Με σχέδια Αλέκου Φασιανού
Και επίμετρο Θανάση Νιάρχου
Δύο ποιητές υπογράφουν την «συνθήκη της καραντίνας».
Αξιοποιούν τον «κατ’ οίκον περιορισμό» με δημιουργικό τρόπο.
Κάθε εγκλεισμός έχει και την θετική του πλευρά. Σαν τους φυλακισμένους που δημιουργούν, σαν τους εξόριστους που σπουδάζουν, σαν τους ομήρους που μορφώνονται ενόσω οραματίζονται την «μελλοντική ελευθερία» που τους περιμένει και προετοιμάζονται να την αδράξουν. Η πανδημία ενεργοποιεί ανακλαστικά και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ωθεί τους ποιητές να μιλήσουν σαν να συντάσσουν την πνευματική διαθήκη τους. Όμως δεν πρόκειται για ημερολόγιο ούτε για κατά συνθήκην ανταλλαγή επινοήσεων. Πρόκειται για μια γνήσια φιλοσοφική συνομιλία για τα προβλήματα που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο στη μεταβατική εποχή μας.
Η μάσκα ως μέσο προφύλαξης του κορωνοϊού γίνεται και σύμβολο φίμωσης. Η ελεύθερη διάδοση των ιδεών όχι μόνον δεν περιορίστηκε με τα απαραίτητα υγειονομικά μέτρα αλλά χάρη στην τεχνολογία άνθισε ένας γόνιμος προβληματισμός για το μέλλον του ανθρώπου στο πλαίσια μιας κοινωνίας που μεταμορφώνεται τάχιστα. Συναισθήματα και εικόνες, παραλειπόμενα της καραντίνας, ζωντανές απεικονίσεις των ανεπανάληπτων εκείνων στιγμών, πορτραίτα «εκ του φυσικού» περαστικών ανθρώπων… Ποιητικοί διάλογοι δεν συνηθίζονται, γιατί η ποίηση έχει καταστεί πλέον μια τέχνη ιδιωτική. Όμως ο Βαγγέλης Χρόνης και ο Κωνσταντίνος Μπούρας της ξαναδίνουν την ελεγειακή, την κοινωνική που είχε και θα πρέπει να έχει στο μέλλον. Όπως η πανδημία είναι παγκόσμια έτσι και η ποιητική αντιμετώπιση και φιλοσοφική της διαχείριση πρέπει να αφορά όλους τους ανθρώπους απανταχού της γης. Η Ελλάδα διαχειρίστηκε με απόλυτη επιτυχία και αυτή τη θεομηνία και προσφέρει πάντα τα φώτα του πολιτισμού σε όλες τις εποχές, σε όλα τα χωροχρονικά συμφραζόμενα…
