ο οποίος θα μας μιλήσει για την ταινία του IVAN αλλά και για κάποιες προσωπικές του απόψεις στον καλλιτεχνικό χώρο που
δραστηριοποιείται.
– Παναγιώτη, δηλώνεις σκηνοθέτης ή συγγραφέας;
Οι δρόμοι έκφρασης που επιλέγω, συχνά με φέρνουν κοντά σε περισσότερες ταμπέλες από αυτές απο αναφέρετε στην ερώτηση.
Δεν υπάρχει πάντα ένας δρόμος για να πεις μια ιστορία. Αλλιώς αναπνέει ο
Παναγιώτης μέσα από τον κινηματογραφικό φακό και διαφορετικές ιδέες θα διατυπώσει μέσα από τον γραπτό λόγο ή την παρουσία του στο γυαλί. Το να βρεις τη σωστή φόρμα για κάθε ιστορία, θα έλεγα πως είναι σημείο
κομβικό. Δηλώνω αφηγητής και νιώθω κάτι παραπάνω από ευτυχής που
μπορώ να είμαι αληθινός μέσα από τα έργα μου. Θα ήθελα πολύ να έχω τη
δύναμη να κάνω μόνο σινεμά.
Η τέχνη της κινούμενης εικόνας είναι το
μεγάλο μου πάθος και φυσικά το αντικείμενο των σπουδών μου. Τρέφω
όμως τον ίδιο σεβασμό για τη δουλειά μου στη διαφήμιση ή την
παραγωγή μουσικών βίντεο. Το να κυκλοφορήσεις όμως ένα βιβλίο δεν
είμαι σίγουρος αν σε καθιστά απαραίτητα και συγγραφέα.
Είμαι ευχαριστημένος με τα πρώτα δείγματα γραφής όμως οι επόμενες
προσπάθειες θα δώσουν το στίγμα. Για αυτό και η αναζήτηση μου πάνω
στον γραπτό λόγο δε σταματά. Αυτή την περίοδο αφιερώνω σημαντικό
χρόνο στο μεταπτυχιακό μου το οποίο αφορά τη συγγραφή
κινηματογραφικών και τηλεοπτικών αφηγήσεων. Θα ήθελα πολύ στο
κοντινό μέλλον να μπορώ να υποστηρίξω σκηνοθετικά τα δικά μου
σενάρια. Αυτές οι ταινίες θα αντανακλούν απόλυτα το πώς διαβάζω τον
κόσμο.
– Ποιόν Έλληνα ή ξένο σκηνοθέτη θαυμάζεις και γιατί;
Τρέφω μεγάλο θαυμασμό για τους δημιουργούς που με το έργο τους
ξεπερνούν τα σύνορα της χώρας, διακρίνονται, κερδίζουν εντυπώσεις και
στέλνουν το μήνυμα πώς στην Ελλάδα υπάρχουν ιδέες, ταλέντο, ανάγκη
έκφρασης καθώς και ιστορίες που πρέπει να βρουν τη θέση τους στον
κινηματογραφικό χάρτη. Δεν υπάρχουν λόγια για το φαινόμενο Γιώργος
Λάνθιμος. Όμως ο αγαπημένος μου Έλληνας σκηνοθέτης είναι ο Γιάννης
Οικονομίδης. Μου αρέσει τόσο πολύ η τεχνική ακρίβεια και η
δραματουργική λεπτότητα με την οποία διαχειρίζεται τις ιστορίες τους.
Οι ταινίες του είναι βαθιά ελληνικές, άκρως ψυχολογικές και φιλτράρουν
μέσα από αντιήρωες τον σφιγμό της εποχής μας. Θα σας αναφέρω όμως
και έναν ξένο αγαπημένο. Είμαι μέγας οπαδός του Κρίστοφερ Νόλαν, του
μαέστρου της εναλλακτικής αφήγησης.
Ο τρόπος με τον οποίο εξερευνεί
τον κινηματογραφικό χρόνο είναι καινοτόμος. Ωθεί το σινεμά σε ένα νέο
επίπεδο κατασκευαστικών κανόνων και αρετών. Ταραντίνο, Αρονόφκσι,
Τζάρμους, Ντελ Τόρο, Κουαρόν και Ινιαρίτου είναι επίσης σημαντικά
σημεία αναφοράς.
– Με ποιούς ηθοποιούς έχεις συνεργαστεί και ποιόν θα ήθελες να έχεις στην επόμενη ταινία σου;
Ειδικά στη διαφήμιση, είχα τη χαρά να συνεργαστώ με πολλούς καλούς
αλλά και αναγνωρίσιμους στο ευρύ κοινό ηθοποιούς. Θα εστιάσω όμως σε
σταθμούς της φιλμογραφίας. Η Ελένη Δημοπούλου είναι από τις
ηθοποιούς που θαυμάζω βαθιά. Μεγάλο δώρο η συνεργασία μαζί της στην
πρώτη μου ολοκληρωμένη φοιτητική ταινία με τίτλο Το Ξύλινο Κουτί
(2014). Ήταν υπέροχο για όλους τους συντελεστές το να βρίσκεται κοντά
μας. Ο εξαίρετος Χρήστος Γουτσίδης έγινε ο Emoticon Man (2017). Στην
ίδια ταινία δούλεψα για πρώτη φορά και με την Ελένη Θυμιοπούλου την
οποία θεωρώ πολύτιμη για το ελληνικό σινεμά, πέρα από το θέατρο.
Τέλος, στον IVAN συμπλεύσαμε μαζί με έναν από τους αγαπημένους μου
έλληνες καλλιτέχνες, τον Χρήστο Στέργιογλου. Δουλέψαμε πολύ, ο
Χρήστος με ξεκλείδωσε. Με βοήθησε να καθαρίσω την ιστορία και να
αναζητήσω επί της ουσίας τον πυρήνα της αφήγησης. Ασφαλώς και
υπάρχει επιθυμία συνεργασίας με συγκεκριμένους Έλληνες ηθοποιούς. Για
να γίνουν αυτές οι σκέψεις γεγονός, θα πρέπει πρώτα να οριστεί η
επόμενη ταινία και έπειτα να πάρουν ζωή οι χαρακτήρες.
– Η ταινία σου IVAN -ταξιδεύει- με μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό.
Μοιράσου μαζί μας τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου.
Ο IVAN, σε σενάριο Βασίλη Τσιουβάρα και Ταξιάρχη Δελιγιάννη, είναι ένα
πραγματικό δώρο. Δε σταματάω να τους ευχαριστώ που μου εμπιστεύθηκαν το έργο τους. Οι προηγούμενες δουλειές μου είχαν κάνει μία φεστιβαλική πορεία στο εξωτερικό, όμως αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ευλογία για όλη τη δημιουργική ομάδα. Η ταινία άρχισε να βρίσκει το κοινό της, κερδίζει τα πρώτα της βραβεία και αυξάνει μέρα με τη μέρα
τις συμμετοχές σε σημαντικές διοργανώσεις. Η πρεμιέρα έγινε τον
Οκτώβριο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του LEEDS (Oscar
Qualifying). Ακολούθησαν Φεστιβάλ στην Τουρκία, την Κολομβία αλλά και
το πρώτο μας βραβείο στο Βουκουρέστι (Jury Award of Recognition –
Bucharest Shorts). Κομβική ήταν η Αμερικανική μας πρεμιέρα στο
εξαιρετικό OXFORD Film Festival (Mississippi). Ταξίδεψα με τον IVAN μας
και βίωσα μια πολύτιμη εμπειρία ως νέος δημιουργός, λαμβάνοντας
εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αντιδράσεις από το κοινό. Σύντομα θα
επιστρέψουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες και μάλιστα εις διπλούν. Πριν από
λίγες ημέρες λάβαμε το βραβείο Καλύτερου Καινοτόμου Κόνσεπτ στο
Open Window International Film Challenge, στην Καλκούτα της Ινδίας.
– Η κρίση έχει επιρρεάσει το χώρο σου;
Η τέχνη πόνεσε πρώτη από όλο αυτό που ονομάζουμε κρίση. Η κρίση όμως
δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι πνευματική, δίνοντας πάτημα εδώ και
χρόνια σε ένα γενικότερο θρίαμβο της μετριότητας, αν όχι απαραίτητα
καλλιτεχνικό. Η ρίζα του κακού μας πηγαίνει βαθύτερα και δεν υπάρχει
λόγος για τέτοιου είδους τοποθετήσεις. Το σημαντικό είναι πώς οι
έλληνες καλλιτέχνες, σε όλους θα έλεγα τους χώρους, βρήκαν τον τρόπο.
Επιβίωσαν, επαναδιαπραγματεύτηκαν με τις ιδέες και τον εαυτό τους.
Παρέμειναν όχι απλά παραγωγικοί αλλά κατάφεραν να γεννήσουν
σπουδαία έργα τέχνης. Γινόμαστε πολυμήχανοι μπροστά στα εμπόδια.
Χρειαζόμαστε όμως εφόδια και όχι εμπόδια. Τα εμπόδια δεν αξίζουν σε
κανέναν την ώρα που ο ανταγωνισμός είναι παγκόσμιος. Οι επιτυχίες των
Ελλήνων δημιουργών στο εξωτερικό είναι αποτέλεσμα αγώνα,
ατελείωτης δουλειάς, προσωπικού χρόνου και επενδύσεων. Δε μου αρέσει
όταν τα μέσα ή ο κρατικός μηχανισμός τολμάνε να καπιλευθούν αυτές τις
διακρίσεις. Το βρίσκω τολμηρά υποκριτικό.
– Είσαι πολίτης του κόσμου; Πού μπορεί να σε βρει κάποιος;
Στη Θεσσαλονίκη είναι δύσκολο να με πετύχει κάποιος τον τελευταίο
καιρό όμως πιστέψτε με, κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Είναι κάτι
παραπάνω από υπέροχο το να μπορώ να ταξιδεύω με τη δουλειά μου. Να
αναπνέω νέες εικόνες και να μαθαίνω να στέκομαι μπροστά από το κοινό.
Τη στιγμή που μιλάμε, με τον Ταξιάρχη και τον Βασίλη ετοιμάζουμε
βαλίτσες για Ελβετία και το Φεστιβάλ της Ασκόνα όπου μετέχουμε στο
επίσημο διαγωνιστικό. Αμέσως μετά ακολουθεί το 20minmax στη
Γερμανία και το Media Film Festival στη Φιλαδέλφια. Ενδιάμεσα στις
φεστιβαλικές υποχρεώσεις, θα πραγματοποιώ και γυρίσματα για τον
δεύτερο κύκλο της εκπομπής SELFIE στην ΕΡΤ2, την οποία σκηνοθετώ και
συμπαρουσιάζω. Ανυπομονώ για την επιστροφή αυτού του πρότζεκτ μέσα
από τη Δημόσια Τηλεόραση της χώρας μου. Σύντομα λοιπόν θα
συναντιόμαστε και τηλεοπτικά, ανακαλύπτωντας γοητευτικούς
ανθρώπους και προορισμούς ανά την Ελλάδα.
– Ποιο είναι το μυστικό για να γίνει επιτύχια μία ταινία;
Μια στιβαρή ιστορία, καλογραμμένοι χαρακτήρες και μία ωραία
δημιουργική ομάδα που θα δώσει ψυχή στο πρότζεκτ. Πρέπει να
κουμπώσουν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Και αυτή είναι
η μεγαλύτερη ευθύνη για έναν παραγωγό ή ένα σκηνοθέτη. Με αυτή τη
βάση πιστεύω πως γεννάμε ελπίδα για μία σωστή κινηματογραφική
κατασκευή. Από εκεί και πέρα περνάμε στον κόσμο της προώθησης, των
φεστιβάλ και του μάρκετινγκ. Είναι πολλοί οι παράγοντες και χρειάζεται
στρατηγικός σχεδιασμός κινήσεων για το πώς και από που θα βρεί η
ταινία το κοινό της.
Τι θα ήθελες να αλλάξεις πιο πολύ στον κόσμο;
Η εποχή αλλά και η γενιά μου πολλές φορές με τρομάζουν. Θα ήθελα να
πατήσω ένα κουμπί και να μπορώ να σβήσω κάθε ίχνος σκοταδισμού,
συντηριτισμού και ακατανόητων ιδεών. Είμαι πεπεισμένος πως με το
παράλογο δε μπορώ να τα βάλω. Θα ήθελα οι άνθρωποι να σταματήσουν
να ασχολούνται με τις ζωές των άλλων και να στραφούν για λίγο προς
τον εαυτό τους. Να αντιμετωπίσουν σιγά σιγά όλα εκείνα τα οποία
αναβάλλουν και χρωστάνε απέναντι στον εαυτό τους.
– Γράφεις κάπου: Big results require big ambitions (Heraclitus).
Είσαι ευχαριστημένος σήμερα από το αποτέλεσμα των προσπαθειών σου;
Μπορεί συχνά να πάσχω από το ανικανοποίητο όμως πραγματικά θα ήμουν αχάριστος αν δεν εκτιμούσα τα όσα ξεχωριστά έχουν συμβεί ώς τώρα.
Ωραίες στιγμές, όμορφοι άνθρωποι και συνεργασίες. Πάντα έκανα πράξη
αυτά που σκεφτόμουν, ακόμα και αν αποδείχθηκαν λάθη ή κακές επιλογές.
Φρικάρω όμως μπροστά στην παρελθοντολαγνεία. Δεν πιστεύω στην
τύχη. Πιστεύω στη δράση – αντίδραση και ξέρω πως τίποτα δε μου
χαρίστηκε. Δουλεύω πολύ και θα συνεχίσω να προσπαθώ ακόμα
περισσότερο. Επιμένω στη δύναμη της ομάδας επιθυμώ να δίνομαι σε
ανθρώπους και πρότζεκτ τα οποία θα εξελίσσουν το μυαλό και τον τρόπο
που αντιλαμβάνομαι τα πράγματα. Ταβάνι δεν υπάρχει και η ανάγκη για
γνώση ποτέ δε σταματά. Τίποτα δε ξέρω, είμαι ακόμα στην αρχή του
ταξιδιού και τρέφω πολλά ερωτήματα που εύχομαι μέσα από την τέχνη να
βρουν έστω και μερική απάντηση. Και όπως μου είπε πρόσφατα και ο
σπουδαίος Κωνσταντίνος Κερεστεντζής, “αγωνιζόμαστε για να μάθουμε
να βλέπουμε”. Το βρίσκω σοφό και επιθυμώ κάποια στιγμή να αρχίσω να
βλέπω.
Παναγιώτης Κουντουράς
Σκηνοθέτης / Συγγραφέας / Media Producer
Follow @panoskount on Vimeo & Instagram
www.instagram.com/panokount
email: panoskount@hotmail.com
