Γράφει ο Τραϊκούδης Χρήστος. Οικονομολόγος, προϊστάμενος εμπορικού τμήματος Α’ υλών εταιρείας ανακύκλωσης, Msc in politics & economics in S.E and Eastern Europe, UoM
Για μία «στρατευμένη» εικόνα…
Μπορεί η έκθεση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να προσφέρουν μία φθηνή έκρηξη ντοπαμίνης αλλά μπορεί συνάμα να καθιστά αυτή τη συνήθεια ιδιαίτερα επικίνδυνη τόσο για το καθένα που τα χρησιμοποιεί αλόγιστα όσο και για την κοινωνία η οποία λαμβάνει μία εικόνα και όχι αυτό που μπορεί να κρύβεται πίσω από την εικόνα. Είναι σαν να συνεχίζουμε να καταναλώνουμε επεξεργασμένα τρόφιμα με πολλές θερμίδες ακόμη και αν το στομάχι μας έχει σημάνει πλήρωση διότι αυτά μας προσφέρουν πρόσκαιρες εκρήξεις ντοπαμίνης.
Συνηθίζουμε να ικανοποιούμε τη σκέψη μας από μία εικόνα και όχι να αναλύουμε την εικόνα;
Για κάποιους που τους συμφέρει η κοινωνία να μένει αμέτοχη και να παρασύρεται από μονοσήμαντα και στρατευμένα μηνύματα, δε θα μπορούσαν παρά να μη ανησυχούν αν ολοένα και περισσότεροι μένανε να κοιτούνε με τα μάτια και όχι χρησιμοποιώντας το κέντρο όρασης του εγκεφάλου σε μηνύματα από εικόνες.
Αυτό που μετράει είναι οι εικόνες που λαμβάνεις από την καθημερινότητα καθώς από κάποιες συμπεριφορές. Φανταστείτε λοιπόν μία πόλη με κακό-συντηρημένα πεζοδρόμια, με τα σκουπίδια να ξεχειλίζουν από τους κάδους, με τους δρόμους να θυμίζουν βομβαρδισμένο τοπίο, με τους πολίτες να μην υποκινούνται ώστε να δίνουν προτεραιότητα σε καλές πρακτικές και από την άλλη οι διοικούντες να φωτογραφίζονται σε φαντασμαγορικές συνάξεις λαμβάνοντας βραβεία για δήθεν επιτυχίες, οι οποίες μπορεί να βασίζονται και σε πλαστά στοιχεία. Ποια θα είναι η άποψη που θα σχηματίζουν οι πολίτες για αυτή τη διοίκηση και τί θα λάβουν περισσότερο υπόψη τους, τις φωτογραφίες ή όσα βιώνουν στην καθημερινότητα τους; Τί λέει η δική σας εμπειρία για το πόσο μπορούν να επηρεάσουν οι «στρατευμένες» φωτογραφίες έναντι της πραγματικότητας τη σκέψη των πολιτών καθώς και στη διαμόρφωση της στάσης τους απέναντι στα κοινά;
Ένα έθνος δεν χαρακτηρίζεται πολιτισμένο γιατί η περηφάνεια του εκδηλώνεται από αυτές τις σύντομες και χωρίς στέρεες βάσεις φθηνές εκρήξεις ντοπαμίνης, κρίνεται κυρίως από τις πράξεις. Όπως και η αγάπη δεν είναι αφηρημένη έννοια αλλά σημαίνει πράξεις, έτσι για να μιλάμε περί αγάπης για την πατρίδα, τούτο δεν πρέπει να μένει μόνο στο κούνημα της σημαίας.
Βέβαια σε κάθε περίπτωση για κάθε καλή πράξη πρέπει να υπάρχει αναγνώριση. Το άλλο μεγάλο ερώτημα που προκύπτει είναι πώς αντιμετωπίζουμε μία καλή πράξη και αν τελικά η μη προσαρμογή κάποιου σε ένα περιβάλλον, όπου ο καθείς λειτουργεί εγωιστικά, μπορεί να εκληφθεί ως παράδειγμα προς μίμηση ή περισσότερο ως αδυναμία.
Σύμφωνα με την επικρατούσα θρησκεία μας είς σε καμία περίπτωση μία καλή πράξη δεν πρέπει να θεωρείται αδυναμία αλλά αυτή η πράξη δεν πρέπει να γίνεται μόνο για το θεαθήναι. Αν όντως όμως αυτή η πράξη γίνεται καλοπροαίρετα και δεν υφίσταται αναγνώριση τότε δεν πρέπει να συνοδευτεί από το αίσθημα της απογοήτευσης. Δυνατός δεν είναι αυτός που προχωράει στη ζωή ικανοποιώντας τα πάθη του δίχως μέτρο και ενσυναίσθηση αλλά αυτός που καταφέρνει να τα κατανικά μη αποδεχόμενος τη μετριότητα ως καταφύγιο.
Θα ήταν λάθος αν θεωρήσουμε ότι σε ένα κοινωνικό σχηματισμό τα μέλη του θα έχουν την ευχέρεια να ευημερούν για πολύ καιρό αν τα ίδια τα μέλη δεν αντιληφθούν την ανάγκη να υποστηριχθούν οι προσπάθειες να βελτιωθούν τα κοινά σημεία. Διαφορετικά ο κοινωνικός αυτός σχηματισμός θα καταλήξει σε ένα μη δημοκρατικό καθεστώς ή σε μία κατάσταση η οποία πάντα θα είναι εύθραυστη σχετικά με τις σχέσεις μεταξύ των μελών του.
Εύθραυστή είναι και η άποψη που διαμορφώνεται αν μείνουμε μόνο στις εικόνες που επιλέγονται με σκοπιμότητα και το θεαθήναι και δεν μπούμε στη διαδικασία να αντιληφθούμε την πραγματικότητα σε ότι έχει να κάνει με τα κοινά.
Καλές γιορτές να έχετε και η γέννηση του Κυρίου να σας φέρει ότι ωραία ονειρευτήκατε και προσπαθήσατε για αυτά πάντα με έμπρακτη αγάπη προς το συνάνθρωπο.
