Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ ΠΥΓΜΑΧΙΑΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΠΥΓΜΑΧΙΑΣ ΣΕΠ
Κάθε γονιός αναζητά για το παιδί του από μικρή ηλικία το ιδανικό άθλημα. Δύσκολα όμως θα σκεφτεί την πυγμαχία. Οι πασίγνωστες πυγμαχικές ταινίες με τα πολλά αίματα έχουν δημιουργήσει μια εξωπραγματική εικόνα που αδικεί ιδιαίτερα το μποξ. Αυτό τα τελευταία χρόνια ευτυχώς ανατρέπεται ραγδαία με αποτέλεσμα οι πυγμαχικοί σύλλογοι να κατακλύζονται από 5χρονα όχι μόνο αγόρια αλλά και κορίτσια. Κι αυτό γιατί όλο και περισσότεροι γονείς ανακαλύπτουν τα πολλαπλά οφέλη του μποξ.
Πιο συγκεκριμένα: Η πυγμαχία καλλιεργεί την υγιή προσωπικότητα του παιδιού και συμβάλλει μόνο θετικά στη σωματική αλλά κυρίως ψυχική και πνευματική ανάπτυξή του. Σε ό, τι αφορά τη σωστή σωματική ανάπτυξη, θεωρείται η πυγμαχική προπόνηση ιδιαίτερα ολοκληρωμένη, γιατί γυμνάζονται όλες οι μυϊκές ομάδες του σώματος και παρέχει άριστη φυσική κατάσταση, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός δυνατού, υγιούς, όμορφου και καλογυμνασμένου κορμιού. Είναι το μοναδικό άθλημα που μπορείς να αποκομίσεις αμέτρητα ψυχικά μόνο από την προπόνηση.
Ακόμα κι αν δεν μπεις ποτέ σε ρινγκ (δεν είναι απαραίτητο), το πρώτο και κυριότερο όφελος είναι η εκτόνωση του άγχους στο σάκο. Ο σάκος είναι ένας εικονικός αντίπαλος που πάνω του μπορείς να ξεσπάσεις όλη τη συσσωρευμένη ένταση και να ανακτήσεις την πολυπόθητη ηρεμία και ισορροπία που τόσο έντονα απειλείται στις μέρες μας. Οι παιδοψυχολόγοι λένε ότι, αν σε κάθε παιδικό δωμάτιο υπήρχε ένας πυγμαχικός σάκος, η παιδική βία θα ήταν ανύπαρκτη. Ένα παιδί που εκτονώνεται στο σάκο δε θα χρειαστεί ποτέ να ασκήσει βία σε κάποιο συμμαθητή του ή σε κάποιο μέλος της οικογένειας.
Αν το παιδί αποφασίσει να μπει στο ρινγκ (μακάρι!) εδώ τα οφέλη δεν έχουν τέλος. Οι περισσότεροι γονείς φοβούνται να μη χτυπήσει το παιδί τους κι εξαιτίας αυτού του παράλογου φόβου στερούν από τα παιδιά τους τη ψυχική και πνευματική τους καλλιέργεια. Είναι σπάνιο ως και αδύνατον να τραυματιστεί ένα παιδί, διότι είναι απόλυτα προστατευμένο. Τα γάντια που φοράει ένα παιδάκι έχουν μεγάλο μέγεθος και ισοδυναμούν με μαξιλάρια και η κάσκα στο κεφάλι δεν αφήνει το χτύπημα από το “μαξιλάρι” να προκαλέσει πόνο. Τα προστατευτικά (γάντια, κάσκα και μασέλα) καθιστούν το άθλημα κάτι παραπάνω από ακίνδυνο. Ένας ευσυνείδητος προπονητής θα φροντίσει επίσης να βάλει μες στο ρινγκ ισότιμους αθλητές. Αρχάριο με αρχάριο. Προχωρημένο με προχωρημένο. Κι έτσι δε θα φανεί ποτέ σε ένα παιδάκι τραγικά δύσκολο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σχεδόν όλα τα παιδιά που γνωρίζουν την πυγμαχία τη συνεχίζουν για χρόνια και αγωνίζονται με ζήλο.
Η πυγμαχία διδάσκει στο παιδί τον αυτοέλεγχο και την αυτοσυγκράτηση. Αν την ώρα του αγώνα εκνευριστεί το παιδί από μια πετυχημένη αντίδραση του αντιπάλου, αν χάσει την ψυχραιμία του και λειτουργήσει εκδικητικά κι αψυχολόγητα, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τιμωρηθεί από τον αντίπαλο. Εκείνη τη στιγμή μαθαίνει το παιδί να ανασυντάσσει τις δυνάμεις του, να παραμένει ήρεμο σε συνθήκες πίεσης και να οργανώνει τη σκέψη του για να ψυχολογήσει και να κερδίσει τον αντίπαλο. Αυτή η ψυχική και πνευματική διεργασία με τον εαυτό μας δεν είναι εύκολη. Απαιτεί αυτοπειθαρχία και αυτοσυγκέντρωση. Δεν τις κατακτά αυτές τις αρετές κάποιος αμέσως. Με το πέρασμα του χρόνου χτίζονται και γίνονται ένα τρομερό εφόδιο για τη ζωή.
Ο αθλητισμός διδάσκει ότι δεν είσαι ο καλύτερος. Πάντα υπάρχει κάπου κάποιος καλύτερος. Αυτό καλλιεργεί την ταπεινότητα και το σεβασμό, περιορίζει τον εγωισμό και την αλαζονεία και καλλιεργεί την αυτογνωσία. Ξέρω ποιος είμαι κι αν θέλω να γίνω καλύτερος, ο δρόμος είναι μόνο ένας: Προπόνηση. Αν αποφασίσω ότι θέλω να πετύχω υψηλούς στόχους, τότε δουλεύω για αυτούς και με κάθε μου επιτυχία μικρή ή μεγάλη αποκτώ αυτοπεποίθηση. Κι αν δεν τα καταφέρω, μαθαίνω να χάνω, και πάλι έχω κερδίσει πολλά. Κυρίως σωματική υγεία, κι όλες τις αρετές που αναφέρθηκαν που δεν έχουν σχέση με το αποτέλεσμα του αγώνα.
Ειδικά η πυγμαχία διδάσκει κάτι μοναδικό, κάτι μεγαλειώδες. Μες στον αγώνα τα δίνω όλα για να κερδίσω. Μόλις τελειώσει ο αγώνας αγκαλιάζω τον αντίπαλό μου και τον σέβομαι, είτε κέρδισα είτε έχασα. Όσο κι αν ζορίστηκα στον αγώνα, πρέπει να επικρατήσει το μεγαλείο της ψυχής. Ανωτερότητα και μεγαλοψυχία.
Ένα παιδί που έχει αποκτήσει όλες αυτές τις αρετές αλλά και την απαραίτητη αυτοάμυνα ακόμα κι αν δεν προχωρήσει ποτέ αγωνιστικά, αποκλείεται να επιτρέψει στον οποιοδήποτε νταή του σχολείου να του ασκήσει bullying. Ο κάθε νταής φαίνεται λίγος και γελοίος στα μάτια ενός παιδιού που έχει γνωρίσει τον εαυτό του μέσα σε ένα ρινγκ. Το παιδί μας δε θα νιώσει ποτέ την ανάγκη να κάνει το ίδιο τον νταή, γιατί θα έχει γνωρίσει μες στο ρινγκ την αξία του και δε θα χρειαστεί ποτέ να αποδείξει κάτι έξω. Η αύξηση της εγκληματικότητας επιβάλλει την καλλιέργεια της αυτοάμυνας στο παιδί μας. Όλοι οι γονείς θέλουμε να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο όταν απομακρύνεται το παιδί μας από εμάς. Η πυγμαχία μαθαίνει το παιδί να υπερασπίζεται τον εαυτό του.
Ένα παιδί που βγαίνει στη ζωή με όλα αυτά τα εφόδια είναι απόλυτα θωρακισμένο για τα πάντα.
Η πυγμαχία δεν είναι βίαιο άθλημα. Είναι η ίδια η ζωή!
