Επιμέλεια: Εύα Πετροπούλου Λιανού
Θα σε πάρω όταν φτάσω
Πώς μπορώ να σε ξεχάσω;
Κάποιοι από αναλγησία
Σε έκαναν του συμφέροντος θυσία.
Δύο τρένα στην ίδια γραμμή
Και μια σύγκρουση και ύστερα κραυγή
Σώματα διαμελισμένα
Και μέλη αυτών βρίσκουν απανθρακωμένα
Των κλαμάτων η φωνή
Σκεπάζεται από νεκρική σιγή
Μια σιγή που όμως μιλά
Για τα 57 παιδιά.
Μια σιγή που αποκαλύπτει
Ότι δεν υπάρχει άλλη λύπη.
Μόνο ζητά δικαιοσύνη
Και όχι του νόμου ελεημοσύνη
Ένα φως στη χαραμάδα
Από της ζωής τη σχισμάδα
Όλοι μαζί σαν μια γροθιά
Για τα 57 παιδιά
Και η σιγή γίνεται φωνή
Για μια ζωή αληθινή.
Γιώργος Πρατζίκος
