Ο Έβης Χρήστου είναι γλύπτης και σκηνογράφος, μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας (ΕΕΤΕ) και από το 1989 ζει και εργάζεται στη Χίο.
Έχει πραγματοποιήσει 17 ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε επιλεγμένες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Απέσπασε το πρώτο βραβείο στον Πρώτο Ανοιχτό Διαγωνισμό Γλυπτικής V&P TASSIS, Ελλάδα-Αγγλία, 2016 για το έργο «Μετέωρος χρόνος».
Ως σκηνογράφος έχει συνεργαστεί με το ΔΗΠΕΘΕ Β. Αιγαίου σε πολλές παραγωγές, με το Ασκητικό Θέατρο, την θεατρική ομάδα «Ορειβάτες της Πεδιάδας», την BoomArt, το θεατρικό εργαστήρι του Ομηρείου Πνευματικού Κέντρου Δήμου Χίου και με το Θέατρο ACT. Έργα του υπάρχουν σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό, το έργο του “Άνθρωποι χελιδόνια” εκτίθεται μόνιμα στο Δημαρχείο Χίου και το έργο “Η πνοή της ζωής πάνω στους άλλους” εκτίθεται μόνιμα σε χώρο της Αρχαιολογίας Χίου.
O Έβης Χρήστου συμπράττει με την συλλογικότητα ARC – Art Revisited Collective. Αναλυτικό βιογραφικό, περισσότερεε πληροφορίες και έργα του καλλιτέχνη βρίσκετε στην διεύθυνση https://arcgreece.blogspot.com/2019/04/blog-post_24.html
Σε ποιά ηλικία ξεκινήσατε την ενασχόλησή σας με την Τέχνη;
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου η Τέχνη, σε όλες τις μορφές της, ήταν πάντα παρούσα. Τα πρώτα κεντρίσματα ήρθαν νωρίς, μάλλον από τη μητέρα μου που ήταν ζωγράφος παρά από τον πατέρα μου που ήταν μουσικός.
Οι πρώτες μου μνήμες είναι συνδεδεμένες με ήχους, χρώματα και μυρωδιές της λαδομπογιάς και του πευκίσιου νεφτιού.
Στο δημοτικό είχα την τύχη να έχω δάσκαλο εικαστικών τον Γιάννη Μόραλη από τον οποίο μπολιάστηκα με τη χαρά της δημιουργίας.
Ξεκίνησα συστηματικά στα γυμνασιακά μου χρόνια να εκφράζομαι με πενάκια και ραπιτογράφους, και ασχολούμαι επαγγελματικά με τη σκηνογραφία και τη γλυπτική από τα τέλη της τρίτης δεκαετίας της ζωής μου.
Καλλιτέχνης γεννιέται κανείς ή γίνεται;
Θεωρώ ότι καλλιτέχνης γεννιέσαι, έχεις δηλαδή έμφυτη την ανάγκη αλλά και τη δυνατότητα να εκφράζεσαι μέσα από την Τέχνη.
Είναι όμως σημαντικό να υπάρξουν και οι ανάλογες εξωτερικές συνθήκες που θα επιτρέψουν εν τέλει την αφιέρωση στην Τέχνη.
Φυσικά, όπως συμβαίνει με όλα όσα ασχολείται κανείς, για να εξελιχθείς και να μπορείς να εκφράζεσαι όσο το δυνατόν πιο άμεσα και στοχευμένα, απαιτείται πειραματισμός, δοκιμές και πολύ δουλειά πάνω στα υλικά, στις φόρμες, στις τεχνικές και στα μεγέθη.
Ποιά λέξη σας εκφράζει ως καλλιτέχνη;
Θα έλεγα ότι η λέξη που πιθανόν να εκφράζει ευρύτερα αυτό που κάνω ως καλλιτέχνης είναι η «φθορά».
Είτε αυτή αφορά τη φθορά της κοινωνίας ή του πολιτικού συστήματος, θέματα που με ενδιαφέρουν και που αποτελούν πηγή έμπνευσης για μένα, είτε αφορά τη φθορά της ζωής και την πορεία μας προς τον θάνατο, μία πορεία που εξ’ ορισμού δεν έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε. Είμαι, με άλλα λόγια, ένας σχολιαστής της ζωής και του παραπέρα με ελπίδα.
Νοιώθετε την «έμπνευση» πριν δημιουργήσετε;
Υπάρχει μία αμφίδρομη σχέση ανάμεσα στην έμπνευση, την εργασία, τη χειρωναξία και τον κόπο.
Μπορεί να ειπωθεί ότι η έμπνευση είναι ο γλόμπος που ανάβει και φωτίζει μέσα στο νέφος της συνεχούς δουλειάς.
Άλλοτε η έμπνευση προηγείται της δημιουργίας, άλλοτε έπεται της εργασίας.
Καταγράφω και διατηρώ σε ημερολόγιο σκέψεις, ιδέες και εμπνεύσεις για έργα όπως αυτές έρχονται, αλλά χρειάζεται να ωριμάσει και να μορφοποιηθεί το έργο στο νου μου για να καταπιαστώ με αυτό.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως Καλλιτέχνη;
Το μόνο που επιθυμώ είναι να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου μέσα από τα έργα που δημιουργώ.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Ζούμε σε μία χώρα που την χαρακτηρίζει η αστάθεια και η αφερεγγυότητα, οπότε δεν συνηθίζω να κάνω σχέδια για το μέλλον.
Δουλεύω συνέχεια γιατί αποτελεί ανάγκη μου, φτιάχνω έργα γιατί το χρειάζομαι, και όποτε μου δίνεται η δυνατότητα να τα εκθέσω, το κάνω.
