Κριτική του ΜΟΝΑΧΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ του Αλέξανδρου Σταματουλάκη από την Πομπόρτση Γιούλια, Πολιτικό Μηχανικό-Συγγραφέα
Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν αδιέξοδα ακόμη και στη θέα μιας μεγάλης λεωφόρου και κάποιοι άλλοι που οραματίζονται και δημιουργούν λαμπερές λεωφόρους σε βαθύσκιωτα αδιέξοδα. Ο συγγραφέας του Μοναχικού Πολεμιστή Αλέξανδρος Σταματουλάκης όχι μόνον ανήκει στην δεύτερη κατηγορία αλλά επιθυμεί διακαώς να δημιουργήσει ένα κρίσιμο πλήθος που θα αντιστέκεται δυναμικά σε κάθε μορφή χειραγώγησης.
Η αντιμετώπιση του έρωτα, της απώλειας, ο ιστός δημιουργίας ανθρώπινων σχέσεων κάθε φορά με διαφορετικό κίνητρο, το κυνήγι της καταξίωσης μέσω της πορείας ζωής του Άλεξ Κοσμάτος χαρίζουν στον αναγνώστη τη δοκιμασία της προβολής. Στις εσωτερικές μάχες που δημιουργεί η ανάγνωση ο κυνισμός καλείται να φορέσει το προσωπείο του ποιητή και αντίστροφα.
«Όλα τα πράγματα όταν γίνονται με το σωστό τρόπο έχουν την ποίηση μέσα τους» αναφέρει ο συγγραφέας στην σελίδα 263. Το θέμα είναι αν ο σωστός τρόπος είναι ο κοινωνικά αποδεκτός ή αυτός που ορίζει ο Ανώτερος Εαυτός μας. Αυτός που κάνει την ανάσα μας να φθάνει μέχρι την τελευταία κυψελίδα …Η συμβατότητα σχεδόν αδιαφορεί για το σωστό των πολλών και αναζητά την πηγή, την ποίηση, το σωστό που ο καθένας πράττει με τον μοναδικό τρόπο του.Αυτό προσπαθεί να μας τονίσει ο συγγραφέας. Όσο πιο αυθεντικοί είμαστε, τόσο μεγαλύτερη είναι και η πιθανότητα θετικής αλληλεπίδρασης με τους άλλους,
Ο επιθυμητός στόχος είναι ένας! Καμμία εξωτερική συνθήκη να μην έχει τη δύναμη να επηρεάσει τον εσωτερικό μας κήπο.Ο εσωτερικός κήπος καλείται να αποκτήσει τη δυνατότητα της διεύρυνσης και όχι της αντικατάστασης καθώς τα συναισθήματα βρίσκονται σε αυξανόμενη ροη χωρίς δύνες παγιωμένων πεποιθήσεων.
Μέσα από την εξελικτική πορεία του Άλεξ Κοσμάτος αναπτύσσεται παράλληλα και μια συναισθηματική γενναιοδωρία, ένα αίσθημα δικαίου, αντίδωρο για όλους αυτούς που είναι συνειδητοί συνταξιδιώτες στο ταξίδι της ζωής του. Η επιλογή του ονόματος της εταρείας όπου εργάζεται ο Κοσμάτος φυσικά δεν είναι τυχαία. Το τεράστιο αόρατο οικοδόμημα Cosmos παίρνει μορφή στον υλικό κόσμο σαν διαφημιστική εταιρεία και η εξάπλωσή της ταυτίζεται εννοιολογικά με τη συλλογή εμπειριών σαν μοναδικό αντίδοτο στον φόβο του θανάτου.
Ο συγγραφέας μας τονίζει την καταλυτική επίδραση του ιερού ζώου που καλείται να επαναπρογραμματίσει το υποσυνείδητο σε ενεργειακά αδύναμες στιγμές μας. Η σοφία των Ινδιάνων οδηγεί τον Άλεξ Κοσμάτο σε φάση απόλυτου reset στον Κόνδορα.
Σε πολλά σημεία της διήγησης διαχωρίζεται με χειρουργική ακρίβεια η εξουσία που προκύπτει από την πνευματική ώσμωση των ομοδονούμενων ψυχών από την νοσηρή ανάγκη χειραγώγισης των καρεκλοκένταυρων. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας βιώνει την ψυχική του διεύρυνση με θεμέλιο την διδασκαλία του Ακίρα και ανωδομή όλα τα δωμάτια που ξεκλειδώνουν ένα ένα από τους δασκάλους και τις εμπειρίες της ζωής του. Συνεχίζει να κινείται μέσα στο άρμα της ελπίδας γιατί την θεωρεί σε συνδυασμό με την ευγνωμοσύνη βασικο δομικό στοιχείο του κάστρου της αυτοεκτίμησης.
Όσο προχωρά η διήγηση τα πέπλα υποχωρούν και με χρυσά γράμματα σμιλεμένα σε κατάλευκο μάρμαρο ο συγγραφέας μας κάνει τα αποκαλυπτήρια της ψυχής του. Ανεβάζει στο βάθρο το νικητή, αυτόν που δεν φοβάται την αλήθεια. Πετάει στα σκουπίδια τα στενά παπούτσια της στείρας ενοχής που δυσκολεύουν την αναρρίχηση στις κορυφές των στόχων του. Προσφέρει επιλεκτικά ανθούς από τον κήπο του για να δημιουργήσει ένα μοναδικό απόσταγμα, μοναδικό όπως κάθε ανθρώπινη σχέση.
Μαγειρεύει στην Συμπαντική μαρμίτα του με το παράθυρο πάντα ανοιχτό ….και οι ευωδιές προσκαλούν στο τραπέζι της ψυχής του όλους αυτούς που του χαρίζουν την απόλαυση μιας αληθινά πλούσιας ζωής!!!.
Πομπόρτση Γιούλια, Πολιτικός Μηχανικός-Συγγραφέας
