Ο Γιώργος Ανδρούτσος, Εικαστικός, Διδάκτορας ΕΜΠ, απαντάει στις ερωτήσεις της δημοσιογραφικής ομάδας του polismagazino.gr
Εγκλεισμός στο σπίτι. Πως διαχειρίζεστε το χρόνο σας;
Ποια συναισθήματα σας διακατέχουν; Ο χρόνος στο σπίτι έχει αρχίσει να γίνεται δύσκολος, αποκτά χαρακτήρα ιδρυματοποίησης. Είμαστε τόσους μήνες κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας που πραγματικά ξεπερνά κάθε φαντασία. Η αλήθεια είναι ότι δεν διαφωνώ καθόλου με το lockdown ως ένα καλά μελετημένο, άμεσο μέτρο το οποίο μπορεί να περιορίσει τη διασπορά της νόσου. Ωστόσο διατηρώ μια επιφύλαξη, κυρίως με τη φαινόμενη έλλειψη κεντρικού σχεδιασμού για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Εν τέλει οι παλινωδίες, τα πισωγυρίσματα στις αποφάσεις, τα επικοινωνιακά κόλπα και η διαφαινόμενη έλλειψη στρατηγικού σχεδίου, καταλήγουν συγκεντρωτικά στην πολιτική επιλογή μιας αυστηρής αστυνόμευσης μέσω ενός συνόλου ανούσιων και παράλογων, κάποιες φορές, απαγορεύσεων και αποφάσεων, οι οποίες δεν φαίνεται εκ του αποτελέσματος να αποδίδουν κάτι θετικό σχετικά με την πανδημία. Αντίθετα δημιουργούν ένα αίσθημα δυσφορίας και μια καχυποψία, αν όχι αμφισβήτηση, απέναντι στα επιβαλλόμενα μέτρα συμπαρασύροντας ακόμα και αυτά που πραγματικά βοηθάνε.
“Η αλήθεια είναι ότι δεν διαφωνώ καθόλου με το lockdown ως ένα καλά μελετημένο, άμεσο μέτρο το οποίο μπορεί να περιορίσει τη διασπορά της νόσου.”
Ακούμε συνεχώς για βία. Ενδοοικογενειακή, εργασιακή, αθλητική, καλλιτεχνική… Εντυπωσιάζεστε από το συμβάν ή από τους πρωταγωνιστές; Εσείς έχετε υποστεί κάποια μορφή βίας; Έχω την αίσθηση ότι ζούμε σε μια εποχή ολοκληρωτισμού, σε μια περίοδο δύσκολη που κάθε κεκτημένο ανθρώπινο δικαίωμα συρρικνώνεται. Είναι μια σκληρή εποχή βίας που ακμάζει σε κάθε έκφανση της κοινωνικής και της προσωπικής ζωής: από το κράτος δήμιο και δυνάστη, την ελαφρότητα της showbiz, το ολιγοπώλιο της ενημέρωσης, την εκκωφαντική σιωπή των διανοούμενων, το bullying της νεολαίας, ως τις κλειστές πόρτες των οικογενειών που βιώνουν αβοήθητες ζητήματα ψυχολογικά, οικονομικά, κακοποίησης κλπ. Ιστορικά μιλώντας, είναι σίγουρο ότι τέτοιες εποχές σκοτεινές και βάρβαρες υπήρχαν και θα υπάρχουν. Πάντα όμως είχαμε την ελπίδα ότι δεν θα συμβεί στη δική μας βάρδια. Η εξέλιξη τελικά μας διέψευσε και το βάρος των συνεχόμενων και μακροχρόνιων γεγονότων μας έπιασε απροετοίμαστους μέσα στη ραστώνη της ελπίδας.
“Το σαθρό οικοδόμημα που υπήρξε κάποτε τυλιγμένο με χρυσές κορδέλες και εξεζητημένες υποσχέσεις ηθικής και ευημερίας, αρχίζει να επιδεικνύει ξεδιάντροπα τα σαπισμένα σωθικά του.”
Μήπως φτάνουμε σιγά σιγά στο πιο βαθύ σκοτάδι πριν το φως της νέας εποχής; Κάποια στιγμή ίσως πιο σύντομα απ’ ότι φανταζόμασταν, μπορεί να κληθούμε να διαλέξουμε την ιστορική μας συνέχεια : βαρβαρότητα ή πρόοδος;
Σχετικά με την επικαιρότητα, τα φαινόμενα που ξεδιπλώνονται το τελευταίο διάστημα είναι σοκαριστικά. Απίστευτες κατηγορίες κακοποίησης που πραγματικά μας προσγειώνουν απότομα. Νομίζω όμως πως μέσα στα νέα διαμορφούμενα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, δεν θα βρεθεί τελικά άκρη. Εύχομαι να διαψευστώ. Ωστόσο κρατάω σαν θετικό ότι άνοιξαν στόματα και βγήκαν όλες αυτές οι ιστορίες στην επιφάνεια. Μπράβο σε αυτούς τους ανθρώπους για το κουράγιο και τη δύναμή τους. Προσωπικά δεν έχω υποστεί ποτέ καμιά τέτοιου τύπου κακοποίηση και νιώθω τυχερός και ευτυχής για αυτό, με εξαίρεση βέβαια τη λεκτική και ψυχολογική βία που δυστυχώς υπάρχει σε αχρείαστη αφθονία γύρω μας.
Πιστεύετε στην αποτελεσματικότητα του εμβολίου; Θα εμβολιαστείτε όταν έρθει η ώρα; Γενικά έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στις τεχνολογικές και επιστημονικές δυνατότητες της εποχής μας, συνεπώς ναι, πιστεύω απόλυτα στο εμβόλιο και θα το κάνω με χαρά όταν έρθει η σειρά μου. Μου φαίνεται παράλογο βέβαια που σε κατάσταση παγκόσμιας πανδημίας δεν μπορούμε σαν ανθρωπότητα να άρουμε τις αγκυλώσεις με τις πατέντες των εμβολίων προκειμένου να κατασκευάζονται μαζικά και γρήγορα ώστε να σωθούν περισσότερες ζωές.
Έχετε στερηθεί κάτι από τον εγκλεισμό σας στο σπίτι και εάν ναι, πως το αντιμετωπίσατε; Ιδιαίτερη αναφορά σχετικά με αυτό το ζήτημα, πρέπει να γίνει για τους ανθρώπους που εξαιτίας της κατάστασης έχασαν τα εισοδήματά τους, χρεωκόπησαν, απολύθηκαν, έχασαν το βιός τους και κινδυνεύουν να καταστραφούν οριστικά. Οι άνθρωποί αυτοί πρέπει να αντιμετωπιστούν με προσοχή και φροντίδα από την πολιτεία, πέρα από την αλληλεγγύη του κόσμου. Επιπλέον, έχουμε στερηθεί από τον αναγκαστικό εγκλεισμό τον έξω κόσμο, τους φίλους μας, τους συγγενείς μας, την ανθρώπινη επαφή, τη ξεγνοιασιά του αγγίγματος, την ανεμελιά της ζωής χωρίς μάσκες και αντισηπτικά, πράγματα δηλαδή που δεν μπορούμε να τα αντικαταστήσουμε με κάτι άλλο.
Τηλεργασία και Αναστολή εργασιακών συμβάσεων. Τι πιστεύετε ότι θα συμβεί την επόμενη ημέρα του απεγκλωβισμού μας στον εργασιακό χώρο; Με βάση τα τωρινά δεδομένα έχω την εντύπωση ότι τα πράγματα δεν θα είναι καλά μετά την πανδημία. Παρ’ όλα αυτά είναι στο χέρι του κόσμου, όχι μόνο να μην επιτρέψει την επιδείνωση των όρων διαβίωσης, αλλά να διεκδικήσει ένα καλύτερο άμεσο μέλλον για όλους.
