“Η νέα σεζόν που θα ‘ρθει θα μας βρει με πολλά lives στο χώρο του “Caspers” και όχι μόνο. Νέα τραγούδια υπέροχα που γράφουμε ήδη στο στούντιο και θα τα ακούσετε από την Spark Records…”
Στο Aspida Radio της Νέας Υόρκης και στην εκπομπή της Αλεξάνδρας Μεντώρος συναντήσαμε για ακόμη μια φορά τον κτηνίατρο αλλά και τραγουδιστή Αλέξανδρο Αγγελούση.
Ένα ραδιοφωνικό ταξίδι ξεκινάει και έχω την χαρά να φιλοξενώ στην εκπομπή μου ένα νέο παιδί γεμάτο ταλέντα. Ας τον καλοσωρίσουμε στην παρέα μας και ας τον γνωρίσουμε ακόμα καλύτερα. Καλησπέρα Αλεξάνδρα. Σ’ ευχαριστώ πραγματικά για την τιμή που μου κάνεις να βρίσκομαι στην όμορφη παρέα του Aspida Radio.
Είσαι ένας νέος τραγουδιστής, συνθέτης αλλά και κτηνίατρος. Ένα πολυτάλαντο παιδί. Για πες μου όμως πώς κατάφερες να τα συνδυάσεις όλα αυτά μαζί και σήμερα να βλέπουμε έναν ανθρωπο να ασχολείται με τόσα πολλά πράγματα; Πραγματικά, ο καθένας που ακούει αυτά με τα οποία καταπιάνομαι θα χει την ίδια απορία για το πόσο αταίριαστα μπορεί να φαίνονται αλλά και το πως μπορώ και πως προλαβαίνω να τα συνδυάζω. Η μουσική ήταν ανέκαθεν το όνειρό μου, το μικρόβιο με το οποίο γεννήθηκα και είμαι φορέας του ως σήμερα. Θα μιλήσω με ιατρικούς όρους να το περιγράψω. Είχα όλα τα συμπτώματα της νόσου της μουσικής. Τραγουδούσα αδιάκοπα από μικρός σαν μια μορφή νευροπάθειας, φανταζόμουν να μεγαλώνω και να τραγουδάω μπροστά σε κόσμο (ονειροπόλος), έγραφα στίχους και τραγούδια και ένιωθα αυτήν την ταχυκαρδία όταν κάποιος με χειροκροτούσε ή όταν φανταζόμουν πως θα ναι η ζωή μου στη σκηνή όταν μεγαλώσω. Σαν σαράκι με έτρωγε σε όλα τα παιδικά μου χρόνια καθώς μεγάλωσα στην επαρχία, χωρίς δυνατότητες ενασχόλησης με τη μουσική ίσως και γιατί οι γονείς ήταν αντίθετοι σε αυτό, μέχρι αυτή η κατάσταση να αλλάξει και να κάνω πράξη το όνειρο στα 18 μου ως φοιτητής. Εκεί έκανα μαθήματα φωνητικής και μονωδείας και άρχισα γρήγορα να συμμετέχω σε μουσικά σχήματα και live actings. Παράλληλα με αυτό το όνειρο, μεγάλωνε μέσα μου, μαζί με μένα και μια άλλη μεγάλη αγάπη. Αυτή για τα ζώα. Από όσο με θυμάμαι φρόντιζα αδέσποτα και ήμουν τόσο ευαίσθητος με ό,τι είχε να κάνει με τη φροντίδα τους. Στα 18, δηλώνω στο μηχανογραφικό μου την κτηνιατρική ως επάγγελμα ορκισμένος βέβαια να ασχοληθώ παράλληλα και με το τραγούδι. Πέρασα πολλά σκαμπανεβάσματα να μπορέσω να κρατώ μια ισορροπία και στα δυο. Ήταν πολύ δυσκολο και είναι ακόμα. Και οι δυο δουλειές απαιτούν αφοσίωση και χρόνο απεριόριστο. Πολλοί μου λενε ακόμα και σήμερα τη φράση, “Δε μπορείς να κρατάς δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη”. Το καταλαβαίνω γιατί με βλέπουν να κουράζομαι αρκετά. Συνέχεια εργάζομαι και χρόνος ελεύθερος μηδενικός. Το γνωρίζω και το βιώνω, όμως δεν θα άλλαζα αυτό που είμαι σήμερα. Ισορροπώ κάνοντας και τα δύο και νιώθω να εκπληρώνεται ο σκοπός της ζωής μου όταν δικαιώνομαι με το αποτέλεσμα. “Σε ευχαριστώ πολύ που έκανες το ζώο μου να ξεπεράσει αυτό που είχε” και “Σε ευχαριστούμε που μας ταξίδεψες και απόψε με τη μουσική σου”, είναι φράσεις που ακούω συχνά μες στη βδομάδα μου και αυτές είναι που με κάνουν να παίρνω δύναμη, ευτυχία και να συνεχίζω πιστά σε αυτό το δύσκολο συνδυασμό.
Θα ήθελα να μου μιλήσεις για την πρώτη φορά που ανέβηκες στην σκηνή και τα πρώτα σου βήματα στο χώρο αυτό. Πως ήταν για εσένα ως εμπειρία; Σαν άνθρωπος είμαι αρκετά αγχώδης και πάντοτε ζυγίζω καταστάσεις, δεν θα με έλεγες και τον πιο τολμηρό ή ίσως και πιο αυθόρμητο άνθρωπο. Το κάθε μου βήμα επίσης το σκέφτομαι καλά. Όμως δες ένα παράδοξο με τη μουσική. Δεν ένιωσα ποτέ άγχος ή φόβο σε αυτό. Ακόμη και την πρώτη φορά που ανέβηκα στην σκηνή να τραγουδήσω, πατούσα γερά στα πόδια μου. Ένιωθα σίγουρος γι’ αυτό που θα έκανα. Ημασταν μια παρέα φοιτητών και καλών φίλων που βρεθήκαμε θαμώνες σε μια νυχτερινή μουσική σκηνή στην Καρδίτσα όπου σπουδάζαμε. Όλοι εκκολαπτόμενοι κτηνίατροι μα και πολύ γλεντζέδες. Οι φίλοι είχαν συνεννοηθεί με τον τραγουδιστή του σχήματος ξαφνικά στη μέση της βραδιάς να μου δώσει το μικρόφωνο και να με ανεβάσει να τραγουδήσω χωρίς εγώ να ξέρω τίποτε. Έτσι κι έγινε. Τα έχασα οταν τα φώτα έπεσαν πάνω μου αλλα σηκώθηκα, πήγα στη σκηνή και τραγούδησα το αγαπημένο τραγούδι του Θαλασσινού “Ανάθεμά σε”. Τα λόγια βγήκαν αβίαστα, η μελωδία, οι στίχοι, η φωνή μου. Λες και το χα ξανακάνει σε μια άλλη ζωή. Στην πρώτη φράση του κουπλέ, ο κόσμος χειροκρότησε. Κι αυτό ηταν ολο. Ξεκίνησε ένα ταξίδι τόσο όμορφο από εκείνη την ημέρα. Την επόμενη κιόλας νύχτα έπιασα δουλειά στο ίδιο μαγαζί. Το πρώτο μαγαζί στο οποίο τραγούδησα. Ήταν μια όμορφη σεζόν, μια σεζόν τόσο δημιουργική αλλά και ένα μεγάλο σχολείο για μένα. Θυμάμαι ήμουν με ένα τετράδιο, σαν φοιτητής σε μια ακόμη παράλληλη σχολή, σημείωνα όσα άκουγα και έβλεπα από τους υπόλοιπους τραγουδιστές του σχήματος, από τις συμβουλές του μαέστρου και της ορχήστρας. Μέχρι να τελείωσει η σεζόν, ένιωθα ένα μικρό παιδί της μουσικής που άνοιγε κι αυτό τώρα τα φτερά του. Όλα γίνανε μετά γρήγορα. Η μία πρόταση για live διαδέχτηκε την άλλη, το ένα μαγαζί με δεχόταν μετά το άλλο. Άρχισα να κάνω live πια και σόλο, να στηρίζω ένα πρόγραμμα σαν βασικός τραγουδιστής. Γρήγορα ήρθαν και συναυλίες στην πόλη της Καρδίτσας, των Τρικάλων, της Λάρισας, αργότερα και της Φθιώτιδας από όπου κατάγομαι. Τότε συνέβη και το άλλο μαγικό για μένα. Άρχιζα να ενορχηστρώνω και να κυκλοφορώ και τα δικά μου τραγούδια. Όλα αυτά που έμεναν χρόνια στα συρτάρια από την εποχή του δημοτικού ώς κι εκείνη τη στιγμή.
Είδα ότι βραβεύτηκες στο διαγωνισμό στα Σκόπια εκπροσωπώντας την Ελλάδα. Πότε ήρθε στη ζωή σου και πως ένιωσες τότε μιας και ήσουν ακόμη στο ξεκίνημά σου; Κάπου το 2013 και πολύ καλά το λες, ακόμα στo ξεκίνημά μου με βρήκε. Δήλωσα συμμετοχή σε έναν πανελλαδικό διαγωνισμό τραγουδιού του Eurovision fan club INFE για πρωτοεμφανιζόμενους και από εκεί που δεν το περίμενα, το τραγούδι μου, “Φιλί του ουρανού” ψηφίστηκε από τους Έλληνες πρώτο. Αυτό σήμαινε πώς έφευγα για Σκόπια εκπροσωπώντας την Ελλάδα ανάμεσα σε 13 χώρες των Βαλκανίων σε μια τύπου Eurovision για νέους. Τρέμουν τα πόδια μου ακόμα και τώρα όταν αναπολώ τη στιγμή που φώναξαν στο μικρόφωνο, “ΑLEX ANGELOYSIS – GRECIA” για να ανέβω στη σκηνή του μεγάρου μουσικής των Σκοπίων να τραγουδήσω. Θυμάμαι ήταν μέχρι τότε το μεγαλύτερο κοινό που με άκουσε. Ένιωθα απίστευτα να βλέπω όλον αυτόν τον κόσμο να χαμογελά και να χορεύει ρυθμικά στο τραγούδι μου. Είχαν ξεσηκωθεί και εγω μαζί τους πέταγα με τα πόδια να μην αγγίζουν στο πάτωμα. Πήραμε το τρίτο βραβείο και ακόμα μου είναι απίστευτο.
Μετά από αυτή σου την επιτυχία δεν επαναπαύτηκες γιατί έγινες σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα σύμβολο Χριστουγέννων για τη Θεσσαλία και όχι μόνο. Πως προέκυψε όλο αύτο; Θυμάμαι από μικρός να αγαπώ τόσο πολύ τα Χριστούγεννα. Είναι η αγαπημένη μου γιορτή. Το 2014, ένα χρόνο μετά, άνοιξε τις πύλες του το γνωστό χριστουγεννιάτικο πάρκο, “Μύλος των Ξωτικών” στην πόλη των Τρικάλων. Ήμουν ένα παιδί που κυνηγούσε το όνειρο και ποτέ δεν επαναπαυόταν. Έκανα μια πρόταση στους υπεύθυνους, να συνθέσω και να τραγουδήσω το τραγούδι του χριστουγεννιάτικου πάρκου. Οι άνθρωπου του Μύλου ενθουσιάστηκαν με την ιδέα και ακόμα πιο πολύ όταν άκουσαν το τραγούδι “Ξωτικό μου” που έγραψα για κείνους. Το τραγούδι έγινε το σήμα κατατεθέν της χρονιάς. Επισφραγίστηκε όλη αυτή η όμορφη συνεργασία με μια μεγάλη συναυλία μου εκεί ενώ μέχρι και σήμερα δέχομαι μηνύματα για το ότι κάθε μέρα την περίοδο των Χριστουγέννων ακούγεται δυνατά από τα μεγάφωνα του δήμου σε όλη την πόλη το “Ξωτικό”. Ήταν ένα ακόμη όνειρο παιδικό που έγινε πραγματικότητα για μένα. Να υπάρχω και μουσικά για τον κόσμο μέσα στα Χριστούγεννα.
Πολλά τραγούδια για τα Χριστούγεννα, άλλα που βραβεύονται στο εξωτερικό αλλά και για το θέατρο. Πραγματικά με έχεις καταπλήξει. Όμως ποιά ειναι η πηγή έμπνευσής σου για κάθε σου δημιούργημα που τα κάνει τόσο ξεχωριστά; Η έμπνευσή μου πηγάζει από τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα, γι’ αυτό και η μεγάλη ποικιλία των τραγουδιών. Μπορεί να με κάνει να εμπνευστώ κάτι που άκουσα στο δρόμο ή σε μια συζήτηση, ένα πρόβλημα φίλου, οι δικές μου εμπειρίες, φυσικά στοιχεία όπως η θάλλασα, συναισθήματα όπως η μοναξιά, η ευτυχία, η χαρά, ο θυμός. Καταστάσεις όπως το φλερτ ή ο χωρισμός. Εμπνευση μπορεί να ναι όμως κι ένας ρόλος που θα μου δοθεί. Ο κολλητός μου, ο ηθοποιός Βασίλης Θεοδώρου, μου έκανε την πρόταση να γράψω και να τραγούδησω το τραγούδι για την θεατρική παράστασή του “οι Χορτοφάγοι”. Διάβασα την υπόθεση του έργου
και δημιούργησα το τραγούδι , “Ρίσκο”. Το τραγούδι μιλά για τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών μα εκπροσωπεύει και τα συναισθήματα πολλών ανθρώπων από το κοινό. Ήταν ένα τόλμημα για μένα, κάτι τελείως καινούριο αλλά η αγάπη που δέχτηκε από τον κόσμο με δικαίωσε και με χαροποίησε τόσο πολύ.
Στο τραγούδι σου “Ρίσκο” έχεις βίντεο κλίπ το οποίο ήταν και το πρώτο σου όπως και στο τραγούδι τα “Συναισθήματα”. Πώς ήταν για εσένα αυτή η εμπειρία; Ήταν κάτι επίσης συναρπαστικό μα και πρωτόγνωρο. Μέχρι τότε ήξερα απλά να τραγουδώ και να ερμηνεύω πότε ζωντανά σε κοινό πότε στο στούντιο δημιουργώντας τα κομμάτια μου. Η κατάσταση του να είμαι πρωταγωνιστής στην κάμερα ήταν κάτι έξω από τα νερά μου.
Χρειάστηκαν κάποιες φορές να γίνουν τα γυρίσματα μέχρι να λυθώ. Ακολούθησα συμβουλές των συνεργατών μου που μου έδειχναν να είμαι απολύτως φυσικός, σα να μην υπήρχε κάμερα. Έτσι βγήκε το συναίσθημα και στην εικόνα. Απόλαυσα την εμπειρία μου και στις δυο περιπτώσεις, μα προτιμώ να τραγουδώ μόνο αν γίνεται… ΧαΧα!!!
Το καλοκαίρι του 2020, παρόλα όσα περάσαμε με την καραντίνα, το “πάγωμα” των τεχνών και της πορείας του, εσένα σε βρήκαμε ενεργό και χωρίς να “χάσεις χρόνο”. Έκανες πολλές και επιτυχημένες εμφανίσεις στο χώρο του “Caspers” στο Χαλάνδρι, ήσουν από την αρχή της σεζόν εκεί και αμέσως ξαναξεκίνησες μετά την καραντίνα με τον κόσμο να σε ακολουθεί πιστά παρά τις δυσκολίες της εποχής. Επίσης, έκανες νέα συνεργασία με τη δισκογραφική εταιρία “Spark records” με κυκλοφορία του τραγουδιού “Μαζί ή χώρια”. Πώς βίωσες όλη αυτήν την κατάσταση και τα καταφέρες όλα αυτα μαζί; Πραγματικά, περάσαμε όλοι μας τόσα πολλά. Είναι απίστευτο το συναίσθημα του περιορισμού. Ήταν περιορισμός ελευθερίας και κλεισίματος στο σπίτι μα και περιορισμός στην καθημερινότητα, στη δουλειά, στους στόχους και τα όνειρα. Όλα αυτά ντυμένα με το πέπλο του άγχους για την υγεία μας. Ήταν τρομερό. Σίγουρα με καθήλωσε αυτή η κατάσταση όμως δεν ήθελα να πέφτω ψυχολογικά. Έγραφα τραγούδια, σκεπτόμουν τα επόμενα βήματα. Μου έλειπε ο κόσμος και η επαφή με αυτόν, ήθελα γρήγορα να επιστρέψω να δώσω χαρά. Στο “Caspers” που εμφανίζομαι, το σαλόνι μας όπως το λέω, γίνεται αυτό ακριβώς το οικογενειακό party, η ένωση, η γιορτή που ένιωθα ότι πρέπει να δημιουργήσουμε και να παραβρεθούμε ξανά για να ανέβει το κέφι και να ξαναρθει το χαμόγελο. Τηρώντας όλα τα μέτρα, ξανανοίξαμε το χώρο και κάναμε lives που είχαν ακόμα μεγαλύτερη συμμετοχή και μεγαλύτερη αγκαλιά από τον κόσμο. Ο κόσμος είχε ανάγκη αυτό το μάζεμα. Όλοι μας έχουμε πάντα ανάγκη τη μουσική και το ταξίδι που χαρίζει. Εγώ μαζί με όλον αυτόν τον κόσμο, πιο χαρούμενος από ποτέ που τραγουδούσα για όλους μας. Κάπου εκεί έγινε και η συνεργασία μου με την Spark Records. Ο Βαγγέλης και η Τάνια, δυο παιδιά που έχουμε κοινούς κώδικες επικοινωνίας, τον ίδιο ζήλο για τη δουλειά μας και παρόμοια όνειρα, λειτουργούν αυτήν την όμορφη εταιρία με σεβασμό, με σωστά βήματα και αγάπη για τους νέους καλλιτέχνες και τις ανάγκες του κόσμου για τη μουσική σήμερα. Κυκλοφορήσαμε το “Μαζί ή χώρια” και είμαι περήφανος που ανήκω στη μουσική τους οικογένεια. Είμαι επίσης πολύ αισιόδοξος για τις νέες μας κυκλοφορίες και την κοινή μας πορεία τον επόμενο καιρό.
Πολύ όμορφα όλα αυτά και πραγματικά είσαι πολυτάλαντος γεμάτος ενέργεια και θετική αύρα. Θα ήθελα να μου πείς με ποιόν καλλιτέχνη θα ήθελες να συνεργαστείς; Αχ, είναι τόσοι πολλοί που θαυμάζω, που έχω πάρει τόσα στοιχεία από αυτούς που δεν ξέρω ποιον να διαλέξω να σου πω. Ο Γιάννης Πάριος είναι ο Θεός της Ελληνικής μουσικής για εμένα. Από τους νεότερους, ο Γιώργος Σαμπάνης είναι ένας καλλιτέχνης που θαυμάζω και φωνητικά μα και για τα υπέροχα τραγούδια που γράφει. Η Δέσποινα Βανδή επίσης, είναι ο παιδικός μου και σταθερός μου έρωτας. Αν ακούει κάποιος από τους τρείς, παρακαλώ είμαι ελεύθερος για συνεργασία… ΧαΧα!!!
Ωραία όλα αυτα που μου λές αλλά τι είναι αυτό που φοβάσαι περισσότερο και πως το αντιμετωπίζεις; Να συμβεί κάτι κακό στους ανθρώπους που αγαπώ. Τα θέματα υγείας είναι ό,τι πιο σοβαρό μπορεί να τύχει να αντιμετωπίσουμε. Αγαπώ τους φίλους μου, είμαι συνεχώς στο πλάι τους, κοιτάω να περνάω χρόνο μαζί τους, να τους χαίρομαι και να τους προστατεύω.
Αυτό όμως που σου δίνει τη μεγαλύτερη χαρά σήμερα ποιό είναι; Ένα φιλί από ένα σκυλάκο ή μια γατούλα πάνω στον εξεταστικό πάγκο του κτηνιατρείου. Τα χαμόγελα των ανθρώπων και τα ζωγραφισμένα συναισθήματα στο πρόσωπό τους όταν τελείωνει ένα live τραγούδι μου.
Πριν κλείσουμε αυτή την όμορφη διαδρομή μας σε αυτό το ραδιοφωνικό ταξίδι θα ήθελα να μου πεις ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Τι να περιμένουμε απο τον Αλέξανδρο; Η νέα σεζόν που θα ‘ρθει θα μας βρει με πολλά lives στο χώρο του “Caspers” και όχι μόνο. Νέα τραγούδια υπέροχα που γράφουμε ήδη στο στούντιο και θα τα ακούσετε από την Spark Records και κρατώ και κάτι ακόμα για έκπληξη. Διαφορετικό και τολμηρό. Ενδέχεται να με δείτε να τραγουδώ και όχι μόνο σε έναν χώρο πολύ διαφορετικό από ό,τι έχω κάνει μέχρι σήμερα.
Όλο εκπλήξεις μα και μυστήριο. Αλέξανδρε, σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου. Εγώ σε ευχαριστώ Αλεξάνδρα μου. Τιμή και μεγάλη χαρά μου.
https://www.facebook.com/alex.angelousis
Βιογραφικό
Ο Αλέξανδρος Αγγελούσης κατάγεται απο τον Έξαρχο Φθιώτιδας. Είναι τελειόφοιτος κτηνίατρος του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ασχολείται απο πολύ μικρή ηλικία ερασιτεχνικά με το τραγούδι και συγκεκριμένα απο τα 18 του χρόνια. Ως φοιτητής περνάει απο ακρόαση και προσλαμβάνεται στη ροκ μουσική σκηνή ‘Scala’ στην Καρδίτσα. Στη συνέχεια ακολουθούν εμφανίσεις σε άλλα νυχτερινά μαγαζιά επεκτείνοντας το ρεπερτοριό του στο λαϊκό προγραμμα ενώ παρακολουθεί μαθήματα φωνητικής στο Ωδείο. Πολύ γρήγορα έρχονται οι πρώτες του συναυλίες σε πολλές περιοχές της Θεσσαλονίκης και της Φθιώτιδας.
Το 2013 συμμετέχει στο πανελλαδικό διαγωνισμό τραγουδιού του Eurovision fan club INFE για πρωτοεμφανιζόμενους και κερδίζει το πρώτο βραβείο με το τραγούδι, “Φιλί του ουρανού”.
Το 2020 κάνει την πρώτη του δισκογραφική δουλειά με την εταιρία Spark Records βγάζοντας το πρώτο του single, ‘Μαζί ή χώρια’ σε στίχους δικούς του και μουσική της Άρτεμης Μουρέτου.
