«…Με τον Σταμάτη Πακάκη έχουμε ξανανταμώσει στο παρελθόν… Για κάποιο λόγο με ορισμένους ανθρώπους κουμπώνεις κατευθείαν, ταιριάζουν οι ενέργειές σας, αισθάνεσαι σαν να τους ξέρεις από καιρό, νιώθεις μια οικειότητα και χαίρεσαι πάρα πολύ όταν τους συναντάς»
Αγγελική, μίλησε μας για το ρόλο που ερμηνεύεις στην κωμωδία “Τι θα πει ο κόσμος;” και για την δεκαετία των 80’s. Τι είναι αυτό που ξεχωρίζεις σε αυτή την εποχή;
Ερμηνεύω το ρόλο της Μελίνας. Για να καταλάβετε η Μελίνα είναι ένα πλάσμα που αυτοαποκαλείται «ροζ αντιλόπη» και είναι ουσιαστικά ο συνδετικός κρίκος συνδέει όλα τα πρόσωπα της παράστασης. Φαίνεται μια κοπέλα χαρούμενη, φωτεινή και γεμάτη αισιοδοξία. Ωστόσο επειδή είναι ένα ζωντανό πλάσμα έχει ταυτόχρονα και σκοτάδι και απογοήτευση. Σε μικρές δόσεις βέβαια διότι μιλάμε για καθαρόαιμη κωμωδία, η παράστασή μας είναι καθαρή κωμωδία. Ο Σταμάτης Πακάκης έχει πλέον αρκετή εμπειρία στο χώρο ώστε να καταφέρει να γράψει χαρακτήρες που είναι πολύπλευροι, είναι ταυτόχρονα λαμπεροί και σκοτεινοί και αυτό είναι που τους κάνει γοητευτικούς και αληθινούς.
Η εποχή του 80 τώρα! Τι να πρωτοπούμε για εκείνη την εποχή! Εγώ καθότι γεννήθηκα το ’84 έχω και κάποια βιώματα. Πιστεύω ότι είναι μία φωτεινή σελίδα στην ιστορία της Ελλάδας και αυτό γιατί ο κόσμος από εκέι που ήταν πολύ φτωχός ξαγνικά έπιασε χρήματα στα χέρια του, ήτανε ευχαριστημένος, έκανε μεγάλα όνειρα και γενικά μεγάλα έξοδα. Το Πασοκ με τον Ανδρέα μοίραζε τόσα λεφτά που σήμερα κάνουμε πλάκα για εκείνες τις μέρες. Παράλληλα ήταν μία εποχή μεγάλης άνθησης και στις τέχνες. Ακόμα ακούμε τη μουσική της, τις ταινίες της, τα βιβλία της κοκ. Φυσικά είναι λατρεμένη και η αισθητική της, με τα πολλά χρώματα και την τρέλα της.
“ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ;”. Ένα ερώτημα διαχρονικό ή κάποιας άλλης εποχής; Σήμερα μας νοιάζει τι λέει ο κόσμος;
Φυσικά και μας νοιάζει το «τι θα πει ο κόσμος» και όποιος λέει ότι δεν τον νοιάζει προσωπικά θα τον αντιμετωπίσω με μια μικρή δυσπιστία. Είμαστε φτιαγμένοι να μας νοιάζει τι θα πει ο κόσμος, όχι όμως με την έννοια του κουτσομπολιού αλλά σε κοινωνικό επίπεδο. Είμαστε ζώα αγέλης και η αποδοχή των υπολοίπων ήτανε και είναι έστω και έμμεσα πλέον, θέμα επιβίωσης. Είναι βαθιά γραμμένο στο υποσυνείδητό μας ότι πρέπει να μας αποδεχτούν, πρέπει να ανήκουμε κάπου, να είμαστε κομμάτι ενός συνόλου.
Από κει και πέρα βέβαια αρχίζει η προσωπική ευθύνη στο να θέσεις όρια για το πόσο θα σε απασχολήσει το «τι θα πει ο κόσμος» και να διαλέξεις ποιο κομμάτι του κόσμου είναι αυτό που η γνώμη του θα σε αφορά πραγματικά. Θέλει μεγάλη μαεστρία η οριοθέτηση γιατί αλλιώς μπορείς πραγματικά να υποδουλωθείς και να καταδικαστείς σε απραξία για να μην πει κάτι ο κόσμος. Διότι κακά τα ψέματα, ό,τι και να κάνεις, πάντα κάποιους θα δυσαρεστήσεις. Επιλέξεις λοιπόν κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους που εκτιμάς τη γνώμη τους και μπορείς να τους συμβουλεύεσαι. Η σωστή επιλογή θα σε κάνει να νιώθεις μεγαλύτερη ασφάλεια ώστε να μπορέσεις να πετάξεις ακόμα πιο ψηλά.
Πρώτη φορά συνεργάζεσαι με τον Σταμάτη Πακάκη που υπογράφει το κείμενο και τη σκηνοθεσία; Πώς είναι η συνεργασία σας;
Με το Σταμάτη έχουμε ξανανταμώσει στο παρελθόν σε μία αντικατάσταση-αστραπή που έκανα στην τότε παιδική παράσταση που έπαιζε. Για κάποιο λόγο με ορισμένους ανθρώπους κουμπώνεις κατευθείαν, ταιριάζουν οι ενέργειές σας, αισθάνεσαι σαν να τους ξέρεις από καιρό, νιώθεις μια οικειότητα και χαίρεσαι πάρα πολύ όταν τους συναντάς. Ήθελα πολύ να δουλέψω μαζί του γιατί μετά από αρκετά χρόνια εμπειρίας που έχω στο θέατρο και στο κινηματογράφο καταλήγω ότι είναι τεράστια ευτυχία να μπορείς να δουλεύεις με ανθρώπους που εκτιμάς και τους συμπαθείς και σαν ανθρώπους όχι μόνο σαν καλλιτέχνες. Ο Σταμάτης έχει αναμφίβολα πολύπλευρο ταλέντο, κάνει ετερόκλητα πράγματα με μεγάλη επιτυχία και είναι ταυτόχρονα αξιαγάπητο πλάσμα. Επίσης όλη αυτή η πολυπραγμοσύνη που έχει είναι κάτι με το οποίο μπορώ να ταυτιστώ απόλυτα. Τον εκτιμώ βαθύτατα. Επίσης ο τρόπος που σκηνοθετεί μου ταιριάζει πραγματικά. Ξέρει ακριβώς τι θέλει, σε κατευθύνει χωρίς όμως να καταστρατηγεί τη δημιουργικότητά σου σαν καλλιτέχνη. Το μουσικό του υπόβαθρο επιπλέον είναι κάτι που μπορώ να ακολουθήσω και η αυστηρή αίσθηση του ρυθμού που έχει είναι κάτι που απολαμβάνω. Έχοντας κάνει και εγώ σπουδές πάνω στο τραγούδι, θεωρώ μαγικό να καταφέρνει ο μουσικός κώδικας να πλουτίσει μια αμιγώς θεατρική παράσταση πρόζας.
Ποιες είναι οι σπουδές σου και ποια η καλλιτεχνική σου πορεία στο χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου;
Εγώ από αλλού ξεκίνησα και αλλού η ζωή και οι αγάπες μου με έβγαλαν. Μεγάλωσα στην καβάλα και ούσα πολύ καλή μαθήτρια πέρασα στο πολυτεχνείο στο τμήμα ηλεκτρολόγων μηχανικών και μηχανικών υπολογιστών. Ωστόσο από μικρή ήμουνα πολύ δυνατή και στα μαθηματικά-φυσική και στα πιο θεωρητικά, λογοτεχνία-ιστορία κτλ. Αντιμετώπισα λοιπόν τότε και συνεχίζω να αντιμετωπίζω ακόμα και σήμερα το ίδιο πρόβλημα : «πρέπει να διαλέξεις», «πρέπει να πάρεις κατεύθυνση», «δεν μπορείς να είσαι και το ένα και το άλλο». Και σαν παιδάκι και τώρα σαν ενήλικας οπότε ακούω αυτό το πράγμα επαναστατώ. Μπορείς να είσαι όλα όσα γουστάρεις να είσαι! Νιώθω ότι εγώ μπορώ και άσε με να τα κάνω. Αν εσύ δεν μπορείς μην τα κάνεις.
Αφού έπρεπε να διαλέξω τότε, έβγαλα μεγάλο βαθμό και μπαίνω στην πιο ακριβοθώρητη σχολή του Πολυτεχνείου, στους ηλεκτρολόγους μηχανικούς. Ευτυχώς πολύ νωρίς κατάλαβα ότι δεν διεκδικούσα τη ζωή που ονειρευόμουν. Μου ήταν δυσβάσταχτο όταν με φανταζόμουν 8 ώρες την ημέρα σε κάποιο τεχνικό γραφείο. Έτσι άρχισα να ψάχνω τι θα μου άρεσε πραγματικά. Γράφτηκα στο ωδείο, άρχισα Ισπανικά, μπήκα σε έναν οργανισμό ανταλλαγής φοιτητών την AIESEC που είχε να κάνει με ταξίδια και πιο χρηματοοικονομική φιλοσοφία, πήγα τανγκό κα. Μέσα σε όλα αυτά αποφάσισα να πάω και σε θεατρική ομάδα. Θυμάμαι ήτανε κάθε Τετάρτη. Έπιασα λοιπόν τον εαυτό μου να περιμένω όλη την εβδομάδα να έρθει αυτή η Τετάρτη για να μπορέσω να είμαι δημιουργική. Κατάλαβα ότι είχα μεγάλο μεράκι να διαβάζω για το θέατρο, να βλέπω θέατρο. Έτσι λοιπόν αποφάσισα το 2006 να πάω σε δραματική σχολή στη Θεσσαλονίκη. Ήταν η καλύτερη επιλογή που έκανα ποτέ. Με το που μπήκα στη σχολή ένιωσα πραγματικά ο εαυτός μου, ένιωσα ότι ανήκω εκεί, ότι μπορώ να φοράω τα πολύχρωμα ρουχαλάκια μου, να παίζω ρόλους, να τραγουδάω, να χορεύω. Και κατάλαβα ότι ήθελα στη ζωή μου να κάνω ένα επάγγελμα όπου δεν θα έλεγα «δουλεύω» αλλά θα έλεγα «παίζω». Τι υπέροχο είναι αυτό το ρήμα! Αυτή είναι η ζωή που ήθελα να ζήσω και την έχω διεκδικήσει μέχρι στιγμής πολύ έντονα και με όλα τα δύσκολα που έχει μια τέτοια ζωή. Που είναι ταυτόχρονα γεμάτη παιχνίδι, φαντασία, χρώμα, ψυχολογία, κατανόηση και ανασφάλεια, δύσκολες στιγμές και με απόρριψη. Δεν την αλλάζω με τίποτα!
Η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο ήτανε με τον Χάρρυ Κλυνν, το 2007 ούσα ακόμα φοιτήτρια στη δραματική σχολή. Έκτοτε δεν έχω σταματήσει καθόλου να δουλεύω και είμαι πολύ ευτυχής για αυτό. Ασχολούμε με την τέχνη και την επικοινωνία σε πολλά επίπεδα : θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση, διαφήμιση, κάποια στιγμή ξεκίνησα να γράφω και έβγαλα και το εργαστήρι συγγραφέων του εθνικού θεάτρου και του ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, έκανα σεμινάρια σκηνοθεσίας και τελικά το 2019 άνοιξα και τη δική μου εταιρεία παραγωγής, την Pardalidou Culture MAKE. Τώρα πια μπορώ και είμαι σε πολλές παραγωγές και να δημιουργώ τα δικά μου έργα και οράματα. Αυτό είναι καταπληκτικό διότι μου δίνει μία υπέροχη αίσθηση ελευθερίας και ασφάλειας.
Πέρα από το Χάρρυ Κλυνν, έχω κάνει πολύ και άλλες πολύ όμορφες συνεργασίες. Δειγματοληπτικά αναφέρω ότι ήμουνα στους «Δαίμονες» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα, αυτήν την τεράστια παραγωγή στο Παλλάς , έχω συνεργαστεί με τον Βασίλη Μπισμπίκη στο «Shoping and fucking» όπου ήμουνα και υποψήφια για βραβείο, έχω παίξει τον βασικό ρόλο της Τούλας στο κλασσικό ελληνικό έργο «Το Φιντανάκι» του Δημήτρη Χορν που ήμουνα επίσης υποψήφια για βραβείο, έπαιξα τον πολύ απαιτητικό ρόλο του Ορλάντο στο ομώνυμο έργο σε παραγωγή και σκηνοθεσία του Νίκου Καμτσή και σε σκηνοθεσία της Πέμης Ζούνη πρωταγωνίστησα στην μαύρη κωμωδία Contractions της οποίας έκανα και την παραγωγή.
Αγαπώ πολύ και την τηλέοραση. Ενδεικτικά αναφέρω το «Μην ψαρώνεις», «Η Τούρτα της μαμάς», «Χαιρέτα μου τον πλάτανο».
Και να περάσουμε και στο κομμάτι του κινηματογράφου που είναι ένας υπέροχος κόσμος που άνοιξε για μένα το 2019 με ένα σεμινάριο που έκανα με το Χρήστο Πυθαρά στο film school. Έκτοτε ασχολούμαι επαγγελματικά με τον κινηματογράφο, γράφω σενάρια, σκηνοθετώ, κάνω τις παραγωγές και φυσικά παίζω. Η πρώτη μου ταινία μικρού μήκος, το Flik Flok πήγε σε 43 φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο και κέρδισε 19 βραβεία. Νιώθω σαν να είναι το πρώτο μου «παιδί» καθότι το έγραψα, παίζω, το σκηνοθέτησα και έκανα και την παραγωγή. Η δεύτερη ταινία μου, «Το Μανιφέστο της Κάλτσας» έχει ήδη κερδίσει 13 βραβεία και ταξιδεύει ακόμα σε φεστιβάλ. Το music video “Be Like Angel Pardalos” στο οποίο τραγουδάω επίσης, ταξιδεύει σε φεστιβάλ και έχει ήδη διακριθεί σε 3. Για να φτάσουμε τέλος στο μεγαλύτερο επίτευγμα που έχω καταφέρει ως τώρα στην καριέρα μου και δεν είναι άλλο από τη μεγάλου μήκους ταινία μου «Angel Pardalos». Ένα πολύ μεγαλεπήβολο project multiart που μου πήρε τρία ολόκληρα χρόνια να το ολοκληρώσω. Είναι μία κωμωδία με αυτοαναφορικά και βιογραφικά στοιχεία. Η υπόθεσή της είναι ότι η πρωταγωνίστρια έχει μείνει μόνη της την πρωτοχρονιά της καραντίνας και για φτιάξει τη διάθεσή της αρχίζει να γράφει για τη ζωή της και όλα όσα την κάνουν να χαμογελά, την φιλοσοφία της, τους ανθρώπους που αγαπάει, το γάτο της, το μηχανάκι της και όλα αυτά με πάρα πολύ χιούμορ και σαρκασμό. Έχουμε μέσα διάφορα είδη τέχνης διότι κάθε σκέψη τη φαντάζεται με άλλη μορφή τέχνης. Υπάρχει θέατρο, κινηματογράφος,mockumentary, ντοκιμαντέρ, digital art, vfx, χορός, πρωτότυπη μουσική, animation, ποίηση και γενικότερα ένα υπερθέαμα που ανυπομονώ από το 2025 να ξεκινήσει την πορεία του στα φεστιβάλ. Είμαι πάρα μα πάρα πολύ περήφανη για αυτό που κατάφερα και ελπίζω να το αγαπήσει εξίσου και ο κόσμος.
Ποια είναι τα μελλοντικά καλλιτεχνικά σου σχέδια;
Όπως είπα το 2025 ξεκινάει την πορεία της η ταινία μεγάλου μήκους, είναι μία ώρα και 37 λεπτά και ανυπομονώ να τη μοιραστώ και να παρατηρήσω το ταξίδι της μέσα στον κόσμο. Θα ξεκινήσουμε από φεστιβάλ του εξωτερικού. Στα άμεσα σχέδιά μου είναι να ολοκληρώσω ένα σενάριο μεγάλου μήκους που είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία και να γράψω και να μονόλογο φεμινιστικής θεματολογίας. Παράλληλα από θέμα παραγωγής προσπαθώ να βρω τρόπο να υλοποιηθούν 2 σενάρια μικρού μήκους που έχω, μια κωμωδία, «Ωραία κοιμωμένη 2021» και ένα δράμα, «Lakis» καθώς και η μεγάλου μήκους ταινία με βραβευμένο σενάριο , «Syndrome Up» αφιερωμένη στα παιδιά με σύνδρομο down. Το τελευταίο θα γίνει παράλληλα και θεατρικό.
Φυσικά να πάμε καλά με την παράστασή μας «Τι θα πει ο κόσμος», να πάρει παράταση και να μπορέσουμε και να πάμε και σε περιοδεία γιατί φτιάχνεις κάτι και θέλεις να το επικοινωνήσεις παντού, όχι μόνο στην Αθήνα.
Στα πιο προσωπικά και ουσιαστικά τώρα, θα ήθελα να συνεχίσω να φροντίζω τον εαυτό μου τόσο σε σωματικό επίπεδο όσο και σε πνευματικό, να χαμογελώ, να έχω ποιοτικό χρόνο με τους ανθρώπους που αγαπάω και να ταξιδέψω σε όλες τις χώρες στις οποίες θα επιλεγεί η ταινία μου.
