Ο Γιώργος Παπαευσταθίου, Ηθοποιός-Σκηνοθέτης, τοποθετείται στο polismagazino.gr για το lockdown, τον πολιτισμό, το φόβο, την απώλεια, την υποχρεωτική μάσκα και το άγνωστο αύριο.
“Πότε είχε μέλλον ο πολιτισμός στην Ελλάδα; Μόνοι τους πάλευαν και παλεύουν μια ζωή όλοι οι καλλιτέχνες. Η μόνη κινητήριος δύναμη, είναι η αγάπη τους προς τη τέχνη τους. Με λύπη το λέω αυτό. Πότε το υπουργείο πολιτισμού, από όσες κυβερνήσεις έχουν περάσει, στήριξε τις τέχνες;”
Τοπικά Lockdown: Αναγκαία ή όχι; Αυτό δεν μπορώ να το κρίνω εγώ. Αν οι επιστήμονες που μελετούν την κατάσταση, κρίνουν ότι είναι αναγκαίο να γίνει, συμφωνώ ή όχι, από τη στιγμή που θα «επιβληθεί», δεν έχω να κάνω τίποτα άλλο από το να υπακούσω. Και ο νοώ νοείτω….
Πολιτισμός: στη χώρα που γεννήθηκε ποιο είναι το μέλλον του; Σε αυτό το σημείο θα γίνω αρκετά σκληρός, γιατί πρόκειται για κάτι που λατρεύω. Τη τέχνη μου. Πότε είχε μέλλον ο πολιτισμός στην Ελλάδα; Μόνοι τους πάλευαν και παλεύουν μια ζωή όλοι οι καλλιτέχνες. Η μόνη κινητήριος δύναμη, είναι η αγάπη τους προς τη τέχνη τους. Με λύπη το λέω αυτό. Πότε το υπουργείο πολιτισμού, από όσες κυβερνήσεις έχουν περάσει, στήριξε τις τέχνες; Και αν το έκανε επιφανειακά, γνωρίζουμε πολύ καλά που και σε ποιους πήγαιναν οι κρατικές «βοήθειες». Στους γνωστούς τους. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Από το 1990 που πρωτοεμφανίστηκα στο θέατρο, μέχρι τώρα, άκουγα «το θέατρο περνάει κρίση, το θέατρο περνάει κρίση». Στην περίοδο που διανύουμε, δεν περνάει απλά κρίση. Πεθαίνει. Και κανένας πολιτικός δεν νοιάζεται. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να φωτογραφίζονται σε μεγάλες πρεμιέρες, ώστε να παίρνουν λίγη από τη λάμψη των καλλιτεχνών. Ούτε καν για την υπόθεση του έργου δεν πηγαίνουν. Μόνο για τις δημόσιες σχέσεις τους και να φανούν. Ετερόφωτοι.
Ανεξαρτήτου κυβέρνησης και κόμματος, όλα αυτά τα χρόνια, ποιος- ποια υπουργός έσκυψε, αφουγκράστηκε, ένιωσε, πόνεσε τους καλλιτέχνες; Κανείς και καμιά. Μόνο η Μελίνα είχε κάποια όνειρα, αλλά την εμπόδισε το ίδιο της το κόμμα. Ας λέμε αλήθειες πια και ας μην ωραιοποιούμε καταστάσεις μόνο και μόνο για να είμαστε αρεστοί!
Αγκαλιάζω: μία λέξη ή κάτι πιο σημαντικό σήμερα; Είμαστε ένας μεσογειακός λαός, όπου η έκφραση συναισθημάτων μέσω του σώματος, υπάρχει στο dna μας. Τώρα, λόγω των μέτρων, έχει απαγορευτεί. Έχει αντικατασταθεί με τον χαιρετισμό αγκώνα με αγκώνα. Μου φαίνεται λίγο αστείο. Βέβαια δεν ήμουν ποτέ της «αγκαλιάς» προτιμούσα και προτιμώ τον κλασσικό, εγκάρδιο χαιρετισμό «διά της χειραψίας» που λένε. Τον αληθινό, όχι τον δήθεν. Τι να κάνουμε; Μέτρα είναι αυτά, συμφωνούμε ή όχι, όπως είπα και παραπάνω, οφείλουμε να τα σεβαστούμε.
Φόβος – Απώλεια: υπάρχουν ως σκέψεις στην καθημερινότητά σας; Όσον αφορά τα δικά μου, συγγενικά πρόσωπα, εννοείται ναι. Ιδιαίτερα αν έχεις χάσει τον ένα σου γονιό. Όχι μόνο λόγω του συγκεκριμένου ιού, αλλά γενικά. Τώρα αν το γενικεύσουμε και μιλήσουμε μεταφορικά, μένουν δίπλα σου, αυτοί που πραγματικά αξίζουν τη παρέα σου. Οι άλλοι, ας πάνε στο καλό. Ο καλλιτεχνικός χώρος είναι γεμάτος από «λυκοφιλίες» και «συμφεροντοφιλίες». Αυτά τα άτομα είναι παροδικά. Βέβαια υπάρχουν και συνάδελφοι που νοιάζονται ο ένας τον άλλο, έχουν ευαισθησίες και ειδικά αυτή τη δύσκολη περίοδο, βοηθούν όπως μπορούν. Με έχει συγκινήσει πραγματικά αυτό. Λίγοι και καλοί λοιπόν.
Παρόλα αυτά, οι φόβοι και οι επιθυμίες είναι μέσα στα ανθρώπινα συναισθήματα και δεν θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν. Ειδικά ο φόβος που είναι το μεγαλύτερο μέσο χειραγώγησης του πλήθους. Πάρτε παράδειγμα τις θρησκείες. Όλες τις θρησκείες. Από την αρχαιότητα έως και σήμερα. Τι δύναμη θα είχε το «καλό» αν δεν υπήρχε το «κακό»; Ο φόβος της τιμωρίας; Απολύτως καμιά!
Μάσκα: ήρθε για να μείνει; Για όνομα του Θεού, θέλω να πιστεύω πως όχι. Τηρούμε τα μέτρα μεν, αλλά αν βρεθεί έστω και ένας που πει ότι νιώθει ευχάριστα με τη μάσκα, καλύτερα να το κοιτάξει με ψυχολόγο. Άλλο ασφαλής, άλλο ευχάριστα.
Καλλιτέχνης: “υπάρχει ελπίς” επιβίωσης για το αύριο; Το θέατρο έχει μια δική του μαγεία και δικούς του νόμους. Ό,τι και να συμβαίνει όλα αυτά τα χρόνια, κάτι θα γίνει τελευταία στιγμή και θα επιβιώσει. Εύχομαι να γίνει και τώρα!
Μουσεία, Gallery, Θέατρα, Μουσικές Σκηνές: Ανοιχτά, κλειστά, με λίγα άτομα ή με κανονική λειτουργία; Τι προτείνετε; Δεν είμαι ειδικός για να προτείνω τι πρέπει να γίνει. Σαν άνθρωπος της τέχνης όμως, η προσωπική μου άποψη, είναι ότι είναι έγκλημα όλο αυτό που γίνεται. Ο περιορισμός ατόμων δεν πρέπει να γίνεται επιλεκτικά. Ή παντού, ή καθόλου. Τηρώντας βέβαια τα μέτρα και εννοώ τη μάσκα. Από την άλλη, απορώ που δεν παίζουν ρόλο τα τετραγωνικά μέτρα κάθε χώρου όπως πριν και βάζουν ένα ποσοστό θεατών, ίδιο σε όλους. Δεν είναι μόνο οι καλλιτέχνες που παίρνουν μέρος σε μία παράσταση ή σε μία μουσική σκηνή. Υπάρχει και ένας τριπλάσιος αριθμός που δεν φαίνεται. Τεχνικοί, φωτιστές, υπεύθυνοι σκηνής. Όλοι αυτοί πως θα πληρωθούν;
Ποιο είναι το δικό σας αντίδοτο στο άγνωστο αύριο; Η ελπίδα. Τι άλλο; Αλίμονο αν χάσουμε την ελπίδα μας. Τηρούμε τα μέτρα, γιατί ελπίζουμε ότι όλο αυτό κάποια στιγμή θα περάσει. Παλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο, γιατί ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο. Ελπίδα και μόνο ελπίδα. Αυτή ήταν πάντα η δική μου «σημαία».
Ένα μήνυμά σας για τους αναγνώστες του polismagazino.gr; Όπως είπα και πριν, να μην χάνουμε την ελπίδα μας, κατανοώ τον εκνευρισμό που μπορεί να έχει έρθει σε όλους μας αυτό που βιώνουμε 7 μήνες τώρα, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο από υπομονή και να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή, όλο αυτό θα περάσει. Και εγώ νιώθω μπερδεμένος όπως όλοι, και εγώ νιώθω εκνευρισμένος κάποιες φορές, αλλά δεν καταφέρνω τίποτα έτσι. Προσπαθώ να ηρεμώ και να ελπίζω.
