Γράφει η Κλεοπάτρα Σβανά [email protected]
Επιτέλους πήγα θέατρο μετά από πάρα πολύ καιρό.
Τα αξύριστα πηγούνια είναι ένα νεοελληνικό έργο που παίζεται στο θέατρο μικρό Χορν στην οδό Αμερικής σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη.
Θυμάμαι πως το έργο αυτό είχε ξανανέβει στο θέατρο το 2004 όταν και βραβεύτηκε ο Γ. Τσίρος, για τη γραφή του στο διαγωνισμό νέων θεατρικών συγγραφέων, του ΥΠΠΟ. Τότε δεν το είχα δει.
Ίσως τώρα ως θέμα να είναι περισσότερο επίκαιρο.
Το κοινό καθώς είδα ήταν συγκλονισμένο και ταυτισμένο βάση του τι συμβαίνει στην κοινωνία την τελευταία περίοδο, (γυναικοκτονίες- βιασμοί- αποτρόπαιες συμπεριφορές). Το έργο διαδραματίζεται στην υπόγεια πτέρυγα ενός νοσοκομείου που παραλαμβάνει πτώματα αγνώστων στοιχείων συνήθως ώστε να τα καθαρίσει και να τα εντάξει στα αζήτητα ή να καλέσει τους άμεσους συγγενείς.
Το έργο ξεκινά εντυπωσιακά φωτιστικά και μουσικά με ένα υπέροχο προκλητικό χορό της Μαρίας Νεφέλης Δούκα. Η Νεφέλη Δούκα στο έργο υποδύεται μία Ρωσίδα χορεύτρια που εμπλέκεται κατά κάποιο τρόπο με τους 3 άντρες ήρωες του έργου.
Η παράσταση λοιπόν ξεκινά με ένα μεγάλο μπαμ, την υπέροχη παρουσία της ταλαντούχας ηθοποιού και συνεχίζει υπόκωφα και υποδόρια με την σχέση των τριών ανδρών υπαλλήλων του νοσοκομείο ξεπλέκοντας το μύθο και το κουβάρι, όταν η νεαρή Ρωσίδα βρίσκεται νεκρή στο θάλαμο του νοσοκομείου.
Χωρίς να γνωρίζω το Γιώργο Παλούμπη προσωπικά, αντιλαμβάνομαι για το χαρακτήρα του ότι είναι ένας άνθρωπος που απεχθάνεται τα περιττά. Αυτό έκανε και στη σκηνοθεσία του. Λιτή όσο δεν πάει. Απλή αλλά την υποστήριζε με μια υποκριτική δυναμική που σε πήγαινε μέχρι εκεί που ήθελε. Χωρίς εντάσεις, χωρίς υπερβολές, χωρίς τερτίπια. Απλά και καθημερινά.
Μπήκαμε μέσα στο υπόγεια και πλάσαμε με τη φαντασία μας το τι πραγματικά ισχύει σε μια τέτοια περίπτωση.
Το σκηνικό μου άρεσε πάρα πολύ, το βρωμισμένο πλακάκι, οι ξεφτισμένες πολυθρόνες, η κάθε μικρή λεπτομέρεια με έπεισε για ένα καλοδουλεμένο στήσιμο με βάση το θεατρικό και την σκηνοθετική γραμμή.
Σκηνικά -κοστούμια Νατάσσα Παπαστεργίου.
Η μουσική ήταν τόση όση, και κυρίως στο τέλος που οι κρίσιμες στιγμές γίνονταν έντονες και πλησίαζε η λύση του μύθου.
Σχεδιασμός ήχου: Ανδρέας Μιχόπουλος.
Το άνοιγμα και σβήσιμο των φώτων ως σημείο στίξης, αλλά και ως ένα βραχυκύκλωμα στην υπόθεση ήταν ένα μικρό σκηνοθετικό εύρημα.
Σχεδιασμός φώτων: Βασίλης Κλωτσοτήρας.
Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος με έπεισε τα μάλα. Με καθήλωσε. Ο Κύριος που αποδεικνύεται το μεγαλύτερο “καθίκι”. Το γλυκό προσωπάκι του είναι ένας υπέροχος συνδυασμός για να παίζει τα “ευπρεπή” καθάρματα.
Ο Ηλίας Βαλάσης θαρρώ έπαιζε ένα άξεστο ανόητο άντρα. Μια μορφή πολύ συνήθη στην κοινωνία μας.
Ενώ ο Στέλιος Δημόπουλος με μια μορφή γλοιώδους άντρα του υπόκοσμου τελικά αποκαλύπτεται ως ο πιο ηθικός.
Ο ρόλος για τον οποίο πιστεύω γράφτηκε όλο το έργο είναι αυτός που υποδύεται η Μαρία Νεφέλη Δούκα. Η ηθοποιός αυτή, μπορεί να μην βγάζει άχνα σε όλη την παράσταση αλλά καταθέτει την ψυχή και το σώμα της κατά τη διάρκεια της παράστασης και ως ράκος συναισθηματικό κλείνει την παράσταση. Αξίζει πιστεύω να δείτε την παράσταση για να αντιληφθείτε πώς είναι να παίζεις με τα υπόλοιπα εκφραστικά σου μέσα εκτός του λόγου.
