“Η έμπνευση της δημιουργίας υπάρχει πάντα εκείνη τη στιγμή για τον ηθοποιό. Είναι εκείνη η μαγική στιγμή που μπαίνεις στην προσωπικότητα ενός άλλου όντος, μετουσιώνεσαι σε κάτι αλλόκοτο και πρωτόγνωρο, ζεις σε ένα φανταστικό κόσμο που όμως τον έχεις έλξει εσύ στη ζωή σου εκούσια”
Σε ποια ηλικία ανακαλύψατε ότι θέλετε να γίνετε ηθοποιός; Μέσα μου νιώθω ότι το γνώριζα από πάντα, αλλά λόγω του ότι έχω βιώσει bullying σε παιδική ηλικία (εξαιτίας του βάρους που είχα τότε), μεγάλωσα με ανασφάλεια και έλλειψη αυτοπεποίθησης. Τελικά μεγαλώνοντας προσπάθησα να το καταπνίξω και σπούδασα οικονομικά προσπαθώντας να συμβιβαστώ σε έναν άλλο τρόπο ζωής. Όμως το μικρόβιο του ηθοποιού υπήρχε μέσα μου και με έτρωγε. Τότε πια σε ηλικία 27 χρονών και καθώς δεν είχα μια σταθερή απασχόληση σαν οικονομολόγος εξαιτίας της οικονομικής κρίσης που βιώναμε όλοι αποφάσισα να ακολουθήσω το όνειρό μου και να γραφτώ στη Δραματική σχολή του Ροντίδη στη Θεσσαλονίκη, που γεννήθηκα και κατάγομαι.
Ποιον ηθοποιό-καλλιτέχνη θαυμάζετε; Θαυμάζω την καινούργια γενιά των ηθοποιών που παρά τις δυσκολίες τους λόγω οικονομικής κρίσης δεν τα έχουν παρατήσει και προσπαθούν να προσφέρουν στον πολιτισμό μας, στην τέχνη. Συγκεκριμένα από τη νέα γενιά των καλλιτεχνών θαυμάζω τον Λάμπρο Φισφή, τον Δημήτρη Μακαλιά και τον Ζήση Ρούμπο, παιδιά πολύ προσγειωμένα και ταλαντούχα που προσφέρουν άφθονο γέλιο στις μέρες μας και φυσικά είμαι και λάτρης του αυτοσχεδιασμού καθώς αυτοί οι 3 μέσα από το “Κάψε το σενάριο” έχουν αναδειχθεί ως πραγματικοί μετρ του γέλιου.
Θέατρο ή κινηματογράφος τι προτιμάτε; Ως λάτρης της τέχνης αγαπώ και τα δύο, το καθένα ξεχωριστά προσφέρει κάτι δικό του που δεν το προσφέρει το άλλο. Το θέατρο από τη μία είναι ο βωμός του ηθοποιού εκεί που ο καλλιτέχνης ζυμώνεται, μυείται στην τέχνη του, ποιεί το ήθος του. Ο ηθοποιός στο σανίδι έρχεται σε επαφή με τον κόσμο και η ενέργεια που παίρνει και δίνει είναι μοναδική. Στον κινηματογράφο είναι εντελώς διαφορετική η κατάσταση εκεί δεν έχεις ζωντανό κοινό εκεί έχεις το συνεργείο και τις κάμερες. Όμως είναι πιο safe zone. Η μαγεία του να δημιουργείς μπροστά στις κάμερες ρόλους, σκηνικά, ατμόσφαιρα, ιστορίες είναι ανεπανάληπτη.
Τι σημαίνουν οι λέξεις καριέρα-επιτυχία για εσάς; Σίγουρα η καριέρα και η επιτυχία για έναν ηθοποιό είναι η Ιθάκη του, ο προορισμός του, η καταξίωσή του. Όμως όπως μας έμαθε και ο Καβάφης σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι και όλα όσα θα ζήσουμε κατά τη διάρκειά αυτού, οι εμπειρίες μας, οι αναμνήσεις μας, το πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε και να παράγουμε την τέχνη μας για τον κόσμο. Αυτό πιστεύω είναι που μετράει περισσότερο.
Καλλιτέχνης γεννιέται κανείς ή γίνεται; Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Και αφενός πρέπει να γεννηθείς με το μικρόβιο του ηθοποιού, αυτή την ανάγκη που σε κάνει να φλέγεσαι εσωτερικά από το πάθος της καλλιτεχνικής αναζήτησης, αλλά δε φτάνει μόνο το φυσικό ταλέντο. Πρέπει και να διδαχθείς την τέχνη, να μάθεις, να προσπαθήσεις, να παλέψεις. Έχω δει “φυσικά” ταλέντα που όμως ενώ γεννήθηκαν ταλέντα, δε προσπαθούσαν να πάνε ένα βήμα παραπέρα αλλά είχαν επαναπαυθεί από τα μπράβο των καθηγητών τους, και αντίστοιχα έχω δει παιδιά που δυσκολεύονταν να τα καταφέρουν που όμως το ήθελαν τόσο πολύ, που ξεπέρασαν τα “φυσικά” ταλέντα. Σαν τον μύθο του Αισώπου με τη χελώνα και το λαγό, ο λαγός επαναπαύθηκε στις δυνάμεις του και θεώρησε ότι η χελώνα δεν θα τον νικήσει ποτέ επειδή ήταν αργή, όμως η χελώνα προσπάθησε, δε σταμάτησε να προχωράει και τελικά τον νίκησε.
Ποια λέξη σας εκφράζει ως καλλιτέχνη; Με εκφράζουν κυρίως τρεις λέξεις που έχω μάθει από τον δάσκαλο της σχολής μου τον κύριο Ροντίδη : Ομαδικότητα, ταπεινότητα, πειθαρχία. Το να γίνεις ηθοποιός στηρίζεται στις τρεις αυτές αρχές, πρέπει να μάθεις να δουλεύεις με τους άλλους, να είσαι πάντα ταπεινός και ποτέ να μη θεωρήσεις την κορυφή δεδομένη και να είσαι πειθαρχημένος στη δουλειά σου.
Νιώθετε την “έμπνευση” πριν δημιουργήσετε; Η έμπνευση της δημιουργίας υπάρχει πάντα εκείνη τη στιγμή για τον ηθοποιό. Αν μπορούμε να προσδιορίσουμε περίπου τι είναι αυτή η “έμπνευση” θα έλεγα το να φεύγεις από τα δικά σου παπούτσια και να μπαίνεις στα παπούτσια του ρόλου που σου έχει ανατεθεί. Εκείνη τη μαγική στιγμή λοιπόν μπαίνεις στην προσωπικότητα ενός άλλου όντος, μετουσιώνεσαι σε κάτι αλλόκοτο και πρωτόγνωρο, ζεις σε ένα φανταστικό κόσμο που όμως τον έχεις έλξει εσύ στη ζωή σου εκούσια.
Πως θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως Καλλιτέχνη; Ερωτευμένη με τη δουλειά μου (αν και για μας δεν είναι δουλειά είναι πάντα το κάτι παραπάνω) περισσότερο τρελή και παλαβή με την τέχνη, ανήσυχο πνεύμα και ασυμβίβαστη με οποιαδήποτε άλλη ζωή εκτός από αυτή του καλλιτέχνη.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Λοιπόν ετοιμάζουμε την παράσταση “Φύλακας Αγγελος” του Στέλιου Δερέμπεη σε σκηνοθεσία του Λεονάρντο Θίμο στις 6 Σεπτεμβρίου στο δημοτικό υπαίθριο θέατρο Ζωγράφου και επίσης έχω την τιμή να είμαι και στη θεατρική ομάδα της unesco Πειραιώς και Νήσων που ετοιμάζουμε φέτος μια πάρασταση έκπληξη υπό τη σκηνοθετική ματιά του Βασίλη Τραιφόρου. Τέλος από κινηματογράφο έχω ξεκινήσει γυρίσματα για την ταινία του Θεόδωρου Κολοβού «Γιατί Αντωνάκη, γιατί Νικολάκη;» μια πραγματικά φρέσκια κωμωδία.
Βιογραφικό
Αλεξάνδρα Τσολακίδου. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, απόφοιτη της δραματικής σχολής του Ροντίδη Θεσσαλονίκης.
Τα τελευταία τρία χρόνια διαμένει στην Αθήνα μόνιμα όπου και ασχολείται επαγγελματικά με το θέατρο, το σινεμά και την τηλεόραση. Στο θέατρο είχε την τιμή να εργαστεί και να δουλέψει δίπλα στο διευθυντή της σχολής της μπαίνοντας από το πρώτο έτος στην παιδική σκηνή Ροντίδη που έκανε περιοδείες τα σαββατοκύριακα με παραστάσεις όπως “Η σταχτοπούτα”, “η μικρή γοργόνα”, “ο μικρός πρίγκιπας”, “η χιονάτη” και στο τρίτο έτος στην παράσταση “ο Επιθεωρητής” του Ν. Γκόγκολ.
Στον κινηματογράφο έχει συμμετάσχει στο ντοκιμαντέρ “The Xalkidiki project” της sigma media group, και στις ταινίες μικρού μήκους “Με χρώματα νοσταλγίας” και “Ένα αφιέρωμα στη Ρένα Βλαχοπούλου” του Λεονάρντο Θίμο και της Ελένης Αναγνωστοπούλου.
Στην τηλεόραση συμμετείχε σε διάφορες σειρές όπως “Η επιστροφή”, “Αν ήμουν πλούσιος”, “Ελεύθερη σχέση” ενώ ο πρώτος ολοκληρωμένος ρόλος ήρθε από τη διαδικτυακή σειρά “Η πρόσκληση” του Νεκτάριου Χατζαντώνη.
