Φώτο Δημήτρης Χώνος
“Στο δρόμο μου είχα την ευτυχία να συναντήσω καλλιτέχνες που με βοήθησαν να εξελιχθώ και να ανακαλύψω σταδιακά τη δική μου ταυτότητα”
Ποια είναι η πρώτη σας μουσική ανάμνηση; Η πρώτη μου μουσική ανάμνηση είναι γύρω στα 8-9, σε ένα ωδείο της Καρδίτσας, με μια κιθάρα στο χέρι και στο πλάι μου έναν εξαιρετικό δάσκαλο, τον σολίστα Αργύρη Μπατσκίνη, να με συστήνει σε έναν κόσμο μαγικό που ήθελα να ανακαλύψω όσο τίποτα άλλο.
Με ποιον μουσικό θα θέλατε να βρεθείτε επί σκηνής; Χωρίς να χρειάζεται να το πολυσκεφτώ, θα ήταν η Τάνια Τσανακλίδου, την οποία θαυμάζω ως καλλιτέχνη πολλά χρόνια – για τη εσωτερική δύναμη της ερμηνείας της σε ό,τι κι αν επιλέγει να τραγουδήσει αλλά και για την προσωπικότητά της.
Περιγράψτε μας τη μέχρι σήμερα πορεία σας στη μουσική. Υπήρξαν επιρροές καθοριστικές θετικές ή αρνητικές; Το ταξίδι μου στο τραγούδι ξεκίνησε όταν ήμουν φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη, σε ένα ζεστό στέκι της οδού Μελενίκου που φιλοξενούσε live βραδιές, όταν βέβαια σχεδόν σε κάθε γωνιά της πόλης υπήρχε μουσική. Από τότε μέχρι σήμερα αυτό το ταξίδι δεν σταμάτησε ποτέ και πέρασε από το έντεχνο και το ρεμπέτικο ως τη τζαζ, σε διάφορα μουσικά σχήματα. Στο δρόμο μου είχα την ευτυχία να συναντήσω καλλιτέχνες που με βοήθησαν να εξελιχθώ και να ανακαλύψω σταδιακά τη δική μου ταυτότητα. Ανάμεσα τους, ο μαέστρος Δαυίδ Ναχμίας, ο οποίος αρχικά με μύησε στον κόσμο δημιουργών όπως ο Αττίκ, ο Κώστας Γιαννίδης και ο Μιχάλης Σουγιούλ, κι έπειτα συνεργαστήκαμε στον πρώτο μου δίσκο με τίτλο “Να γιατί ακόμα σ’αγαπώ” (Ankh, 2016), και ο σπάνιας ευαισθησίας ερμηνευτής και τραγουδοποιός Γιώργης Χριστοδούλου, κοντά στον οποίο έκανα guest εμφανίσεις και έμαθα πάνω από όλα πόσο σημαντικό είναι να μπαίνεις σε κάθε τραγούδι με όλο σου το είναι, “αναπνέοντας” κάθε του λέξη. Ξεχωριστή επίσης η συνάντησή μου με τον σπουδαίο Γιώργο Καζαντζή, που μου εμπιστεύτηκε το “Κατάρτι κι Ατμός” για επανεκτέλεση στο δεύτερο δίσκο μου, το “Φυλαχτό” (2018), τις συζητήσεις με τον οποίο περί τέχνης και δημιουργίας μέσα στο Studio Polytropon της Καλαμαριάς, θα τις θυμάμαι για μια ζωή. Κρατάω, τέλος, πολύτιμες μέσα μου τις συμβουλές και άλλων σημαντικών καλλιτεχνών με τους οποίους είχα μικρές συναντήσεις – του Γεράσιμου Ανδρεάτου , που με προέτρεψε στη μουσική να ακολουθώ πάντα ό,τι ορίζει η καρδιά, και της Λίνας Νικολακοπούλου, να κυνηγάω τα όνειρα μου κάθε στιγμή με απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και να μην υποκύψω ποτέ σε οτιδήποτε μοιάζει εντυπωσιακό αλλά είναι μακριά από την ουσία των πραγμάτων. Είμαι πραγματικά ευγνώμων για όλα τα παραπάνω.
Ποιες είναι κάποιες άλλες στιγμές στην πορεία σας που θα θυμάστε; Έτσι όπως έρχονται στο μυαλό μου και όχι χρονολογικά… οπωσδήποτε την περιοδεία για την παρουσίαση του «Φυλαχτού» το χειμώνα 2018-19 με την Ξένια Τσέλιγκα στο μπαγιάν, τον Αλέξη Στεφανίδη σε λύρα και κρουστά και τον Κωνσταντίνο Λάμπα στο κοντραμπάσο, την παρουσίαση του πρώτου μου δίσκου στον «Ιανό» με τον Δαυίδ Ναχμία στο πιάνο το 2017, το guest στη συναυλία του Γιώργη Χριστοδούλου στο Λονδίνο τον Οκτώβρη του 2016, καθώς και τη συνεργασία μου επί σκηνής με τον κιθαρίστα και τραγουδοποιό Κώστα Στάθη στο «Δυο κιθάρες δρόμος». Θα θυμάμαι βέβαια και κάθε στιγμή από τον καιρό της ενορχήστρωσης και ηχογράφησης των τραγουδιών για το «Φυλαχτό» στα Pink Studios, με τον Γιώργο Μίγκα στη γενική επιμέλεια και τη συνδρομή πολλών εξαιρετικών καλλιτεχνών στη διαδικασία. Ήταν από τα πιο δημιουργικά και συναρπαστικά πράγματα που έχω κάνει.
Σας “τρομάζει” η επιτυχία ή η αποτυχία; Τίποτα από τα δύο καθώς είναι δυο λέξεις που ελάχιστα απασχολούν τη σκέψη μου.
Φώτο Βασίλης Σπύρου
Ποια είναι η άποψή σας για τα μουσικά τηλεοπτικά talent shows; Κάθε καλλιτέχνης κάνει ελεύθερα τις επιλογές του – κάποιοι το βλέπουν σαν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία, άλλοι σαν μια ευκαιρία να γίνουν γνωστοί σε ένα ευρύτερο κοινό. Καμία αντίρρηση. Προσωπικά δεν θα μου ταίριαζε να συμμετέχω σε κάτι τέτοιο για κανένα λόγο. Εκείνο όμως που με ενοχλεί, αν τύχει να τα παρακολουθήσω, είναι το να βλέπω πραγματικά ταλέντα να περιπαίζονται για χάρη της τηλεθέασης. Πρόκειται περί στυγνής εκμετάλλευσης και σε κανέναν δεν αξίζει αυτό.
Μια συνεργασία που ονειρεύεστε; Αν και έχω συνεργαστεί κατά καιρούς με πολύ ταλαντούχους καλλιτέχνες – μουσικούς, στιχουργούς, συνθέτες και ενορχηστρωτές, έχω ακόμα την επιθυμία μιας συνεργασίας όπου θα υπάρχει μια μοναδική καλλιτεχνική χημεία και ταύτιση, μέσα από την οποία θα προκύψουν νέα τραγούδια και ένα project που θα ταξιδέψει σε κάθε γωνιά της χώρας. Δεν είναι κάτι εύκολο να το πετύχει κανείς, όμως συμβαίνει και εκεί είναι όλη η μαγεία.
Φώτο Γιώργος Ξουράφας
Υπάρχουν μάνατζερ στην Ελλάδα που μπορούν να βοηθήσουν την πορεία ενός μουσικού; Φυσικά και υπάρχουν για όποιον είναι διατεθειμένος να πληρώσει αδρά γι’αυτό. Προσωπικά προτιμώ αυτά τα χρήματα να τα διαθέτω σε ηχογραφήσεις στο στούντιο ή στην αγορά μουσικού εξοπλισμού.
Ποια είναι τα μελλοντικά μουσικά σας σχέδια; Μετά την αρκετά πρόσφατη την κυκλοφορία του δεύτερου προσωπικού μου δίσκου από την Ankh, με δεκατρείς δημιουργούς να υπογράφουν τα τραγούδια (αναφέρομαι στο «Φυλαχτό»), είναι ακόμα νωρίς να μιλήσω για μια νέα δισκογραφική δουλειά. Ωστόσο το δημιουργικό κομμάτι δεν σταματά ποτέ και συνεχώς βρίσκομαι στην οργάνωση κάποιου νέου project, όπως και τώρα. Στο μεταξύ, εκτός από τα live, η φετινή σεζόν με βρήκε να συμμετέχω σε μια μουσικοθεατρική παράσταση, στην οποία υπήρξα συνδημιουργός, με τίτλο “Γυάλινο Φεγγάρι”, με τον Μάνο Αθανασιάδη στο πιάνο, τον Θοδωρή Οικονομίδη στην πρόζα και την Αντονέλλα Χήρα στη σκηνοθεσία – ένα έργο που πιστεύω πως έχει αρκετό δρόμο ακόμα μπροστά του γιατί αγαπήθηκε από το κοινό από τις πρώτες του παραστάσεις. Στα γενικότερα πλάνα υπάρχει και η ιδέα της ηχογράφησης κάποιων δικών μου τραγουδιών ως προς το στίχο και τη μουσική, τα οποία είχα από καιρό στο συρτάρι.
Δυο κουβέντες για τις δύσκολες αυτές μέρες που διανύουμε; Να κρατήσουμε μέσα μας ζωντανή την αισιοδοξία και την πεποίθηση ότι όταν όλα τα δύσκολα περάσουν, θα δούμε τη ζωή με άλλο μάτι, θα εκτιμάμε πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα και θα είμαστε ικανότεροι να απολαμβάνουμε μικρές και μεγάλες χαρές στο έπακρο όταν έρχονται, χωρίς πολλή ανάλυση και άγχος για το μετά. Το “τώρα” είναι δώρο ανεπανάληπτο στα χέρια μας και συχνά δεν το συνειδητοποιούμε. Εύχομαι να περάσει γρήγορα αυτή η καταιγίδα για όλους μας…
Βιογραφικο
Η Αναστασία Σπύρου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καρδίτσα όπου έκανε τα πρώτα της μαθήματα μουσικής σε ωδείο της πόλης. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της στην Αγγλική Φιλολογία της Θεσσαλονίκης ξεκινά η ενασχόλησή της με το τραγούδι, μέσα από εμφανίσεις σε μικρές μουσικές σκηνές και συνεχίζεται παράλληλα με τις σπουδές της στο School of Media, Critical and Creative Arts του Liverpool John Moores University στην Αγγλία. Το 2011, μαζί με τον Βαγγέλη Παπαβασιλείου στο πιάνο και τον Αριστοτέλη Τσόγκα στην κιθάρα δημιουργεί τους Vin Doux, ένα σχήμα με jazz-ethnic επιρροές. Το 2014 έχει την ιδέα για τις “Μέρες Ραδιοφώνου”, ένα πολυσυλλεκτικό φεστιβάλ ρετρό, το οποίο πραγματοποιείται με επιτυχία για τρεις συνεχόμενες χρονιές στην Καρδίτσα με τη συνεργασία τοπικών φορέων και τη συμμετοχή καλλιτεχνών από διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Το 2016 συνεργάζεται με τον μαέστρο Δαυίδ Ναχμία και μαζί του στο πιάνο ηχογραφεί τον πρώτο της δίσκο, που έχει τον τίτλο “Να γιατί ακόμα σ’ αγαπώ” (Ankh Productions) και περιλαμβάνει επανεκτελέσεις τραγουδιών από τις δεκαετίες 1930 -΄40. Το ίδιο διάστημα βρίσκεται επί σκηνής με τον Στέλιο Βλασσόπουλο (πιάνο), τον Μιχάλη Βερβελάκη (κιθάρα) αλλά και την Ξένια Τσέλιγκα (μπαγιάν) με την οποία παρουσιάζουν τη μουσική παράσταση “Καρτ Ποστάλ”, ενώ συμμετέχει ως guest στην “Καντάδα” του ερμηνευτή Γιώργη Χριστοδούλου και εμφανίζεται στο πλάι του στο 2nd London Hellenic Festival τον Οκτώβριο του ‘16. Το 2018 κυκλοφορεί η δεύτερη δισκογραφική της δουλειά με τίτλο “Φυλαχτό”, με οκτώ νέα τραγούδια και μια διασκευή, που υπογράφουν οι: Γιώργος Αθανασόπουλος, Χρήστος Διαμαντής, Γιώργος Καζαντζής, Κώστας Στάθης, Οδυσσέας Γαλανάκης, Ευσταθία Γρέντζελου, Πάνος Νάκος, Αλέξανδρος Στεφόπουλος, Μιχάλης Ανδρονίκου, Γιώργος Βολίκας, Νίκος Πιπέρης, Τάκης Φάβιος, και η ίδια, σε ενορχήστρωση Γιώργου Μίγκα. Με το “Φυλαχτό” ταξιδεύει στην Ελλάδα με την Ξένια Τσέλιγκα (μπαγιάν), τον Αλέξη Στεφανίδη (λύρα/κρουστά) και τον Κωνσταντίνο Λάμπα (κοντραμπάσο), ενώ συνεργάζεται επίσης με τους κιθαρίστες/τραγουδοποιούς Κώστα Στάθη και Γιώργο Γελαράκη. Το 2020 συνδημιουργεί και συμμετέχει στη μουσικοθεατρική παράσταση «Γυάλινο Φεγγάρι», μαζί με τον Μάνο Αθανασιάδη στο πιάνο και τον Θοδωρή Οικονομίδη στην πρόζα, σε σκηνοθετική επιμέλεια της Αντονέλλας Χήρα.
