Συνέντευξη του Βασίλη Μακαρίου στη Λίτσα Καποπούλου
«Άνθρωποι επί… τέλους»: Η συγγραφή αυτού του έργου ήταν για εμένα επανάσταση. Ένας τρόπος να φωνάξω πως μπορούμε να είμαστε άνθρωποι, το ομορφότερο δημιούργημα στο σύμπαν.
Τι σημαίνει για σένα η συγγραφή; Αισθάνομαι τη συγγραφή ως έναν αισθαντικό προορισμό που έλκει αλλά και θεραπεύει την ψυχή μου.
Μικρός, στην ερώτηση -τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;-, δεν υπήρξε ποτέ η απάντηση συγγραφέας, καθώς αυτό ήταν έξω από τη φαντασία μου. Βρέθηκα στο δρόμο της συγγραφής, δίχως να σκεφτώ, δίχως να τον γνωρίζω. Ξεκίνησα να γράφω από πολύ μικρός, στις πρώτες τάξεις του λυκείου. Σχεδόν κακός μαθητής, με ιδιαίτερη έφεση στα μαθηματικά, δίχως καν τόνους στις λέξεις, λες και για μένα δεν υπήρχαν. Οι εκθέσεις μου στο σχολείο, κατακόκκινες, με σημείωση «εκτός θέματος». Στην αρχή, τα πρώτα μου κείμενα, ήταν για εμένα ένα παζλ με χιλιάδες κομμάτια. Λέξεις βγαλμένες από το λεξικό που έπρεπε να τοποθετήσω στη σωστή σειρά. Αργότερα έγινε το καταφύγιο διαφυγής μου. Σήμερα θα αποκαλούσα το δρόμο αυτό ως έναν ηδονικό εθισμό.
Θα μπορούσε κάποιος να πει, πως κάποια λόγια είναι υπερβολικά. Όμως όποιος με γνωρίζει, ξέρει πως έχω καταστρέψει το σώμα μου με τις χιλιάδες ώρες σε μια καρέκλα, είναι όμως τόσο ιδιαίτερη η αίσθηση της διασύνδεσης με το έργο, τους χαρακτήρες, τον κόσμο που δημιουργείς, που πλέον γράφω για τη στιγμή που κοιτάζω ψηλά και θα πω «Ευχαριστώ» στη δύναμη που με χρησιμοποίησε για να ολοκληρώσω το έργο.
Πως εμπνεύστηκες τον τίτλο και περιεχόμενο του βιβλίου σου «Άνθρωποι επί… τέλους»; Το έργο αυτό το έχω ολοκληρώσει πριν σχεδόν είκοσι χρόνια, το οποίο, όπως και άλλα πολλά παρέμενε στο συρτάρι μου. Για να είμαι ειλικρινής δε θυμάμαι πώς εμπνεύστηκα τον τίτλο του. Θυμάμαι πώς προέκυψε η συγγραφή του. Εκείνη την εποχή διάβαζα τις όσες θεωρίες περί καταστροφής του κόσμου το 2000, όπως και αυτές που ξεκίνησαν αμέσως μετα για το έτος 2012. Ήταν ταυτόχρονα η εποχή της ψηφιακής μετάλλαξης, ήταν όμως και μια δεκαετία με αρκετούς πολέμους ανά την υφήλιο. Από τη μια, υπήρχαν άνθρωποι που σκότωναν ανθρώπους, υπήρχαν άνθρωποι που αποζητούσαν στο τέλος όλων των ανθρώπων, υπήρχαν άνθρωποι που αδιαφορούσαν για το τι γίνεται γύρω τους μετατρέποντας το προσωπικό τους συμφέρον σε κοινή λογική, υπήρχαν όμως και οι Άνθρωποι ανάμεσα σε όλους αυτούς που αγωνιούσαν και φώναζαν για την ισότητα, τις ελευθέριες, την προσφορά και την προστασία κάθε υπάρξεως. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως στον πλανήτη αυτό, όλα εξαρτώνται από εμάς τους ίδιους, τους φιλοξενούμενους και όχι ιδιοκτήτες του. Η συγγραφή λοιπόν αυτού του έργου ήταν για εμένα επανάσταση. Ένας τρόπος να φωνάξω πως μπορούμε να είμαστε άνθρωποι, το ομορφότερο δημιούργημα στο σύμπαν.
Ποια τα συναισθήματα και οι σκέψεις σου κατά την συγγραφή αυτού του βιβλίου; Την περίοδο της συγγραφής του, θυμάμαι μόνο την οργή που είχα νιώσει. Οργή ακόμη και για εμένα τον ίδιο. Μέσα στο μυαλό μου έτρεχαν χιλιάδες πόλεμοι, δολοφονίες ανά τους αιώνες και άλλα μύρια κακά χάριν της κτήσης και της επιβολής. Πόλεμοι ακόμη και ανάμεσα σε αδέρφια, για ένα μικρό πατρικό χωραφάκι ο ένας σκότωνε τον άλλο. Πονούσαμε για τους φτωχούς, και αμέσως μετα ψωνίζαμε από το σούπερ μάρκετ τρόφιμα που σίγουρα θα πετούσαμε τα μισά σε αποφάγια. Κατηγορούσαμε τους άλλους για τις πράξεις τους, αλλά εμάς δεν μας ένοιαζε εάν σταθμεύαμε το αυτοκίνητο μας στη ράμπα αναπήρων. Είχαμε ένα άλλοθι και μια δικαιολογία για τις δικές μας παραβατικές πράξεις. Όμως βλέποντας το μαύρο, η αξία και η δύναμη του λευκού πάταξε κάθε στίγμα οργής από μέσα μου. Είδα ανθρώπους που άξιζε να γίνω σαν εκείνους, ένα με εκείνους. Αυτό που επίσης και όχι απλά θυμάμαι, αλλά μπορώ να συμπεράνω σήμερα, είναι πως η συγγραφή του βιβλίου αυτού ήταν κομβική και με άλλαξε ως άνθρωπο. Στο δικό μου καντάρι της ζωής, χρησιμοποιώ ως μονάδα μέτρησης την αγάπη και όχι τον υλισμό. Στο δικό μου λεξικό διπλά από την λέξη θεός, υπάρχει η εξήγηση: Άνθρωποι ενωμένοι σε ένα σώμα.
Ποια βιβλία σας έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα; Ξεχωρίζετε κάποιο από αυτά; Έχει κυκλοφορήσει το 2018 το πρώτο μέρος του έργου μου «Οι χαμένοι θεοί», μυθ-ιστόρημα όπως το αποκαλούσα, βασιζόμενο στην ελληνική μυθολογία. Μια πλέξη αλήθειας και μύθων, το οποίο δεν κυκλοφορεί σήμερα, όμως σύντομα όπως και όλη η τριλογία θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Υδροπλάνο.
Κυκλοφορεί από το 2020, το έργο μου «Ένας φάρος στην ψυχή μου», από Εκδόσεις ΔΕΡΕ, ένα ψυχογράφημα, στα όρια του ψυχολογικού θρίλερ, μια ιδιαίτερη πρόκληση για εμένα ως συγγραφέα.
Το τελευταίο μου παιδί, κυκλοφόρησε λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2021. Ο τίτλος του «Άνθρωποι επι…τέλους», ένα μυθιστόρημα που προσωπικά δεν μπορώ να εντάξω σε κάποια κατηγορία. Πιστεύω πως αφορά όλους. Δεν μπορώ να επιλέξω κάποιο, δεν μπορώ καν να τα διαχωρίσω ως ξεχωριστά έργα. Για εμένα είναι παιδιά μου, είναι το έργο μου. Κανένα δάχτυλο δεν είναι ίδιο με τα υπόλοιπα, κανένα πιο ικανό, κανένα πιο χρήσιμο δίχως την ύπαρξη των υπολοίπων.
Ποια τα μελλοντικά σου σχέδια; Όσον αφορά την έκδοση βιβλίων θα ακολουθήσει η έκδοση της τριλογίας «οι χαμένοι θεοί». Όπως υπάρχουν και κάποια έργα μου ήδη ολοκληρωμένα.
Όσον αφορά όμως τη συγγραφή που όλη μου η ζωή περιστρέφεται γύρω από αυτήν, θα μπορούσα να απαντήσω μονολεκτικά με τη λέξη «συνεχίζω». Ο δρόμος όμως που επέλεξα και με τον τρόπο που επέλεξα να τον ακολουθώ δεν είναι ποτέ σίγουρος. Θα απαντήσω λοιπόν πως εύχομαι να συνεχίσω να βιώνω το ταξίδι.
Και κλείνοντας να σας ευχαριστήσω ιδιαιτέρως για την τιμή αλλά και να σας συγχαρώ για την περιεκτικότητα των ερωτήσεών σας!
