Ο τραγουδιστής Γιάννης Αλεξάκης τοποθετείται στο polismagazino.gr για το Lockdown, τον πολιτισμό, το φόβο, την απώλεια, την υποχρεωτική μάσκα και το άγνωστο αύριο.
“Για να επιβιώσει ο καλλιτέχνης το σημαντικό είναι να επιβιώσει η τέχνη και αυτό θα πρέπει να γίνει σε μια κοινωνία, έστω και τώρα, παρόλα αυτά που συμβαίνουν, η οποία θα μπορεί να μοιραστεί κάποια όνειρα, διαφορετικά ο καθένας θα βιώνει μια δική του φαντασίωση.”
Γενικό Lockdown: Αναγκαίο ή όχι; Σαφώς δεν είμαι εγώ ο ειδικότερος να απαντήσει. Αυτό είναι ένα ερώτημα το οποίο έχει πολλές πιθανές απαντήσεις από πολλές διαφορετικές απόψεις. Προσωπικά με ξεπερνά ως ζήτημα, σε σχέση με το ποια θα ήταν η λύση του. Αυτό που προέχει είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής. Αισθάνομαι, όπως και πολλοί άλλοι ότι εάν είχαν παρθεί πιο σωστά και άμεσα μέτρα ίσως να είχαμε αποφύγει την τόσο μεγάλη έκταση του προβλήματος. Σαφώς είναι ένα ζήτημα αμφιλεγόμενο καθώς και εγώ καταλήγω να βλέπω τις διαφωνίες των ειδικών μέσα από το γυαλί της τηλεόρασής μου.
Πολιτισμός: Στη χώρα που γεννήθηκε ποιο είναι το μέλλον του; Το μέλλον του πολιτισμού εξαρτάται άμεσα από το πρόσφατο παρελθόν του και το παρόν του. Δυστυχώς, δεν είμαστε μια χώρα που η κεντρική πολιτική κατεύθυνση ενισχύει τα πολιτιστικά δρώμενα και τη δημιουργικότητα. Ενδεχομένως, όπως περνά κρίση η κοινωνία να περνάει κρίση και ο πολιτισμός και η τέχνη. Ο Πολιτισμός είναι ανθρώπινη δημιουργία. Απαιτεί ενέργεια συναισθηματική και επένδυση υλική. Σαφώς οι καλλιτέχνες πάντα θα δημιουργούν, όμως είναι πολύ πιο εύκολο και για τους ίδιους να έχουν αφενός λύσει τα προβλήματα της επιβίωσής τους και αφετέρου να μην βρίσκονται μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο το οποίο να είναι αντίθετο σε αυτό που προσπαθούν να κάνουν.
Αγκαλιάζω: μια λέξη ή κάτι πιο σημαντικό σήμερα; Δεν ήταν ποτέ μια λέξη και μόνο. Αγκαλιάζω σημαίνει μοιράζομαι κλείνω μέσα στα χέρια μου κάποιον κλείνομαι και εγώ μέσα στα χέρια κάποιου άλλου έρχομαι όσο πιο κοντά μπορώ. Είναι αυτό το οποίο απειλήθηκε στις μέρες μας, απειλήθηκε η εγγύτητα, η οποία είναι απόλυτα αναγκαία για κάθε άνθρωπο. Οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να αγγίζουμε ο ένας τον άλλον και η ζωή με αυτόν τον τρόπο αναπαράγεται με την εγγύτητα των ανθρώπινων σωμάτων. Σε έναν πολιτισμό σαν τον δικό μας είναι πολύ πιο δύσκολο να βλέπεις τους αγαπημένους σου ανθρώπους τηρώντας απόσταση ασφαλείας. Εύχομαι αυτό να ξεπεραστεί όσο πιο γρήγορα γίνεται καθώς για εμένα προσωπικά, αλλά και για τους περισσότερους από εμάς, είναι αναγκαίο να βιώνω, να δίνω την αγκαλιά μου και να με αγκαλιάζουν.
Φόβος – Απώλεια: Υπάρχουν ως σκέψεις στην καθημερινότητά σας; Αυτά είναι πολύ βασικά ανθρώπινα συναισθήματα τα οποία πάντα τα βίωνα και πάντα παρατηρούσα ανθρώπους γύρω μου να τα βιώνουν, όσο και αν όλοι σε κάποιες στιγμές της ζωής μας προσπαθούμε να δείξουμε στον εαυτό μας και στους άλλους, ότι είμαστε άτρωτοι. Ναι, φοβάμαι την απώλεια της ζωής των ανθρώπων που αγαπώ, πάντα την φοβόμουν. Όταν βλέπουμε ότι αυτό γίνεται πιο έντονο, σαφώς και αυτός ο φόβος αυξάνει. Γενικά, υπάρχει διάχυτη αυτή η αίσθηση στην κοινωνία μας. Παρόλα αυτά καταφέρνω να μην αποτελούν τα συναισθήματα του φόβου και της απώλειας τον καθοριστικό παράγοντα, του πως διαμορφώνεται η σκέψη μου και οι αποφάσεις που παίρνω στην ζωή μου. Είναι συναισθήματα που αναγνωρίζω, δεν τα διώχνω, δεν τα αφήνω να εξουσιάσουν τη λειτουργικότητά μου.
Μάσκα: Ήρθε για να μείνει; Προσωπικά, δεν νομίζω ότι θα μείνει για πάντα και εύχομαι να μην συμβεί κάτι τέτοιο. Επίσης, εύχομαι να φύγει αυτή η μάσκα αλλά και κάθε άλλη μάσκα που η κοινωνία μας φοράει για να ομορφύνει πράγματα που δεν είναι όπως θα έπρεπε να ήταν. Σημαντικό είναι φεύγοντας αυτή η μάσκα να φύγουν και άλλες μάσκες από πάνω μας που έχουν να κάνουν με την ψεύτικη ευημερία, με την αυτάρκεια, με την αυτοδυναμία και τη σπουδαιότητα μας.
Καλλιτέχνης: «Υπάρχει Ελπίς» επιβίωσης για το αύριο; Ελπίς υπάρχει, και βέβαια υπάρχει. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι εάν οι ελπίδες αυτές είναι αληθινές ή φρούδες. Σαφώς η ελπίδα δεν θα φτάσει από μόνη της για να διαφοροποιήσει τα πράγματα γιατί η τέχνη μπορεί να παράγεται από μία ομάδα ανθρώπων στο πρακτικό της κομμάτι, όμως στην ουσία είναι ένα προϊόν όλης της κοινωνίας και του πολιτισμού. Επομένως, έχει να κάνει με την ευημερία της ίδιας της κοινωνίας το επίπεδο της τέχνης που θα παραχθεί. Για να επιβιώσει ο καλλιτέχνης το σημαντικό είναι να επιβιώσει η τέχνη και αυτό θα πρέπει να γίνει σε μια κοινωνία, έστω και τώρα, παρόλα αυτά που συμβαίνουν, η οποία θα μπορεί να μοιραστεί κάποια όνειρα, διαφορετικά ο καθένας θα βιώνει μια δική του φαντασίωση. Αυτό που θα πρέπει είναι, όχι μόνο για τον καλλιτέχνη και την τέχνη αλλά για κάθε μέλος αυτής της κοινωνίας, να υπάρχει ελπίδα και δυνατότητα επιβίωσης για το αύριο. Είναι πολύ ωραίο να επιβιώνει ο καλλιτέχνης και η τέχνη και η ελπίδα να γίνει πραγματικότητα. Νομίζω ότι είναι ακόμα πιο ωραίο να μην υπάρχουν άστεγοι άνθρωποι στους δρόμους ή άνθρωποι που δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα τους.
Μουσεία, Gallery, θέατρα, μουσικές σκηνές: Ανοιχτά, κλειστά με λίγα άτομα ή κανονική λειτουργία; Τι προτεινετε; Ζούμε ένα φαινόμενο το οποίο δεν έχει μια σταθερότητα καθώς μεταβάλλεται με μεγάλες αποκλείσεις μέσα σε σύντομα χρονικά διαστήματα. Επομένως δεν πιστεύω πως θα πρέπει να υπάρχει μια απόφαση από τους ειδικούς της επιδημιολογίας για το ποια είναι η τέλεια συνταγή, που δεν νομίζω και να υπάρχει. Αν δεχτούμε ότι η κατάσταση είναι στο επίπεδο του να υπάρχει γενικό lockdown για κάποιες μέρες, σίγουρα το πρόβλημα δεν μεταδίδεται επειδή κάποιος πάει στο θέατρο και στις μουσικές σκηνές. Δεν ξεκίνησε εκεί το πρόβλημα, ούτε εκεί αναπαράχθηκε έντονα. Συνήθως οι άνθρωποι που πηγαίνουν στα συγκεκριμένα μέρη έχουν περισσότερο αναπτυγμένο το αίσθημα της ευθύνης προς τον εαυτό τους αλλά και προς τον άλλο. Εάν αποκόψουμε αυτά εντελώς, εντείνουμε το συναίσθημα της μοναξιάς του καθενός στην κοινωνία.
Ποιο είναι το δικό σας αντίδοτο στο άγνωστο αύριο ; Προσπαθώ να είμαι παρόν στη στιγμή σε επίπεδο συναισθήματος και συνειδητότητας να αναγνωρίζω και να αποδέχομαι τα αρνητικά συναισθήματα που μου δημιουργεί αυτό που ζούμε και ταυτόχρονα να θυμάμαι ότι στο τέλος τα πράγματα θα επιλυθούν, δυστυχώς όχι για όλους, όμως για τους περισσότερους θα επιλυθούν. Εύχομαι και ελπίζω και εγώ και όλοι να βγούμε σοφότεροι από όλο αυτό γιατί ο πόνος που βιώνουμε θα μπορούσε να γίνει και δάσκαλος. Διατηρώ με ενεργό τρόπο την σύνδεσή μου με τους αγαπημένους μου ανθρώπους και προσπαθώ να βιώσω και να μεταφέρω το συναίσθημα, ότι ένα πρόβλημα που το μοιράζεσαι γίνεται ελαφρύτερο.
Ένα μήνυμά σας για τους αναγνώστες του polismagazino.gr Νομίζω ότι είναι σημαντικό για όλους μας να μην αφήσουμε την πραγματικότητα να μας εκνευρίσει και να μας απελπίσει γιατί αφενός θα χαθεί η ελπίδα και αφετέρου θα βιώσουμε εκνευρισμό, ο οποίος ενδεχομένως να μετατραπεί σε επιθετικότητα, τόσο προς τον εαυτό μας όσο και προς τους άλλους και στις σχέσεις μας μαζί τους. Θα πρέπει να προστατέψουμε το συναίσθημά μας, την ψυχική και σωματική υγεία, τόσο τη δίκη μας όσο και των άλλων ανθρώπων με τους οποίους βιώνουμε μαζί τον εγκλεισμό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι βιώνουν τον εγκλεισμό μόνοι τους. Θα πρέπει να φροντίσουμε, ούτως ώστε αυτοί οι άνθρωποι να συμπεριληφθούν μαζί με τους άλλους, με το να νοιαζόμαστε πραγματικά γι’ αυτούς και να μοιραζόμαστε πράγματα μαζί τους.
