Ο Αντώνης Καραθανασόπουλος, ηθοποιός, τοποθετείται στο polismagazino.gr για το Lockdown, τον πολιτισμό, το φόβο, την απώλεια, την υποχρεωτική μάσκα και το άγνωστο αύριο.
“Η πολιτεία δεν μερίμνησε όπως θα έπρεπε για το σύνολο του καλλιτεχνικού κόσμου κι αυτό πλέον μας θέτει σε μειονεκτική θέση σε σχέση με την επόμενη μέρα, καθώς η «γραμμή εκκίνησής» μας σε αυτό τον αγώνα μετατίθεται πλέον αρκετά μακρύτερα από τον «τερματισμό».”
Φωτογραφίες: Ορέστης Ρούτσος
Γενικό Lockdown: Αναγκαίο ή όχι; Νομίζω πως έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρείται αναγκαίο. Όμως δεν γνωρίζω αν σε βάθος χρόνου είναι η καλύτερη λύση για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση του ιού. Μπαίνει σε επιστημονικά χωράφια η κουβέντα εδώ, οπότε οφείλω να πω πως δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω, είναι πως υπάρχουν συστάσεις για προσοχή από τον Π.Ο.Υ. ως προς την παρατεταμένη χρήση και επιλογή του σαν μέσο αντιμετώπισης.
Πολιτισμός: στη χώρα που γεννήθηκε ποιο είναι το μέλλον του; Αυτή τη στιγμή όπως έχουν τα πράγματα δεν αισιοδοξώ. Το 2020 ήταν μία καθόλα χαμένη χρονιά. Ελάχιστες παραστάσεις, συναυλίες κι εκδηλώσεις έγιναν κι όσες έγιναν είχαν περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων. Η πολιτεία δεν μερίμνησε όπως θα έπρεπε για το σύνολο του καλλιτεχνικού κόσμου κι αυτό πλέον μας θέτει σε μειονεκτική θέση σε σχέση με την επόμενη μέρα, καθώς η «γραμμή εκκίνησής» μας σε αυτό τον αγώνα μετατίθεται πλέον αρκετά μακρύτερα από τον «τερματισμό». Η περίοδος ανασυγκρότησης του Πολιτισμού θα είναι μακρά.
Αγκαλιάζω: μία λέξη ή κάτι πιο σημαντικό σήμερα; Υπάρχουν άτομα που – όπως και όλος ο κόσμος – θα κάνω καιρό να τα δω. Η αγκαλιά δηλώνει σύνδεση κι αυτό μας έλειπε ούτως ή άλλως όλο και περισσότερο. Στο νου μου έχει μετατραπεί σε ανάγκη.
Φόβος – Απώλεια: υπάρχουν ως σκέψεις στην καθημερινότητά σας; Τείνω να προσπερνάω αυτές τις σκέψεις, όχι λόγω φόβου, αλλά λόγω στάσης ζωής. Ο φόβος είναι δυσλειτουργικός ως κινητήριος δύναμη και παραλύει τον νου. Από την άλλη η απώλεια είναι μέρος της φύσης μας. Κάθε μέρα – στο σύνολο της ζωής μας – αλλάζουμε σαν άτομα και για να αλλάξουμε οφείλουμε να απωλέσουμε στοιχεία που φέραμε τις προηγούμενες μέρες. Κάποιες φορές αυτό γίνεται ανώδυνα κι άλλες επώδυνα, όμως δεν παύει να γίνεται. Έχω συμφιλιωθεί λοιπόν με την έννοια της απώλειας σαν αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης μας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν πληγώνομαι ή δεν εκπλήσσομαι όταν αυτή συμβαίνει. Γνωρίζοντας όμως γιατί συμβαίνει, μπορώ να «γεμίσω» τα κενά στο νου μου ταχύτερα.
Μάσκα: ήρθε για να μείνει; Για αρκετό καιρό ακόμη απ’ ότι φαίνεται. Είναι δυσλειτουργική σε πολλά πράγματα στην καθημερινότητα μας, αλλά αν υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να μας προστατεύσει από την παρούσα απειλή, οφείλουμε να την κάνουμε μέρος της ζωής μας. Το οφείλουμε σε εμάς και στους συνανθρώπους μας. Ελπίζω πως θα έρθει η στιγμή που δε θα τις χρειαζόμαστε καθόλου.
Καλλιτέχνης: “υπάρχει ελπίς” επιβίωσης για το αύριο; Οικονομικά και καλλιτεχνικά θα έλεγα πολύ δύσκολα. Οι περιορισμοί που μας επιβάλλονται θέτουν πολλές πρακτικές δυσκολίες. Επίσης το να μετασχηματιστούν τα μέσα με τα οποία δρούμε δεν είναι λύση. Διαβρώνουν και σταδιακά καταστρέφουν την ουσία όσων δημιουργούμε. Αν τα αφήσουμε όλα στο έλεος των καταστάσεων – όπως δυστυχώς συνηθίζουμε να κάνουμε – και δεν οργανωθούμε από κοινού, αλληλέγγυοι και ανοιχτοί σε λύσεις ριζοσπαστικές, πολλοί από εμάς θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν στην πορεία. Όλο αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο ο κάθε ένας από εμάς. Σαν ζούγκλα ή σαν κήπο που όλοι οφείλουμε να προσέχουμε;
Μουσεία, Gallery, Θέατρα, Μουσικές Σκηνές: Ανοιχτά, κλειστά, με λίγα άτομα ή με κανονική λειτουργία; Τι προτείνετε; Βλέποντας τον τρόπο που λειτούργησαν οι χώροι πολιτισμού το καλοκαίρι και στις αρχές φθινοπώρου, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν ανιχνεύθηκε κρούσμα προερχόμενο από αυτούς, νομίζω ότι μπορούμε να πούμε ξεκάθαρα πως η λειτουργία τους είναι εφικτή με ασφάλεια και σύνεση. Όσο το υπάρχον πρόβλημα δεν λύνεται, ίσως να χρειαστούν κάποιοι περιορισμοί στον αριθμό προσέλευσης ατόμων και στον τρόπο λειτουργίας των χώρων, όμως σε καμία περίπτωση αυτό δεν σημαίνει ότι τους κλείνουμε αδιακρίτως και καθολικά. Η υπευθυνότητα που έχουμε δείξει σαν κλάδος στους εργασιακούς μας χώρους ήταν υποδειγματική. Αν δεν αναγνωριστεί αυτό σε πρακτικό επίπεδο, η αδικία θα είναι μεγάλη και η στάση των υπεύθυνων γι’ αυτές τις αποφάσεις τιμωρητική.
Ποιο είναι το δικό σας αντίδοτο στο άγνωστο αύριο; Η δημιουργικότητα. Είναι το μόνο σταθερό καταφύγιο.
Ένα μήνυμά σας για τους αναγνώστες του polismagazino.gr; Εύχομαι να επανέλθουμε το συντομότερο δυνατό στους παλιούς μας ρυθμούς – και γιατί όχι και σε κάποιους νέους, καλύτερους -, χωρίς φόβο, με ελπίδα και δημιουργικότητα. Για κάθε «σήμερα» υπάρχει ένα «αύριο» κι όσο δύσκολο κι αν είναι το παρόν, οφείλουμε σε εμάς να κοιτάμε μπροστά.
