεργάστηκα καθ’ όλη τη διάρκεια της ενασχόλησής μου με το θέατρο. Η μια ανήκει στον Μιχαήλ Μαρμαρινό, ο οποίος μιλώντας για το τι είναι, τι κάνουμε στο θέατρο είχε πει πως, «Λέμε ψέματα με όρους αλήθειας. Και ο «ρόλος» είμαστε πάντα εμείς, με όλα τα καθαρά προσωπικά εργαλεία μας (φωνητικά, σωματικά) σε δεδομένες-συγκεκριμένες συνθήκες».
Η άλλη ανήκει στον Γιάννη Λεοντάρη, του οποίου ο σεβασμός και η τρυφερότητα απέναντι στον Άλλον, αναδεικνύεται μέσα και από τις δουλειές του. Μας είχε πει λοιπόν κάποτε πως,
«Οι ήρωες αυτοί υπήρξαν ή υπάρχουν ακόμη. Κάποτε, κάπου, παντού».
Στο θέατρο που σας βρίσκουμε;
Ιού θέλοντος και κυβέρνησης επιτρεπούσης, από τις 9 Απριλίου στο θέατρο Μπάγκειον θα είμαι στο «Η Επανάσταση δεν θα γίνει Ποτέ» σε κείμενο και σκηνοθεσία Δημοσθένη Παπαδόπουλου. Το Μάιο, στο θέατρο 104 με το «Απέθαντο» σε σκηνοθεσία των Αλέξη Ράπτη και Φώτη Δούσου (Hippotheatergroup). Σε αναμονή των εξελίξεων, υπάρχουν και άλλες παραστάσεις στις οποίες συμμετείχα και είχαν φτάσει σε ένα επίπεδο προβών αλλά διακόπηκαν. Επομένως, περισσότερες πληροφορίες για το πότε και το που θα μπορούμε να πούμε εν καιρώ. Αυτές οι δουλειές είναι οι «Έξι παραγγελίες» σε κείμενο του Άρη Βέβη και σκηνοθεσία της Έφης Σισμανίδου και διάφορα ραδιοφωνικά και θεατρικά projects με την θεατρική ομάδα-κολεκτίβα στην οποία είμαι μέλος και συνιδρυτής («Ουκ Νουκ»).
Βιογραφικό.
Γιώργος Σοφικίτης – Ηθοποιός
Γεννήθηκε στις 26/05/90 στην Αθήνα. Απόφοιτος του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ.
Συμμετείχε στις παραστάσεις:
Στη Γη της Ελευθερίας (σκην. Αλέξανδρος Ράπτης, θεατροπαιδαγωγός Ιωάννα Λιούτσια, Κ.Θ.Β.Ε.)
Προς την Ελευθερία (σκην. Αλέξανδρος Ράπτης, θεατροπαιδαγωγός Ιωάννα Λιούτσια, Κ.Θ.Β.Ε.)
Μάνα μητέρα μαμά (σκην. Μαριλένα Κατρανίδου, ΟΥΚ ΝΟΥΚ, Παλιά Δημοτικά Σφαγεία – project LΑΒattoir-Θεσσαλονίκη)
Mellonia project (Αφηγητής, Έντι, Emobot, Ρομπόνιο, σκην. Αλέξανδρος Ράπτης-Φώτης Δούσος, HippoTheatreGroup, Θέατρο Χώρος και Θέατρο Rabbithole),
Friday Bloody Friday (Performer, σκην. Πάνος Δεληνικόπουλος, ΟΥΚ ΝΟΥΚ, Μικρό Θέατρο-Μονή Λαζαριστών Κ.Θ.Β.Ε.),
Πάρτι Γενεθλίων (Πιτ, σκην. Πάνος Δεληνικόπουλος-Μαριλένα Κατρανίδου, Θέατρο Blackbox),
Ωραία Κοιμωμένη² (Αφηγητής, Μάγισσα, Πατέρας, Πρίγκιπας, σκην. Αλέξανδρος Ράπτης-Φώτης Δούσος, HippoTheatreGroup, Θέατρο Blackbox και Θέατρο 104),
Utopia in progress (Αφηγητής, expert, σκην. Πρόδρομος Τσινικόρης-Ανέστης Αζάς, Θέατρο Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών Κ.Θ.Β.Ε. και Junges Theater Konstanz Spiegelhalle),
Η Εξορία (Μίμης, Ιωσήφ, σκην. Πάνος Δεληνικόπουλος-Μαριλένα Κατρανίδου, ΟΥΚ ΝΟΥΚ, Θέατρο Μελίνα Μερκούρη στα πλαίσια του Φεστιβάλ Ανοιχτού Θεάτρου 2014 και Θέατρο Άνετον στο Φεστιβάλ Δημητρίων 2015),
Η Πατρίς Λυπάται Πολύ (Performer, σκην. Τριαντάφυλλος Δελής, Θέατρο Αυλαία),
De Musica (Performer, σκην. Αναστασία Χίντζογλου, Διεθνές Φεστιβάλ της Θεατρικής Ακαδημίας της Μπρατισλάβα «Istropolitana Projekt’ 14»), Φωνές της Πόλης (Αφηγητής, Εμψυχωτής, Ξεναγός, Μετανάστης, Πρόσφυγας, Μίλτος Κουντουράς, σκην. Άβρα Αυδή-Μελίνα Χατζηγεωργίου),
Dance me to the end of Greece #2…foreign travelers in Thessaloniki (Performer, σκην. Κυριακή Σπανού, Γενί Τζαμί, Θεσσαλονίκης),
Η Σονάτα των Φαντασμάτων (Βαρόνος Σκάνσκοργκ, Νεκρός Πρόξενος, σκην. Δαμιανός Κωνσταντινίδης, Θέατρο Studio Opa),
Υπέροχες Υπέροχες Μέρες (Χανς, σκην. Ελένη Ευθυμίου, Θέατρο Άνετον στο Φεστιβάλ Δημητρίων 2011 και Ακαδημία Θεάτρου της Βαρσοβίας στα πλαίσια του φεστιβάλ MFST ITSelF Warsaw 2011).
Συμμετοχές σε κινηματογράφο και τηλεόραση:
Broken Window (Νάσος, σκην. Κωνσταντίνος Καρύδας),
Η πληρωμή (Μπάρμαν, σκην. Πάνος Κοκκινόπουλος-Χρίστος Γεωργίου για τη σειρά «Ου Φονεύσεις» στο κανάλι Open Beyond).
Επίσης έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με τους: Άρη Μπινιάρη, Αλεξάνδρα Καζάζου, Τζορτζίνα Κακουδάκη κ.ά.
