Τι είναι η ζωγραφική για εσάς; μια μορφή προσωπικής έκφρασης; ανάγκη για δημιουργία; επικοινωνία; ή κάτι άλλο;
Αν παίρνατε έναν αρενωπό δουλευταρά που βρίσκει αγκαλιά και αυτοπεποίθηση όταν τρέχει για την οικογένειά του και τον βάζατε σε ένα γραφείο με λαδοπαστέλ κι ένα χαρτί θα νιωθε ότι έχει αχρηστευτεί. Είναι ο τρόπος να μιλάς με το βαθύτερα πραγματικό και να βρίσκεις νόημα όπως αυτός. Αν δεν έχεις χουχουλιάσει σε κάποιο δόγμα η συγκίνηση είναι το μοναδικό θρησκευτικό αίσθημα που μπορείς να έχεις. Η ίδια απελευθερωτική ταπείνωση που ‘χεις μπροστά στην θάλασσα, τον ουρανό ή την βουή κεντρικών δρόμων αλλα και ένα σπουδαίο έργο τέχνης. Σε βάζουν στο μέγεθός σου όλα αυτά και προσπαθείς να δημιουργίσεις την δική σου ποιητική της μιζέριας. Σε πολλούς καλλιτέχνες νιώθεις ότι θα έπρεπε να υπάρχει σταθμός του μετρό μιας κι έχουν καταφέρει κανονικά να γράψουν έναν χώρο με όποιο μέσο είχαν. Πρακτικά μιλόντας για εμενα κυρίως ζωγραφική είναι η δομή της. Ίσως να θες να πεις για την αγριότητα της ιστορίας ή ενδεχωμένος την αγωνία ή την επαναληπτικοτητα των ανθρώπινων επιθυμιών. Την αυτοάμυνα σαν τρομαγμένου ζώου που αγριεύει στην γωνία σε περιόδους κρίσης. Το τι λες δεν φτάνει. Στα υπέροχα υπάρχει μια υπέρβαση που δεν εξηγείται ακριβώς λόγο της ειλικρίνιας του διαλόγου που παρακολουθείς. Σαν το λεπτό δέρμα που δημιουργεί το ακούμπισμα ουρανού και θάλασσας. Έχει μια παιδικότητα που δύσκολα την δέχεσαι ενήλικος για αυτό ντύνεται τόσο πολύ με κείμενα. Σκέτη χαρά είναι κι ένα παρών πριν αποσυνθεθείς.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως εικαστικός;
Καλό αποτέλεσμα θα θελα να λέγεται. Δυνατή εικόνα. Δεν με ενδιαφέρει αν ήταν ναήφ ή μπρουτ σε ψυχιατρίο αυτός που την έφτιαξε. Στο κοινωνικό του πράγματος θα με ελεγα μονόχνωτο μιας και η αγαπημένη μου συνθήκη είναι η ησυχία. Με διασκεδάζει σαν τοπίο για να εκτεθεί κανείς το μέρος σου με τις παντοφλες που ψαχουλεύεις ότι γουσταρεις στις οθόνες. Στην ελαφρότητα μιλάς πιο αμεσα. Όταν ζωγραφίζω και λόγω πείρας πια το πάω στο τι θα προκαλέσει στην macro καμερούλα. Φτάνει στο χιλιοστό κοντά του σαν τα άλλα εργαλεια. Τα ονομάζω raw αρχεία ζωγραφικής γιατί όπως τα raw αρχεία είναι πιο ανοιχτα να τα δουλεψεις μετα στο φωτοσσοπ ετσι και το ζωγραφικο ειναι το ντοκουμεντο μιας διαδικασιας κι όχι το τελικό αποτέλεσμα. Με φακουδάκια και ανάγλυφα προκύπτει η τελικη ψηφιακή εικόνα.
Ποιες είναι οι πηγές έμπνευσής σας ως εικαστικός;
Τελευταία νοσοκομεια χώροι φροντίδας φαγωμένες φάτσες διευθυντές δημόσιας υπηρεσίας που πια ειναι ο Κοκός που δεν τρώει το φαί του. Ο άνθρωπος σε όλες τις θέσεις. Θα θελα παρτ ταημ να μαι καφετζής της Μέρκελ, του Πούτιν και μετά στο λεωφορείο. Παράλληλα όταν μουτζουρώνω ακούω απο ακουστικά βιβλία μέχρι κουβέντες γεωπολιτικής. Που γεννήθηκε ο κάθε συνεντευξιαζόμενος, ακούω ταινίες. Η μνήμη και ο συνειρμός έχει σίγουρα ρόλο στην δουλειά μου.
Με ποια προσωπικότητα της Τέχνης θα θέλατε να έρθετε σε διάλογο και με αφορμή ποιο θέμα;
Με έναν τρόπο έχω έρθει στα κείμενα του Μπέηκον και του Βαν Γκογκ. Κυρίως στα έργα τους εχει γίνει το πολύ μπλα μπλα. Δεν θα χα κάτι να τους πω. Ισως ένα ποιοτικό στρίμωγμα αν μου κάναν να το αξιοποιούσα. Να μου τρίζαν τα δόντια γιατί συχνά στην κόντρα βοηθιέσαι να φορμάρεις τις όποιες απόψεις σου και να γίνουν πιο αιχμηρές οι επιλογές σου. Πιστεύω με την ορμή-ιδιοφυία τους θα στριμώχναν καλά. Κι η μαγκούρα του Νικόλα Άσιμου θα ήταν χρήσιμη.
Θα μπορούσατε να ασχοληθείτε με κάποια άλλη μορφή τέχνης εκτός της ζωγραφικής;
Όχι. Αν δεν έκανα αυτό μάλλον θα έπιανα άσχετη δουλειά και θα πήγαινα στον κινηματογράφο, στο θέατρο, θα γέμιζα βιλιοθήκες… Να πω την αλήθεια με τον έρωτα που έχω για το σινεμά απορώ πως διαχωρίζεται απ’τα εικαστικά. Βλέμμα βαρβάτο είναι. Μικρός πήγαινα προς πιο ανέμελος μπασίστας.
Αν επιλέγατε μια διαφορετική εποχή για να ζήσετε και να δημιουργήσετε ποια θα ήταν αυτή και με ποιον τρόπο πιστεύετε ότι θα εκφραζόσασταν καλλιτεχνικά;
Δεν έχω αγαπημένη άλλη εποχή. Με έχει καλά στο στόμα της η δική μας με την γύμνια, τον κυνισμό, την αναθεώρηση και το μπέρδεμα της. Άσε που το ίντερνετ σου επιτρέπει να περιστρέφεσε σαν κουταλάκι στο τσάι κυρίας μες την ασφάλια του δωματίου σου απ’το παλιό στο καινούριο. Οτι άξιζε απ’τα παλιά είναι ακόμα στην εποχή μου. Τα καλά που έφαγε η μαρμάγκα δεν υπάρχουν σε καμία εποχή. Νομίζω αν και δεν θα το χα θα ταν πολύ γεμάτο να μουν ρεμπέτης. Είναι απλώς διαμάντια κι είχαν και κάπνες απο κάτω που θέλαν όντως να τους δουν.
Ποια είναι η σχέση του δημιουργού με το έργο του;
Κρίνω αν ήταν καλή ή κακή μια περίοδος της ζωής μου απ’το αποτέλεσμα σε αυτό που φτιάχνω.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Να γίνω ένα κομμωτριάκι με βλέμμα απλανές που θέλει να κατακτήσει του κόσμου τις χαρές (Θανασης Παπακωνσταντίνου) αλλά στο πιο βαμπιρικό του μιας και πέρασα τα 38. Να αποδώσω ότι καλύτερο μπορώ εγώ χωρίς σκαλώματα και ιδεούλες. Να μέναν με γερό ξεσκαρτάρισμα 10 εικόνες. Να μέναν εννοώ στο τελικό μου ξεσκαρτάρισμα μιας κι οι μεταθάνατον έχουν το δικό τους μεταθάνατον και άντε να βρεις άκρη.
Βιογραφικό.
Ανακάληψα την ζωγραφική μετά τα 21 γεγονός που την είχε αφήσει έξω απο ενοχές για παρατημένα ωδεία και εφηβικες υπερβολές.
Δούλεψα πολύ για 1 χρονο σε εργαστήριο σχεδίου.
Στα 22 μετακόμισα σε ημιλυόμενο κοντά στην θάλασσα όπου συνέχισα να δουλεύω απο καθρέφτες τον έναν απέναντι στον άλλο και τον εαυτό μου στην μέση σαν μοντέλο.
Στα 24 έφυγα για εναν χρόνο στην Πράγα και για πρώτη φορά ξεκίνησα να ζωγραφίζω με πιο προσωπικό τρόπο.
Ακολούθησαν 5 χρόνια όπου μόνο κανας μαστορας να βλεπε τι κάνω.
Στα 30 (επιτέλους) θέλησα να ανοιχτώ και προσέγγησα τον Γιάννη Ψυχοπαίδη όπου η γνώμη του μιας και ήταν το πρώτο βλέμμα απ΄την σχολή με έστησε συμβολικά στα πόδια μου.
Είχα λυσσαξει να βλέπω πίνακες σε λευκώματα καλλιτεχνών και σε ταξίδια απο κοντά.
Στα 30 πρώτη φορά μπήκα στο ιντερνετ (2011!). Εκεί να δεις χαρά.
Βρήκα άλλους ζωγράφους και έβγαλα ότι έκανα απ’την μυστικοπάθεια στο όπου να ναι.
Το 14 ξεκινάω να δουλεύω με φακούς στο χέρι και προκαλόντας ανάγλυφα φωτογραφίζοντας όλο και λιγότερο αντικειμενικά το ζωγραφικό έργο.
Πριν 2 χρόνια πάνε τα πράγματα στα κόκκινα όπου συναντώ απο νοσοκομείο σε νοσοκομείο και χώρους φροντίδας ανθρώπους που αν ήταν στην στάση λεωφορείου θα νόμιζες ότι άνοιξε αρχαία σαρκοφάγος.
Τα έργα δυναμώνουν σαν απο πείσμα. Αγριεύουν και είμαι ίσως στην πιο δημιουργική μου φάση.
Στα 30 επίσης ξεκίνησα να πηγαίνω στα εγκαίνια της Αθήνας.
Είχα μάθει στο βρίσκω ταινίες και κάθομαι σε μια σκοτεινή αίθουσα με άλλους και ξαφνικά έπρεπε να μπω σε μια φωτεινή αίθουσα όπου κοιτάς κυρίως τους άλλους.
Ατομική Booze 2013 ,συμμετοχή το 2017 με 5 έργα στην ελληνοαμερικάνικη ένωση και το 2014 με 8 έργα στην δημοτική πινακοθήκη της Αθήνας στα πλαίσια φεστιβάλ.
