“Στο δημόσιο χώρο η Τέχνη έχει τη δύναμη ν’ αλλάξει την ποιότητα ενός χώρου ή μίας περιοχής και να τον μετατρέψει σε κάτι καινούριο, μετατροπή που δεν σταματάει στην υλικότητα του χώρου αλλά επεκτείνεται και στην ψυχολογική του διάσταση”
Πως και πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε συστηματικά με τη ζωγραφική; Ζωγραφίζω από μικρή ηλικία όμως από το 2007 που πέρασα στη σχολή Καλών Τεχνών Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας ξεκίνησα να ασχολούμαι συστηματικά. Παράλληλα με τη ζωγραφική παρακολούθησα και το εργαστήριο χαρακτικής για τέσσερα χρόνια και πλέον κατά κύριο λόγο εκφράζομαι μέσα από αυτή.
Σε ποιο ρεύμα ή κίνημα θα εντάσσατε τα έργα σας; Στη δουλειά μου διακρίνονται επιρροές κυρίως από τον εξπρεσιονισμό τόσο στον τρόπο απόδοσης των ανθρωπίνων μορφών όσο και των ζωωδών. Παράλληλα υπάρχουν και σουρεαλιστικά στοιχεία ως προς τις σχέσεις που έχουν οι μορφές μεταξύ τους. Δεν μπορώ να εντάξω ουσιαστικά όμως σε κάποιο ρεύμα ή κίνημα την καλλιτεχνική μου δουλειά όσο κι αν έχω επηρεαστεί ως ζωγράφος από τα εκάστοτε κινήματα.
Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας; Αντλώ έμπνευση μέσα από μία πληθώρα πηγών που περιλαμβάνει, την καθημερινότητα και την ακολουθία των γεγονότων στη ζωή, το παρελθόν, οικογενειακά πρόσωπα, από τις παραδόσεις του τόπου μου και τα λαογραφικά στοιχεία. Επίσης μία άλλη μορφή τέχνης μπορεί να με τροφοδοτήσει όπως το θέατρο, το κουκλοθέατρο, ο χορός και η μουσική. Έχω καταλάβει πώς πάντα και παντού υπάρχουν ερεθίσματα που με οδηγούν στο να δημιουργώ, δεν νομίζω ότι υπάρχουν ιδανικές συνθήκες για να εμπνευστώ και ούτε περιορίζομαι στο τι θα παρατηρήσω. Υπάρχουν απλώς πράγματα, σκέψεις και καταστάσεις που την ανάλογη περίοδο θα μου κεντρίσουν το ενδιαφέρον περισσότερο.
Υπάρχουν προσωπικότητες ή άλλοι καλλιτέχνες που έχουν επηρεάσει το έργο σας; Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες και από διαφορετικά μεταξύ τους είδη τέχνης που ξεχωρίζω και σίγουρα έχουν επηρεάσει το έργο μου. Θαυμάζω την Ιαπωνική τέχνη και ειδικά τη χαρακτική (Hokusai, Hiroshige). Επίσης και το γερμανικό εξπρεσιονισμό (Kirchner – ομάδα “Die Brücke”). Αξίζει ν’ αναφέρω δύο ακόμα καλλιτέχνιδες με έντονα βιωματικό καλλιτεχνικό έργο, την Frida Kahlo με την εξιστόρηση της ζωής της μέσα από τα έργα της και την Käthe Kollwitz μία από τις σημαντικότερες χαράκτριες όπου έζησε στις αρχές του περασμένου αιώνα με σπουδαίο έργο όχι μόνο στη χαρακτική αλλά και στην γλυπτική.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε θέσει στον εαυτό σας ως καλλιτέχνη; Πρόκληση είναι να μπορώ να είμαι ειλικρινής και χωρίς φόβο να εκφράζω αυτό που θέλω μέσα από τα έργα μου. Επίσης να μπορώ να επιβιώσω ως καλλιτέχνης. Αυτό είναι μία πρόκληση για όλους τους ανθρώπους που ασχολούνται επαγγελματικά με την Τέχνη ακόμη και υπό ευνοϊκές συνθήκες πόσο μάλλον στην Ελλάδα που οι δύσκολοι καιροί γίνονται δυσκολότεροι.
Πόσο αποδεκτή είναι η τέχνη στην Ελλάδα σήμερα και τι ρόλο καλείται να παίξει στον δημόσιο χώρο; Τα τελευταία δέκα χρόνια οι συνθήκες είναι δύσκολες για τους καλλιτέχνες, τις γκαλερί, το θεατή, το αγοραστικό κοινό, τα μουσεία και ό,τι περιλαμβάνει την προβολή και προώθηση της Τέχνης. Λέω τα τελευταία δέκα χρόνια επειδή τόσα χρόνια προσωπικά έχω ουσιαστική επαφή με την Τέχνη. Πέρα όμως από τις δύσκολες συνθήκες κατά κύριο λόγο οικονομικές που καθηλώνουν τον άνθρωπο στο να στραφεί σε όλα αυτά που ονομάζουμε πρώτες ανάγκες και την κάλυψη αυτών πιστεύω ότι δεν δίνεται η κατάλληλη σημασία από το κράτος στην παιδεία όσο αφορά την Τέχνη αλλά και στην Τέχνη γενικότερα ώστε να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Είδαμε τον τελευταίο καιρό πως μειώθηκαν οι ώρες όλων των καλλιτεχνικών μαθημάτων στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και βλέπουμε πως αντιμετωπίζονται οι καλλιτέχνες εν καιρώ πανδημίας. Δεν πιστεύω ότι η Τέχνη δεν είναι εκ φύσεως αποδεκτή στην Ελλάδα απλώς πιστεύω ότι αντιμετωπίζεται ως συμπλήρωμα και υποτιμάται από το ίδιο το κράτος που οδηγεί στην γενικότερη απαξίωσή της.
Στο δημόσιο χώρο η Τέχνη έχει τη δύναμη ν’ αλλάξει την ποιότητα ενός χώρου ή μίας περιοχής και να τον μετατρέψει σε κάτι καινούριο, μετατροπή που δεν σταματάει στην υλικότητα του χώρου αλλά επεκτείνεται και στην ψυχολογική του διάσταση. Η δυνατότητα αυτή θα μπορούσε ν’ αναδείξει περιοχές ή ακόμα και να τις ανορθώσει, θα μπορούσε να δημιουργήσει τοπόσημα ή να φέρει στο προσκήνιο ήδη υπάρχοντα και να γίνει μέρος της καθημερινότητας των κατοίκων έχοντας επίπτωση και στην ψυχολογία τους. Γι’ αυτό αντί ν’ απαξιώνεται θα έπρεπε να γίνεται κινητήριος δύναμη.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Τα σχέδια μου γενικά είναι να μάθω και να δω όσο περισσότερα μπορώ σε σχέση με την Τέχνη. Επίσης να μπορώ πάντα να δίνω στον εαυτό μου χρόνο για δημιουργία. Δεν είναι μελλοντικά σχέδια αλλά κάτι που προσπαθώ να υφίσταται πάντα.
