Η Γεύσω Παπαδάκη, Εικαστικός, απαντάει στις ερωτήσεις του polismagazino.gr
“Το άρωμα από τις ανθισμένες νεραντζιές, μου υπενθυμίζει και μου βεβαιώνει πως παρ’ όλα αυτά, η ζωή συνεχίζεται και θα συνεχίζεται!”
Εγκλεισμός στο σπίτι. Πως διαχειρίζεστε το χρόνο σας; Ποια συναισθήματα σας διακατέχουν; Όπως ο περισσότερος κόσμος που έχει την αίσθηση ή μάλλον τη γνώση του κινδύνου που μας περιβάλλει και θέλει να τηρεί τα μέτρα όσο το δυνατόν περισσότερο, νιώθω φόβο, αγωνία για το μέλλον, κούραση, θυμό, συναισθήματα, τα οποία όμως, κατά διαστήματα εναλλάσσονται με αισιοδοξία, ευγνωμοσύνη, ελπίδα.
Δεν αφήνομαι να με κυριεύσουν για πολύ τα αρνητικά συναισθήματα, καθώς ο διαθέσιμος χρόνος μου είναι ελάχιστος. Εκτός από τη ζωγραφική, που συνεχίζω σε μικρότερο όμως βαθμό, βοηθάω και τα νεαρότερα μέλη της οικογένειας καθώς έχουν αλλάξει οι συνθήκες εργασίας και ο τρόπος ζωής μας.
Όλος ο κόσμος μπροστά σε μια οθόνη! Έτσι κι εγώ καταναλώνω μέρος του χρόνου μου στο διαδίκτυο, όπου ενημερώνομαι αλλά και συμμετέχω σε αυτή τη νέα πραγματικότητα. Για παράδειγμα, αυτή την περίοδο του εγκλεισμού, βρήκα την ευκαιρία να ανανεώσω την ιστοσελίδα μου. Ένας ακόμη τρόπος να επικοινωνώ τη δουλειά μου. Επίσης συμμετέχω σε δυο ομαδικές διαδικτυακές εκθέσεις. Η μια είναι για τα γενέθλια της Genesis Gallery και η άλλη με την Artevisione. Και στις δυο εκθέσεις επιμελήτρια είναι η Ίρις Κρητικού.
Επίσης διαβάζω αλλά και περπατώ σχεδόν καθημερινά. Το άρωμα από τις ανθισμένες νεραντζιές, μου υπενθυμίζει και μου βεβαιώνει πως παρ’ όλα αυτά, η ζωή συνεχίζεται και θα συνεχίζεται!
Ακούμε συνεχώς για Βία. Ενδοοικογενειακή, εργασιακή, αθλητική, καλλιτεχνική… Εντυπωσιάζεστε από το συμβάν ή από τους πρωταγωνιστές; Εσείς έχετε υποστεί κάποια μορφή βίας; Τη βία με την απερίγραπτη μορφή που έχει βγει προς τα έξω αυτή την εποχή, ευτυχώς δεν την έχω γνωρίσει. Όμως την υποβόσκουσα μορφή της και τον φόβο, τα ένιωθα στην παιδική και εφηβική μου ηλικία στη χώρα που μεγάλωνα τότε.
Φυσικά και εντυπωσιάζομαι από αυτά που ακούω διότι δεν φανταζόμουν την έκτασή της και το βάθος της. Είμαι συγκλονισμένη και πολύ απογοητευμένη.
Πιστεύετε στην αποτελεσματικότητα του εμβολίου; Θα εμβολιαστείτε όταν έρθει η ώρα; Βεβαίως πιστεύω. Είναι η μόνη μας ελπίδα για να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο.
Ομολογώ βέβαια πως έχω και κάποιους φόβους για πιθανές παρενέργειες, αλλά η θέληση να απελευθερωθώ είναι ισχυρότερη των πιθανών φόβων.
Να αναλογιστούμε μόνο πως θα ήταν σήμερα η ζωή μας εάν δεν υπήρχαν τα εμβόλια να μας απαλλάξουν για παράδειγμα από ευλογιά, πολιομυελίτιδα και τόσες άλλες ασθένειες που σφράγιζαν τραγικά τις ζωές των ανθρώπων και την ιστορία της ανθρωπότητας.
Περιμένω λοιπόν τη σειρά μου για να νιώσω έστω και μια μικρή ανάσα ελευθερίας!
Θα έλεγα πως είναι η εποχή της αποθέωσης της επιστήμης ως προς τα επιτεύγματα αλλά και του σκεπτικισμού περί των τυχαίων λαθών λόγω υπερβολής ή και της ίδιας της υπερβολής λόγω της φύσης του ανθρώπου.
Έχετε στερηθεί κάτι από τον εγκλεισμό σας στο σπίτι και εάν ναι, πως το αντιμετωπίσατε; Φυσικά και στερήθηκα και στερούμαι. Όλα αυτά που μέχρι πριν ένα χρόνο θεωρούσαμε απλά και αυτονόητα. Στερήθηκα όπως και η πλειοψηφία των ανθρώπων αυτό που λέμε και εννοούμε ως κανονική ζωή. Μια ζωή όπου θα έβγαινα από το σπίτι χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να πρέπει να πάρω άδεια από κανέναν. Θα συναντιόμουν με αγαπημένα πρόσωπα χωρίς να φοβάμαι τίποτα, χωρίς να παίρνω μέτρα προστασίας. Θα πήγαινα στον κινηματογράφο, στο θέατρο, σε μουσείο και γκαλερί που τόσο πολύ μου έχουν λείψει. Ας μη μιλάμε πια για ταξίδια.
Κυρίως όμως δεν θα είχα πάψει να ονειρεύομαι και να προγραμματίζω!
Βέβαια για να μην παρεξηγηθώ δεν είναι πως διαφωνώ με τα μέτρα, ούτε παραπονιέμαι για την προσωπική μου στέρηση. Θα ήταν αχαριστία εκ μέρους μου, αφού έχω την πολυτέλεια να εργάζομαι στο σπίτι και να μην κινδυνεύω ιδιαίτερα,την στιγμή που τόσοι συνάνθρωποί μας ζουν αυτά που ζουν ή χάνουν τη ζωή τους. Απλά περιγράφω μια πραγματικότητα!
Προσωπικά το αντιμετωπίζω όπως σας είπα και παραπάνω με δραστηριότητες εντός.
Τηλεργασία και Αναστολή εργασιακών συμβάσεων. Τι πιστεύετε ότι θα συμβεί την επόμενη ημέρα του απεγκλωβισμού μας στον εργασιακό χώρο; Είναι ένα ερώτημα που μας απασχολεί όλους πολύ χωρίς να έχουμε απαντήσεις.
Το μόνο σίγουρο είναι πως η «επόμενη μέρα» θα είναι διαφορετική. Μάλλον θα έχει αυξηθεί η τηλεργασία σε σχέση με το παρελθόν και φοβάμαι πολύ για τον αριθμό των χαμένων θέσεων εργασίας! Και δεν πρόκειται μόνο για την τηλεργασία. Ψώνια, εορτασμοί, εγκαίνια, συνεντεύξεις…όλα διαδικτυακά. Αναρωτιέμαι μήπως «βολευτούμε» σε όλο αυτό με τις συνέπειες που θα το συνοδεύουν.
Αναφορικά με τα εικαστικά, παρατηρείται μεγάλη παραγωγή έργων. Είναι και η ανάγκη έκφρασης και διαφυγής. Το τι θα γίνει όμως, πρακτικά, με την έκθεσή τους σε χώρο τέχνης ή τις πωλήσεις είναι άγνωστο.
Ένα θέμα είναι επίσης οι αλλαγές στη συμπεριφορά μας και γιατί όχι του εσώτερου εαυτού μας. Ένας χρόνος μέχρι τώρα και δεν ξέρω για πόσο ακόμη, είναι αρκετός για τη διαφοροποίηση της ψυχοσύνθεσης και της συμπεριφοράς μας. Πως είναι δυνατόν να λειτουργείς χωρίς την πραγματική κοντινή επαφή με τους συνανθρώπους σου είτε αυτό είναι στο χώρο δουλειάς είτε σε φιλικές-κοινωνικές επαφές. Λείπει η αμεσότητα, το άγγιγμα, το βλέμμα. Κλειστήκαμε στον εαυτό μας, γίναμε πιο επιφυλακτικοί, αντικοινωνικοί και δεν ξέρω πως αυτό θα εξελιχθεί στη συνέχεια και εάν η αλλαγή αυτή θα είναι πρόσκαιρη ή μόνιμη.
Εύχομαι να υπάρχουν τουλάχιστον τα στοιχεία της περισυλλογής, της αυτοκριτικής και μια πνευματική διεργασία που θα βοηθήσει να πάμε παραπέρα πιο σοφοί.
