Πέθανε 5 Ιουνίου 2012
Γράφει ο Νίκος Μουρατίδης
Ήρθε στην Ελλάδα το 1932. Αρχικά εγκαταστάθηκαν στην Κοκκινιά, όπου ο μικρός Αθηνόδωρος είχε την ευκαιρία να μεγαλώσει ανάμεσα σε πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και να αποκτήσει μερικές από τις μερακλίδικες συνήθειες τους. Λάτρεψε τις ιστορίες τους και τον πολιτισμό που έφεραν μαζί τους.
Ο πατέρας του ήταν μηχανουργός, ο παππούς του ιερέας και λόγω της οικονομικής τους άνεσης δεν χρειάστηκε να δουλέψει από μικρός και έτσι μπόρεσε να σπουδάσει.
Στη διάρκεια της κατοχής πέρασε δύσκολα όπως και όλοι οι Έλληνες. Από μικρό παιδί τον στοίχειωσαν τα μπλόκα, τόσο από τους Γερμανούς όσο και από τους ταγματασφαλίτες. Το βράδυ έπεφτε να κοιμηθεί και δεν ήξερε αν θα τους συλλάβουν το πρωί. Στο τέλος του εμφυλίου γράφτηκε κρυφά από τους δικούς του στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών και κατάφερε να γίνει ένας από τους πιο δημοφιλείς και πετυχημένους ηθοποιούς μας.
Στην 50χρονη καριέρα του, έπαιξε σε 100 ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου και σε 20 του «κουλτουριάρικου», όπως αποκαλούσε τον Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο, χαριτολογώντας. Κατά κύριο λόγο έπαιζε τον λαϊκό τύπο, περισσότερο σε κωμωδίες, αλλά έπαιξε και σε 3 ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου: «Ταξίδι στα Κύθηρα», «Ο μελισσοκόμος» και «Το μετέωρο βήμα του πελαργού».
Η πρώτη του εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη ήταν το 1952 όπως είπαμε, στην ταινία “Στραβόξυλο”. Τότε που ακόμα το σινεμά ήταν σε πρωτόγονη κατάσταση. Ο πρώτος επίσημος ρόλος του ήταν στη “Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο” του Αλέκου Σακελλάριου, με τον Βασίλη Αυλωνίτη και τον Μίμη Φωτόπουλο. Στην πρώτη σκηνή της ταινίας ο Προύσαλης ενσαρκώνει έναν μεροκαματιάρη που εξιστορεί τη ζωή των δύο πρωταγωνιστών. Ο Σακελλάριος ήθελε να πει τα λόγια του, μάγκικα. Ο ίδιος όμως σκέφτηκε ότι δεν ταίριαζε σε ένα τίμιο φτωχό εργάτη να μιλήσει σαν μαγκάκι, αλλά ως ένας λαϊκός, εργατικός άνθρωπος και έτσι με “θράσος” δεν….
Η συνέχεια εδώ:
