“Η συνεργασία με διαφορετικούς λαούς μέσα από τις τέχνες είναι ένας ιδανικός τόπος σύγκλισης και ειρήνευσης. Είναι η οδός που οφείλουμε να ακολουθήσουμε για να αποδείξουμε ότι πραγματικά μας αξίζει να περπατάμε σε αυτή τη γη”
Δεύτερος χρόνος επιτυχίας για το “Δεσποινίς Χάος” της Δέσποινας Καλαϊτζίδου στο Faust. Ποια είναι η υπόθεση του έργου; Η Αννα μια σύγχρονη γυναίκα γύρω στα 40, καλλιεργημένη, ατίθαση στα νιάτα της πολύ, έχοντας ζήσει πολλές εμπειρίες στη ζωή της και μπουχτισμένη πια απ την αδρεναλίνη, αποφασίζει πλέον να ζήσει μια ήρεμη, “κανονική” ζωή. Σε μια εξέταση ρουτίνας, μαθαίνει πως έχει καρκίνο στο στήθος και πρέπει να προχωρήσει σε μαστεκτομή. Μπροστά σ’ αυτό το σοκ, ξεκινά ασυναίσθητα μια αναδρομή στο παρελθόν της. Στην προσπάθεια της να κρατηθεί από κάπου, έρχεται σ επαφή με όλα της τα ελλείμματα, τους φόβους, τις ανησυχίες, επιτυχίες, αποτυχίες, καταπιεσμένα παιδικά χρόνια, χαμένους έρωτες. Τι την οδήγησε μέχρι εδώ; Τι μισεί και τι αγαπάει; Κατόρθωσε τελικά να γίνει εκείνη που μπορούσε, εκείνη την οποία ονειρευόταν να γίνει από μικρή?
Ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη με γεμάτο θέατρο και εξαιρετικές κριτικές. Πώς και δεν το συνεχίσατε εκεί με τόση επιτυχία; Το 2019 που ανέβηκε το έργο στη Θεσσαλονίκη, ήταν μια περίοδος που αποφάσισα πως ήθελα ένα διάλειμμα από την Αθήνα, η οποία είναι και η βάση μου τα τελευταία 13 χρόνια. Ανηφόρισα λοιπόν μη γνωρίζοντας πόσον καιρό θα μείνω ακριβώς. Σε μια συνάντηση με τον φίλο μου και σκηνοθέτη του έργου Αντώνη Καράγιαννη, μου πρότεινε το κείμενο της Δέσποινας και αποφασίσαμε να το κάνουμε με σκοπό να το κατεβάσουμε στην Αθήνα. Η απήχηση και η αποδοχή ήταν τόσο συγκινητική που τελικά επισφράγισε την αρχική μας απόφαση, να το φέρουμε και στην Αθήνα.
Ποιες είναι οι δυσκολίες του να μεταφέρεις την παράσταση στην Αθήνα; Το γεγονός και μόνο ότι είναι μια νέα παραγωγή σημαίνει πως υπήρξαν πολλές αλλαγές. Καινούργια σκηνικά, καινούργιο θέατρο, καινούργια προσέγγιση γενικά. Το σημαντικότερο όλων όμως είναι πως ήταν μια πολύ καλά δουλεμένη παράσταση, σε βάθος, οπότε σαν ηθοποιός δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή εκτεθειμένη, ανέσυρα όλες τις μνήμες από τις αρχικές μας πρόβες και με μια νέα πιο “φρέσκια” ματιά προσπάθησα να εμβαθύνω ακόμη περισσότερο στο χαρακτήρα και να δουλέψω πλέον με τις λεπτομέρειες, να το “κεντήσω” που λέμε..
Προτιμάς τη Θεσσαλονίκη ή την Αθήνα; Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη μου! Εκεί γεννήθηκα, μεγάλωσα, ενηλικιώθηκα, έζησα τα πρώτα καρδιοχτύπια, πήρα τις πιο σημαντικές αποφάσεις… Η Αθήνα όμως τα τελευταία 13 χρόνια μου έχει φερθεί πολύ καλά. Με αγκάλιασε, συμφιλιωθήκαμε, αγαπηθήκαμε και συνεχίζουμε να περνάμε καλά. Είναι έρωτας αυτή η πόλη. Βέβαια κάθε 3-4 μήνες τη θέλω τη βολτίτσα μου προς τα επάνω, μου δίνει το boost για να συνεχίσω.
Περνάει κρίση ο χώρος; Ζούμε σε εποχές που μοιάζουν με σενάρια επιστημονικής φαντασίας, όπως λέω και στην παράσταση. Εκεί που είπαμε πως ανακάμπτουμε με την πανδημία, δυο χρόνια σχεδόν παρακολουθούσαμε τα πάντα γύρω μας να καταρρέουν και τώρα έρχεται ένας πόλεμος να βάλει το κερασάκι στην τούρτα. Φυσικά και πέρασε τεράστια κρίση ο χώρος, με τα θέατρα κλειστά επί μήνες και αμέτρητες παραγωγές που δεν ανέβηκαν ποτέ. Μέσα από την παράνοια αυτή όμως αναδείχτηκε η τεράστια σημασία της τηλεόρασης ως μέσο διασκέδασης που μπορεί να φτάσει σε όλη την Ελλάδα. Νέες παραγωγές, κάποιες προσεγμένες, άλλες όχι τόσο, έδωσαν δουλειά σε πολλούς συναδέλφους και συντρόφεψαν όλους εμάς που ήμασταν κατ’ ανάγκη κλεισμένοι μέσα.
Διακρίθηκε η παράσταση με βραβείο κοινού. Θεωρείς πως τα βραβεία είναι η επιβράβευση της προσπάθειας ενός καλλιτέχνη; Σαφώς και τα βραβεία είναι μία στιγμή χαράς και ικανοποίησης. Γιατί επιβεβαιώνουν ότι αυτό που κάνουμε αρέσει στον κόσμο, αλλά και γιατί μέσα από αυτά γίνεται ακόμα πιο γνωστό το έργο. Από την άλλη, σίγουρα μπορεί να προσπαθείς και να μην τύχει να βραβευθείς. Άλλωστε όπως όλοι ξέρουμε, η πραγματική ανταμοιβή του ηθοποιού είναι το χειροκρότημα, το ίδιο το κοινό που έρχεται το βράδι και σου μιλάει σιωπηλά, κλαίει, γελάει, αυτό είναι η μεγαλύτερη και ανεκτίμητη επιβράβευση.
Τα μελλοντικά σου σχέδια; Σκεφτόμαστε να συνεχίσουμε και του χρόνου, γιατί πιστεύω σε αυτό το έργο και ήδη η ανταπόκριση του κοινού είναι απίστευτη. Τώρα, πέραν από αυτό, συζητάμε εδώ και κάποιον καιρό με τη Δέσποινα και τον Αντώνη για μια νέα δουλειά εκτός Ελλάδας. Ξέρεις, πολλές Ευρωπαϊκές χώρες έχουν υπέροχες σκηνές και ομάδες, και είναι ένας από τους στόχους μας να συνεργαστούμε με ανθρώπους εκτός συνόρων με τους οποίους υπάρχει αλληλοθαυμασμός. Μας έχουν ήδη κάνει μια πολύ θελκτική πρόταση, αλλά δυστυχώς οι τελευταίες εξελίξεις με τον πόλεμο στην Ουκρανία μάλλον καθυστερήσουν τη συνεργασία αυτή.
Κάτι όμορφο για το τέλος; Νομίζω θα κλείσω με αυτό που είπα παραπάνω. Η συνεργασία με διαφορετικούς λαούς μέσα από τις τέχνες είναι ένας ιδανικός τόπος σύγκλισης και ειρήνευσης. Είναι η οδός που οφείλουμε να ακολουθήσουμε για να αποδείξουμε ότι πραγματικά μας αξίζει να περπατάμε σε αυτή τη γη. Ας προσπαθήσει λοιπόν ο καθένας μας να κάνει αυτό που μπορεί, γιατί όλοι αναμφισβήτητα με τον τρόπο μας μπορούμε να συμβάλλουμε στην “υποταγή του χάους”, αυτού που επικρατεί γύρω μας, όπως μας λέει κ η Άννα από την παράσταση.
