Η μουσική ενώνει τους λαούς και τους πολιτισμούς;
Η μουσική είναι επικοινωνία και έκφραση. Άρα η μουσική μπορεί και έχει την δυνατότητα να ανοίξει δρόμους επικοινωνίας ώστε να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον.
Ποιο μουσικό θαυμάζετε και γιατί;
Mstislav Rostropovich, για τη δεξιοτεχνία του αλλα πάνω απο όλα το επίπεδο ερμηνείας που είχε.
Είχε διαύγεια και αντίληψη για τον ήχο πολύ προχωρημένη για την εποχή του και Μάνο Χατζιδάκι για την προσωπικότητά του, την ανθρωπιά του και την ικανότητα του να γράφει μελωδίες που μιλούν κατευθείαν στην καρδιά.
Ήταν απο τους ανθρώπους, μπροστά σε ιδέες και απόψεις και η Ελλήνική κοινωνία δεν ήταν έτοιμη για αυτές. Τώρα είναι ένα πολύ φωτεινό άστρο στον ουρανό θέλω να πιστεύω.
“Η μουσική είναι μία, οι μουσικοί πολλοί.” Πως θα περιγράφατε αυτή την πρόταση;
Η μουσική δέν ορίζεται. Είναι ηχητική έκφραση της στιγμής και αποτυπώνει ηχητικά ένα συγκεκριμένο συναίσθημα ή μιά συγκεκριμένη ιδέα κάποιου ατόμου.
Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει μουσικός υπο όρους συναισθηματικής έκφρασης μέσω του ήχου, ακόμη και αν αυτή είναι απαίδευτη και αφιλτράριστη.
Γιατί χρειάζεται η μουσική παιδεία; Είναι πολυτέλεια ή ανάγκη;
Το ρητό που λέει “νους υγιής εν σώματι υγιεί” φέρει απο αρχαίους πολιτισμούς την έννοια της φυσικής αλλά και της ψυχικής υγείας.
Όταν ένα σώμα υποστεί κάποια φθορά χρειάζεται χρόνος να επουλωθεί η πληγή του.
Σαν άνθρωποι τείνουμε να μην κατανοούμε την σημασία της ψυχικής μας υγείας όμως.
Η ψυχική μας υγεία έχει ακριβώς την ίδια ανάγκη όπως και η σωματική, χρειάζεται χρόνος να επουλωθεί οποιαδήποτε ψυχικό τραύμα.
Όταν λοιπόν ένας άνθρωπος περνάει μια δοκιμασία η οποία κάνει ψυχική ζημιά, πχ. ένας δύσκολος χωρισμός μιάς πολυετούς σχέσης, τότε και ο ψυχισμός μας χρειάζεται χρόνο να επανέλθει και να θεραπευτεί, είναι ακριβώς το ίδιο.
Η μουσική λοιπόν πέρα απο ψυχαγωγικό ρόλο έχει και θεραπευτικό.
Συνεπώς και αυτό την καθιστά απαραίτητη γιατί αποτελεί βασικό κομάτι της ψυχικής μας υγείας.
Πώς μπορεί ένας γονιός να ανακαλύψει το ταλέντο του παιδιού του στη μουσική;
Καταρχάς, ας ξεκινήσουμε διαχωρίζοντας τις έννοιες ικανότητα και επιδεξιότητα. Ικανότητα είναι μια σωματική ή διανοητική ιδιαιτερότητα που έχει κάποιο άτομο και το κάνει να ξεχωρίζει από τους άλλους, ενώ δεξιότητα είναι η αποτελεσματικότητα με την οποία το άτομο διαχειρίζεται την ικανότητά του αυτή.
Από τον συγκεκριμένο διαχωρισμό και μόνο, αντιλαμβανόμαστε αμέσως ότι η δεξιότητα εξ’ ορισμού επέρχεται κατόπιν εκπαίδευσης, εξάσκησης, επισταμένης ενασχόλησης και αφοσίωσης.
Για να μετατραπεί, λοιπόν, μια απλή ικανότητα σε μια θαυμαστή επιδεξιότητα, μεσολαβεί απαραίτητα χρόνος και κόπος.
Και αυτό, δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι κανόνας ζωής, αδιαμφισβήτητος και απαράβατος.
Είναι λοιπόν, η αγάπη του παιδιού για κάτι και η αφοσίωση που θα επιδείξει σε συνδυασμό με το περιβάλον και τις συνθήκες που μπορεί να κάνει τα πάντα εφικτά.
Ένας γονιός οφείλει να προσπαθίσει να δημιουργήσει τις συνθήκες και ένα ευνοικό περιβάλον γεμάτο αγάπη, να φωτίζει το μονοπάτι του παιδιού και να είναι διαθέσιμος για αυτό.
Διδάσκεται σήμερα η Μουσική παράδοση μέσα από την εκπαίδευση;
Προσπάθειες γινόντουσαν πάντα ώστε να διδαχθεί γιατί ως λαός είμαστε φιλόμουσοι. Θέλουμε την μουσική στην ζωή μας και μας είναι απαραίτητη. Πρέπει όμως να μην βολευόμαστε και να αναζητήσουμε υψηλότερο επίπεδο απο αυτό που έχουμε.
Πρέπει επίσης να υπάρξει καλύτερη κρατική δομή και βούληση να επιλυθούν προβλήματα τα οποία δεν επιτρέπουν να δημιουργηθεί ένα εύφορο έδαφος για νέους μουσικούς στην Ελλάδα να εξελιχθούν σε επίπεδο διεθνούς βεληνεκούς.
ΠΧ. Δεν επιτρέπεται στην Ελλάδα του 2019 να μην μπορεί ένα νέο παιδί να σπουδάσει Bachelor ή Master σε Music Performance (διεθνός αναγνωρισμένο) στο όργανο το οποίο αγαπάει.
Οπότε, αναγκάζεται να πάει να το σπουδάσει στο εξωτερικό όπου και μπορεί, και πιθανός θα απορροφηθεί στην αγορά ανεβάζοντας το επίπεδο της μουσικής σκηνής της χώρας που θα επιλέξει να είναι. Θα έπρεπε να μπορούσαμε να έχουμε μουσικά πανεπιστήμια διεθνούς κύρους και να έρχονται παιδιά απο όλο τον κόσμο για να σπουδάσουν στην Ελλάδα.
Υπάρχουν Έλληνες αξιόλογοι μουσικοί, με μουσική κατάρτιση και γνώσεις;
Υπάρχουν. Σε κάθε χώρα σε όλο τον κόσμο υπάρχουν και παντα θα υπάρχουν.
Το θέμα είναι πως τους μεταχειριζόμαστε τέτοιους ανθρώπους και πως τους ενισχύουμε ώστε να μπορούν να παράγουν έργο και να μεταδόσουν τις γνώσεις τους.
Ποια είναι τα μελλοντικά μουσικά σας σχέδια;
Να μην σταματήσω ποτέ να εξελίσσομαι, να είμαι ανοιχτός στο καινούριο, να μαθαίνω και να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, να παραμείνω δραστήριος όσο πιο πολύ μπορώ καλλιτεχνικά και παικτικά, να είμαι κοντά στην νέα γενιά και να μπορώ να μεταδίδω τις γνώσεις μου στα παιδιά όλο και καλύτερα στο μέλλον.
Βιογραφικό σημείωμα
Ξεκίνησε τις σπουδές του στο βιολοντσέλο σε ηλικία 6 ετών και πήρε δίπλωμα δεξιοτεχνίας με τον ανώτατο βαθμό το 1986 στην Ακαδημία Τεχνών των Τιράνων (σημερινό Πανεπιστήμιο Τεχνών).
Από το 1986 έως το 1992 διετέλεσε κορυφαίος τσελίστας στην Ορχήστρα της Όπερας και καθηγητής βιολοντσέλου στην Ακαδημία Τεχνών στα Τίρανα.
Από το 1992 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα, και από τον Ιανουάριο του 1993 και για περίπου 20 χρόνια, διετέλεσε πρώτος τσελίστας στην Ορχήστρα των Χρωμάτων.
Επίσης από το 2006 έως 2008 ήταν πρώτο τσέλο στην “Εθνική Λυρική Σκηνή” και από το 1996 έως 2013 υπήρξε καθηγητής βιολοντσέλου και μουσικής δωματίου στο Δημοτικό Ωδείο Λαμίας.
Έχει εμφανιστεί σε πολλές συναυλίες στην Ελλάδα, Γιουγκοσλαβία, Καναδά, ΗΠΑ, Κύπρο, Ουγγαρία, Τσεχία, Ισπανία, Αγγλία, Πορτογαλία, Ιταλία, Τουρκία, Αυστρία, Γερμανία, Γαλλία, Σουηδία, Ολλανδία, και Αλβανία.
Από το 2013 είναι πρώτο βιολοντσέλο στην “Athens Academica Orchestra” και από το 2014 καθηγητής βιολοντσέλου στο Ωδείο Αθηνών και στο Δημοτικό Ωδείο Νίκαιας.
Από το 2016 επίσης είναι αναπληρωτής κορυφαίου τσέλου στην “Athens Philharmonia Orchestra”.
Παίζει με ένα τσέλο ανώνυμο του 19ου αιώνα.
