Γράφει ο Χρήστος Κατσίδης Σπουδαστής μουσικός
Η φύση, μια εικόνα, ένα παιδί που φωνάζει τη μητέρα του, μια μούσα. Αυτά αποτελούν πηγή έμπνευσης για ένα καλλιτέχνη.
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που τα μεγαλύτερα έργα τέχνης, τις μεγαλύτερες συνθέσεις τις έχουν εμπνευστεί οι καλλιτέχνες – δημιουργοί από τη φύση π.χ. η ποιμενική του Μπετόβεν.
Πολλοί συνθέτες από την άλλη για να γράψουν ένα μουσικό κομμάτι χρειάζονται αυτό που λέμε τη μούσα τους.
Ένας ζωγράφος ή ένας συνθέτης ή ένας ποιητής λειτουργεί σε τρία στάδια.
Η μούσα δεν είναι απαραίτητα ένας άνθρωπος μπορεί να είναι οτιδήποτε δίνει έμπνευση και αποτελεί τον λόγο και την αιτία για να δημιουργηθεί ένα έργο.
Πρώτα βρίσκει το είναι αυτό που τον εμπνέει, μετά φτιάχνει το έργο του με βάση την πηγή της έμπνευσης του και σε τελικό στάδιο αναλύει το τι έχει φτιάξει και κατά πόσο το έργο του μιλάει στις ψυχές των ανθρώπων.
Γιατί αυτό που θέλει ο καλλιτέχνης είναι η αναγνώριση όχι όμως για να γίνει διάσημος αλλά για να νιώσει αυτή την “ικανοποίηση” ότι έχει καταφέρει με το έργο του το οποίο είναι έργο ψυχής, έχει καταφέρει να μιλήσει και σε άλλες ψυχές.
Γιατί η τέχνη δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από επικοινωνία ψυχών και όταν επιτευχθεί κάτι τέτοιο είτε ποίημα είναι αυτό είτε πίνακας είτε μουσικό κομμάτι ο συνθέτης – δημιουργός αισθάνεται αυτή την πλήρωση την συναισθηματική.
Οπότε το να γεννήσει νέες δημιουργίες και να καταφέρει να επικοινωνήσει και να περάσει μηνύματα μεσω της τέχνης του είναι το πιο σπουδαίο από όλα. Και σε μια χώρα που ως κληρονομιά της έχει έργα του Χατζιδάκι του Θεοδωράκη τη φωνή του Μπιθικωτση και πολλών αλλων σπουδαίων μουσικών μόνο αισιόδοξοι μπορούμε να είμαστε σε μια χώρα που η τέχνη διαρκώς ανθίζει και οι νέοι καλλιτέχνες δημιουργούν.
