«Η Συκοφαντία του Απελλή», πίνακας του Sandro Botticelli, Πινακοθήκη Ουφίτσι, Φλωρεντία (1494-1495). Στα αριστερά η Αλήθεια γυμνή.
Της Τροίας οι φωτιές
του Μωυσή οι δέκα εντολές
και του Ιούδα το φιλί
παλιές πληγές ανοίγουν.
Σε κάστρα και αυλές
σε σκοτεινές υπόγειες στοές
σαν καταρράχτες μάτια μου
τα όνειρά μας πνίγουν.
Τι άλλο πρέπει να σου πω
αγάπη μου για να σε πλησιάσω
ποιοι φόβοι σε κρατάνε ζωντανό
τι άλλο πρέπει να σου πω.
Φύλαξε τ’ όνειρο
κι έλα πιο κοντά.
Τα λόγια της Σαπφούς
τα βουρκωμένα μάτια του Χριστού
και του Σωκράτη το αντίδοτο
παρηγοριά μού δίνουν.
Πελάγη και βουνά
της ανθισμένης γης η μυρωδιά
πουλιά και μουσικές
τα όνειρά μας ντύνουν.
Τι άλλο πρέπει να σου πω
αγάπη μου για να σε πλησιάσω
ποιοι δρόμοι σε κρατάνε ζωντανό
τι άλλο πρέπει να σου πω.
Φύλαξε τ’ όνειρο
κι έλα πιο κοντά.
Στίχοι – Μουσική – Ερμηνεία: Γιώργος Μάρτος
||| Spotify
Η Αλήθεια ήταν θεότητα στην ελληνική μυθολογία, ιδεατή ανθρωπόμορφη προσωποποίηση της αλήθειας των αρχαίων Ελλήνων, φερόμενη προστάτις της έννοιας. Κατά τον Πίνδαρο ήταν κόρη του Δία. Ο Πλούταρχος την αναφέρει ως «Τροφό του θεού Απόλλωνα», μαζί με την Κορυθάλεια. Σύμφωνα με έναν μύθο του Αισώπου, ο Προμηθέας είχε πλάσει την Αλήθεια από πηλό, πριν όμως τη ζωντανέψει, o Δόλος έπλασε ένα δεύτερο ομοίωμα που όμως του τελείωσε ο πηλός και έτσι άφησε το έργο χωρίς πόδια. Επιστρέφοντας ο Προμηθέας και βλέποντας τα δύο πανομοιότυπα καλλιτεχνήματα αποφάσισε να τα ζωντανέψει και τα δύο. Η Αλήθεια περπάτησε, το ομοίωμα του Δόλου όμως δεν μπόρεσε να κάνει ούτε βήμα. Σύμφωνα με τον Φιλόστρατο, η θεά Αλήθεια φορούσε λευκή εσθήτα και περιφερόταν «λευκοχειμωνούσα» κοντά στο Αμφιαράειο. Οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν την Αλήθεια Veritas, θεωρώντας την κόρη του Κρόνου (Saturnus) ή του Χρόνου (Tempus). Επειδή η Αλήθεια εικονιζόταν πάντα χωρίς στολίδια ή πλούσια ενδύματα έναντι των άλλων θεοτήτων, ο Οράτιος την αποκαλούσε nuda Veritas, δηλαδή «γυμνή Αλήθεια». Από τότε καθιερώθηκε η έκφραση «γυμνή αλήθεια» που λέγεται μέχρι και σήμερα. Στην αρχαία Αίγυπτο, όπως αναφέρει ο Κλαύδιος Αιλιανός στις διηγήσεις του, ο Αιγύπτιος Αρχιερέας ως πρότυπο δίκαιου ανθρώπου, όταν εκτελούσε καθήκοντα δικαστή, κρεμούσε στον λαιμό του ένα ιδιαίτερο περίαπτο από ζαφείρι που έφερε το όνομα «Αλήθεια».
