Συνέντευξη στο δημοσιογράφο Θάνο Ξάνθο
Ο Αναστάσης Δεληγιάννης είναι χορογράφος, σκηνοθέτης με σπουδές στην Ελλάδα, το Λονδίνο και την Αμερική, ενώ ειδικεύεται στο μιούζικαλ. Έχει συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα του εγχώριου αλλά και παγκόσμιου καλλιτεχνικού στερεώματος. Έχει σκηνοθετήσει παραστάσεις στην Αθήνα, σε μεγάλα θέατρα, αναλαμβάνοντας με μεγάλη επιτυχία την καλλιτεχνική επιμέλεια. Μεγάλες του καλλιτεχνικές συνεργασίες ήταν με την σπουδαία Μαρινέλλα, τον Φωκά Ευαγγελινό, την Σμαράγδα Καρύδη, κ.α. ενώ τον περσινό χειμώνα, απέσπασε άριστες κριτικές με την παράσταση «Σκρουτζ, το μιούζικαλ» που σκηνοθέτησε στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη. Εδώ και πολλά χρόνια, διδάσκει χορό, ενώ επιμελείται τμήματα σε επαγγελματικές σχολές και σχολεία.
Με αφορμή τις καλοκαιρινές του παραστάσεις, έδωσε μία ειλικρινή συνέντευξη στο Polismagazino.
Ποιο ήταν το έναυσμα που σας ώθησε να ασχοληθείτε με τον χορό και τα είδη του;
Tα πρώτα σκιρτήματα για το χορό ήρθαν μέσα από τις ταινίες και τα μιούζικαλ! Σίγουρα ο ανεξάντλητος ελληνικός κινηματογράφος ,από πολύ μικρή ηλικία, με επηρέασε στο να σκεφτώ τη μουσική ως μέσο έκφρασης. Μεγαλώνοντας ανακάλυψα τα ξένα έργα κι ένιωσα ένα μεγάλο πάθος να γεμίζει τη ψυχή μου. Έτσι, αποφάσισα να γίνω κι εγώ ένας από τους ανθρώπους που έβλεπα… ένας χορευτής, ένας περφόρμερ… ένας εκφραστικός καλλιτέχνης.
Πώς προέκυψε η διδασκαλία και τι μαγικό έχει;
Η διδασκαλία προέκυψε πολύ μαγικά κι όμορφα, από τα χρόνια που ακόμα ήμουν σπουδαστής στην Ανώτερη Σχολή. Η πρόταση ήρθε από τους καθηγητές μου, για να γίνω βοηθός καθηγητή από τα φοιτητικά χρόνια κι αμέσως μόλις πήρα το πτυχίο μου είχα πλήρη απασχόληση ως δάσκαλος. Ύστερα, συνέχισα τις σπουδές μου σε Αγγλία κι Αμερική κι αυτό οδήγησε και το πεδίο διδασκαλίας μου να διευρυνθεί κι εκτός του χορού κι έτσι πλέον να έχω μαθητές σε ωδεία, και σχολές στην αγωγή λόγου, την φωνητική και την υποκριτική. Όσο μεγάλωνε η ανάγκη μου για γνώση και η εμπειρία μου στο θέατρο και την Τέχνη, τόσο άνοιγε και το διδασκαλικό μου πεδίο κι ήμουν αρκετά τυχερός που τόσες σχολές με επέλεξαν. Η διδασκαλία είναι βασική εργασία κι όχι απλά συμπληρωματική, στην καλλιτεχνική πλευρά μου…
Διαβάζοντας κανείς το βιογραφικό σας, βλέπει συνεργασίες με σημαίνοντα πρόσωπα. Θυμάστε 2-3 έντονες επαγγελματικές σας δουλειές που τις ξεχωρίζετε για πολύ συγκεκριμένους λόγους;
Όμορφη ερώτηση αυτή αλλά συνάμα τόσο δύσκολη για μένα. Όσο σημαντική είναι η στιγμή μου με μια μεγάλη ηθοποιό, τόσο σημαντικός είναι κι ο χρόνος με έναν νέο άνθρωπο, στο χώρο μας. Η ζωή μας θεωρώ ακόμα και στη δουλειά, έχει να κάνει με στιγμές κι εμπειρίες και κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και σημαντικός. Όμως για να απαντήσω και να μην αποφύγω αυτή την δύσκολη ερώτηση, από τις πιο όμορφες αναμνήσεις μου είναι η Σμαράγδα Καρύδη που ήμουν αρκετό καιρό ο musical coach της και την προετοίμασα για την συμμετοχή της στο «Chicago» και στο «Sweet Charity». Η Σμαράγδα είναι ένα φανταστικό πλάσμα! Σίγουρα οι συνεργασίες μου με τη Μαρινέλλα που την θεωρώ την ύψιστη ιέρεια της μουσικής στη χώρα μας, έναν ζωντανό μύθο! Που σε αγκαλιάζει σαν μάνα και σου προσφέρει απεριόριστη αγάπη και δοτικότητα. Και φυσικά, ο Φωκάς Ευαγγελινός που ήμουν σχεδόν 10 χρόνια βοηθός του και ήταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα.
Ποιες οι δυσκολίες αυτού του επαγγέλματος, καθώς ενέχετε και το κομμάτι της σκηνοθεσίας;
Γενικά η ζωή μας έχει γίνει πολύ δύσκολη κι αρκετά μετέωρη. Συνεχόμενες κρίσεις επισκέπτονται την καθημερινότητα μας, κάνοντάς μας να αναθεωρούμε πολλά και βασικά πράγματα. Τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα ήταν πάντα λίγο μετέωρα. Υπάρχει μια διαρκής ανασφάλεια, μια συνεχόμενη εναλλαγή εργασίας κ ανεργίας και μία αστάθεια για το μέλλον. Δεν νομίζω ότι υπάρχει διάκριση σε αυτό, ανάμεσα σε σκηνοθέτες και χορογράφους ή ηθοποιούς ή χορευτές ή διδασκάλους. Όλοι είναι σε μια δίνη διακαούς προσπάθειας για μελλοντικές συμφωνίες κι αυτό έχει να κάνει με όλους, ο καθένας σε διαφορετικό μέγεθος και με διαφορετικό άγχος. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου σε αυτή την εργασία-τρόπο ζωής, με σκέφτομαι ως έναν άνθρωπο που προσπαθεί να είναι πάντα δημιουργικός και μεταλλασσόμενος για να μπορέσω να διατηρήσω όσα αποκτώ αλλά και να τα εξελίξω ή να τα βελτιώσω.
Τι παραστάσεις ετοιμάζετε γι’ αυτό το καλοκαίρι;
Αυτό το καλοκαίρι ήρθε μια νέα συνθήκη που δεν είχα μεγάλη τριβή. Η περιοδεία! Ως δημιουργός συμμετέχω σε δύο έργα για όλη την οικογένεια! Από τα μικρά παιδιά έως τα πολύ μεγάλα. Ως κινησιολόγος-χορογράφος στην «Πεντάμορφη και το Τέρας», σε σκηνοθεσία της Κέλλυς Σταμουλάκη, που στην ουσία είναι η δασκάλα μου στο θέατρο για παιδιά μέσα από τη μακρόχρονη συνεργασία μας. Και από τέλη Ιουνίου είμαι πολύ χαρούμενος γιατί ξεκινάει το έργο που σκηνοθέτησα ο «Πινόκιο» Με τους Τάκη Βαμβακίδη, Πάρη Σκαρτσολιά, Αλεξία Μουστάκα κι έναν υπέροχο, λαμπερό και δημιουργικό θίασο!
Θεωρείτε δύσκολο το μιούζικαλ και ειδικά στην Ελλάδα;
Το μιούζικαλ και η τόσο δύσκολη φύση του, θα έλεγα είναι η πιο σωστή απάντηση. Θεωρώ δύσκολο το μιούζικαλ όχι μόνο στη χώρα μας αλλά παγκοσμίως. Στην Ελλάδα είναι λίγο συγκεχυμένο και ακαθόριστο τι είναι το θεατρικός αυτό είδος. Είμαστε μια χώρα με υπέροχους χορευτές. Μια χώρα με εξαιρετικούς τραγουδιστές και με σπουδαίους ηθοποιούς αλλά λίγους να τα συνδυάζουν αυτά σε καλό επίπεδο ταυτόχρονα. Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν μιούζικαλ με τεράστιες φωνητικές απαιτήσεις κι ελάχιστα χορευτικές ή έργα με πολύ υψηλή χορευτική απαίτηση και χαμηλή υποκριτική αντίστοιχα. Γενικά βρίσκεις έργα σε απεριόριστες συνταγές μεταξύ των τριών τεχνών, της υποκριτικής, της φωνητικής και του χορού. Όμως αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, ένας σωστός και δυνατός περφόρμερ οφείλει να είναι καλός ηθοποιός, δυνατός χορευτής και υπέροχος τραγουδιστής. Γιατί η τέχνη του μιούζικαλ είναι μια τέχνη που συνδυάζει το triple threat: Acting, singing, dancing!
Ποιες είναι οι πιο ηχηρές συμβουλές που δίνετε στους μαθητές σας;
Στους μαθητές μου πάντα μιλάω με αγάπη αλλά και μεγάλη αλήθεια για να γνωρίζουν όχι μόνο τη καλλιτεχνική πλευρά που θα ακολουθήσουν αλλά και τη ρεαλιστική, δηλαδή ο εργαζόμενος μέσα στη Τέχνη. Έχω κάποιες πολύ βασικές αρχές που νομίζω πλέον πως με χαρακτηρίζουν ως δάσκαλο και γνωρίζουν συνάδελφοι και μαθητές, δικοί μου ή ξένοι, τι πρεσβεύω. Αυτές είναι η πειθαρχία, η ταπεινότητα, η ηρεμία, η υπομονή, η εργατικότητα και η επιμονή. Είμαστε όλοι εργάτες της Τέχνης, κάποιοι γίνονται διάσημοι, κάποιοι όχι, αλλά και οι δύο προσφέρουν στους θεατές, πολιτισμό. Κάποιοι δουλεύουν σε θέατρα 1500 θέσεων κι άλλοι σε θέατρα των 50, μα όλοι οφείλουν σεβασμό στην επιλογή του κοινού να τους παρακολουθήσει και να είναι οι εκφραστές του άπιαστου ονείρου. Αυτού που οι θεατές ήρθαν για να αποκτήσουν κοντά μας… Υπάρχει ατελείωτος δρόμος γνώσης που πρέπει να αποκτηθεί και να μεταλαμπαδευτεί! Στους μαθητές μου μιλάω για τον τρόπο που θα κάνουν καλύτερο τον εαυτό τους, μέσα από την επιλογή, να γίνουν καλλιτέχνες!
Σκεφτήκατε ποτέ να κάνετε κάποιο άλλο επάγγελμα, λόγω επαγγελματικής ανασφάλειας;
Έχω κάνει αλλά επαγγέλματα. Στην εφηβεία μου δούλευα με τον μπαμπά μου τα καλοκαίρια στην οικοδομή, ως μικρός ελαιοχρωματιστής. Έχω σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων με κατεύθυνση στις ξενοδοχειακές μονάδες, όπου εργάστηκα αρκετά χρόνια σε ξενοδοχειακό όμιλο ως καλλιτεχνικός διευθυντής, που εκτός των αρτιστίκ δραστηριοτήτων είχα σχέση με λογιστικά, οικονομικά, συμβόλαια διαχείριση προσωπικού . Δεν έχω σκεφτεί την αλλαγή εργασιακού κλάδου λόγω ανασφάλειας αλλά έχω, πολλές φορές, ανοίξει τα όρια του επαγγέλματος, συνδυάζοντάς το με αλλά πεδία κι επίπεδα, για να καταφέρω να παραμείνω δημιουργικός.
Έχετε απωθημένα μέσα στη δουλειά σας;
Απωθημένα, σκληρή λέξη αλλά τόσο συνδεδεμένη με τη ζωή μας. Τα απωθημένα μας, μας καταδιώκουν μια ζωή. Ναι φυσικά κι έχω απωθημένα, έχω έντονες καλλιτεχνικές αναζητήσεις, προσδοκίες που νιώθω να με επισκέπτονται ή να με στοιχειώνουν και να καταλαμβάνουν τεράστιο χώρο στην ανησυχία μου, που να μη μπορώ να ελέγξω. Όμως, ένα πράγμα δεν επέτρεψα πότε, την ζήλια και δεν την ένιωσα. Μπορεί κάποιο απωθημένο να γίνει τυχαία όμοιο με κάτι από την επιτυχία κάποιου άλλου είτε ως κάποια συγκεκριμένη συνεργασία ή κάποια επιτυχία ή κάποια διάκριση. Αμέσως, με προσπάθεια κι επιβολή θετικών συναισθημάτων, το προσπερνάω γιατί θεωρώ ότι δεν πρέπει να σπαταλάμε ενέργεια σε τέτοιες καταστάσεις, γι’ αυτό αμέσως δημιουργώ έναν νέο στόχο, ένα νέο όνειρο που επιθυμώ να υλοποιήσω. Αν δε τα καταφέρω κι αργήσει η υλοποίηση του, και γίνει απωθημένο, τότε σιγά σιγά θα το αποβάλω, προσπαθώντας να θεραπεύσω την οποία συναισθηματική πληγή μου έχει δημιουργήσει. Η δουλειά μας, μας δίνει φτερά αλλά κάποιες φορές μέσα στη ψυχή μας, μας γεμίζει μικρές πληγές που κάποιες ίσως να μη θεραπευτούν και πότε. Οπότε ναι, χωρίς φόβο, μπορώ να πω ότι έχω μικρά σχέδια στη ζωή μου αλλά τεράστια όνειρα, οπότε τα απωθημένα μου με συντροφεύουν συχνά αλλά θέλω να τα κάνω αρωγό προς τη βελτίωση μου κι όχι «βασανιστή» μου.
Ποια είναι τα σχέδιά σας, για τον επικείμενο χειμώνα;
Ο χειμώνας θα με βρει με πρόβες για την επανάληψη του «Σκρουτζ το μιούζικαλ» ένα έργο των Αντώνη Καρατζίκη και Μαρίας Αθήνη, που μου δόθηκε η θεατρική υλοποίησή του κι ως πρωτότυπο έργο, το εξόπλισα με όλα τα μέσα της φαντασίας μου, απελευθερώνοντάς το πάνω στη σκηνή. Τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν, έκανε μια μεγάλη επιτυχία στο θέατρο Κάτια Δανδουλάκη κι μένα μου χάρισε μεγάλη διάκριση ως σκηνοθέτη και χορογράφο. Οπότε η αρχή του φθινοπώρου θα με βρει σε πρόβες για την επαναπροετοιμασία του, όπου πάλι θα βρεθώ με τον αξιόλογο θίασο, με τα παιδιά μου, αλλά και τους αγαπημένους μου συνεργάτες, που μου έδειξαν τυφλή εμπιστοσύνη και με ακολούθησαν στην καλλιτεχνική μου δημιουργία με ενθουσιασμό και θετική ενέργεια.
