Ατομική έκθεση ζωγραφικής του Κωνσταντίνου Παπαργύρη στη Δημοτική Πινακοθήκη Δήμου Πειραιά

«Ζωγραφική. Ρετσιτατίβο για τη φύση και την επιείκεια»

Με είκοσι νέα έργα εγκαινιάζεται στη Δημοτική Πινακοθήκη Δήμου Πειραιά, τη Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2022 στις 20:00, η δεύτερη ενότητα της ατομικής έκθεσης ζωγραφικής του Κωνσταντίνου Παπαργύρη με τίτλο «Ζωγραφική. Ρετσιτατίβο για τη φύση και την επιείκεια». Η έκθεση μετά τον Πειραιά θα ταξιδέψει στο Παρίσι.

Στην έκθεση παρουσιάζονται ενότητες έργων των τελευταίων ετών του Κωνσταντίνου Παπαργύρη μέσα από τις οποίες μας προτρέπει σε μία επανάγνωση της φύσης, καλώντας μας σε ένα διάλογο αναζήτησης της σύγχρονης σχέσης του ανθρώπου με το φυσικό του περιβάλλον, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στον επισκέπτη να περιηγηθεί σε ένα μεγάλο μέρος του εικαστικού του έργου.

Η φύση έχει πλέον την πρωτοκαθεδρία στη ζωγραφική του Κωνσταντίνου Παπαργύρη, είναι γι’ αυτόν «ο συγκάτοικος στον ίδιον πλανήτη». Το ενδιαφέρον του για τον άνθρωπο εικονογραφικά μετατοπίζεται, η φύση που τον περιβάλλει είναι πλέον το εικαστικό του αντικείμενο, όμως ο άνθρωπος βρίσκεται παντού, στα δέντρα, στα φρούτα, στους ουρανούς, στα ποτάμια που ζωγραφίζει. Μέσα από τη νέα του δουλειά, που βασίζεται στο χρώμα και στο φως, μία «ζωγραφική του βλέμματος», προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του με «τον πολυαγαπημένο του άνθρωπο και να ξαναβρεί την χαμένη του μαγεία».

Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά η επιμελήτρια της έκθεσης, Βαλεντίνη Μαργαριτοπούλου, «Ο Παπαργύρης έχοντας ως ορμητήριο μία αυθεντική εσωτερική πνευματική πυξίδα που του υπαγορεύει την αγάπη του για τον άνθρωπο και τη ζωή, ζωγραφίζει ό,τι τον περιβάλλει, το αρχέγονο, το αέναο, το άχρονο, την πηγή της ζωής και της ομορφιάς: τη φύση. Αποκαλύπτει το ασήμαντο, το αδιάφορο, υμνεί τη φύση, η ζωγραφική του είναι μαγική, το θέμα είναι γι’ αυτόν ένα απλό ερέθισμα. Η οργανωμένη σύνθεση, το πλούσιο χρώμα και η υψηλή τεχνική του μεταβάλουν το πιο απλό θέμα σε αξιομνημόνευτο.

Η ποιητική της τέχνης του μας μαγεύει και μας ωθεί σε έναν πιο εσωτερικό διάλογο με το έργο του αλλά και με τους ίδιους τους εαυτούς μας. Τα έργα του ερεθίζουν το βλέμμα μας ζωγραφικά, χρωματικά και νοηματικά. Με τα λάδια: τοπία, συνθέσεις, νεκρές φύσεις, δημιουργεί τη δική του προσωπική αφήγηση ακολουθώντας τα χρώματα, τα σχήματα, τις αποχρώσεις, τους τόνους, τις φόρμες και τη συχνότητα του φωτός. Δε δημιουργεί εικόνες, τον δημιουργούν, δεν επιβάλλει το όραμά του στον καμβά, αφήνει τα έργα του να γεννιούνται εξ ανάγκης, απελευθερώνονται από τον ίδιο και απελευθερώνεται και αυτός από αυτά, αποκαλύπτοντας έτσι την ταυτότητά του. Μία ταυτότητα θαρραλέα, με όρεξη να τραγουδήσει και ‘να δει το ποτήρι και μισογεμάτο και πολύχρωμο και ελπιδοφόρο».