Γράφει ο Νίκος Μουρατίδης
Η είδηση του θανάτου της Χριστιάνας από την μια με λύπησε αλλά απ’ άλλη έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι ησύχασε πια.
Παρ’ όλο που ήταν νέα, εδώ και χρόνια την ταλαιπωρούσε η υγεία της. Μια με το Αλτσχάιμερ και με τον καρκίνο. Καλό ταξίδι αγάπη μου.
Και την αποκαλώ αγάπη μου, γιατί είμασταν πολύ φίλοι. Στενοί συνεργάτες και φίλοι. Έχω άπειρα περιστατικά να θυμάμαι με την Χριστιάνα, γιατί για μια δεκαετία τουλάχιστον κάναμε πολύ παρέα.
Όταν πρωτομπήκα στην δισκογραφία η Χριστιάνα ήταν ήδη όνομα. Πρώτο όνομα στην νυχτερινή Αθήνα. Είχε κάνει κάποια δισκάκια 45 στροφών, είχε κάνει δύο άλμπουμ (ένα με τον Κατσαρό και ένα με τον Απόστολο Καλδάρα) που τραγουδούσε με τον Μητροπάνο, είχε κάνει ντουέτο με τον Δάκη, ντουέτο με τον Πάριο κτλ. Ήταν περιζήτητη. Στην Polygram, την εταιρία που έπιασα δουλειά, ήταν αμέσως μετά την Μαρινέλλα, η μεγαλύτερη φίρμα.
Πάντα καλοντυμένη, πάντα με ωραίες ιδέες, προχωρημένες σκέψεις και πάντα – μα πάντα- την ενδιέφερε να κάνει πράγματα που δεν τολμούσε καμία άλλη. Θα σας τα πω όλα.
Η Χριστιάνα που το επώνυμο της ήταν Λαβίδα, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953, ήταν αδελφή της επίσης τραγουδίστριας Βασιλικής Λαβίνα, συζύγου του συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλου και εξαδέλφη της Ελένης Βιτάλη. Η πρώτη αξιόλογη δουλειά της ήταν το 1973, ένα άλμπουμ του Γιώργου Κατσαρού σε στίχους Ηλία Λυμπερόπουλου με τίτλο “Ο δρόμος για Κύθηρα” στο οποίο τραγουδούσε ο Δημήτρης Μητροπάνος και η Χριστιάνα έλεγε 4 τραγούδια. Είπαν όμως ντουέτο και την μεγάλη επιτυχία του δίσκου “Τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε”, που εκτόξευσε το όνομα της.
Άρχισε να τραγουδάει σε μαγαζιά με τον Μητροπάνο, και επειδή ο κόσμος…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ τα πάντα εδώ:
